Ruch anarchistyczny

Przez media przetoczyła się kolejna zadyma związana z Inicjatywą Uczniowską. Falę tę wywołał prawicowy brukowiec wielkiej korporacji - Dziennik - oraz oskarżenie przez Orzechowskiego Inicjatywy Uczniowskiej o nawoływanie do przestępstwa. Zostaliśmy tym samym zmuszeni do sprostowania, wyjaśnienia kilku kwestii.

Jesteśmy świadkami hipokryzji Ministra Edukacji Giertycha. Widzimy, jak ludzie z jego partii i związanej z LPR Młodzieży Wszechpolskiej nawołują do przemocy (n.p. Wojciech Wierzejski), albo w przeszłości nawoływali do przemocy, nienawiści i do popełniania przestępstw (Parda i Farfał). MW zorganizowała bojówkarzy, aby atakować ludzi FARBAMI we Władysławowie w 2003 r., aby rzucać kamieniami i bryłami lodu w feministki i atakować Paradę Równości. Giertycha mało to obchodzi, gdy sprawa dotyczy sprzymierzonych z nim fanatyków.

Środki masowego przekazu, masmedia, media dezinformacyjne, prasa burżuazyjna itp. W ten czy inny sposób mówimy o tych publikatorach, które odpowiadają kapitalistycznym interesom politycznym i ekonomicznym i które są kontrolowane, czy wręcz są częścią wielkich korporacji, zajmujących się głównie, a często wyłącznie, komunikacją, informacją i rozrywką.

Media te, ze względu na wielkość swego zasięgu i kontrolę, jaką sprawują nad przestrzenią komunikacyjną, są dziś ogromnie ważne, jeśli tylko chce się poznać, czy też dać się poznać, ogół(owi) społeczeństwa. Społeczeństwa, które z dnia na dzień staje się coraz bardziej globalne, do tego stopnia, że cała planeta staje się jedną przestrzenią komunikacyjną.

Z racji wagi tych mediów w rozpowszechnianiu informacji o ideach i działaniach obsesja na punkcie zaistnienia w ich przekazie zmienia się w sprawą na wagę przetrwania, czy wręcz samego istnienia.
W przeszłości anarchiści tworzyli swoje własne środki przekazu i rozpowszechniania idei. Obecnie mamy tysiące pism, fanzinów, czasopism, stacji radiowych itd., które tworzone i rozpowszechniane są na całym świecie i które mimo, że są świetnym źródłem komunikacji, mają mikroskopijny zasięg w porównaniu z masowymi publikatorami. To właśnie w tym miejscu dochodzimy do tej wypowiedzianej już wcześniej konieczności pozyskania pewnej przestrzeni, nawet najmniejszej, wśród tych przekaźników, które definiują naszą rzeczywistość.

Przy planowaniu jakiegokolwiek działania zawsze bierze się pod uwagę odbiór tak ilościowy, jak i jakościowy, jaki mogłyby mieć ono w masmediach.

Postępując tak czynimy z odbioru medialnego jeszcze jeden czynnik, który należy uwzględniać wraz z naszymi zasadami, taktyką i celami grupy jako takiej. Tak więc pośrednio media wywierają nacisk na przestrzeń organizacyjną i ideologiczną organizacji, które z kolei dostrzegają w nich nieusuwalny filtr, przez który koniecznie trzeba przejść, aby trafić do ogółu społeczeństwa.

W dniach 23-24.06 odbyły się I Targi prasy i literatury anarchistycznej w Pisku na południu Czech. W pierwszym dniu imprezy zaprezentowano feministyczne pismo „Bloody Mary” oraz wyświetlono film dokumentalny „Grrrly Show”. Oprócz tego odbyły się warsztaty WorkShop, podczas których każdy zainteresowany mógł wziąć udział w tworzeniu zina. W dniu następnym odbyły się kolejno: prezentacje pism i wydawnictw czeskiego ruchu anarchistycznego, dyskusja z autorem książki „Anarchizm. Wolność przeciwko władzy”, projekcja polskiego filmu „Władza precz!” oraz wykład nt. polskich pism anarchistycznych po 1980 roku. Na koniec wystąpił zespół Oucaci Ctueraci. W imprezie uczestniczyło 20-30 osób.

Tysiące studentów przeszło ulicami Aten. Wsparli ich pracownicy, którzy ogłosili strajk. Znowu doszło do starć z policją.

Policja zaatakowała maszerujących ludzi. W odpowiedzi protestujący podpalili śmietniki. Anarchiści obrzucali prewencję krzesłami i meblami z okien akademików oraz zablokowali wstęp policji na uniwersytet.

Są to protesty przeciwko prywatyzacji i komercjalizacji wyższych uczelni. Obecnie edukacja jest bezpłatna.

Mamy dziś do czynienia z ogólnym niepokojem i gniewem wśród ludzi pracy, nawet mimo tego, iż większość pracowników nadal hołduje zwyczajowym “amerykańskim” zapatrywaniom (poparcie dla kapitalizmu, systemu dwupartyjnego, w pewnym stopniu rasizmu, patriotyzmu, itp.). To niezorganizowane niezadowolenie wywołało rezultaty w postaci zmian w hierarchii związkowej w stronę bardziej liberalnej i aktywnej grupy biurokratów pod przywództwem Johna Sweeney’a.

Ale świadomy ruch robotniczych radykałów będzie działać w opozycji do związkowych oficjali (ale nie samych związków zawodowych) i tak samo w stosunku do kapitalizmu i państwa. To bardzo istotne, że najbardziej radykalni i bojowi aktywiści porozumiewają się ze sobą tworząc zaczątek szerszej działalności opozycyjnej.

Bardziej precyzyjnie: biurokracja balansuje pomiędzy pracownikami a kapitalistami. Potrzebuje uzyskać cokolwiek dla klasy pracującej (inaczej wypadłaby z interesu), ale przede wszystkim stara się ograniczać konflikt klasowy. Anarchiści powinni świadomie wyzwać związkowych oficjali, krytykując oddolnie ich poczynania. Współpracując, w miarę możliwości, w pewnych doraźnych kwestiach z innymi, anarchiści muszą jednak wyróżnić swój program od reszty. Zakłada on zupełną samoorganizację społeczeństwa. Jeśli anarchiści przedstawią swój program wyraźnie, będą rzadko wybierani na jakiekolwiek związkowe funkcje powyżej komitetu zakładowego. Działając z tak radykalnym programem anarchistyczni aktywiści będą w stanie pozbawić stanowisk najwyższy rząd reformistycznych związkowych bossów tylko w sytuacji wstrząsu i napięcia, kiedy zwykli, konwencjonalnie myślący pracownicy wezmą całościowy program poważnie.

Podczas gdy pełny program dla wszystkich związków zawodowych nie może być tutaj ułożony, to jednak można zaproponować pewne rzeczy. Podstawowe wartości, jak bojowość, demokratyzacja związków zawodowych, demokratyzacja miejsca pracy oraz solidarność.

Ukazał się nowy tytuł anarchistyczny – Rozbrat. Pismo ma charakter biuletynu opisującego przede wszystkim aktualne wydarzenia. Jest skierowane zarówno do anarchistów, jak też ludzi spoza ruchu.

We wstępniaku piszą: „Ostatnio trudno o krytyczne, a zarazem odpowiedzialne spojrzenie na przestrzeń, w której żyjemy. Właściwie zawsze było ciężko. Niestety, częściej zdarza się społeczeństwu idealizować, gloryfikować, albo kontestować rzeczywistość zamiast szukać realnych alternatyw i o nich rozmawiać, czy wreszcie o nich pisać.”

Wymagać od dziennikarza, by zapoznał się z faktami, by pisząc, znał materiał, zdaje się być postulatem radykalnym, w zależności od opcji politycznej: stalinowskim bądź nazistowskim. Pismo Obywatel nie stanowi wyjątku – sam redaktor naczelny z uśmiechem projektuje swoje halucynacje i nie starając się nawet sprawdzić historii protestów uczniowskich - a one były już przed Giertychem. Starczyło mu obrzucić błotem protestujących. Jeśli chodzi o stosunek do ruchu wolnościowego to pismo Obywatel rzadko wychodzi poza poziom Gazety Wyborczej. Wypacza tylko przekaz broniąc innych interesów – niekoniecznie zwykłych ludzi.

Okraska przedstawia paletę zarzutów, które już nie raz słyszałem. Część z nich opiera się na wydumanych oskarżeniach, część jest po prostu śmieszna.

Jednym z głównych zarzutów, jest pretensja do młodzieży, że nie protestowała wcześniej. Najlepiej jeszcze wtedy, gdy byli w kołysce. Już podczas kampanii przeciwko katolizacji szkół i Seweryńskiemu padały zarzuty, dlaczego przeciwko "komuchom" nie protestowano. Nie wiem czemu. Pewnie dlatego, że uczniowie nie byli w tym czasie zorganizowani, nie czuli potrzeby walki o swoje – prawdopodobnie też inne osoby by wtedy protestowały, te, które dziś już są studentami, bądź pracownikami. Ruch społeczny powstaje często spontanicznie – i tak powstał ten, którego głównym celem nie jest rozprawa z Giertychem ale systemowe zmiany w systemie szkolnictwa, próba obrony praw ucznia, tworzenia realnego samorządu. W tym horyzoncie pojawiły się zmiany w edukacji, które nie szły w kierunku wolnościowym. Ucznia zaczęto postrzegać jako niemalże zło moralne, które trzeba poddać dyscyplinie, wzmocnić wychowanie. Również narzucić punkt widzenia Kościoła – przeciwko czemu byli i katolicy, o czym Okraska nie wspomina.

Zarzut, ze ktoś nie protestował wcześniej należy do repertuaru komicznego. Czasami człowiek milczy dość długo i głupia podwyżka papierosów sprawia, że wychodzi na ulice. Protestuje wtedy też przeciwko podwyżkom ceny chleba, chociaż gdy cenę podnosili to oglądał mecz.

Wraz ze zwycięstwem parlamentarnym prawicy mamy rozkwit nastrojów patriotycznych, jak i katolickich. Na przemian straszy się w ‘niezależnych’ mediach a to krzyżem, a to biało-czerwoną flagą. Kościół i Państwo, w porach najwyższej oglądalności, domagają się posłuszeństwa, przewodnictwa duchowego. Mówią, że tylko oni są w stanie naprawić zgniliznę moralną: zarówno tkwiącą w zagubionych w nazbyt liberalnym padole łez, grupową czy też zorganizowaną, gdzie zepsucie przejawia się w antypapieskich i antypolskich, kryminalnych paradach czy przedstawieniach, artystycznych wystawach… jak też zgniliznę instytucji, która polega na tym, że ludzie - bez poczucia związku z narodem, tradycją, bez szacunku dla dziesięciu przykazań kościelnych, rzucający za mało na tacę podczas mszy - obejmują stanowiska. Posłuszeństwo Państwu i Kościołowi jako strażnikom tradycji, wartości i świętego, wewnętrznego ognia narodu, jest gwarantem porządku społecznego, sprawiedliwości, a nawet przetrwania. Przede wszystkim ma świadczyć o wartości danej jednostki: osoby nie przepadające za krzyżem i orłem w koronie są niepełnowartościowymi obywatelami, istotami ułomnymi. Należałoby poddać je jakiejś resocjalizacji. Należy im się tylko: współczucie lub pogarda. Stanowią też zagrożenie dla dobrobytu i wartości objawionych, toteż ich działalność należy kontrolować i ograniczać. Zbudować im getto, a gdy zaczną się buntować przeciwko segregacji, wykluczeniu – spałować.

Patriotyzm jest tutaj słowem dyscyplinującym, jednocześnie samo nie będąc poddawane refleksji, jago treść jest czymś nieprzejrzystym. ‘A priorycznie’ nadaje się pojęciu patriotyzmu pozytywne znaczenie, aksjologicznie dodatnie, przez co każdy kto zaczyna w jakikolwiek sposób poddawać dane pojęcie krytyce, próbuje racjonalnie uchwycić treść kryjąca się pod danym splotem dźwięków bądź liter, lokuje się na pozycji złoczyńcy, łotra, osoby moralnie co najmniej dwuznacznej, jeśli nie jawnie niemoralnej, wstrętnej i paskudnej. Jest to hasło mające sprawdzać i egzekwować lojalność wobec władzy i jej poczynań. Czy to będzie wprowadzanie idiotycznych ustaw typu becikowego, czy sprzeniewierzenie publicznych pieniędzy na katolickie uczelnie czy świątynie, czy wypowiadanie wojny w imieniu narodu i jego kapitalistycznych interesów.

17 czerwca w Toruniu odbyła się VIII edycja antyrasistowskiego turnieju piłkarskiego „GRAMY W PIŁKĘ NAWET DESZCZ”.

Celem imprezy jak co roku było stwarzanie przeciwwagi do agresywnych zachowań rasistowskich kibiców piłkarskich na polskich stadionach, a także integracja środowisk związanych z szeroko pojętym ruchem antyfaszystowskim.

Sobota 17 czerwca była pierwszym dniem - trwającej dwa dni – V Ogólnopolskiej Konferencji Pracowniczej, która tym razem odbyła się w Łodzi. Tematem konferencji był: Elastyczne formy zatrudnienia - groźba dla świata pracy. Jak walczyć z deregulacją rynku pracy?

Na konferencje przyjechało kilkadziesiąt osób związanych CK-LA, KPiORP, Federacją Anarchistyczną, OZZ „Inicjatywa Pracownicza”. Pierwszy dzień konferencji odbył się w dwóch miejscach: w Kinie Polesie i Cytryna.

Dzisiaj o godzinie 12:00, zjawiliśmy się na konferencji Ligi Polskich Rodzin w hotelu „Radisson”. Gdy weszliśmy, konferencja już trwała. Po rozłożeniu transparentu z napisem „Młodzież IV RP – wojsko, kościół, dyscyplina?” zrobiło się spore zamieszanie. Fotoreporterzy zaczęli robić zdjęcia, ochrona w garniturach chciała nas wyprosić z konferencji, twierdząc że nie mamy zaproszenia, mimo, iż była ona otwarta dla wszystkich.

W dniach 25.-28. maja 2006 odbyła się w Berlinie już 29. edycja konferencji BUKO (BUNDESKOORDINATION INTERNATIONALISMUS!) . Tym razem pod hasłem "re: control" obradowano w czterech grupach zagadnieniowych: "G8", "Miasto i perspektywy jego rozwoju", "Migracje i kolonializm" oraz "Energetyka".

Wykłady, projekcje filmowe i workshopy odbywały się w głównym budynku berlińskiego Uniwersytetu Technicznego. BUKO każdego roku odbywa się w innym mieście Niemiec, ośrodek koordynujący mieści się w Hamburgu przy Nernstweg 32-34 (tel. 040/393156).

Ukazał się nowy numer niezależnego miesięcznika Ulica Wszystkich Świętych.

Do ściągnięcia tutaj

Dziś w nocy zakończyła się druga edycja Pilarszczyzny w Raciborzu, zorganizowana przez śląską Inicjatywę Pracowniczą. Pojawiło się m.in. wielu anarchistów z całej Polski (choć naturalnie najwięcej ze Śląska).