Świat

6 lutego, grupa anarchistów i syndykalistów przyjechała do Edynburga pod hiszpański konsulat celem wsparcia anarchistów i związkowców w Hiszpanii - ofiar Operacji Pandora i represji związanych ze strajkiem 14 listopada.

W grudniu zeszłego roku, policja weszła do 14 mieszkań i centrów społecznych w Barcelonie i Madrycie. Doszło do grabieży mienia oraz aresztowania siedmiu kobiet i czterech mężczyzn.

Jednym z nich, jest członek związku CNT w Sabadell.

Czwórka aresztowanych została wypuszczona dwa dni później z zarzutami, pozostali musieli zapłacić 3000 euro kaucji.

Obecnie obowiązujące uprawnienia przyznane policji i służbom to najbardziej represyjne przepisy od czasów dyktatury Franco.

Jakiś czas temu na portalu lewica.pl pojawił się artykuł o wyborach prezydenckich w Chorwacji. W artykule czytamy o zdobywcy trzeciego miejsca w wyborach:

"Ku powszechnemu zaskoczeniu trzecie miejsce zajął 24-letni Ivan Vilibor Sičnić, kandydat anarchistów, zdobywając 16,48 proc. głosów. Prowadził on kampanię pod hasłami wyjścia Chorwacji z UE i NATO. Sprzeciwiał się też eksmisjom z mieszkań osób zadłużonych, które nie są w stanie regulować wszystkich należności. Zyskał sobie w ten sposób sporą popularność."

Artykuł sugeruje jakoby Ivan Vilibor Sičnić był działaczem anarchistycznym popierany przez ruch anarchistyczny. Wystarczy zapytać chorwackich anarchistów o ich kandydata na prezydenta aby zobaczyć niemałe zdziwienie.

Jak się okazuje, Ivan Vilibor Sičnić owszem sprzeciwiał się eksmisjom z mieszkań osób zadłużonych, prowadził kampanię na rzecz wyjścia Chorwacji z UE i NATO, postulował nacjonalizację banków, jednak nie ma nic wspólnego ani z lewicą ani ruchem anarchistycznym.

Należy do organizacji Żywy Mur, współtworzonej przez byłych żołnierzy armii chorwackiej. Program tworzonej przez nich partii jest jednak prawicowo-narodowy. W dużym skrócie domagają się Chorwacji dla Chorwatów, chorwackich banków i chorwackich pieniędzy.

W Internecie brakuje jakichkolwiek dowodów na koneksje Sičnića i jego ugrupowania z ruchem anarchistycznym.

1 lutego w Belgradzie odbył się protest anarchosyndykalistów z ASI pod siedzibą policji lokalnej (odpowiednik straży miejskiej). Powodem był atak policji na pasażerów transportu publicznego.

Protest dotyczył sprawy z końca stycznia, kiedy kobieta podróżująca autobusem odmówiwszy policji okazania dokumentów (co nie jest prawnie nakazane) została zaatakowana. Z pomocą przyszli jej inni pasażerowie.

Przed protestem jeden z funkcjonariuszy policji za pośrednictwem facebooka groził jego uczestnikom represjami.

Protest jednak się odbył. Zgromadzeni sprzeciwili się arogancji i brutalności wobec osób nie posiadających środków na opłacanie biletów komunikacji miejskiej. Rozwinęli transparent o treści "Policja lokalna - kryminaliści".

28 stycznia miał miejsce protest 1500 górników w Kijowie. Żądali powstrzymania procesu zamykania kopalń i utrzymania produkcji oraz uwzględnienia w planach budżetowych na 2015 rok kosztów ubezpieczeń górników i pracowników służb ratunkowych.

Związkowcy podkreślali, że kopalnie są zamykane w sytuacji pełnego uzależnienia Ukrainy od dostaw surowców energetycznych z Rosji. Proces likwidacji kopalń może doprowadzić do utraty źródeł dochodu nawet przez 50 000 osób.

Dodali również, że część z nich dopiero wróciła z frontu, a część nadal jest na wojnie. Przekazali wiadomość od tych ostatnich, iż w sytuacji gdy rząd nie zaprzestanie niszczyć krajowego przemysłu, będą rozmawiali w inny sposób.

Protest zaowocował obietnicami ze strony rządowej. Górnicy ostrzegają jednak, że jeszcze wrócą do Kijowa.

W dniach 26-31 stycznia, na wezwanie Związku Syndykalistów Polski, w kilku krajach zorganizowano protesty solidarnościowe z pracownikami Amazon i Manpower. ZSP walczy w Amazonie o uregulowanie podstawowych zobowiązań pracodawcy wobec pracowników: takich jak wypłacanie prawidłowych wynagrodzeń za przepracowane dni, wynagrodzenie za okres postojowy, oraz przekazywanie druków Z3 do ZUS.

W poniedziałek o 8 rano, pierwsze akcje ZSP miały miejsce w Poznaniu pod biurem Manpower. Przechodniom rozdawano ulotki i wielu z nich okazywało solidarność, doskonale znająć warunki pracy w agencjach. Następnie protest przeniósł się pod agencję Adecco, gdzie również domagano się natychmiastowej wypłaty zaległych wynagrodzeń.

Następna akcja miała miejsce tego samego dnia pod biurem Manpower w Manchesterze w Wielkiej Brytanii.

Kryzys iracki ciągnie się od dziesiątek lat i miał miejsce zarówno pod władzą Saddama Husseina jak i pod władzą „obecnego demokratycznego reżimu” czyli od inwazji w 2003 roku.

Nie było ani wolności ani sprawiedliwości, równości ani szansy dla tych, którzy byli niezależni od stronnictw będących u władzy. Dodatkowo obok istniejącej brutalności i dyskryminacji wobec kobiet i zwykłych ludzi pojawiła się wielka przepaść między bogatymi i biednymi, która sprawiła, że biedni biednieją, a bogaci się bogacą. Obecny kryzys niewiele różni się od tego co wyżej napisaliśmy. Jest to kontynuacja sytuacji sprzed dziesiątek lat. Różnią się jedynie nazwy i partie polityczne będące u władzy.

Politycy i masowe media uwielbiają mówić nam, że obecne walki to kontynuacja starych walk i konfliktów między dwiema głównymi doktrynami islamu – szyią i sunną, że mają krwawe tło prawie od narodzin islamu.

Gdy przyjrzymy się historii narodów, krajów i ludzi, ich historia była zawsze historią walk między silnymi i słabymi, między wyzyskiwaczami, a wyzyskiwanymi, między okupantami, a okupowanymi, między najeźdźcami, a tymi, którzy walczyli przeciw rządowi, władzy i państwom. W skrócie, była to wojna o kapitał i zyski.

To co dzieje się dziś w Iraku pod nazwą „Islamskie Państwo w Iraku i Lewancie” - ISIS jest dalekie od tego co próbują nam wmówić media mainstreamowe. Fakty są takie:

1. Stronnicy ISIS to marginalna grupa wspierana przez sunnickie ugrupowania rozczarowane rządami szyitów w Bagdadzie, sunnicką starszyznę plemienną, członków partii Baas http://pl.wikipedia.org/wiki/Partia_Baas , starych oficerów wojska i dawnych rebeliantów, którzy razem chcą przejąć władzę. Kiedy ISIS maszerowali na Mosul, trzecie co do wielkości miasto Iraku i rozpoczęli jego okupację, było ich mniej niż 2000 podczas gdy policji, wojska i innych służb w mieście było około 60 000. Armia była dobrze uzbrojona m.in. w czołgi, ale przegrała z islamistami stawiając śladowy opór.
2. To co ma miejsce było planem Turcji, krajów Zatoki Perskiej, Regionalnego Rządu Kurdyjskiego przy akceptacji USA i Wielkiej Brytanii.

3. Trudno powiedzieć co się będzie działo na sam koniec, jednak będzie to zależało od interesów USA i krajów zachodnich. W chwili obecnej zarówno USA jak i Wielka Brytania kładą nacisk na narodową jedność ludzi w Iraku aby chcieli żyć razem pod jednym systemem. Gdy uznają, że ich interesy są zagrożone, nie będą mieli nic przeciwko podziałowi Iraku na trzy para-państwa: kurdyjskie, sunnickie i szyickie.

4. Ta sytuacja wepchnęła Irak w wojnę religijną, zwłaszcza po wydaniu fatwy przez ajatollacha Alego al-Sistaniego, jednego z bardziej charyzmatycznych szyickich duchownych, do noszenia broni i zapisywania się do wojska.

5. Jesteśmy prawie pewni, że istnieje również ukryty plan. Uważamy, że jednym z celów wojnyjest otoczenie i zniszczenie demokratycznego ruchu masowego Kurdów w Zachodnim Kurdystanie (Syryjskim Kurdystanie) i jego lokalnej administracji. Ten ruch udowodnił, że istnieje alternatywa dla państwa narodowego, starego systemu neoliberalnego i jego władzy. Udowodnił też, że ruch masowy nie musi podążać drogą Arabskiej Wiosny, która skończyła się wybraniem islamskiej władzy. Ponad to, ten ruch udowodnił, że walka możliwa jest bez wsparcia USA, Unii Europejskiej i ich agentur. Udowodnił, że rewolucja powinna zaczynać się w społeczeństwie, który tworzy lokalne środowiska podejmujące swoje decyzje samodzielnie i dla samych siebie. Istnienie tego ruchu nie jest zbieżne z interesami polityków i neoliberalizmu, więc następnym krokiem jest atak na Zachodni Kurdystan.

W związku z powyższym, my (Kurdyjskie Forum Anarchistyczne) mamy zamiar przyjąć wypowiedzenie wojny, która została nałożona na Irakijczyków, wierzymy w organizowanie się poza partiami politycznymi, podżegaczami wojennymi i instytucjami państwowymi i rządowymi wewnątrz swoich miejsc pracy, uczelniach, sąsiedztwie i ulicach celem walki przeciwko wojnie, niesprawiedliwości, biedzie, głodowi, nierówności, represjom i brutalnemu systemowi państwa, korporacji, finansjery, neoliberalnych mediów oraz agentów.

Kurdyjskie Forum Anarchistyczne
18.06.2014
http://www.anarkismo.net/article/27113

https://cia.media.pl/nato_i_islamscy_fundamentalisci_historia_owocnej_wsp... https://cia.media.pl/spojrzenie_z_bliska_na_syryjska_rewolucje_anarchista...

Na początku roku, bułgarski minister transportu będący reprezentantem prawicowo-liberalnego rządu, postanowił wdrożyć w życie "reformę".

Jej pierwszym obiektem stała się kolej. Restrukturyzacja kolei państwowej polega na likwidacji 140 linii czyli 1/3 wszystkich linii kolejowych w kraju. Natychmiast po ogłoszeniu planu wybuchły protesty.

Powstał masowy ruch pracowników obejmujący wiele miast i miasteczek w całym kraju. Nadzwyczajne posiedzenie rządu i komitetu transportu zostało ustalone na dzień przed planowanymi protestami cele uniknięcia masowych demonstracji.

Organizatorem protestu w Warnie jest anarchosyndykalistyczny Niezależny Związek Pracowników (ARS).

Evo Morales, pierwszy rdzenny prezydent Boliwii kojarzony jest jako antyimperialista i antykapitalista. Jednak w Boliwii spotykamy się ze sporą ilością jego krytyki o charakterze nie reakcyjnym, a postępowym.

Wygrywając wybory prezydenckie w 2005, 2009 i ostatnio w 2014, Evo Morales, lider Ruchu Na Rzecz Socjalizmu (MAS) został po raz trzeci prezydentem. Morales to pierwszy rdzenny prezydent tego kraju: antykapitalista, antyimperialista, ekolog i nadzieja dla całej światowej lewicy. Jednak wielu jego byłych towarzyszy oskarża go o odejście od swojego programu politycznego, przedstawianie wszystkich swoich krytyków jako prawicowych konspiratorów i używanie siły do uciszania ich.

MAS, zdobył w 2005 roku 54% głosów, w 2009 64%, a w 2014 60%. Morales powiedział na łamach Reutersa: „To była debata między dwoma modelami: nacjonalizacją i prywatyzacją. Nacjonalizacja wygrała ponad 60% poparcia”. Nie jest to pierwszy przypadek w którym Boliwia ma tylko dwie alternatywy: lewicowy rząd i prawicową opozycję.

Po wyborach parlamentarnych w Grecji przychodzi czas na stworzenie rządu, który Koalicja Radykalnej Lewicy SYRIZA postanowiła utworzyć z... prawicowymi Niepodległymi Grekami.

Niepodlegli Grecy to partia narodowo-konserwatywna, której idee w dużej mierze opierają się na teoriach spiskowych. Jedynym wspólnym postulatem obydwu ugrupowań jest sprzeciw wobec cięć budżetowych. Trudno jedynie przewidzieć jak długo.

Obydwie partie mają także zupełnie odmienne stanowiska na sprawy imigrantów, uchodźców, kwestie polityki samorządowej czy roli kleru w edukacji szkolnej. Niepodlegli Grecy nie kryją fascynacji Nigelem Faragem i jego Partią Niepodległości Zjednoczonego Królestwa (UKIP).

Wczoraj, po 134 dniach walki kurdyjscy bojownicy wyparli z miasta Kobane bojowników Państwa Islamskiego. Był to ważny punkt strategiczny, którego zdobycie wiązałoby się z opanowaniem przez dżihadystów całego syryjskiego Kurdystanu.

Przyczyny konfliktu według osób zgrupowanych wokół Kurdyjskiego Forum Anarchistycznego leżały w brudnych interesach burżuazyjnych, a jego zakończenie miało być zależne od interesu USA. Nawoływali w związku z tym do solidarności z Kurdami.

Walka Kurdów relacjonowana była przez wszystkie media świata. Szczególne zainteresowanie budziły walczące z islamistami oddziały kobiece.

21 stycznia, pracownicy zakładu przemysłu obronnego Yuzhmash w Dnipropetrowsku domagali się wydania zaległych wypłat, których nie otrzymują od lipca. Państwowa fabryka wisi im 80 milionów hrywien (około 5 milionów dolarów).

Domagają się również uwzględnienia swoich wypłat w rządowym planie budżetowym na rok 2015, pomocy dla pracowników wysłanych na przymusowy "urlop" w znalezieniu nowej pracy, zlecenia produkcji broni na potrzeby obrony.

Protest zorganizowany został spontanicznie, a związek zawodowy działający w fabryce informuje, iż nie bierze w nim udziału.

Zapowiadają kolejny protest w ciągu dwóch tygodni, jeżeli ich żądania nie zostaną spełnione.

Przez ostatnie lata, Turcja wprowadziła szereg przepisów cenzorskich co spotkało się z krytyką z całego świata.

Obecnie podejmuje się próby celem kryminalizacji nie tylko publikowania "treści zabronionych", ale również ich udostępniania. Na przykład na portalach społecznościowych.

Dyrektoriat Telekomunikacji ma mieć moc usuwania udostępnianej treści i kontrolować Internet w całym kraju. Osoby udostępniające treści mają płacić za to kary pieniężne.

W Turcji nie definiuje się czym jest "treść nielegalna", jednak odnosi się to głównie do przecieków na temat korupcji wśród polityków oraz kontaktów z Al-Quaedą.

W Milwaukee w stanie Illinois odbyła się akcja lokalnych struktur związku zawodowego Industrial Workers of the World w centralnej siedzibie firmy Manpower.

W Amazon Polska od początku naruszane są prawa pracownicze, dlatego Związek Syndykalistów Polski postanowił rozpocząć kampanię w tej sprawie.

Firma Manpower pośredniczy w zatrudnieniu pracowników. Aktywiści ze związku IWW po wkroczeniu do centrali agencji pracy tymczasowej przedstawili żądania, których realizacji domagają się pracownice i pracownicy zrzeszeni w Związku Syndykalistów Polski w Amazonie, a dotyczące poprawy warunków pracy i płacy oraz zaprzestania zastraszania pracowników chcących działać w organizacji.

Wspierany uzbrojonymi żołnierzami "przywódca" Donieckiej Republiki Ludowej, Aleksandr Zacharczenko zaproponował obniżenie zasiłków dla górników. Poinformowała na swoim facebooku Jelena Błocha, redaktorka “Municypalnej gazety”, wspierającej separatystów.

“Dziś w Doniecku mówiono też o reformach. Własciwie, o reformie
przemysłu węglowego. Ale te rozmowy, myślę, bardzo różnią się od bełkotu w Kijowie, a nawet wcześniej w Donbasie.

Węgiel ma być czysty, bez domieszek, trzy związku zawodowe w przemyśle węglowym to za dużo, zasiłki warto obniżyć, nawet dla górników, podobnie 66 dni urlopu. Mówi się o skróceniu urlopu do 24 dni, a czasu pracy zwiększenia do ośmiu godzin dziennie.

W syryjskim Kurdystanie w dniach 27 i 30 grudnia odbyły się protesty przeciwko przymusowym wcieleniom do Powszechnych Jednostek Obrony podlegającym Kurdyjskiej Partii Pracy PKK walczącym przeciwko dżihadystom z ISIS.

Protesty dotyczyły głównie sprawy 15-letniej Hemrin Aidi wcielonej do armii wbrew swojej woli. Nie jest to pierwszy przypadek dokonywania przymusowego poboru w Kurdystanie. Podobne protesty miały miejsce w październiku 2014 i dotyczyły czterech osób.

Odmowa służby w Powszechnych Jednostkach Obrony jest karana więzieniem. Taka polityka spotyka się z krytyką Powszechnych Jednostek Obrony ze strony zachodniej lewicy oraz Human Rights Watch według której miał miejsce przypadek zabicia więźnia, który odmówił służby.