Dyskryminacja

No Border Camp Bulgaria, 25th – 29th August 2011

Political framework

General political situation:

Following the EU eastward expansion, countries like Bulgaria and Romania are progressively cracking down on those that try to cross their borders and rampantly working against freedom of movement. Next on their foreign policy agenda is joining the Schengen agreement area. The Bulgarian government's current target date for becoming a member of Schengen is 2012. The decision is to be taken in the summer of 2011.

Strengthening of the border control, building new detention centers, increasing the quality and the quantity of the border equipment, and the new migrant and visa legislation are only part of the measures that are already underway. The border control between Bulgaria and Turkey is cited as the biggest problem Bulgaria is faced with in order for the country to join Schengen. Following the participation of Bulgarian border police in FRONTEX operations along the Greek-Turkish border, there is a talk of extending the agency's operations to the border between Bulgaria and Turkey.

Beyond these general political circumstances migrants and refugees in Bulgaria are confronted with rather non-transparent, unsocial and truly confusing administrative system of regulation. An ignorant and/or uninformed local institutions and society are also to be kept in mind. It is expected that the number of migrants will rise rapidly after Bulgaria’s joining the Schengen area.

These developments, coupled with the deterioration of the migrants' situation in neighbouring Greece, are the two immediate reasons for organizing a No Border camp at the border between Bulgaria, Greece and Turkey in the coming summer. The camp will be also used as a reminder of the 60 year anniversary of the signing of the UN convention relating to the Status of Refugees (1951).

Non-violence:

The No border camp Bulgaria will be organized as a non-violent civil form of protest and resistance. The plan is to have a camp with low levels of confrontation, as there is lack of activist infrastructure in Bulgaria: there is no developed culture of direct action, we lack lawyers, and the local group's possibilities to legally defend people are limited. We do understand the importance of diversity of tactics; nevertheless, we do need to take into account the local context. That is why the plan is to have the camp within the framework of non-violence.

Problems to be addressed:

- militarization of the borders: A great deal of cameras, new helicopters, border police cars patrolling around, refined computer systems, new detention camps, increased cooperation with international police agents and other forms of expensive military border control are being currently installed and/or improved along the Bulgarian borders. As a result, a sense of “enemy” threatening us from the outside is being re/produced, military solutions are being aggressively implemented when dealing with complex social issues, and the military industry is thriving. In reality, a new frontline of modern warfare is being built.

- deteriorating freedom of movement across the Balkan borders: Freedom of movement, which is a natural characteristic of human existence and a right guaranteed under the international law is severely threatened under the current border tendencies, including the new biometric visa procedure and the Schengen information system. People from the Balkan region and beyond are being discriminated as Schengen and non-Schengen passport holders. Their ability to know and understand each other, to abolish prejudices, to develop socially and economically and to organize politically is being gravely damaged.

- criminalization of the situation of the migrants and refugees in Bulgaria: Beside being one-sidedly labelled “illegal”, it is a common practice to put refugees and migrants that have crossed the Bulgarian borders directly into a detention center on accusations of “committing a crime” without further explanation. Issuing a Bulgarian visa requires biometric data. A public discourse about migrants or refugees (sometimes without even differentiating between the two groups) that frames migrants as people endangering the existence of the people in Bulgaria is being subtlety or openly waged.

- better human, social, legal and economic treatment of the refugees and migrants in Bulgaria: Bulgaria has been sued successfully several times in the European court of human rights for not applying the respective legal norms concerning migrants in a proper way. Refugees and migrants are being kept under extremely bad social and economic conditions. Generally, their problems are not even known by the public and the media. A year ago the director of the State Agency for Refugees was released on accusations of corruption. These are only some of the aspects of the everyday migrants’ and refugees’ lives in the country.

- exploitation of the cheap migrant labour: Generally, refugees and migrants are not allowed to work legally in Bulgaria. If hired they are being paid “under the table” without social or health insurance.

- local nationalism: Immigrants’ situation in Bulgaria is further complicated by racism, xenophobia, and the populist rhetoric of far-right political parties in Bulgaria. Treating the refugees and migrants as a “threat” is further nurturing the aggravating nationalistic trends in Bulgaria. For example, just two days after Greece announced its intentions to build a wall along the Greek-Turkish border as a protection against the migrants entering its territory, a Bulgarian political party called “Society for a new Bulgaria” raised the same demand in relation to the Bulgarian-Turkish border.

- economic, political and social situation in the countries of origin of the refugees and on global scale: When raising awareness about the hardships and uncertainties of living like a refugee/immigrant, it is of utmost importance to address the core reasons behind one’s decision to flee their country. Namely, this is the situation in the countries of origin of these people as well as the global economic and political conditions which directly or indirectly forces many of them to take such decisions. Unjust political and economic choices around the world have consequences and should be dealt with in a preventive manner.

Our demands include:

• Freedom of movement for all

• Status for all refugees now

• Legalization of all immigrants now

• Decriminalization of migrants

• End to the militarization of the borders

• Equal rights for all

• Closure of all detention centers

• Replacement of the detention centers with coordination centers that will support migrants’ social, political, and economic emancipation (run with the support of migrants, grassroots initiatives, and the local communities; where decisions are taken by migrants themselves)

• Wide visibility of migrants in our societies

• We declare ourselves against the Schengen Area and the continuous building of Fortress Europe

Expected contributions of the camp:

1. Attracting the attention of the local people, the media, and the international community towards the problems mentioned above.

2. Expanding the NoBorder network on the Balkans and throughout Europe

3. To rise and deepen local solidarity

4. Monitoring of specific migrants’ cases

Contact:

http://noborderbulgaria.wordpress.com/

Email: noborders.bulgaria@gmail.com

Władze miasta Helsinki grożą eksmisją skłotowi Satama i obozowi Romów, który funkcjonuje na podwórku skłotu. Mieszkańcy skłotu organizują akcje solidarnościowe i wznoszą barykady.

Pretekstem do eksmisji obozu Romów był pożar, który wybuchł w listopadzie zeszłego roku. Pomimo, iż warunki bezpieczeństwa bardzo się od tego czasu poprawiły (np. zorganizowano szkolenia przeciwpożarowe dla mieszkańców obozu), Straż Pożarna odmawia współpracy z centrum społecznym Satama. Władze miasta próbują za wszelką cenę pozbyć się Romów z kraju.

W zeszłym miesiącu, mieszkańcy Satamy ponownie udostępnili podwórko na obozowisko Romów i udostępnili elektryczność. Władze natychmiast oświadczyły, że obozowisko na podwórku nie nadaje się do zamieszkania. Jednak władze nie mają takich zastrzeżeń wobec obozowisk funkcjonujących pod mostem, bez prądu i wody bieżącej. Pomimo znacznych ulepszeń w instalacji elektrycznej, która została zatwierdzona przez osoby z uprawnieniami, Straż Pożarna stwierdziła, że problem polega na użytkownikach. Oznacza to, że według helsińskiej Straży Pożarnej, Romowie nie są w stanie korzystać z elektryczności.

Grupa polskich pracowników wygrała ok. miliona euro we francuskim sądzie. Ich pracodawca płacił im we Francji według polskich stawek. Wiele firm stara się oszczędzić przez tzw. "oddelegowanie" pracowników do pracy do innego kraju w ramach swobody "świadczenia usług".

W 2007 roku pracownicy zostali zatrudnieni przez firmę Metalu Polska i wysłani na budowy do Francji. Na początku firma Metalu płaciła regularnie, lecz później przestała i Polacy strajkowali, by odzyskać zaległe pensje.

27 marca odbyl sie 50-osobowy protest przed obozem internowania dla imigrantow w dzielnicy Sofii, Busmanci. Transparenty "Status Uchodzcy Teraz!", "Bez granic, bez nacji, solidarność". Protest jest czescia kampanii o nazwie 'Żaden człowiek nie jest nielegalny!'. Licznie obecna była policja w mundurach jak i tajniacy oraz dziennikarze.

Za murami wiezienia byla prawdziwa euforia, jak w czasie wczesniejszych protestow. Uwiezieni wspieli sie na kraty wyrażając wdzięczność za solidarność. Napisali na kartkach: "Dajcie nam wolność". Przemawiano w roznych jezykach, włączajac Urdu i Arabski. Protest zostal zorganizowany przez Inicjatywny Komitet Solidarnosci Z Imigrantami i Uchodzcami.

Tłumaczenie własne w skrócie za: http://noborderbulgaria.wordpress.com/2011/03/28/27-march-busmantzi-demo...

Setki migrantów z Afryki, którzy dotychczas byli przetrzymywani w obozach w Libii na mocy porozumień Unii Europejskiej i reżimu Kaddafiego, próbuje desperacko uciec do Europy. Wielu utonęło w ostatnich dniach. Wczoraj, łódź z 300 uchodźcami na pokładzie wywróciła się do góry dnem u wybrzeży Sycylii. Tylko około 50 zostało uratowanych. Minął już okres 30 godzin, który wyznacza prawdopodobieństwo przeżycia pozostałych 250 osób. Wśród zaginionych były też dzieci.

Większość uciekinierów z Libii pochodzi z Kamerunu i innych krajów subsaharyjskich. Wielu z nich było brutalnie traktowanych przez reżim Kaddafiego i zmuszanych do niewolniczej pracy. Od czasu pojawienia się wiadomości o najemnikach z Afryki subsaharyjskiej w siłach Kaddafiego, dochodziło do rasistowskich linczów.

Jeden z uchodźców, który przeżył wczorajszy wypadek, powiedział: „Ta wojna, to już zbyt wiele. Okradli nas, grozili nam śmiercią, jeśli nie wyjedziemy lub dawali nam broń, żebyśmy walczyli. Nie jesteśmy w stanie temu dłużej podołać.”

Według IOM (International Organisation for Migration), międzynarodowej agencji zwalczającej imigrację do Europy, w Libii mogły jeszcze zostać setki tysięcy imigrantów z Afryki subsaharyjskiej. IOM stara się organizować „dobrowolny powrót” do krajów pochodzenia, by zapobiec imigracji do Europy.

Wydaleniu z Polski Oksany Makarenko, działaczki grupy imigrantów na rzecz abolicji, od samego początku towarzyszył szereg nieprawidłowości świadczących o nadgorliwości i złej woli organów władzy.

Już podczas zatrzymania pracownicy Straży Granicznej próbowali bez nakazu wejść do mieszkania Oksany – dopiero jej zdecydowana interwencja skłoniła ich do kontaktu z przełożonym i rezygnacji z próby. Jednak, gdy Oksana próbowała powiadomić najbliższych oraz adwokata o tragedii, jeden ze strażników siłą wyrwał jej telefon.

Na mocy ustawy o cudzoziemcach, (art. 101 ust. 3b) do zatrzymania cudzoziemca stosuje się kodeks postępowania karnego. Na podstawie przepisów KPK prowadzi się też w postępowanie w sprawie umieszczenia cudzoziemca w strzeżonym ośrodku albo zastosowania wobec niego aresztu w celu wydalenia (art. 104 ust. 4). Nie tylko nie poinformowano jednak Oksany o prawie do kontaktu z adwokatem, ale także odmówiono go na jej własne żądanie – SG argumentowała iż jej sprawy nie obejmują przepisy prawa karnego, a jedynie administracyjnego. Tym samym, służby jawnie działały wbrew wspomnianej ustawie o cudzoziemcach, a także naruszyły przepisy postępowania karnego (art. 244 § 2 i art. 245 § 1 KPK). Kontakt z adwokatem umożliwiono Oksanie dopiero po upływie doby.

Zeszłego ranka, Oksana Makarenko została przewieziona na granicę z Ukrainą przez polską straż graniczną – otrzymała nakaz opuszczenia kraju. Dowiedziała się o tym przedwczoraj, 24. marca, przebywając w areszcie deportacyjnym na warszawskim Okęciu. O wydaleniu zdążyła powiadomić bliskich przyjaciół. Wciąż silna i zdeterminowana, pragnęła czym prędzej wyjść na wolność i wrócić na Ukrainę, co w tych okolicznościach było jedyną przewidzianą przez wymiar sprawiedliwości opcją, poza trzymiesięcznym pobytem w ośrodku strzeżonym.

Przeczytaj też: Nieprawidłowości podczas wydalenia Oksany Makarenko

Oksana przekazała wspierającym ją osobom, że była wzruszona i zaskoczona solidarną obecnością oraz wsparciem, które otrzymała w trakcie i po jej procesie. Mimo to, prosiła aby anulować demonstrację solidarnościową zaplanowaną na sobotę, pragnąc wrócić na Ukrainę bez publicznego szumu wokół jej sytuacji. Respektując jej wolę, dołączyliśmy do jej apelu o odwołanie pikiety.

Bez globalnej wolności przemieszczania się nie ma demokracji.

Arabska odwilż emanuje swym rozmachem na cały świat. Ruchy rewolucyjne w Maghrebie dodają odwagi i nadziei nie tylko ze względu na to, że despotyczne reżimy, które wydawały się być niezwyciężone zostały pokonane. Chociaż kierunek dalszych przemian wciąż pozostaje niewiadomy, oczywistym jest fakt, że efekt domino wywołany przez tunezyjską jaśminową rewolucję przypomniał nam starą prawdę, że bieg historii jest napędzany oddolnie. Walka jest kierowana przeciwko codziennemu ubóstwu i przeciwko ogólnemu uciskowi, w równym stopniu domaga się poprawy warunków życia jak i godności, w skrócie: „chleba i róż”(1).

Niezwykłe chwile Midan Al-Tahrir, Placu Wyzwolenia w Kairze oznaczają poszukiwanie nowych form samoorganizacji i demokracji oddolnej. Pragnienie równych praw, autonomii oraz udziału w ekonomicznym dobrobycie znajduje odzwierciedlenie w ilości łodzi zmierzających przez Morze Śródziemne w kierunku Europy: dziś wypływają z Tunezji tak jak w ciągu ostatnich lat z Północnej i Zachodniej Afryki. Mechanizmy „rozstania” - aby domagać się prawa do wolności przemieszczania się i migrowania w poszukiwaniu innego, lepszego życia, i „krytyki”- aby podnieść głos i walczyć lokalnie, nie stoją w sprzeczności, występują łącznie i są ze sobą powiązane.(2)

Było to jeszcze bardziej oczywiste podczas wydarzeń jakie miały miejsce w 1989 roku. Bojkot wyborów był katalizatorem protestów przeciwko opresji reżimów realnego socjalizmu. Mur runął, ponieważ ludzie wyegzekwowali swoje prawo do wolności przemieszczania się. Fakt ten sprawia, że retoryka wolności stosowana przez polityków zachodu okazuje się być jeszcze bardziej zakłamana, szczególnie jeżeli zdamy sobie sprawę z tego, że ci sami politycy opisując ruchy migracyjne z państw Afryki Północnej porównują je do wielkiej fali, która zagraża zalaniem Europy, a tym samym legitymizują istnienie Frontexu, europejskiej agencji zarządzania współpracą operacyjną na granicach zewnętrznych UE.

Rządy państw europejskich starały się o przychylność i wspierały północno-afrykańskie reżimy, długo wahały się z przyjęciem stanowiska wobec rewolucji trwających na przestrzeni ostatnich tygodni. Ta polityka nie jest podyktowana jedynie przez korzyści ekonomiczne, ale również poprzez współpracę w zakresie kontroli migracji. Im bardziej efektywnie despota działał w charakterze psa stróża pilnującego zewnętrznych granic UE, tym stawał się bardziej wartościowym partnerem. Ruchy migracyjne z Afryki miały być powstrzymane za wszelką cenę.

Tysiące przypadków śmierci i cierpienia, nie tylko na morzu, także na pustyniach i w obozach deportacyjnych były i są konsekwencją ich nikczemnej współpracy. Subsaharyjscy migranci, którzy przez reżim Kadafiego byli systematycznie pozbawiani prawa głosu, byli obiektem arbitralnych nadużyć i okrutnego traktowania, dziś w Libii są ofiarami prześladowań podobnych pogromom. Unia Europejska płaciła miliony Libijskiemu dyktatorowi a także dostarczała mu nowoczesnych technologii inwigilacji. Podobna współpraca istniała do niedawna między marokańską władzą i tunezyjskim reżimem. Arabskie rewolucje są oznaką potencjalnego upadku projektu wykluczania prowadzonego przez UE na Morzu Śródziemnym.

Wzrost intensywności kontroli i militaryzacja systemu granicznego UE – którego symbolem jest Frontex- jest legitymizowana przez medialne kampanie szerzenia strachu przed utratą kontroli nad migracją. Europejska agencja ochrony granic uzupełnia i poszerza państwowe systemy kontroli, które od wielu dziesięcioleci mają na celu kryminalizację zjawiska migracji. Jednostki Frontexu zostaną rozmieszczone vis-a-vis północno-afrykańskiego wybrzeża, w taki sam sposób jak w przypadku wybrzeża Afryki Zachodniej oraz grecko- tureckiej granicy.

Powód, dla którego całkowita kontrola nad przebiegiem „Operacji Hermes” została przyznana Włochom, jest oczywisty: współpraca Berlusconiego i Kadafiego w ciągu ostatnich lat zaowocowała niezliczoną ilością bezprawnych zawróceń łodzi na Morzu Śródziemnym. Włochy stworzyły prawdziwe arcydzieło na temat łamania praw zawartych we wszystkich konwencjach dotyczących uchodżców. Nie jest przypadkiem również to, że ci, którzy ratują życie ludzi z tonących łodzi są kryminalizowani, tak jak stało się to w przypadku organizacji Cap Anamur i tunezyjskiego rybaka, których procesy sądowe trwają do dziś.

Migranci szukają w Europie bezpieczeństwa lub lepszego życia. Stają naprzeciw luce w bogactwie i dobrobycie, jaka powstała w wyniku europejskich neokolonialnych relacji opartych na dominacji i wyzysku Afryki. Dlatego powszechne w Europie idee wolności i demokracji powinny zostać wymierzone przeciwko europejskiemu okrutnemu sposobowi traktowania tych, którzy migrują w poszukiwaniu równych praw. Frontex oznacza rozbudowę śmiercionośnego reżimu granic Unii- nie ma na to miejsca w wolnym świecie. Śmierć na granicach zewnętrznych już jutro mogłaby okazać się historią. Jednak ze względów politycznych rządy nie wyrażają na to najmniejszych chęci, zamiast tego toczą otwartą wojnę na granicach Europy.

Unijna polityka wykluczenia i deportacji jest rasistowską codziennością. „Integracja” jest słowem kluczem zmuszającym do asymilacji pracowników podczas nigdy niekończącej się opowieści o wyzysku w najgorzej płatnych sektorach pracy. Jednak różne metody nacisku i oporu są w stanie wpłynąć na zmianę selektywnej maniery w rozwiązywaniu kwestii migracji. Równie istotne jest stawianie wyzwań systemowi polegającemu na nierówności i ograniczaniu wolności. Nie jest przypadkiem, że w tych pełnych niepokoju i niepewności czasach, 300 migrantów z Maghrebu zdecydowało się podjąć strajk głodowy w Grecji, domagając się zalegalizowania ich pobytu. Odkąd przed 15 laty „les sans papiers” w Paryżu- głównie pochodzenia afrykańskiego- zażądali „legalizacji dla wszystkich”, walka o prawo do pobytu oraz strajki migrantów przetaczają się przez całą Europę. Wyjazdy z Północnej Afryki pokazują nam co jest możliwe. Dotyczą Świata Arabskiego, nowej Afryki i możliwej nowej Europy. Dotyczą nowych przestrzeni wolności i równości,która powinna powstać dzięki międzynarodowej walce w Tunezji, Kairze, Bengazi i w Europie, przez ruchy migracyjne i przekraczanie granic obu kontynentów.

Przypisy

1. Slogan „chleba i róż” pochodzi z wiersza Jamesa Oppenheima i jest łączony ze strajkiem pracowników przemysłu tekstylnego w Lawrence, Massachusetts w 1912 roku, obecnie często nazywanego „strajkiem chleba i róż”. Był to strajk imigrantów pracujących w Lawrence, trwał ponad dwa miesiące i sprzeciwiał się zarówno obniżeniu płac jak i konserwatywnym związkom zawodowym, które nie dopuszczały zrzeszania się imigrantów, w głównej mierze kobiet oraz osób o odmiennym pochodzeniu etnicznym.

2. „Lojalność, krytyka i rozstanie” (1970) traktat napisany przez Alberta O. Hirschmana, amerykańskiego ekonomistę specjalizującego się w ekonomi rozwoju, w którym pokazuje różne sposoby rozumienia działania instytucji społecznych. Opisywane przez niego mechanizmy rozstania i krytyki mogą występować łącznie lub wzajemnie się wzmacniać lub osłabiać. Traktat jest polemiką podważającą fundamentalne założenia liberalizmu.

Tłumaczenie: Radykalna Akcja Solidarna

Oksana Makarenko, inicjatorka i aktywna działaczka Komitetu Imigrantów na rzecz Abolicji, została wczoraj schwytana w Warszawie przez Straż Graniczną i aresztowana z powodu „braku dokumentów uprawniających do pobytu w Polsce”. W najbliższych dniach zostanie deportowana na Ukrainę.

Aktualizacja: Demonstracja planowana na sobotę 26 marca o godz. 13:00 pod Kolumną Zygmunta na Placu Zamkowym NIE ODBĘDZIE SIĘ. Demonstracja została odwołana na życzenie samej Oksany. Gdy tylko będziemy mieli informację, co dalej - umieścimy je na stronie.

Lekarze ze Szpitala Wojewódzkiego w Toruniu odesłali do domu 84-latkę. Nie chcieli operować jej złamanej nogi, ponieważ ich zdaniem kobieta była "za stara" na operację. Pani Marta przez miesiąc nie mogła się poruszać, zażywała silne leki przeciwbólowe. Dopiero, kiedy z zapaleniem płuc kobieta trafiła do innego szpitala, zoperowano jej nogę.

Marta Gregor miała złamanie szyjki kości udowej. Przez miesiąc nie mogła się poruszać, zażywała silne leki przeciwbólowe. - Krzyczałam całe noce i całe dnie, nie mogłam ruszyć tą nogą, tylko leżałam – mówi. Jak twierdzi córka pani Marty, lekarz uznał, że jej mama jest zbyt stara na operację.

Kobieta z zapaleniem płuc trafiła do szpitala miejskiego. Dopiero tam lekarze zoperowali jej nogę.

Źródło oraz materiał wideo: http://wiadomosci.onet.pl/regionalne/torun/84-latka-ze-zlamaniem-za-star...

Pod koniec lutego na stronie wyborcza.pl ukazał się artykuł pod tytułem: ”Bunt kasjerek? Ja już skończyłam pracę!”. Jest to list czytelniczki Gazety Wyborczej – Katarzyny, która opowiada swoją wieczorną „nieprzygodę” w hipermarkecie Carrefour.

W Carrefourze trwa bunt kasjerek. Ze względu na czas zatrudnienia do godziny 22, kasjerki kończą pracę pół godziny wcześniej, mimo że sklep jest nadal czynny. Wynika to z tego, że do ich obowiązków należy jeszcze rozliczenie pieniędzy w kasie, uporządkowanie stanowiska pracy a także posprzątanie sklepu. Zazwyczaj kasjerki robiły to już po godzinie 22-giej, za darmo. Miarka się przebrała i solidarnie wyrzekły się darmowych nadgodzin.

Wróćmy do historii pani Katarzyny. Zacytuję fragment jej listu.

W sobotni wieczór wstępuję we wrota Carrefoura w Złotych Tarasach. Po zakupach kieruję się do kasy. Stojący w kolejce młody mężczyzna informuje, że ta kasa będzie już nieczynna. Zdarza się. Podchodzę do drugiej, gdzie wita mnie warknięcie kasjerki, że ona kończy pracę o 22. Zwracam grzecznie uwagę, że jest 21.35. Ona na to (opryskliwie): "Ale ja muszę się rozliczyć!". Zadaję pytanie, dlaczego można wchodzić do sklepu, skoro nie można z niego wyjść z zakupami. W odpowiedzi słyszę: "Proszę iść do innej kasy!". I macha ręką, wskazując na kasę, jedyną, która pozostała.

Zaczyna się znośnie. Pani K. akceptuje fakt, że kasa jest nieczynna. Wszak, „zdarza się”. Lecz potem jest już tylko gorzej, co podkreśla (nie)odpowiednimi słowami „warknięcie kasjerki”, „opryskliwie”. Prawdziwe upokorzenie dla szlachcianki. Jak jednak pisze ona dalej:

„Postanawiam wytrwać.(…) Po kilku minutach zza kasy wyskakuje kasjerka i wykrzykuje, że skończyła pracę. Ludzie patrzą zdezorientowani, lecz ja nie daję za wygraną. Pytam, kto w takim razie pracuje, bo nie widzę żadnych innych czynnych kas. Ona, drąc się na całego: "Nie wiem, kto pracuje! Ja mam wiedzieć, kto pracuje?! Niech pani idzie do punktu obsługi klienta się dowiadywać, kto pracuje!"

Istny „armagjedon”. Sklep, mimo że jest czynny, nie obsługuje swoich klientów. Koszmar i czarna rozpacz. Czytelników proszę teraz o odrobinę empatii. Pani Katarzyna, pracowniczka jednej z warszawskich korporacji pracuje zapewne od godziny 12 do 20. Ciężka praca umysłowa; w międzyczasie pasjans, kawka i lunch(taki warszawski rodzaj obiadu). Styrana, pachnąca potem i niespełnionymi marzeniami, wstępuje jeszcze na kolację do jednego z lokali na Nowym Świecie. Przypomina sobie jednak o swoich obowiązkach związanych z byciem kobietą i kieruje się do Złotych Tarasów, a w nich do supermarketu Carrefour, aby nakarmić swoją rodzinę.

Ten istny rytuał wlecze się niemiłosiernie, pani K. kluczy pomiędzy regałami, wrzuca na ślepo kolejne towary do wózka. Nie ma ze sobą listy, wie co jest potrzebne. A nawet jeśli potrzebne nie jest, to jest w promocji, wziąć więc trzeba. Po swoistym maratonie kieruje się do kasy, jest 21.35. Na miejscu dowiaduje się, że nie zostanie obsłużona i cała jej ekspedycja okazała się klapą, straciła bite pół godziny, które mogłaby poświęcić na chodzenie po sklepach(wszak jest już przecież w galerii) albo oglądanie swojego ulubionego serialu „Prosto w usta”.

Proszę sobie wyobrazić rozgoryczenie naszej bohaterki, tą potwarz, to upokorzenie. To nie zdarza się na co dzień. Takie rzeczy nie powinni się zdarzać tak wybitnym jednostkom jak ona. Naprawdę, aż brak mi słów aby skomentować jej tragiczny los.

Swoje pismo kończy słowami:

„Wyzysk, ucisk, wykorzystywanie - oto moje skojarzenia ze słowem "kasjerka". Rozumiem zmęczenie, rozumiem frustrację. Ale w którymś momencie, zwłaszcza gdy nie są to rozważania nad prawdziwością teorii wyzysku klasy robotniczej, ale praktyka życia codziennego, przestaje to wystarczać.”

Wskazuje tu, że w młodości być może liznęła co nieco Marksa lub innego heretyka, a także „wie” z czym wiąże się praca kasjerki – z niegodziwym wynagrodzeniem, strachem, represją, niemożnością stawienia oporu. Dalej zaznacza jednak, że „teoria różni się od praktyki”. Jakiej praktyki? Praktyki kapitalistycznej. Ona, ułożona, bogata konsumentka pragnie zrobić zakupy - jest to jedna z jej podstawowych swobód obywatelskich w wolnej Rzeczypospolitej! Nie po to walczyła Solidarność o „wolność”, żeby teraz to podstawowe prawo zostało jej odebrane!

Artykuł ten wzbudził sporą debatę na forum Gazety, w chwili gdy piszę te słowa można tam przeczytać 282 posty. Ja przebrnąłem ledwie przez 50, jednak nie bez trwałych urazów w psychice; ludziom odradzam czytanie tych wypocin, kapitaliści jednak mogą bez obaw delektować się komentarzami, aby utwierdzić się w słuszności swych przekonań. Możemy tam przeczytać takie perełki jak:

„Kasjerki zawsze czuły się Wielkimi Paniami. Mają to na co sobie zasłużyły.”
„(w domyśle kasjerki) albo akceptują te warunki albo szukają innej pracy. Żadnej filozofii tu nie ma.”
„a co mnie to obchodzi ile (i czy ) kasjerki dostają za swoja pracę. przychodzę do sklepu bo chce u nich zrobić zakupy a nie zastanawiać sie nad ich problemami. wali mnie to”
„nie chciało się nosić teczki, to się zapie... w kasie. sklep czynny do 22 = do 22.00 mam prawo robic tam zakupy. nie do 21.5, bo ona "kasę rozlicza". niech sobie rozlicza PO 22. a nie podoba się - niech nie pracuje.”
„List jest jak najbardziej wskazany. Trzeba o tym mowic bo inaczej nic sie nie zmieni... i dla kasjerek i dla klientow. poza tym chamstwo i buractwo trzeba plenic.”
„Tak, jestem roszczeniowy. Płacę i wymagam.”

Domyślam się, że reszta komentarzy to jeszcze niższy poziom. Wybrane przeze mnie reprezentują jednak typowe argumenty „posiadaczy”. Pierwszy z nich „naprowadza” kasjerki z powrotem do ich miejsca w hierarchii. Próbuje przekonać, że ich bunt to zaburzenie swoistego ładu, a swoim zachowaniem pretendują do bycia kimś „lepszym” niźli obecnie są. Kasjerki „Wielkie Panie” – swoisty oksymoron.

Kolejne to najbardziej typowe i do bólu ugrane „argumenty” – Zapewne jesteś niewykształcony(a), więc zasługujesz za swój los. „Wali mnie to”, ograniczam pojmowanie świata do mojego kółka rodzinnego. „Nie podoba się to wypierdalaj – na twoje miejsce jest kilkanaście innych osób”. A także próba odejścia od problemu i zwrócenie uwagi na „brzydkie słowa” kasjerki.

Jednak najbardziej uderzył mnie ostatni komentarz, mimo że nie jest obraźliwy, a także na pierwszy rzut oka nie wygląda na idiotyczny. Jest dobrą pointą do tego tekstu. „Płacę – wymagam”. Mam pieniądze i płacę, mam dzięki temu prawo do bezrefleksyjnego spoglądania z góry na sytuację innych. Jestem konsumentem – wymagam. Jestem swoistym rodzajem nadczłowieka, który za pomocą siły nabywczej może podporządkowywać i kształtować rzeczywistość naokoło. I wyznanie jak na spowiedzi: „Tak, jestem roszczeniowcem”, jestem z tego wręcz dumny. Ci, którzy posiadają mają także prawo być roszczeniowcami.

Oficjalne oświadczenie uczestników „głodowego strajku 300 imigrantów”

Nasza walka jest póki co zakończona. Zakończona sukcesem! Z kompletem dokumentów w dłoniach i głowami uniesionymi wysoko, wracamy do naszych domów, do naszych rodzin i obronionych stanowisk pracy, po 44-dniowym strajku głodowym.

Jednak główna walka wciąż trwa. Zapowiedziany, 8-letni limit pobytu oraz zwiększenie kwoty „work credit” (dodatkowe wsparcie finansowe dla osób podejmujących zatrudnienie po okresie pobierania świadczeń socjalnych, uzupełniające pensję do 52 tygodni- przyp. Jaromir) jako wstępnych warunków wydawania i przedłużania ważności dokumentu pobytowego musi wejść w życie natychmiast!

Konserwatywny senator Roy Ashburn, który głosował przeciwko prawom homoseksualistów ogłosił, że jest gejem. Republikanin dał się poznać jako zrównoważona osoba, tymczasem został aresztowany za jazdę po pijanemu po nocy spędzonej w gejowskim barze.

W ubiegłym roku sprzeciwiał się ustawie, która miała wprowadzić dzień pamięci zamordowanego działacza homoseksualnego Harveya Milka. Był również przeciwny legalizacji małżeństw gejowskich. Senator ujawniając swoją orientację ogłasza, że nie zamierza już kandydować.

W czwartek odbyła się kilkusetosobowa demonstracja wsparcia dla wszystkich imigrantów, walczących z rasistowską polityką Unii Europejskiej. Była też świętem sukcesu walki imigrantów prowadzących strajk głodowy. Demonstracja przeszła spod ministerstwa regionu Makedonia, głównymi ulicami centrum Salonik, kończąc pod 7-piętrowym budynkiem, z dachu którego imigranci po głodówce witali radośnie przybyłych. Policja nie prowokowała, raz można było dostrzec oddziały prewencji z dala, w jednej z uliczek.

W piątek oddziały policyjne Dias na motorach, podjechały pod budynek z imigrantami i spod wejścia zabrały dwóch imigrantów. Natychmiast ludzie wybrali się pod komendę policji, domagając się ich uwolnienia. Solidarność przyniosła skutek i zatrzymanych wypuszczono na wolność.

Poniżej film z demonstracji.

IZRAEL. Jeśli prześledzimy wiadomości podawane przez źródła izraelskie i palestyńskie w ciągu ostatniego półrocza, nie znajdziemy dnia bez informacji o kolejnych zatrzymaniach dzieci palestyńskich w Jerozolimie Wschodniej. Obecnie, również inne doniesienia potwierdzają tą zależność: odsetek dzieci aresztowanych i rannych z Jerozolimy Wschodniej rośnie w zastraszającym tempie.

Jak podaje Stowarzyszenie Praw Obywatelskich w Izraelu, w 2010 roku w samej Jerozolimie Wschodniej aresztowano dwa razy tyle dzieci ile w samym 2009 roku na całym Zachodnim Brzegu. Według policyjnych statystyk, liczba osób przeciwko którym prowadzono postępowania sądowe, oskarżając o rzucanie kamieniami wynosi 1267.

1 marca b.r Maan News Agency podała, że tajne służby izraelskie zatrzymały kolejnych piecioro dzieci w jerozolimskiej dzielnicy Silwan. Ponadto, według informacji udostępnionych przez Centrum Informacyjne Wadi HIlweh (monitorujące sytuację w dzielnicy Silwan w Jerozolimie Wschodniej) w styczniu 2011 roku zatrzymano i przesłuchano około 25 dzieci. To pokazuje nową taktykę władz izraelskich, której celem stają się dzieci.