Dyskryminacja

5 lutego 84 kobiety w więzieniu imigranckim (miejsca takie jak to przez władze nazywane są "centrami zatrzymań" ale funkcjonują zwykle tak jak najcięższe zakłady karne) Yarl's Wood w Badforshire rozpoczęły strajk głodowy. 8 lutego miała miejsce próba pacyfikacji przez prowadzącą centrum prywatną firmę ochroniarską Serco, której funkcjonariusze zamknęli na 8 godzin 70 kobiet w korytarzu bez dostępu do wody, toalety i opieki medycznej. Około 20 osób, które próbowały wyjść przez okno zostało pobitych i przeniesionych do izolatek. Cztery osoby zostały przewiezione na policje, a następnie do więzienia w Londynie bez postawienia zarzutów.

10 lutego rozpoczął się dwudniowy solidarnościowy strajk głodowy w londyńskim biurze Serco. 12 lutego przed biurem miała miejsce demonstracja około 50 ludzi. 66 osób wzięło udział w jednodniowym solidarnościowym strajku głodowym w Badford. 17 i 21 miały miejsce kolejne protesty, drugi pod więzieniem Yarl's Wood. 26 lutego odbędzie się kolejna akcja pod siedzibą firmy Serco.

Na Zachodnim Brzegu Jordanu w miejscowości Bil'in w 5 rocznicę wzniesienia "bariery bezpieczeństwa" miała miejsce duża demonstracja. Żołnierze ostrzelali tłum pojemnikami z gazem łzawiącym i cuchnącymi substancjami chemicznymi. Jak zwykle atak był reakcją na oddawanie żołnierzom raz zużytych kanistrow z gazem, które demonstranci co tydzień przerzucają na izraelską stronę płotu.

Bili'in jest miejscem demonstracji w każdy piątek od 5 lat, to znaczy od kiedy płot oddzielił mieszkańców od pól uprawnych. Podczas protestów pojemniki z gazem, często wystrzeliwane z bliskiej odległości zabiły już 5 osób. Dwa i pół roku temu izraelski sąd uznał część bariery za nielegalną i kazał ją rozebrać. Do prac wykonawczych przystąpiono dopiero w zeszłym tygodniu. Nowa trasa płotu oddaje część ziemi mieszkańcom, jednak aktywiści zapowiadają kontynuowanie protestów do całkowitej likwidacji bariery.

Przed manifestacją miały miejsce liczne aresztowania na punktach kontrolnych osób chcących dojechać do Bil'in z Izraela.

W czwartek 16 lutego policjanci ścigający ludzi, którzy napadli na bank zastrzeliliprzypadkowego przechodnia. 25-letni imigrant, Nikollas Todi został trafiony 9 pociskami, w tym jednym w głowę i jednym w serce. Leuteris Oikonomou, szef greckiej policji powiedział że "w operacji nic nie poszło źle - po prostu 25-latek znalazł się w ogniu krzyżowym".

Michalis Chrisochoidis, minister "ochrony obywateli" próbował odciąć się od tego kontowersyjnego stwierdzenia, mówiąc jedynie że "kluczowa bitwa została wygrana, pomimo tego, że jej koszt był wielki". Chwilę wcześniej minister ogłosił, że w Atenach po Wielkanocy będą miały "bezprecedensowe" operacje policyjne.

W dniach 12 i 13 lutego 2010, tysiące odważnych ludzi zjednoczyło się, by stawić opór Olimpijskiemu Państwu Policyjnemu 2010 i zaatakować plądrujące ziemię i pogłębiające nędzę korporacje. Piszemy ten komunikat jako członkowie i organizatorzy akcji czarnego bloku podczas demonstracji znanej pod nazwą „Odzyskajmy Nasze Miasto” i „Atak Serca 2010”. 12 lutego departament policji w mieście Vancouver spacyfikował nas za pomocą konnej policji. Kolejnego dnia, podczas „Ataku Serca 2010”, posłano policję do tłumienia zamieszek, uzbrojoną w karabiny szturmowe M4. Twierdzą, że było to niezbędne, by powstrzymać „narażanie ludzi na niebezpieczeństwo” – choć jedyne zagrożenie dla społeczeństwa pozostawało w ich rękach. Uczestnicy demonstracji podjęli jedynie strategiczne ataki przeciwko korporacjom sponsorującym Olimpiadę i nie ranili ani nie atakowali przechodniów.

Media są pochłonięte potępianiem politycznej przemocy przy niszczeniu własności, jak wybicie szyby Hudson’s Bay Company, tak jakby to był jedyny akt przemocy w mieście. Zapominają, że ekonomiczna przemoc w Vancouver ma miejsce każdego dnia. Ludzie niepotrzebnie cierpią i umierają, ponieważ pomoc z opieki społecznej nie wystarczaja im na czynsz, jedzenie czy lekarstwa, a władze nieustannie ignorują potrzeby zdrowotne ubogich i bezdomnych. Ta ekonomiczna przemoc pogorszyła się jeszcze bardziej, gdyż z powodu Igrzysk Olimpijskich tracimy miejsca zamieszkania i dostęp do usług publicznych.

W odpowiedzi na ten atak, tysiące osób wyszło na ulice, tysiące osób połączyło się w tzw. Czarny blok. Czarny blok nie jest formalną organizacją i nie ma przywództwa, członków czy siedziby, ale w zamian za to jest taktyką: jest czymś, czego ludzie się podejmują, by osiągnąć konkretne cele. Dzięki czarnym ubraniom i zasłoniętym twarzom, czarny blok pozwala na lepsze bezpieczeństwo dla tych, którzy wybierają aktywną samoobronę. Większość osób zaangażowanych w czarny blok nie uczestniczy w destrukcji własności. Jednak maskowanie się wyraża ich solidarność z tymi, którzy podejmują autonomiczne akcje bezpośrednie przeciwko korporacjom, władzom i politykom, którzy prowadzą wojnę z naszymi społecznościami.

Uczestnictwo w czarnym bloku jest aktem odwagi. Mając tylko koszule na plecach i maski na twarzach, przejmujemy ulice przeciwko największym w Kanadzie policyjnym siłom. Chronieni wyłącznie przez czarne tkaniny i wsparcie naszych towarzyszy, stajemy naprzeciw gliniarzy od zamieszek z karabinami szturmowymi, pistoletami i pałkami. Udowodniliśmy, że nawet miliard dolarów wydanych na „bezpieczeństwo” nie powstrzyma nas od blokady centrum Vancouver i zakłócenia imprezy 100 000 osób – oraz oddalenia się bez konsekwencji.

Nigdy nie dowiecie się, kto brał udział w czarnym bloku w miniony weekend, ale nas znacie. Jesteśmy ludźmi, którzy organizują spotkania w swoich społecznościach, którzy tańczą podczas ulicznych festiwali, którzy tworzą sztukę, bronią ziemi, budują spółdzielnie, rowery i społeczne ogrody. Gdy zakładamy na siebie czarne ubrania, nie stanowimy zagrożenia dla was, ale dla elit.
Kimkolwiek byś nie był, pewnego dnia do nas dołączysz. Dopóki rząd i korporacje atakują nasze wspólnoty, mamy zamiar się bronić – a to oznacza atak.

Podpisano,
Organizatorzy i uczestnicy anarchistycznych akcji na demonstracji „Odzyskaj swoje miasto” i marszu „Atak Serca 2010”, luty 2010, Saliszowie Wybrzeża.

Odnaleźliby się świetnie w roli strażników w obozie koncentracyjnym. Czyż nie?

Co licealiści zrobiliby z żebrakami, gdyby mogli

Projekt utworzenia interdyscyplinarnych studiów nad społeczno-kulturową tożsamością płciową, czyli tzw. gender studies został wyśmiany na ostatnim posiedzeniu senatu UG. Dziekan Wydziału Prawa i Administracji zasugerował, że w takim razie on otworzy centrum badań nad pedofilią.

Choć Wydział Nauk Społecznych od jakiegoś czasu prowadzi badania nad tożsamością płciową, grupa profesorek z tego wydziału wystąpiła do Senatu Uniwersytetu Gdańskiego o opinię w sprawie utworzenia Ośrodka Gender Studies. Władze uczelniane projekt jednak wyśmiały, zwłaszcza że zgodnie z planami w ośrodku miałoby pracować 19 pracowników, w tym 14 kobiet i 5 mężczyzn. - Czy ośrodek, który ma zajmować się nierównościami płci, już na starcie powinien dyskryminować mężczyzn? - pytali przeciwnicy tej inicjatywy.

W zeszłym tygodniu, francuska policja do tłumienia zamieszek wypędziła imigrantów z magazynów w Calais, twierdząc, że jest to miejsce z którego imigranci próbują przedostać się do Wielkiej Brytanii.
Około 90 imigrantów (w większości Afgańczyków) przedarło się przez kordon policji, by dostać się do magazynu. Magazyn został wynajęty przez lewicowych aktywistów, którzy nie zgadzają się z polityką imigracyjną francuskich władz.

Incydent miał miejsce pięć miesięcy po zniszczeniu tymczasowego obozu namiotowego w Calais (tzw. „Dżunglii”) gdzie mieszkały setki imigrantów, którzy próbowali się przedostać do Wielkiej Brytanii.

Aktywiści sieci walczącej o swobodę poruszania się dla imigrantów „NoBorder” stale przebywają w Calais od czasu obozu NoBorder w czerwcu ub.r.

W więzieniu dla imigrantów w Los Fresnos (Texas) dziesiątki więźniów rozpoczęło strajk głodowy by zaprotestować przeciw nieludzkim warunkom przetrzymywania. To już trzeci w tym roku protest w Port Isabel Detention Center. W wtorek niezależny dziennikarz Renee Feltz rozmawiał z aktywistką na rzecz praw imigrantów Anayanse Garza z Southwest Workers’ Union. Garza opisałą spotkanie z Phyllis Coven odpowiedzialną za zwalczanie nielegalnej imigracji - podczas spotkania z nią otrzymała telefon od więźniów prowadzących głodówkę.

"W pewnym momnecie powiedziałam jej: "Na linii jest jedna z osób prowadząca strjak głodowy w centrum zatrzymań Port Isabel". Włączyłam tryb głośnomówiący i zaniosłam jej telefon. Położyłam go przed nią i powiedziałam do słuchawki "Powiedz jej, powiedz jej co się dzieje, ponieważ przy telefonie jest Phyllis Coven. Słucha co masz do powiedzenia.". W tym momencie podniosła telefon i zamierząła przerwac rozmowę, co jej uniemożliwiłam i powiedziałam "Proszę nie rozłączaj go. On musi płacic za każdą rozmowę. Nie rozłączaj go." Wówczas Coven i jej współpracownik wstali, odwócili się i bez słowa opuścili spotkanie."

Jak zapowiedziały w ostatnich oświadczeniach greckie władze, w miejsce zamkniętego obozu internowania dla uchodźców Pagani (na zachód od Mitilini), na Lesbos zostanie utworzony nowy – tym razem w Outza (na płn-zach od Mitilini). Jednak nadal (nieoficjalnie) w Pagani przetrzymywani są uchodźcy. Taka sytuacja – zgodnie z oświadczeniem władz – ma trwać do marca, kiedy to Pagani zostanie zamknięte “po raz ostatni”…

Potem uchodźcy będą przetrzymywani albo w Outza, albo w Kratigos (na płd-wsch od Mitilini) – terenie należącym do wojska, który ma być wykorzystywany do więzienia imigrantów do czasu, kiedy władze zakończą prace przygotowawcze w Outza.

Źródło: http://asylon.wordpress.com/2010/02/09/nowy-oboz-internowania-dla-uchodz...

Wezwanie Olimpijskiej Sieci Oporu + filmik

W ciągu następnych kilku tygodni na ulicach Vancouver będzie się wiele działo. Jeśli chcesz się przyłączyć lub po prostu poszukujesz więcej informacji, zajrzyj na nasze strony akcji Olimpic Resistance Network [Olimpijska Sieć Oporu], gdzie dowiesz się również o zakwaterowaniu, centrach społecznych, warsztatach, przestrzeni medycznej, pomocy prawnej i innych rzeczach.

Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2010 odbędą się w Vancouver & Whistler na nieskażonych ziemiach rdzennych ludów w dniach 12-28.02. Wzywamy wszystkich aktywistów antykapitalistycznych, rdzennych, lokatorskich, robotniczych, imigranckich, ekologicznych, antywojennych, działających na rzecz wspólnoty i praw obywatelskich, przeciwko biedzie i kolonializmowi do wspólnego przybycia w celu konfrontacji tego 2-tygodniowego cyrku i stojących za nim represji. Organizujemy się, by stworzyć globalne zgromadzenie antykapitalistyczne i antykolonialne przeciwko Igrzyskom Olimpijskim 2010.

W tym artykule chciałbym zadać następujące pytanie: Jaki jest seksualny reżim w Iranie? I w jaki sposób fundamentalizm wiąże się z homofobią w tym kraju? Ogólnie rzecz biorąc, homofobia irańskich fundamentalistów jest oparta na relacji religii i technologii. Dominująca ideologia seksualna i jej fiksacja na temacie reprodukcji nie pozostawiają miejsca dla idei homoseksualizmu.

Co ciekawe, część religijnego establishmentu stoi na stanowisku, że pragnienia homoseksualne są w Iranie lepiej chronione, niż w bardziej nowoczesnych społeczeństwach Zachodu. Jednocześnie wobec homoseksualistów stosuje się barbarzyńskie kary, takie jak palenie na stosie, zrzucanie ze skały, czy ukamieniowanie.

Działania islamskich fundamentalistów w Iranie nie polegają tylko i wyłącznie na prześladowaniu i karaniu, tych którzy aktywnie praktykują homoseksualizm. Współczesny fundamentalizm islamski wykorzystuje nowoczesne narzędzia i wiedzę, by monitorować i kontrolować społeczeństwo. Nie zadowala się jedynie ściganiem tzw. „sodomii”. Współczesny fundamentalizm realizuje swoje cele w sposób o wiele bardziej subtelny. Istnieje cały policyjny program o nazwie „walka z upadkiem społecznym”. W jego ramach działają policyjne patrole pełniące rolę „nauczycieli”. To odpowiednik moralnej policji znanej z systemów faszystowskich. Rola programu polega na zwalczaniu kulturowych i seksualnych przejawów oporu wobec islamskiego fundamentalizmu.

Połączenie islamskiego fundamentalizmu i technik społeczeństwa przemysłowego postawiło homoseksualistów w niezwykle trudnej sytuacji. W tym artykule opiszę sposób, w jaki kapitalistyczna technologia i system wartości połączyła się z nienawiścią opartą na religii, by w dwójnasób poddać represji homoseksualizm. Musimy tu rozważyć dwie kwestie: sposób odnoszenia się islamskiego fundamentalizmu do kwestii seksualności, oraz polityczne wyrazy walki z reżimem. Fundamentalizm religijny, a zwłaszcza fundamentalizm oparty na szyickiej wersji Islamu, szuka sposobów odbudowania dosłownej interpretacji tekstów religijnych i ich przykazań. Wprowadzanie w życie tych przykazań wymaga dostępu do władzy i stąd bierze się ścisły związek fundamentalistów z polityką.

Aby spełnić swoje “święte” założenia, fundamentaliści nie cofają się przed uciekaniem się do całkiem "nie świętych" metod. Polityczny Islam jest oparty na modelu relacji pomiędzy religią, a nowoczesnością, w którym część nowoczesności, która wiąże się z władzą i technologią jest przyjmowana za własną, a ta część, która wiąże się z wolnością indywidualną jest odsuwana na bok. Nowoczesność, to połączenie racjonalnego myślenia i elastyczności, jaką daje swoboda etyczna, wraz z narzędziami umożliwiającymi kontrolę i dyscyplinę. Wkładem szyickich fundamentalistów jest sposób, w jaki zaprzęgli narzędzia kontroli i dyscypliny do wdrażania swoich religijnych przekonań.

Nie powinno nas dziwić, że Talibowie wykorzystują nowoczesne technologie, a Republika Islamska sięga po technologię jądrową, nanotechnologię i inne technologie, które umożliwiają kontrolę nad opinią publiczną i mediami, jednocześnie gardząc prawami i swobodami obywatelskimi i ośmieszając ideę demokracji. Ta sprzeczność nie jest dziełem fundamentalistów, ale wynika ze sposobu wdrażania nowoczesności w krajach rozwijających się. Fundamentalizm, ze swojej natury, nie uznaje dychotomii. Jest posłuszny jedynie „świętym przykazaniom” i wykorzystuje wszelkie środki, by je wdrażać.

Częścią porządku fundamentalistycznego jest separacja płci. Fundamentaliści szyiccy doprowadzili do dokładnej segregacji płciowej w całej przestrzeni publicznej, w transporcie publicznym, przestrzeni rekreacyjnej i w obiektach sportowych, akademikach, kampusach uniwersyteckich, itd. Podstawą jest prawny aksjomat o konieczności rozdzielenia płci i usunięcia przyciągania seksualnego poza małżeństwem. Ten podział może jedynie wzmacniać homoerotyczne pragnienia zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet. Pewne zachowania przyjęte w tym kontekście mogą się wydać homoseksualne z punktu widzenia przybysza z zachodnich społeczeństw. Jednak islamski fundamentalizm wkracza ze swoją technologią, by monitorować zachowania społeczne. Homofobia pozostaje tradycyjnym celem fundamentalistów.

Teologia przyznaje pragnieniom homoseksualnym rolę najcięższej zbrodni, zaraz po zabójstwie. Jedyną „zbrodnią”, za którą można zostać spalonym na stosie jest „sodomia”. Nowoczesna strona fundamentalizmu poszukuje najmniejszych oznak homoseksualizmu, korzystając ze środków technicznych, które mają zapewnić „bezpieczeństwo”.

Mój transseksualny przyjaciel musiał zmienić swój wygląd po tym, jak został wielokrotnie aresztowany, aby uniknąć prześladowań ze strony policji obyczajowej. Homoseksualista, którego znam, został aresztowany za to, że ma długie włosy. Podczas przesłuchania rozebrano go, by zbadać znamiona homoseksualizmu na jego ciele. Uznano brak owłosienia na ciele za problem i pouczono go, że mężczyzna nie może w ten sposób wyglądać. Innego homoseksualistę torturowano w areszcie, a policjanci oblali moczem jego włosy.

Anatomiczne różnice są podstawą dla fundamentalistów. Dlatego właśnie Iran jest jednym z krajów, w którym technologia zmiany płci jest bardzo rozwinięta. Patrząc z daleka, mogłoby się wydawać, że Iran jest krajem, w którym szanuje się prawa transseksualistów. Jednak przy bliższym spojrzeniu staje się jasne, że nie chodzi tu o prawa transseksualistów, ale o technologię podporządkowania osób o homoseksualnej orientacji.

W filmie „Bądź, jak inni”, opisana jest sytuacja, w której operacja zmiany płci służy do odtworzenia granic pomiędzy płciami. Homoseksualizm podważa bowiem wierzenia fundamentalistów. Dlatego prawo islamskie znalazło sposób, by "przywrócić porządek” przez przewidziane prawem operacje zmiany płci. Jednak gej lub lesbijka nie pragnie zazwyczaj zmieniać płci i nie ma żadnych problemów ze swoim ciałem. Pragnie jedynie towarzystwa osoby tej samej płci. Nie mieści się to jednak w porządku prawa islamskiego.

Każdy wyrok prawa islamskiego uwzględnia płeć - nieważne, czy zagadnienie dotyczy prawa spadkowego, zadośćuczynienia za spowodowanie śmierci bliskiej osoby, prawa pracy, czy jakichkolwiek innych zagadnień. W każdym przypadku, prawnik i sędzia musi spytać o płeć danej osoby. W przypadku osób homoseksualnych, aparat prawniczy zacina się i nie jest w stanie odpowiedzieć na pytanie o płeć osoby. Z tego powodu, szyiccy prawnicy odwołują się do medycyny i technologii, by dokonywać zmiany płci i przywracać porządek prawny.

Ktoś mógłby z tego powodu błędnie uznać Islamską Republikę za raj dla homoseksualistów. Jest to jednak jedynie jeden ze sposobów, w jaki technologia sprzymierzyła się z prawem islamskim, by rozwiązać „problem” jakim dla fundamentalistów jest homoseksualizm.

Na podstawie przytoczonych przykładów widać, że potrzeba nadzoru i dyscypliny wykracza daleko poza prześladowanie „sodomii”, ale dotyczy również ubrania, makijażu, golenia włosów na ciele, itd.

W Iranie, obrona praw mniejszości seksualnych jest uznawana za coś bardziej zdrożnego niż sam homoseksualizm. Sam homoseksualizm już jest związany z konsekwencjami - karą lub przymusową zmianą płci - ale wspieranie wolności seksualnej jest uznawane za wyjątkowo zwyrodniałe i jest karane śmiercią. Policja aresztowała i torturowała twórców stron pornograficznych, takich jak Avizoon i filmowała ich przyznanie się do winy, co gwarantuje, że poniosą oni surowe kary.

Wśród zarzutów, pada również homoseksualizm. W tych warunkach, zadania dla działaczy na rzecz praw osób homoseksualnych są jasne. Dla tych, którzy działają na tym polu w Iranie jest jasne, że najmniejszy błąd może być ich ostatnim błędem i że nie będą mieli szans na obronę. Walka o obalenie reżimu może im się wydawać niemożliwa. Dlatego kampania na rzecz praw homoseksualistów i mniejszości seksualnych musi toczyć się w podziemiu i w wirtualnej przestrzeni. Nowe postacie tożsamości gejowskiej rozwinęły się w internecie i wpływają na sposób myślenia czytelników. Choć dziś skutki takich działań wydają się ograniczone, walka z homofobią ma swój początek w internecie.

Jednak strach irańskiego reżimu przez pożądaniem seksualnym jest tak silny, że władze uciekają się do nowoczesnych postaci represji. Powstał projekt o nazwie „Wir”, stworzony w celu likwidacji stron dotyczących seksualności. To jeszcze jeden przykład kontroli nad tożsamością płciową.

Na dzień dzisiejszy, jedyną bezpieczną formą oporu jest współpraca z zewnętrznymi wrogami reżimu i tworzenie powiązań pomiędzy radykalnymi działaniami. Ta walka toczy się pomimo trudności stwarzanych przez biurokrację. Choć jest to długa i ciężka droga, nią właśnie podążają aktywiści broniący praw mniejszości seksualnych w Iranie.

Sepehr Masakeni
Artykuł opublikowany w piśmie „Khiaban” oraz na stronie http://reroad.blogspot.com/

"Rosyjska mafia"? "Złodzieje samochodów z Polski"? "Tureckie gangi młodzieżowe"? Czy naprawdę wszyscy podpadamy pod § 278a?

Po długiej i wnikliwej analizie porad prawnych dotyczących § 278a Austriackiego Kodeksu Karnego jako ludzie poddający krytyce system sprawiedliwości jako całość musimy zadać sobie pytanie, czy slogan "Wszyscy jesteśmy § 278a" dobrze odzwierciedla rzeczywistość. W akcie solidarności z aktywistami uwięzionymi w 2008 na trzy miesiące , których proces rozpoczyna się w marcu, możemy odpowiedzieć na to pytanie donośnym "Tak". Już po intensywnych studiach nad werdyktami sądowymi najwyższej instancji z paragrafu § 278a, musimy jednak uzupełnić naszą krytykę tego kontrowersyjnego zapisu o perspektywę antyrasistowską.

Po trzęsieniu ziemi na Haiti cały świat rusza na pomoc. Na temat tej pomocy oraz tego, kto i w jaki sposób zarządza tym kryzysem, i dlaczego jest to związane z nierównościami w globalnej gospodarce, porozmawiamy w jutrzejszej audycji z Janem Smoleńskim z Krytyki Politycznej.

ALTERGODZINA o proteście doktoranckim i sytuacji na Haiti (mp3)

W drugiej części audycji poruszymy kwestie strajku doktorantów w rozmowie z osobami z komitetu protestacyjnego. Będziemy mówić na temat niedawnej akcji doktorantów Uniwersytetu Wrocławskiego w sprawie podwyżek stypendiów, rozszerzenia miejsc stypendialnych oraz godnych warunków pracy, płacy i nauki. Goście opowiedzą nam o genezie konfliktu doktorantów i doktorantek z władzami uniwersyteckimi oraz o obecnych kontekstach pisania doktoratu.

Brookhaven National Laboratory (BNL) obecnie rozważa czy finansowac proponowany przez NASA eksperyment w ramach którego 28 małych małpek zostanie poddanych promieniowaniu gamma równemu 3 latom podróży na Marsa tam i z powrotem!!!

Eksperymenty nie zostały jeszcze zatwierdzone, więc możemy jeszcze uratowac te biedne zwierzątka!!!

Petycja
https://secure2.convio.net/ida/site/Advocacy?cmd=display&page=UserAction...

W najbliższych tygodniach może się rozstrzygnąć, czy Barack Obama uchyleni zasadę "Don't Ask, Don't Tell", czyli zakazu służby w wojsku gejów, którzy nie ukrywają swej orientacji seksualnej. Formuła ta - po polsku: "nie pytaj, nie mów" - oznacza, że dowódcy nie mogą pytać podwładnych o orientację seksualną, ale żołnierze z kolei nie mogą jej zdradzać swoim zachowaniem pod groźbą usunięcia z wojska.

Zasadę tę wprowadzono w 1993 roku za rządów prezydenta Billa Clintona. Była wtedy kompromisem między pełną legalizacją służby homoseksualistów, a obowiązującym poprzednio całkowitym zakazem. Na jej podstawie przez 17 lat zwolniono ze służby ponad 13 tysięcy gejów i lesbijek.