Historia

Ruch zawodowy na Górnym Śląsku znajduje się obecnie w stanie zupełnego rozkładu, a to z powodu rozproszkowania na dziesiątki związków i związeczków. Każdy z tych związków istnieje tylko poto, aby zaspokoić ambicje i chęć posiadania własnego kramiku przez politycznych karierowiczów typu Korfantego, Grajka, Stańczyka, Buchwalda i in. Że partie polityczne nie mogą być tam, czym się one w obłudny sposób przedstawiają klasie robotniczej mianowicie platformą dla zjednoczenia ruchu robotniczego i pokierowania nim do zwycięstwa nad kapitałem i państwem, pokazuje nam obecny stan rzeczy na Górnym Śląsku. Czy partie popierające obecny sanacyjno-faszystowski rząd, które rozbiły doszczętnie ruch zawodowy w Polsce, i również na G. Śląsku, tworząc t.zw. Generalną Federację Pracy, będzie na utrzymaniu rządu, czy partie opozycyjne, jak Korfantego Narodowo-Chrześcijańska lub gadatliwa P.P.S. – wszystkie one zniszczyły doszczętnie ruch zawodowy na G. Śląsku, zabił w nim ducha bojowości i solidarności klasy robotniczej.

Webster Thayer – to przewodniczący trybunału, który skazał Sacco i Vanzetti na śmierć na krześle elektrycznym, który ponownie odmówił rewizji procesu i który za wszelką cenę stara się zgładzić znienawidzonych bojowników sprawy robotniczej. Sędzia Webster Thayer oświadczył zaraz po ukończeniu procesu: „Chociaż ludzie ci nie popełnili fizycznie zarzucanego im przestępstwa, ponoszą jednakowoż moralną winę za nie, albowiem są wrogami istniejących urządzeń – są anarchistami i podczas swego pobytu w Stanach Zjednoczonych propagowali konieczność zburzenia instytucji społecznych – i to jest samo w sobie przestępstwem”.

Czy potrzebne są komentarze? A teraz dalej.

„Z chęcią powiesiłbym z tuzin!”

Robert Benchley, krytyk teatralny „Life” zeznaje:

Znajdował się w towarzystwie przyjaciół i kolegów w Worcester Club, gdzie rozmawiano o sędziu Thayerze. Jeden z przyjaciół Thayera, krytyk Loving Coes opowiedział obecnym swą rozmowę z nim i dodał, że Thayer obsypywał oskarżonych różnymi wyzwiskami i zapewniał: „Ci już dostaną za swoje. Pokażemy im – powiesimy ich. Najchętniej powiesiłbym z tuzin takich radykałów”.

Sprawozdawca agencji Federated Press, Nicholas Beffel zeznaje o oświadczeniu, które konsul włoski w Bostonie, Marquis A. Ferranie, złożył reporterom.

Po zdobyciu przez siły republikańskie, studia filmowe i laboratoria stały bezczynnie tylko przez krótki czas. Ich właściciele przenieśli się na stronę nacjonalistów. Wielu młodych ludzi stanęło wtedy przed nieoczekiwanie pojawiającymi się możliwościami. Mogli zająć się robieniem filmów.

Od początku rewolucji każda partia lub organizacja polityczna, związek zawodowy i różne grupy społeczne miały lepiej lub gorzej zorganizowaną sekcję filmową. Liczne ekipy filmowe wyruszały z ludowymi milicjami na front.

Najbujniejszą działalność filmową rozwinęła CNT (Confederacion Nacional de Trabajo – Narodowa Konfederacja Pracy). Ta anarchosyndykalistyczna organizacja związkowa, posiadająca znaczną przewagę w części republikańskich miast, cieszyła się poparciem licznych przedstawicieli sztuk wyzwolonych, pracujących w teatrze, filmie i prasie.

Dziewiędziesiąt lat temu, kongres założycielski IWMA (obecnie IWA) został dwukrotnie zakłócony przez policję. Kongres odbył się na przełomie 1922 i 1923 roku, w burzliwy okresie w którym na całym świecie wybuchały ruchy rewolucyjne, a socjaldemokratyczna międzynarodówka porzuciła swój internacjonalizm i każda z partii wchodzących w jej skład poparła „swój” rząd w nacjonalistycznej wojnie. W tym samym czasie doszło do zapaści reformistycznego ruchu związkowego.

Po zakończeniu Pierwszej Wojny Światowej wznowiono próby budowy międzynarodowych organizacji. W 1921 r. w Moskwie odbył się kongres założycielski tzw. „czerwonej międzynarodówki”. Poczyniono wiele kroków, by przyciągnąć w jej szeregi syndykalistów, jednak bez powodzenia, gdyż syndykaliści nie chcieli wiązać się z ruchem kierowanym przez polityków.

Pod koniec grudnia 1922 r., delegaci syndykalistyczni reprezentujący łącznie 2 miliony pracowników z 10 krajów spotkali się w Berlinie. Na tym kongresie powstała IWMA, czyli obecne Międzynarodowe Stowarzyszenie Pracowników.

Ostatnio rozlewa się po kraju, wspierana przez instytucję warszawskiego muzeum, moda na Powstanie Warszawskie. O Powstaniu mówi się już nie tylko za pomocą książek, ale także muzyki, komiksów, wlepek i różnorodnych gadżetów typu szaliki czy stroje z epoki. Za powstańców "przebierają się" zarówno modni muzycy, jak i modni inaczej kibice, którzy z szalikami "z kotwicą" na twarzach walczyli "dzielnie" z rosyjskimi gośćmi, którzy przybyli dopingować swoją drużynę podczas Euro 2012.

"Deklaracja w sprawie stosunku Anarchistycznej Federacji Polski do działalności Komunistycznej Partii w Polsce" w 1926 roku. Na podstawie odpisu policyjnego. Można się z niej wiele nauczyć.

Komunistyczna Partia w Polsce jako jedna z prawowiernych sekcji Kominternu prowadzi działalność swą posłusznie według wskazań Moskwy nie licząc się ze społeczno-politycznymi potrzebami życia klasy robotniczej w Polsce, zabijając samodzielność myśli i czynu masy i jednostki.

Dąży ona do ujęcia władzy w swoje ręce posługując się czynem rewolucyjnym całej klasy robotniczej, i do przebudowy istniejącego ustroju na państwo dyktatury proletariatu, która w swojej istocie jest dyktaturą jednej partii nad proletariatem i której wielką niezaprzeczalną wartością jest to, że wyzbywa klasę robotniczą złudzeń, jakoby państwo socjalistyczne miało być czym innym niż istniejące kapitalistyczne.

Rezolucja Międzynarodowego Stowarzyszenia Pracowników IWA - AIT z 1928 roku wydrukowana w piśmie Anarchistycznej Federacji Polski.

Kongres stwierdza, że bezrobocie przybiera coraz bardziej charakter ostry i chroniczny, że proletariat całego świata pada jego ofiarą i że przyczyny jego są następujące:

1. Rozwój maszynizmu.
2. Stały wzrost liczebny proletariatu, wzrost wynikający z coraz częstszego używania siły roboczej kobiet i z napływu do pracy w przemyśle elementów dotychczas pracujących na roli.
3. Wprowadzenie nowych metod wytwórczości w przemyśle, metod, których skutkiem jest znacznie większa szybkość produkcji.

Na placu Grunwaldzkim we Wrocławiu pojawiły się wrzuty szablonów ONR na temat ich "nadchnienia". Niestety "prawdziwi Polacy" nie potrafią posługiwać się poprawnie językiem polskim, zaśmiecając tym samym nie tylko przestrzeń publiczną swoimi prawicowymi bredniami, ale także język i kulturę, którą rzekomo chcą chronić.

Panowie patrioci wychwalają tam także Narodowe Siły Zbrojne, które w czasie wojny znane były z wydawania Żydów gestapo, a dowództwo AK uważało ich za podejrzaną organizację i unikało współpracy, co było tym łatwiejsze, że NSZ prezentowało znikomą wartość bojową. Teraz natomiast po raz kolejny anektują sobie znak Polski Walczącej, chociaż autorka tego symbolu nie chciała mieć z tą bandyterką nic wspólnego.

Kino Ludowe (le Cinema du peuple) - wolnościowa kooperatywa założona przez CGT przez kilka miesięcy (od 28 października 1913 do sierpnia 1914) było oryginalnym zamysłem propagandy kierowanej przez anarchistów, pierwszym kinem walczącym w historii kina.

Całkowicie zapomniane przez anarchistów, włączając w to jego założycieli, a jedynie znane kilku historykom kina, których przypomniał Sadoul. Artykuły Laurenta Mannoni w przeglądzie Review z 1995 roku oraz Tangui Perrona w piśmie le Movement Social (n.o. 172) z września 1995 roku przyczyniły się do przywrócenia ich pamięci potomnych. Czyż anarchiści początkowo nie odnosili się z dystansem do kina, używanego przez siły policyjne do identyfikacjo uczestników zamieszek w czasie strajków robotniczych?

Jednym z pierwszych, który wykorzystał projekcje filmowe w swojej działalności był anarchista z Marsylii, Gustave Cauvin. Jego kampania przeciwko alkoholizmowi, na rzecz neomaltuzjanizmu i antymilitaryzmu była skrupulatnie nadzorowana przez siły policyjne.

Oto świadectwo Jeana Calandri przypomniane przez Henriego Poultry w "My friend Calandri": "Mój przyjaciel, Gustave Cauvin był oficjalnym wykładowcą, a ja mu dobrowolnie pomagałem w przygotowaniu materiałów do wykładów na temat kina. Moją rolą było przyniesienie materiałów z podmiejskiej stacji kolejowej w pobliżu sali, gdzie obok projektora, znajdowała się wielka acetylenowa butla gazowa do projekcji filmów, ponieważ światło elektryczne nie zastąpiło jeszcze gazu do użytku

19 lipca 1936 roku wojska garnizonu Barcelony otrzymały rozkaz wyruszenia w celu stłumienia „anarchistycznego powstania”. Żołnierzom wydano broń i ostrą amunicję. Tak rozpoczęła się jedna z pierwszych bitew hiszpańskiej wojny domowej, w której rewolucjoniści stanęli przeciwko wojskowym puczystom - nie w obronie republiki, lecz aby przeprowadzić realne zmiany społeczne.

W Barcelonie napięcie narastało już od lat. Port oraz dzielnice robotnicze były tradycyjnymi bastionami anarchosyndykalistów z Krajowej Konfederacji Pracy (CNT). Działała tu również kadrowa Iberyjska Federacja Anarchistyczna (FAI). CNT była wówczas największym związkiem zawodowym w Katalonii, w całej Hiszpanii liczyła natomiast ponad milion członków.

Już przed wybuchem walk związki zawodowe przygotowywały się do nich. Sympatyzujący z CNT szeregowi żołnierze dostarczali nawet broń, w którą miały być uzbrojone milicje robotnicze. W Barcelonie działała również zakonspirowana grupa Nostros, w skład której wchodzili anarchistyczni bojowcy, między innymi Buenaventura Durutti oraz Francisco Ascaso.

Michaił Bakunin – wpływowy rosyjski myśliciel, anarcho-kolektywista i rewolucjonista. Jeden z głównych krytyków Karola Marksa, wydalony z Pierwszej Międzynarodówki niedługo przed jej rozwiązaniem.

Praca niniejsza, jak wszystkie nieliczne zresztą pisma, jakie dotychczas opublikowałem, zrodziła się na tle wydarzeń. Jest ona naturalną kontynuacją moich “Listów do Francuza” (1) – październik 1870 -, w których miałem łatwy i smutny zaszczyt przewidzieć i przepowiedzieć straszliwe nieszczęścia, jakie dzisiaj nawiedzają Francję, a wraz z nią cały cywilizowany świat, nieszczęścia, na które nie było, a i teraz nie ma innego lekarstwa oprócz Rewolucji Społecznej.

Udowodnić tę już dziś niezaprzeczalną prawdę, opierając się na historycznym rozwoju społeczeństwa oraz faktach, jakie w naszych oczach zachodzą w Europie, udowodnić w taki sposób, aby wszyscy ludzie dobrej woli, wszyscy szczerze szukający prawdy mogli ją przyjąć, a następnie wyłożyć, szczerze, bez żadnych niedomówień, bez dwuznaczności, zasady filozoficzne, a także praktyczne zadania, które stanowią – że tak powiem – główną sprężynę, podstawę oraz cel tego, co nazywamy rewolucją Społeczną – oto przedmiot niniejszej pracy.

Wiem o tym, że zadanie, które sobie postawiłem, nie jest łatwe, i można by mnie było oskarżyć o zarozumialstwo, gdybym rościł w związku z tą pracą jakieś osobiste pretensje. Lecz nic podobnego nie ma miejsca, o tym mogę zapewnić czytelnika. Nie jestem ani uczonym, ani filozofem, ani nawet zawodowym pisarzem.

Poniżej zamieszczamy odezwę polskich anarchistów z okolic maja/czerwca 1923 solidaryzujących się z więzionymi w Polsce ukraińskimi anarchistami:

Towarzysze!

Zawiadamiamy was, że 8 lipca prokurator sądowy Grzybowski wręczył Nestorowi Machnie akt oskarżenia. Obwinił Machnę, o to jakoby organizował on na Białorusi, za bolszewickie pieniądze powstanie skierowane przeciw Polsce.

Po zawiadomieniu polskich gazet, sąd nad Nestorem Machno odbędzie się w najbliższych dniach, w Warszawie. Jak reakcyjna, tak i socjal-patriotyczna prasa przemilcza wszystkie sprawy, albo wystawia Machnę - tego bojownika za ukraińskie włościaństwo - jako grabieżcę i zabójcę.

Wzywamy wszystkich towarzyszy i rewolucjonistów do przedsięwzięcia szerokiej i aktywnej agitacji za Machną i jego towarzyszami (razem z Machną siedzą jego żona, rodząca w więzieniu i jego towarzysz Komar). Powinniśmy otwarcie oznajmić, że Machno jest więźniem politycznym i ideowym bojownikiem.

Towarzysze!

Demonstrujcie przed polskim poselstwem w waszym kraju! Posyłajcie tam wasze rezolucje, protesty. Przyjmijcie same skrajne cele. Rewolucyjny proletariat nie powinien dopuścić, żeby odważni bojownicy za wolność i Anarchię przepadli w polskich zaściankach. Tylko energiczna działalność pracujących może uchronić Machnę.

Z braterskim pozdrowieniem
Gr. Anarchistycznej Młodzieży Warszawy

Odezwa cytowana za książką "Machno w Polsce" Michała Przyborowskiego i Dariusza Wierzchosia

Krótka biografia hiszpańskiego anarchosyndykalisty, antyfaszysty i członka partyzantki antyfrankistowskiej – Basiliso Serrano Valero – występującego również pod przezwiskiem "El Manco La Pesquera" („Jednoręki z Pesquery”).

Basiliso Serrano Valero urodził się w środę 15 kwietnia 1908 roku w gminie La Pesquera, jako piąte dziecko Francisco Serrano i Rosario Valerio. Rodzina była biedna, zresztą jak większość rodzin w regionie, a po przedwczesnej śmierci ojca młody Basiliso szybko doznał brutalnego uświadomienia realiów życiowych hiszpańskiej klasy robotniczej. Za wczasu również wykazał się silnym i stanowczym charakterem, a także wysoką charyzmą, co stanowiło przeszkodę z wymogami kapłaństwa, do którego młody Basiliso myślał że jest przeznaczony. Rozwinął natomiast w sobie zainteresowanie poezją i literaturą, którą pochłaniał w wielkich ilościach. Zaczął interesować się literaturą radykalną, która otworzyła mu umysł na wizję i możliwości nowego świata.

W tym czasie (1931 r.) Hiszpania została republiką. Już wtedy Basiliso był członkiem anarchosyndykalistycznego związku CNT, gdzie był znany jako pokojowy rozjemca, który interweniował nawet w obronie tych, z którymi się politycznie nie zgadzał, jak np. w obronie lokalnego księdza Alfonso Bonilla. Swoje przekonania uzasadniał twierdzeniem, że każdy kto potrzebuje chleba, ma chęć i fizyczne możliwości powninien mieć sposobność do pracy wewnątrz społeczności.

Kolejna wystawa z cyklu Od Koloseum do Euro: opium dla ludu, od niedzieli 8 lipca w Bibliotece Krasińskich (ul. Okólnik 9).
obejrzyj film z poprzedniej wystawy, "Od Spartakusa do Joli Brzeskiej"
Przeczytaj tekst: powszechne nieposłuszeństwo historii

Program w dniu 8.07:

19:00 Otwarcie wystawy
20:30 Debata: Euro Spoko? O cięciach i zadłużeniu polskich miast
22:00 Film (RPA 2010) „Gdy góra spotyka swój cień”

WYSTAWA:

O ile pierwsze igrzyska odbywały się ku czci bogów, dziś same stały się religią: nowym opium dla ludu. Jak dumnie donoszą polskie władze, także seria "złotych strzałów" na Euro podziałała na emocje na tyle, że z okazji igrzysk wskaźnik zadowolenia z życia wzrósł w narodzie aż o 10 procent (do 30.).

Jedna ze znanych ze swojej erudycji i szerokiej wiedzy oraz kultury stron prawicowych na Facebooku o jakże wiele mówiącej nazwie Pitu Pitu, raczyła, oświecić nas w kwestii krwiożerczych instynktów anarchistów. Czytamy:

"Generał Franco mordował w czasie rewolucji hiszpańskiej biednych i pragnących pokoju anarchistów. Chuj, że ci anarchiści zanim dostali się przed plutony egzekucyjne mordowali masowo inteligencję i księży w imię nowego porządku i rewolucji światowej. Pacyfikacja kleru nie była przecież objawem nienawiści tylko zdrowego rozsądku. Państwo świeckie wymaga ofiar."