Ruch anarchistyczny

Wczoraj wieczorem ponad 400 antyfaszystów demonstrowało w Moskwie. Demonstracja była nielegalna. Antyfaszyści demonstrowali m.in. ku pamięci Andreja Kriwlowa, który został zabity przez faszystów kilka dni temu. Pomimo tego, że 7 suk pełnych OMONowców było na miejscu, nikt nie próbował zakłócić manifestacji.

Po manifestacji antyfaszyści dowiedzieli się o możliwej prowokacji. Neonaziści twierdzą, że antyfaszyści zabili ich kolegę serbskiego faszystę, który mieszka w Moskwie. Na razie wygląda to jak czysta prowokacja.

Wideo:
http://www.youtube.com/watch?v=xmwD_B_n5uY

Grupa działająca pod tajemniczą nazwą Kolektyw Twojego Starego (Collectif Ton Père) wzięła na siebie odpowiedzialność za przeprowadzony w nocy z 13 na 14 marca atak na zaparkowane przed komisariatem radiowozy. Totalnie spłonęło 6 policyjnych samochodów.

Niektórzy łączą akcję Kolektywu Twojego Starego z atakiem przeprowadzonym 2 noce później (z 15 na 16 marca) przez Kolektyw Twojego Wujka (Collectif Ton Oncle). Tym razem spłonęły 3 luksusowe samochody należące do Narodowego Banku w Montrealu.

W komunikatach nadanych po obu atakach jest mowa o działaniu przeciw państwu, władzy i kapitalizmowi, oraz została wyrażona solidarność z walkami o prawa rdzennych mieszkańców ameryki. W pierwszym oświadczeniu pojawia się wezwanie, by organizować akcje przeciwko kapitalistom, poprzez podkładanie ognia w ich samochodach, limuzynach, policyjnych radiowozach, nowotworzonych, luksusowych osiedlach, wielkich domach i hotelach.”

Adwokat Andreja Kalionova - petersburskiego anarchisty aresztowanego za rzekomy udział w wysadzeniu pociągu Nevski Ekspres w sierpniu zeszłego roku, wystąpił przeciwko rosyjskim władzom z powództwem cywilnym domagając się dla swojego klienta odszkodowania za straty moralne i materialne spowodowane bezpodstawnym zatrzymaniem i oskarżeniem. Andrej przesiedział w areszcie, jako podejrzany o "terroryzm", bez postawienia zarzutów 29 dni. W trakcie zatrzymania prowadził protest głodowy.

W sobotę 15 marca w Montrealu w stanie Quebec miały miejsce obchody Światowego Dnia Przeciwko Brutalności Policji. W zorganizowanym marszu wzięło udział około 200 osób. Nie obyło się bez atrakcji w postaci star z policją i ataków na korporacyjną własność – placówki McDonald, Subway, Starbucks.

Jedna z policyjnych suk została ograbiona przez protestujących – policja nie podaje, jaki sprzęt zginął. Nadciągające radiowozy zostały obrzucone koktajlami mołotowa. W wyniku walk zniszczonych zostało też kilka prywatnych samochodów i stacja metra. Policja zatrzymała łącznie 32 osoby, którym postawiono zarzuty niszczenia mienia, ataku na funkcjonariusza policji i kradzieży.

Pierwszy Światowy Dzień Przeciwko Brutalności Policji miał miejsce w 1997 roku z inicjatywy aktywistów z Montrealu i grupy Czarna Flaga ze Szwajcarii. Datę tę, wybraną przez przypadek łączy się dziś ze zdarzeniem mającym miejsce 15 marca 2000 roku, kiedy to szwajcarska policja spałowała na śmierć dwóch chłopców w wieku 11 i 12 lat.

Zapraszamy na pierwszy dzień działalności Pracowni po dłuższej przerwie. Pracowni Społecznej, która będzie, mamy nadzieję, pełnić funkcje lokalnego centrum inicjatyw: społecznych, politycznych i kulturalnych. Chcemy przy Waszej pomocy, stworzyć w niej przestrzeń otwartą dla działań oddolnych, krytyki społecznej, wymiany myśli i akcji politycznej.

Zapraszamy do zaznajomienia się ze zbiorami Biblioteki Społecznej im. Edwarda Abramowskiego, muzyką i literaturą niezależnego wydawnictwa hardcore/punk Refuse Records oraz dystrybucji anty-kapitalistycznej Ravachol.

Pracownię prowadzi kolektyw osób zaangażowanych w ruch anarchistyczny, feministyczny, inicjatywy pracownicze, lokatorskie i kontr-kulturowe a więc Lewicowa Alternatywa i Grupa Anarcho-Feministyczna a-fe i Warszawskie Stowarzyszenie Lokatorów

Otwarcie działalności we środę, 19 marca o 18.00 w Pracowni Społecznej, ul. Górskiego 3, lok. 59 - klatka VI.

http://www.la.org.pl/

„(...) podstawową rzeczą jest wyrazić w zrozumiałych dla mas symbolach, mitach i języku to, czego każda istota ludzka pragnie i co stanowi podstawową humanistyczną perspektywę socjalizmu: zniesienie wyzysku w perspektywie prawdziwego pojednania (społeczeństwo bezklasowe), co jednak koniecznie należy poprzedzić przeprowadzeniem zwycięskiej walki ze sprzecznościami teraźniejszości (walka klas)”*
„W Ameryce Łacińskiej być dziś Kościołem to znaczy zajmować jasne stanowisko w odniesieniu zarówno do obecnego stanu niesprawiedliwości społecznej, jak i do rewolucyjnego procesu, który dąży do zniesienia owej niesprawiedliwości i zbudowanie bardziej ludzkiego porządku. Pierwszy krok to przyznanie, że w rzeczywistości stanowisko zostało już zajęte: Kościół jest związany z panującym systemem społecznym. (...) Najlepszym sposobem pozbycia się władzy tego systemu jest właśnie zdecydowanie się na dzielenie losu uciemiężonych i wyzyskiwanych w walce o sprawiedliwsze społeczeństwo.”*

Pomiędzy 3 a 7 marca, tuż przed wyborami, odbyła się konferencja zorganizowana przez CNT w hiszpańskiej Granadzie.

Tematami poszczególnych debat, oprócz anarchosyndykalizmu, były: Wprowadzenie do alternatywnej, wolnościowej ekonomii; Farsa przedstawicielskiego systemu demokratycznego - bojkot wyborów; oraz dyskusja historyczna poświęcona anarchistycznej konferencji w Amsterdamie w 1907 roku i syndykalizmowi.

Więcej informacji: http://www.cnt.es/granada

Na boku leży naga kobieta. Obok hasło: "gładź, gładź, gładź". To billboard reklamujący gładź szpachlową firmy Megaron. Pod spodem ktoś dopisał sprayem: "Ręce precz od naszych ciał!". I dorysował znaczek symbolizujący kobietę, z dorysowaną pięścią.

W Łodzi pod osłoną nocy kilkanaście reklam upiększyły anarchofeministki oraz - ich sympatycy. Zwoływano się na internetowych listach dyskusyjnych. Billboardy gładzi namieszały też w innych miastach. Zdjęcia z feministycznej akcji "ozdabiania" billboardów w Łodzi można oglądać w kinie Cytryna na wystawie "Nasze panie".

Wśród wielu ważnych pytań, jakim przychodzi nam stawiać czoła, do najbardziej istotnych należy pytanie o przyszłość przeciwników anarchizmu po ustanowieniu anarchii. Jest to bardzo trudna sprawa, która może stać się źródłem rozmaitych kłopotów i niepowodzeń. Zazwyczaj przewiduje się, że oprócz anarchistycznych federacji i konfederacji będą istniały obszary o charakterze nieanarchistycznym, np. prywatne państwa, terytoria sekt i związków wyznaniowych, małe państewka o tradycyjnym ustroju itd. Taka koncepcja, zwana panarchią, ma oczywiście swoje dobre strony, ale może także zniweczyć cały trud stu pięćdziesięciu lat walki anarchistów. Chciałbym pokrótce wyjaśnić, dlaczego uważam ją za niebezpieczną.
Przede wszystkim dlatego, że oznacza ona tolerowanie istnienia hierarchii w anarchistycznym społeczeństwie. Zatem, jeśli ktoś z góry zakłada, że po ustanowieniu anarchii wciąż jeszcze będą funkcjonować całkiem spore obszary braku wolności, to ten ktoś w tym momencie zachowuje się jak rasowy polityk, gotowy przehandlować cudzą wolność za własne interesy. Chyba nie po to zginął Carlo Giuliani, aby utrzymywać istnienie obszarów braku wolności. Wszelkie systemy hierarchiczne mają bowiem to do siebie, że są układami ekspansywnymi, a więc będącymi zagrożeniem dla swojego otoczenia. Koncepcja panarchii jako taka zakłada statyczny obraz świata. Ten obraz jest całkowicie niezgodny z rzeczywistością, bo tak naprawdę wszystko zawsze jest zmienne i podlega nieustannym przeobrażeniom. Systemy hierarchiczne stanowią marnotrawstwo ludzkiej energii - wszystko jest w nich poświęcone woli przywódców, obieralnych bądź nieobieralnych, natomiast cała reszta ludzi odgrywa rolę drugorzędną i jest pozbawiana prawa do współdecydowania o swoim losie. Powoduje to, że ich działanie jest wysoce nieefektywne, to znaczy - potrzeby przerastają możliwości. (Jedną z najlepszych metod sabotażu jest dokładne i bezmyślne wypełnianie poleceń). Dlatego jedynym wyjściem dla takich systemów jest ekspansja: albo do wewnątrz (poprzez zwiększanie zakresu władzy jednostki lub grupy przywódczej, co jednak może powodować silny opór i dlatego nie zawsze się opłaca), albo też na zewnątrz, co też najczęściej ma miejsce. Dla przywódców władza hierarchiczna stanowi coś na kształt narkotyku, który muszą spożywać w coraz większych ilościach, ale nigdy nie poczują się zaspokojeni. Dlatego każdy możliwy system hierarchiczny (państwo, przedsiębiorstwo kapitalistyczne, sekta, grupa przestępcza, wspólnota rodowa w okresie przedpaństwowym itd.) dąży do tego, aby pożerać i wchłaniać wszystko dookoła. Gdyby nie konkurencja ze strony innych hierarchii, to taki system opanowałby cały świat. Wprawdzie jeśli wśród kilku systemów hierarchicznych żaden nie jest w stanie przechylić szali zwycięstwa na swoją korzyść, to jest możliwe ustanowienie między nimi stanu równowagi i współpracy, ale nie będzie on trwał wiecznie i najprawdopodobniej doprowadzi tylko do skierowania ekspansji w innym kierunku. Ekspansja i agresja jest samym celem istnienia każdej hierarchii, poczynając już od pojedynczych osób ją tworzących. Jeśli jakaś hierarchia jej zaniecha, to zginie.

Wczoraj na stronie Lewica Bez Cenzury ukazał się nowy numer wydawanego przez nich internetowego czasopisma „Młody Komunista”. Nie jestem entuzjastą badania zakamarków idei Marksizmu-Leninizmu itp. jednak na zasadzie zwykłego przeglądu papieru zerknąłem, co tam bolszewicy nowego wyprodukowali. Otworzyłem więc stosowny pdf i zacząłem kręcić rolką myszki, przelatując nad krytycznym spojrzeniem na meandry myśli Róży Luksemburg, aż w końcu dokręciłem się do artykułu „Organizacja Młodzieżowa LBC a związki zawodowe”.

Patrzę, a tu foto z pikiety IP, czarne flagi itd. Hmm... symbolika typowo „reakcyjna” i nie pasuje do OM LBC. Wczytałem się w tekst – wstęp o nadziei na odrodzenie się w kraju „awangardy proletariatu”, dalej o zaostrzającej się walce związkowej, działaniach Sierpnia 80 i Inicjatywy Pracowniczej. No to już wiadomo skąd zdjęcie, choć jego zestawienie z tytułem jest dziwne (OM LBC tam nie było).

Polscy politycy od blisko osiemnastu lat dążą do zrealizowania liberalnej utopii. Ograniczane są kolejne prawa pracownicze. Życie społeczne zostało podporządkowane bezwzględnemu działaniu rynku. Dzisiaj wolnym jest ten, kto może za wolność zapłacić. Jest to zaprzeczeniem ideałów, o które walczyła Solidarność.

Jednocześnie nie widać żadnej opozycji, która mogłaby się temu realnie przeciwstawić. Działacze radykalnej lewicy tkwią w jałowych sporach, które do niczego nie prowadzą. Brak jest im zorganizowania i pomysłu na działalność, część z nich upatruje szansy na zmianę w dołączeniu do politycznego establishmentu. Jako część radykalnej lewicy wierzymy w możliwość głębokich przemian. Aby jednak szansa na te przemiany zaistniała potrzeba jest konsolidacji ruchu wokół poniższych tez.

1) Rewolucja. Poprzez rewolucję rozumiemy walkę wynikającą z antagonizmów pomiędzy klasami. Konfrontację na wielu płaszczyznach z władzą kapitału i państwa. Rewolucja jest jedyną drogą do emancypacji, czyli urzeczywistnienia idei powszechnej wolności, równości i solidarności. Ma charakter permanentny, musi trwać, by realizować swoje postulaty.

2) Demokracja. Faktycznym skutkiem rewolucji jest demokracja. Podstawą demokracji musi być samorządność i wiążący system referendalny. W tym celu należy znieść instytucję parlamentu, rządu i prezydenta, a ich kompetencje przekazać bezpośrednio ludziom. Tylko tak rozumiana demokracja jest prawdziwą władzą ludu.

3) Syndykalizm. Gospodarka powinna służyć ludziom a nie na odwrót. Demokracja musi mieć swoje zastosowanie nie tylko w sferze politycznej, ale także w sferze ekonomii. W związku z tym postulujemy przejęcie środków produkcji przez samorządne organizacje pracownicze. Uznajemy też, że współpraca jest wydajniejsza niż konkurencja.

4) Antyklerykalizm. Poprzez antyklerykalizm rozumiemy walkę nie z poszczególnymi przedstawicielami kleru, a z instytucją kościoła, którą reprezentują. Kościoła, który od wieków mamił ludzi obietnicą raju po śmierci, umniejszając w ten sposób ich doczesne żądania godnego życia. W związku z tym żądamy całkowitego usunięcia kościoła z życia publicznego.

Tezy te powinny stać się podstawą do dyskusji nad programem politycznym radykalnej lewicy, który byłby wyrazem całościowego projektu zmian.

Zapraszamy do dyskusji na www.tezymarcowe.fora.pl, a także do wejścia na naszą stronę www.wrs.bzzz.net

Stowarzyszenie Wolność-Równość-Solidarność

W zeszłym roku zostaliśmy wyrzuceni ze studiów – uniwersytetu HKBP NOMMENSEN – za przeprowadzanie akcji bojkotu „zmiany niewłaściwej orientacji studentów” wdrożonej przez uniwersyteckich biurokratów. Rozpoczęliśmy wielomiesięczną okupację niektórych części budynku, jednak nic się nie udało wywalczyć – biurokraci odmówili wycofania rozporządzenia o wyrzuceniu nas ze studiów. W ten sposób zakończyła się nasza studencka „kariera”.

Studenci wyrzuceni z uniwersytetu byli anarchistami, przez ostatnie lata prowadzącymi kampanię przeciw militaryzmowi w Północnej Sumatrze. Rektorat został de facto przejęty przez wojsko i obsadzony wysokimi wojskowymi urzędnikami. Nie jest zatem trudno powiązać obecności wojskowych w rektoracie wylaniem stamtąd anarchistów i wyciągnąć odpowiednie wnioski co do prawdziwego powodu „bezwzględności” rektoratu.

Ciasne, XIX-wieczne materialistyczne poglądy można nadal spotkać w ruchu lewicowym i anarchistycznym. Do takiego wniosku mogły dojść kobiety, które próbowały rozmawiać o anarchofeminizmie wczoraj z okazji 8 marca.

Od czasu słynnego "incydentu poznańskiego", wiele anarchofeministek odeszło od współpracy z pewną częścią ruchu anarchistycznego i wylądowało, niestety, w gronach liberalno-reformistycznych. Od czasu do czasu wygląda na to, że największą przeszkodą dla ich powrotu jest to, że nadal są faceci, którzy w sposób dość pobłażliwy nie doceniają tych kobiet i lekceważą tematy, które powinni być - z zasady - ważne z punktu widzenia anarchistycznego.

Fox News (znany na całym świecie jako rezerwat kłamliwych konserwatystów) podaje, że człowiek, który rzucił bombę na punkt poborowy w Nowym Jorku musi być szaleńcem - anarchistą. Inne źródła informacji podają, że FBI będzie inwigilować ruchy antywojenne i anarchistyczne.

FBI twierdzi, że będzie inwigilować te ruchy w tym tygodniu, ponieważ za tydzień mają się odbyć protesty antywojenne.

Ed Stamm & Co.

ZGODA ALBO PRZYMUS

Anarchistyczne argumenty
na rzecz transformacji społecznej
i odpowiedzi na pytania na temat anarchizmu

"Państwo jest pewnym stanem, pewnym związkiem między ludźmi, sposobem ludzkiego zachowania; zniszczymy je zawierając inne związki, zachowując się inaczej"

(Gustav Landauer)