Ruch anarchistyczny

Gdziekolwiek spotykają się twórcy globalnej niesprawiedliwości i wyzysku, wszędzie tam organizuje się ruch oporu, ludzie wychodzą na ulice.

W dniach 13-14 lipca ludzie wyszli na ulice by pokazać solidarność z protestującymi alterglobalistami w Petersburgu i przesłać informacje, że inny świat jest możliwy. Protesty odbyły się większości większych miast.

15 lipca, jak podają Indymedia, odbyło się w Warszawie wolnościowe Street Party. Udział w przygotowaniu imprezy wzieli między innymi: FA WGA (Warszawska Grupa Anarchistyczna), FA Łódź ( http://hyperreal.info/~fa/index.php), ACK Warszawa ( http://www.ack.most.org.pl/) , EFTE ( http://www.efte.org/ ), CK/LA ( http://ck-la.tk/), Inicjatywa Uczniowska Warszawa ( http://www.iu.bzzz.net/). Rozdawano jedzenie oraz można było się poczęstować fair trade’owym jedzeniem i napojami przygotowanymi przez EFTE

Street Party miało charakter pozytywnego protestu, kiermaszu idei, na którym różne organizacje i grupy miały okazję zaprezentować alternatywy wobec odgórnej polityki kreowanej m.in. przez szczyt G8.

Zapraszamy na pokaz filmów, który odbędzie się 18 lipca (wtorek) o godz. 18.00 w Czarnej Emilce (Warszawa, ul. Emilii Plater 15 - obok rezydencji ambasadora Maroka)

Wjazd: 3 zł

W ramach pokazu dwa filmy (oba z polskimi napisami):

"Hiszpańska ziemia"
(51 min.)
Republikańskie kroniki filmowe z obrony Madrytu z komentarzem Orsona Welles'a. Obraz walk oraz życia codziennego w roku 1936. Film wyprodukowany w roku 1937 we współpracy z Republiką Hiszpańską.

"Anarchistki"
(122 min.)
reżyseria: Vincente Aranda scenariusz: José Luis Guarner, Vincente Aranda, na podstawie: opowiadania Vicente'a Arandy

Rok 1936 - W odpowiedzi na bunt wojskowych wybucha rewolucja hiszpańska, na której czele stają anarchiści. Młoda zakonnica trafia do milicji anarchistycznej CNT-FAI atakującej Saragossę. Opowieść o tym jak ludzie z różnych środowisk zostają uwikłani w rewolucyjne wydarzenia i jak zmienia się dzięki temu ich świadomość.

W miarę miły wywiad z IU można przeczytać sobie tutaj.

Ukazał się 8 numer biuletynu Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Inicjatywa Pracownicza. Jak zwykle przynosi szereg informacji z linii frontu robotniczego. Tym razem o pikietach w obronie wyzyskiwanych robotników zatrudnionych na czarno we Wrocławiu. Starcia przed sądem z pracodawcami, którzy zwolnili ludzi za założenie związku zawodowego. Relacje z Pilarszczyzny.

Prócz tego mamy trochę tekstów krytycznych, wywiady oraz felietony. Zmagania się radykalnego prorobotniczego związku zawodowego, z biurokratycznymi molochami tańczącymi na sznureczku pracodawcy.

W środę 19 lipca Ogólnopolski Związek Zawodowy Inicjatywa Pracownicza oraz Federacja Anarchistyczna sekcja Szczecin zapraszają na AfterWork (Po Pracy) w Alercie. Tym razem będziemy rozmawiać o globalizacji na tle obecnego szczytu G8. Zostanie również wyświetlony film Parę słów o naszej historii.

Film: Parę słów o naszej historii
Dzień: środa
Godzina 18:00
Miejsce: Śląska 34 - Szczecin -

Od godziny 15:30 do 17:30 trwać będzie luźne spotkanie. Będzie można się napić kawy czy herbaty, pogadać o rożnych problemach czy bieżących wydarzeniach, jak też zapatrzeć się w wydawnictwa niezależne.

To będzie tekścik o byciu pustym. Zazwyczaj jesteśmy pełni, a dokładniej - mamy pełne głowy. Objawia się to ogromną ilością myśli i dosyć gorączkowym sposobem ich myślenia. Albo mamy zastój i nic nie mamy w głowie – to są dwa stany, których nie będę nazywał w tym tekście pustką w głowie. Pustka polega na tym, że, nie mając prawie nic w głowie, potrafimy myśleć naprawdę zgrabnie i gładko, i łatwo tłumaczyć nasze myśli na język, którym da się opisać normalne, przyziemne rzeczy (przyziemny jest np. stołek na którym siedzę, czy kubek z którego piję) oraz zachowania ludzkie. To jest bardzo dobry stan. Może go mieliście albo w czasie wolnym, gdy byliście wypoczęci i nie mieliście dużej ilości problemów na głowie, albo w trakcie wymagającej pracy, którą robiliście dobrze, niezależnie, czy to była fizyczna czy umysłowa robota, z tą uwagą, że to nie mogła być raczej rutyna, bo podczas rutyny trudno myśleć o tym, co się robi. Wymienione sytuacje sprzyjają uproszczeniu myślenia, uczynienia go skromnym i eleganckim. Gdy nie ma kłopotów, albo gdy sobie z nimi radzimy, zazwyczaj myślimy prosto. Nie prymitywnie, różnorodność i pomysłowość jest bardzo cenna, ale tylko taka, która pomaga rozkoszować się bezczynnością lub działać.

Pustka w głowie tak rozumiana jest bardzo ważna dla bycia wolnym. Gdy potrafisz uporządkować sygnały docierające do Ciebie, takie jak wrażenia zmysłowe czy uczucia, łatwiej w takim gąszczu odnaleźć siebie, to znaczy, wiedzieć czego się chce – bo żyjemy w tym momencie, teraz w następnym, i znowu następnym, i znowu... jeśli jakoś nie przemyślimy tego, jak się zachować, to będziemy za chwile żałować, że zrobiliśmy coś, co jeszcze przed chwilą zrobić chcieliśmy. To nie jest wolność, jak dla mnie, tylko takie obijanie się o ściany. Wolny jestem wtedy, gdy robię co chcę. Jeśli to czego chcę zaraz sprawi, że będę doznawał czegoś, czego nie chcę, to co to za wolność? Nie da się robić tego, czego się chce, gdy ciągle się chce czegoś innego. Albo więc nauczę się beztroski, albo będę rozważny. Prawdopodobnie większość z ludzi (w tym niżej podpisany) wybiera drogę pomiędzy pełna beztroską, a czujnym rozważaniem każdego ruchu. Obydwie metody i metody pośrednie polegają na działaniu poprzedzonym takim, a nie innym wartościowaniem i ewentualnie projektowaniem zachowań. Czyli na myśleniu. Jeśli myślenie jest kiepskie, działanie na nim oparte będzie kiepskie.

Bez wątpienia praca Lenina jest pracą konkretną, zakorzenioną w danym momencie historycznym. Odpowiadającą na bieżące problemy ruchu rewolucyjnego, na pytania jakie tam i wtedy postawił przed lewicą rozwój społeczny. Z tej perspektywy jest to dokument do badań historycznych, mogący interesować filozofa jedynie jako przykład praktycznej filozofii, jako coś teoretycznie niesamoistnego, a tym samym bez bezpośredniego wpływu na rozwój idei. Można to równie dobrze odczytać po prostu jako wypowiedź polityka – jednego z wielu żyjących w przełomowych czasach.

Takie odczytanie byłoby jednakże pobieżne, ponieważ pomimo zakorzenienia, pomimo polemiki z konkretnymi działaczami politycznymi i próby wypracowania programu dla tamtej Rosji, w tamtym świecie, myśl Lenina opiera się na teorii i jest tej teorii podporządkowana. Teorii, której jednak nie ma co szukać poza dziełami Lenina, ale w nich samych, w samym "Co robić?". Stanisław Kozyr-Kowalski i Jarosław Ładosz autorzy podręcznika "Dialektyka a społeczeństwo", będącego wstępem do marksizmu, piszą: „Spotyka się nadal pogląd, że prace Lenina mają przede wszystkim charakter polityczny, pozbawione są problematyki teoretycznej w ścisłym sensie tego słowa. Nie jest on uzasadniony, wyrasta z powierzchownej lektury pism Lenina, zawierających oryginalne i samodzielne ujęcie fundamentalnych problemów marksistowskiej teorii procesu społecznego”. Właśnie Lenin jako filozof będzie nas tutaj interesował. Postaramy się oddzielić to co przypadkowe, wynikające z danego układu sił, od tego co ogólne i teoretyczne. Rozdzielenie takie w przypadku praktycznej filozofii jest dość problematyczne, zwłaszcza, że nie znajdziemy tutaj ambicji do prawd wiecznych i niezmiennych, idea jest w rozwoju, w rozwoju historycznym, sprzężona z rozwojem stosunków produkcji. Rozróżnienie to w tym przypadku nie będzie polegać na jasnym cięciu, oderwaniu się od empirii i zamieszkaniu w pałacach czystej myśli. Refleksja teoretyczna wciąż będzie nas odsyłać do wtedy i krytycznie do teraz – wtedy dopiero ukaże się teoria, jak i jej wartość, nie ponadhistoryczną, ale dzisiejszą.

Federacja Anarchistyczna sekcja Poznań wystosowała otwartą odpowiedź na list Niezależnego Porozumienia Społecznego, w którym wyjaśniają, dlaczego nie wezmą udziału w wyborach. Przedstawiają też pokrótce, co planują w zamian.

W odpowiedzi na list intencyjny Niezależnego Porozumienia Społecznego
w sprawie jesiennych wyborów samorządowych.

Zbliżają się wybory samorządowe. Niektóre grupy uznały za zasadne powołać w Poznaniu Niezależne Porozumienie Społeczne i wystosować list intencyjnym nawołujący do udziału w wyborach do rady miasta. Nasze środowisko długo dyskutowało nad ewentualnym udziałem w wyborach i doszliśmy do przekonania, że byłoby to błędem z wielu względów.

1. Jedynym uzasadnieniem udziału w wyborach do rady miasta byłoby dla nas to, gdybyśmy mieli szansę głęboko przekształcić dotychczasowe stosunki społeczne; gdybyśmy wzięli władzę, aby ją oddać ludziom. Uznaliśmy, że dotychczasowy niezależny ruch jest zbyt słaby, aby móc w istotny sposób zmienić w Poznaniu rzeczywisty układ sił po wyborach. Dlatego udział w wyborach jawi się wielu z nas jako mistyfikacja. Wzięlibyśmy udział w przedstawieniu, które byłoby parodią demokracji, a dodatkowo mogłoby zostać odebrane jako forma walki o stołki i synekury. Opinia publiczna dla przegranych nie będzie miała litości. Sądzimy bowiem, że Poznaniacy oczekują realnych zmian, a nie obietnic, dobrych chęci, czy szczerych intencji. Obietnice, chęci i intencje w takich okolicznościach stanowić będą jedynie listek figowy dla systemu, który w dalszym ciągu będzie wykorzystywał, nadużywał i wyzyskiwał. Stalibyśmy się alibi dla korupcyjnego systemu sprawowania władzy w tym mieście: "oto chcieli, ale im się nie udało, ludzie ich nie popierają i nie słuchają, ludzie ufają nam, ich postulaty nie mają sensu". W starciu z partyjna machiną, za którą stają ogromne pieniądze z budżetu państwa, interesy różnych biznesowych lobby, media schlebiające często swoim idolom i reklamodawcom, wreszcie konserwatywny kler, musimy być wyposażeni w potężną broń, jaką jest masowa mobilizacja społeczna. A mobilizacji tej brak.

2. Dla nas przedstawicielstwo ma sens, jeżeli stanowi delegację oddolnego ruchu czy wspólnoty. Jeżeli oddolny ruchu jest słaby, przedstawiciele - nawet jeżeli dostaną się do rady - szybko się wyalienują i nie będą poddani żadnej oddolnej kontroli. Patologia władzy się powieli, a my w tym procesie nie chcemy brać udziału.

Globalizacja jest wyzwaniem, jest wezwaniem rzeczywistości do ponownego, gruntownego przeanalizowania naszej praktyki, jak i przeróżnych ideologii. Chlebuś pożegnał Monteskiusza: „Państwo oraz społeczeństwo oświeceniowe z jego rozumieniem obywatelstwa i demokracji, z wzajemnym ograniczaniem się trójdzielnych władz – to już mocno zużyta formuła, która przestaje właściwie regulować czy nawet nazywać rzeczy.” , Rifkin obalił pojęcie własności. Ze stron wszelkich słyszy się, że teorie które posiadamy nie potrafią już analizować rzeczywistości, że musimy znaleźć nowe mechanizmy umożliwiające uchwycenie otaczającego nas świata. Często są to okrzyki polityczne, mające rozbrajać ruchy protestu, to ich przede wszystkim pozbawiać zaplecza intelektualnego, ale i ruchy kontestujące podzielają pogląd, że trzeba na nowo odnaleźć się w rzeczywistości. Próby te są raczej dyskusyjne. Książka NoLogo okrzyknięta współczesnym Kapitałem jest jedynie zbiorem faktów podanych dość smakowicie, ale jako taka pozostaje na gruncie płaskiego empiryzmu. Jeśli zaś chodzi o wyzwanie na gruncie praktyki społecznej to mamy do czynienia z upadkiem struktur demokracji parlamentarnej, rosnąca polaryzacją społeczną, wzrastającym zagrożeniem ekologicznym…

Na wszystkie te wyzwania próbuje dać odpowiedź Wallerstein. Podziela pogląd, że nie posiadamy odpowiednich narzędzi intelektualnych, ale nie dlatego, że rzeczywistość tak bardzo się zmieniła. Raczej nigdy ich nie posiadaliśmy. Pisze wręcz: „rzeczywistość gospodarcza wcale nie jest nowa, (…)a ta rzekoma nowość ma usprawiedliwiać porzucenie historycznych ustępstw liberalnych na rzecz państwa dobrobytu.” Globalizacja jest według socjologa epoką przejściową, epoką schyłkową kapitalizmu i powolnego wyłania się nowego systemu światowego. Mówienie zaś o jej całkowitej nowości, o nagłym wyłonieniu się innej rzeczywistości społecznej zaciemnia sprawę. Jest też sposobem na zrobienie szybkiej kariery na rynku nauki.

Aktualizacja 12 lipca: Zakończyło się Forum Anarchistyczne w Moskwie poprzedzające szczyt G8 w Petersburgu. W Forum uczestniczyło ok. 100 osób, wśród gości znajdują się działacze z Rosji, Niemiec, Belgii, Finlandii, Grecji, Polski i innych krajów.

Ostatniego dnia konferencji odbyły się warsztaty o skutkach dominacji koncernów kapitalistycznych nad źrodłami energii i technologiami pozwalającymi na wytwarzanie energii, oraz o wolnościowych alternatywach technologicznych i o wolnościowych sposobach zarządzania zasobami.

Póki co ruch niezależny i wolnościowy dorobił się jednego miesięcznika, który mimo wielu przeciwności wychodzi. Ukazuje on różnorodność spojrzeń, nie jest podporządkowany jednej słusznej myśli a raczej otwarty na wymianę myśli wśród aktywistów i niezależnych intelektualistów, czy ludzi którzy jeszcze używają mózgu - sami.

Nowy numer można przeczytać w pdf tutaj .

27 czerwca w Atenach Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD)zorganizowała Szczyt Ministrów Edukacji. Anarchiści i inne osoby przeciwne ekonomicznym zmianom w sferze edukacji związanej z tzw. "rynkiem" protestowały w Atenach.

Tysiące ludzi wyległo na ulice Londynu podczas Karnawału Przeciw Kapitałowi 50 tys. rolników bez ziemi pojawiło się na ulicach Brazylii; w Nigerii 10 tys. osób uczestnicząc w Karnawale Wyzyskiwanych zablokowało Port Harcourt w proteście przeciw eksploatacji delty Nigru przez kompanie naftowe; 200 tys. ludzi przeszło ulicami Hyderbadu w Indiach, zaś w ponad trzydziestu miejscach na całym świecie tysiące ludzi bawiło się na street-party- ulicznych syntezach świętowania i politycznego protestu. Co łączy ten bezprecedensowy alians działaczy Wschodu i Zachodu, Północy i Południa? Określa się go jako opozycję przeciw globalizacji. Każdego dnia słyszy się coraz więcej o globalizacji, dziwacznych skrótów nazw w stylu WTO, MFW czy MAI. Wmawia się nam, że decyzje tych organizacji służą po prostu rynkowi i że to rynek rządzi procesami społecznymi. Ten nabierający tempa proces służy wciągnięciu wszystkich ludzi w wir globalnej ekonomii, to jest poddaniu ich bezpośredniemu dyktatowi kapitału.

I. Czym jest globalizacja?

Globalizacja stała się przedmiotem krytyki wszelkiego typu działaczy i akademików, reformistów i rewolucjonistów. Daje się zauważyć internacjonalizacja walki i sprzeciwu wobec niej. I wciąż... panuje pomieszanie - pomieszanie naszych ideałów, naszego stanowiska, naszych metod i celów. Pomieszanie, które może okazać się zgubne - jeśli przepuścimy szansę, która przed nami stoi, możemy nie otrzymać ponownie podobnej okazji. Żyjemy w czasach przejściowych, w punkcie zwrotnym. W tym tekście postaramy się ukazać kontekst globalizacji, walkę z nią i owo pomieszanie oraz wszelkie nieporozumienia, jakie wokół tego pojęcia narosły.

Obecny trend do przeciwstawiania się globalizacji wydaje się padać ofiarą tej samej iluzji, przez którą tyle ucierpiał mówiącej, że to, co dzieje się obecnie (tj. od ok. 20 lat) jest czymś nowym i radykalnie odmiennym od tego, co było wcześniej. Rzeczy, które są identyfikowane jako konstytuujące globalizację - wolny rynek, wolny przepływ kapitału, rozwój międzynarodowych podmiotów regulacyjnych, ekspansja globalnej kultury - są nowe w tym sensie, że są nowymi formami organizacji i nowymi strukturami, ale w istocie mamy do czynienia z kontynuacją systemu, który panował już wcześniej.