Ruch anarchistyczny

W Grecji miała miejsce demonstracja antyfaszystowska w niewielkim miasteczku Nafpaktos (znanym z historii pod nazwą Lepanto). Ma ona związek z wystąpieniami rasistowskimi oraz ateńskim pogromem imigrantów. Zbiórka miała miejsce w porcie, skąd ludzie przeszli na plac Farmaki i okrążyli całe miasteczko kończąc w tym samym miejscu.

Jak piszą uczestnicy - mimo niewielkiej ilości (30-40 osób) - przemarsz był widoczny a antyfaszystowskie hasła dotarły do dużej liczny mieszkańców mieszkańców.

W dniu 25 maja b.r. Argentyńska Regionalna Federacja Pracowników (FORA) obchodziła 110 rocznicę swojego istnienia. Z tej okazji odbyło się specjalne wydarzenia w Teatrze Verdi’ego w dzielnicy La Boca. Na spotkanie przybyło pół tysiąca pracowników z całego kraju.

Na spotkaniu dyskutowano o historii organizacji i analizowano perspektywy dalszej walki. Zasadność istnienia związku takiego jak FORA jest dość oczywista w czasach, gdy trzeba się sprzeciwić dominacji związku CGT układającego się z pracodawcami i coraz bardziej oddalonego od potrzeb pracowników. Organizacja z dumą podkreśla, że nadal po tylu latach pozostała wierna swoim ideałom.

Na spotkaniu obecni byli też delegaci IWA i sympatyzujące grupy anarchistyczne.

Za: www.iwa-ait.org

W środę wieczorem, 18 maja, patrol funkcjonariuszy w służbowym aucie, usiłował dokonać przypadkowej kontroli dwóch osób stojących obok zaparkowanego motoru, w dzielnicy Aten, Pefki. Ci zaczęli uciekać. Policjanci pobiegli za nimi, a po krótkim pościgu, uciekający otworzyli ogień w stronę ścigających, raniąc dwóch policjantów.

Jednocześnie w wymianie ognia ranny został Teofilos Mavropoulos (początkowo podał fałszywe dane, jednak został zidentyfikowany po tym jak policja i media upubliczniły jego wizerunek). Wskutek odniesionych ran został on aresztowany. Drugi towarzysz zdołał zbiec, kradnąc z miejsca zdarzenia policyjne auto oraz ciągnąc za sobą policyjny pościg do momentu gdy porzucił pojazd 2 km od miejsca zdarzenia. Teofilos znajduje się obecnie w szpitalu, strzeżony przez antyterrorystów, w swoim pokoju i na korytarzu.

Dziś w Buenos Aires odbędzie się uroczystość z okazji 110 rocznicy istnienia argentyńskiego związku FORA-AIT. FORA to Regionalna Federacja Robotników Argentyny, najstarszy związek anarchistyczny na świecie. Powstał w 1911 roku, choć 10 lat wcześniej powstała FOA, czyli Federacja Robotników Argentyny, która była poprzedniczką FORA.

FORA była poddawana represjom przez kolejne reżimy polityczne, ale nigdy się nie poddała! Organizacja jest dumna ze swojej radykalnej tradycji i historii.

Życzymy im wszystkiego najlepszego we wspólnej walce rewolucyjnej!

Dziś w Hiszpanii trwają wybory samorządowe. Związek anarchosyndykalistyczny CNT-AIT wyzwa do bojkotu wyborów oraz do walki z rządem i kapitałem, m.in. poprzez bezterminowy strajk generalny.

Tymczasem, od niedzieli 15 maja trwają masowe protesty oraz okupacje placów. Ludzie protestują przeciwko kryzysowi ekonomicznemu, rekordowemu bezrobociu i niesprawiedliwości społecznej. Wielu także wzywa do bojkotu wyborów, domaga się lepszych warunków pracy, m.in. zmniejszenia liczby godzin pracy.

W demonstracji biorą także udział anarchosyndykaliści, które prowadzili agitację, zorganizowali dyskusję i starają się radykalizować protesty.

Czytaj też Oświadczenie CNT-AIT dotyczące protestów.

Niepojęte jest, by człowiek musiał wstrzymywać oddech od momentu kiedy przekracza próg mieszkania, oglądał się za siebie idąc przez sąsiedztwo i wreszcie został zamordowany przed kamerami. Upadek, który miał miejsce na tym niewielkim kawałku ziemi jest niepojęty. Nie mieści się w głowie, jak można kogoś zlinczować, dźgnąć nożem, wyważyć mu drzwi, zamordować tylko dlatego, że przez przypadek ma ciemną skórę i urodził się kilka tysięcy kilometrów dalej.

To jest niezrozumiałe, ale prawdziwe. Rasistowski pogrom, który rozpoczął się pod pretekstem zabójstwa z zimną krwią 44 mężczyzny został przeprowadzony w harmonijnej kooperacji z policją i znanymi propaństwowcami z organizacji "Złoty Świt", przy przyzwoleniu części mieszkańców dzielnicy. Jest to - w rozumieniu dosłownym i tak strasznym, jak brzmi - esencja polityki migracyjnej ostatnich 20 lat, z tysiącami zamordowanych na granicach, podczas miejski "operacji czyszczących", z całym podporządkowywaniem i gwałtami i obiektach o eufemistycznej nazwie "centra medyczne" [obozy przetrzymywania imigrantów] i oraz na posterunkach policji. W obozach przymusowej pracy w Manolanda i wszędzie tam, gdzie istnieje społeczny rasizm potępiających spojrzeń na ulicy, społeczne wykluczenie i noże faszystów.

Problemy, z którymi borykają się zarówno miejscowi jak też migranci mają wspólne źródło wynikające ze strategii państwa i szefów którzy są odpowiedzialni za dewaluację naszego życia i wszystkich pracujących, którzy nasilają się wyzysk i duszącą społeczną kontrolę oraz szerzą podziały i wzajemną eksterminację pomiędzy wyzyskiwanymi. Dopóki nie dostrzeżemy wspólnego historycznego i klasowego wątku, który łączy miejscowych i imigrantów, dopóty stworzone sztuczne podziały nie zostaną zastąpione przez solidarność, życzliwość, zrozumienie, rozmowę, relacje wspólnotowe, wspólną walkę. Również dopóty nie zrozumiemy, że trwający atak jest zagrożeniem dla nas wszystkich - tak długo, jak nie zdamy sobie sprawy, że poniżenie osoby obok nas nie zakończy się tam, ale spadnie na nas z pełną mocą - do tego czasu barbarzyństwo i kanibalizm będzie udawało normalne życie.

Skłoty Patision 61 i Skaramanga

Oryginalna ulotka: occupiedlondon.org
Wersja angielska: occupiedlondon.org

Wideo zapis wycieczki Piotra Ryabova po anarchistycznych miejscach Moskwy. Wycieczka odbyła się przed forum "Wolnościowy komunizm 2011". Wrażenia uczestnika : "Wycieczka Piorta Ryabova była interesująca i trwała około 4 godzin. W tym czasie odwiedziliśmy miejsce gdzie zabito Stanisława Markelova i Anastazję Baburovą...

Zobaczyliśmy posiadłość w której mieszkał Kropotkin , gdzie później było muzeum a aktualnie znajduje się Ambasada... Maszerowaliśmy do Białego Domu w opowieści z 1993 r. Zobaczyliśmy posiadłości które anarchiści zajmowali podczas rewolucji . Byliśmy również w innych miejscach , które zobaczycie oglądając wideo z tej wycieczki"

Wycieczka Piotra Ryabova po Moskwie.

W piątek 6 maja ponad 100 osób - w większości młodych, biednych i rozwścieczonych - wyszło na ulice by zaprotestować przeciw departamentowi policji z Denver. Uczestnicy marszu chcieli stawić czoła "policyjnemu terrorowi" i upamiętnić śmierć Marvina Bookera i Olega Gidenko - dwójki niewinnych ludzi zamordowanych przez funkcjonariuszy departamentu w zeszłym roku.

Gdy marsz się skończył, na ulicy została odpalona niewielka petarda. Policja użyła tego faktu jako usprawiedliwienia do pościgu za jedną domniemaną uczestniczką zgromadzenia, która została skuta i pobita przez policjantów. Zatrzymana nazywa się Amelia Nicol i jest 20 letnią dziewczyną z Colorado. Za rzucenie petardą została oskarżona o próbę zabójstwa, za co grozi jej 90 lat więzienia.

Kolektyw Anarchistycznego Czarnego Krzyża z Denver apeluje do wszystkich o wsparcie Amelii tak jak ona wspierała walkę z zastraszaniem i represjami wobec ruchów społecznych w Denver.

Na dziesiątym Kongresie CNT, który odbył się w Kordobie w 2010 r., uchwalona została deklaracja anty-seksistowska, w której stwierdzono m.in.:

„Anarcho-syndykalizm jest walką o wolne i sprawiedliwe społeczeństwo i jednym z celów tej walki jest zniszczenie patriarchatu, seksizmu i dyskryminacji ze względu na płeć lub orientację seksualną. Nie do zaakceptowania są hierarchie oparte na płci, ani narzucanie społecznych i kulturowych ról zależnych od płci. Każda jednostka musi mieć możliwość w pełni się rozwijać, bez względu na swoją płeć i życie seksualne, bez oglądania się na konwencje związane z „męskim” lub „kobiecym” sposobem bycia. Nie można zapominać, że seksizm i patriarchalne postaci dominacji są do dziś bardzo żywotne, choć nie tak widoczne, jak niegdyś. Stały się bardziej subtelne i przez to też trudniejsze do zwalczania.

Od początku, CNT postrzegało się jako wspólnotę, której jednostki uczyły się pomocy wzajemnej, bez względu na wiek, płeć, pochodzenie, umiejętności, rasę i orientację seksualną. Nauka polegała na wspólnym przezwyciężaniu wyzysku, zwiększając kontrolę jednostki nad własnym życiem. CNT nie tworzy struktur czysto „terapeutycznych”, a problem wyzysku kobiet w pracy jest w centrum wszystkich działań związku. Próby walki z dyskryminacją, które nie są jednocześnie powiązane z organizacją i procesem rewolucyjnym, są skazane na porażkę.”

By walczyć ze stereotypami kulturowymi, które są znaczącą częścią patriarchalnego porządku, CNT wydała podręcznik języka nie-seksistowskiego. Inicjatywa ma na celu ułatwić kobietom identyfikować się ze związkiem. W broszurze opublikowano propozycje zmian językowych wprowadzających bardziej neutralne płciowo zwroty. Treść podręcznika (w jęz. hiszpańskim) została opublikowana tutaj.

W dniu 21 maja, aktywiści w Kopenhadze zamierzają zająć przestrzeń opuszczonego składu min w pobliżu historycznych murów miasta (Søminen), nieopodal Christianii. Teren składu został wykupiony przez spekulantów nieruchomościami i pozostawiony pusty. Skłotersi zamierzają urządzić na terenie składu warsztaty i studia.

Policja wie o planowanych działania i przygotowuje się na nie. Jak powiedział rzecznik policji - „Mamy nadzieję, że uda nam się zapobiec akcji za pomocą dialogu – wolimy dialog, niż stosowanie pojazdów opancerzonych”.

Dawny skład min jest usytuowany w ładnym otoczeniu pełnym zieleni. Od lat z przestrzeni korzystają rodziny urządzające pikniki, grafficiarze, spacerujący z psami i ornitolodzy.

Ukazał się ebook „W drodze wypowiedziane” Oskara Szwabowskiego stanowiący zbiór tekstów pisanych na przestrzeni ośmiu lat. W większości artykuły były publikowane, między innymi na CIA. Na 143 stronach A4 znajdziemy pisanie zaangażowane politycznie i w przekonaniu autora wciąż aktualne. Poruszane są tematy z zakresu edukacji, przemian społecznych w tym indywidualizacji i prywatyzacji przestrzeni publicznej, mediów oraz anarchizmu. Pewne wątpliwości purystów może budzić skład, który nie jest profesjonalny ze względów finansowych. Nie powinno to jednak utrudniać czytania. Autor postarał się wybrać teksty przystępne, pozbawione akademickiego żargonu. Na pytanie dla kogo ta książka, odpowiada, że dla krytycznie myślących obywateli i obywatelek co marzą o ludzkim społeczeństwie.

Cena ebooka to 10 zła. Zysk ze sprzedaży zostanie przekazany na rozwój Społecznego InfoPunku ALERT w Szczecinie.

Ebook dostępny jest tutaj

Hiszpański ruch wolnościowy w zarysie
Murray Bookchin

W porannych godzinach 18 lipca 1936, generał Francisco Franco ogłosił z Las Palmas w hiszpańskiej części Afryki Północnej pronunciamiento, które otwarcie rozpoczęło powstanie reakcyjnych oficerów hiszpańskich przeciwko legalnie wybranemu rządowi Frontu Ludowego w Madrycie.

Pronunciamiento Franco nie pozostawiało wątpliwości, iż w wypadku wygranej hiszpańskich generałów, parlamentarną republikę zastąpi autorytarne państwo, instytucjonalnie ukształtowane na podobieństwo podobnych reżimów w Niemczech i Włoszech. Siły frankistów – „Nacjonaliści”, jak sami się nazwali – pokazały wszystkie oznaki i ideologię ówczesnego ruchu faszystowskiego: salut wzniesioną ręką o otwartej dłoni, odwołanie się do filozofii porządku, obowiązku i posłuszeństwa, deklarację zaangażowania się w zniszczenie ruchu robotniczego i rozprawienie się z opozycją. Dla świata, konflikt zainicjowany przez hiszpańskich generałów wydawał się kolejnym klasycznym starciem pomiędzy „siłami faszyzmu” a „siłami demokracji”, które było tak powszechne w latach trzydziestych. To, co jednak odróżniało konflikt hiszpański od podobnych starć we Włoszech, Niemczech i Austrii, to ogromny opór, z jakim „siły demokracji” sprzeciwiły się hiszpańskiej armii.

Pod koniec kwietnia, w Meksyku odbył się pierwszy Kongres Anarchistyczny. Celem kongresu były dyskusje o działaniach przeciwko wyzyskowi i biedzie i zmierzających do promowania pomocy wzajemnej i wolnościowego komunizmu. Spotkanie nawiązywało do pierwszych kongresów Meksykańskiej Federacji Anarchistycznej z 1941 i 1945 r. Podczas kongresu omówiono represyjną politykę zarówno lewicowych jak i prawicowych rządów wobec grup anarchistycznych i zastanawiano się nad strategiami konsolidacji ruchu w celu przeciwdziałania tym tendencjom.

Na spotkaniu obecne były delegacje hiszpańskiej CNT-AIT(IWA), belgijskiej Federacji Anarchistycznej, argentyńskiej FORA-AIT(IWA), anarchistycznego czarnego krzyża z Kolumbii. Listy na kongres wysłały m.in. kubańskie organizacje anarchistyczne.

Spotkanie zostało podzielone na grupy robocze dotyczące m.in. szerzenia idei anarchistycznych wśród studentów, działań pracowniczych powiązanych z IWA-AIT, działań lokatorskich w dzielnicach zagrożonych spekulacjami nieruchomościami, obroną więźniów anarchistycznych, oraz tworzeniem internetowej biblioteki anarchistycznej.

W lipcu 1936 r., w odpowiedzi na bunt grupy faszystowskich generałów i próbę obalenia Republiki i przejęcia władzy, pracownicy w Barcelonie zastrajkowali i stawili masowy opór. Głównym trzonem ruchu oporu wobec faszystów były zbrojne grupy zorganizowane w dzielnicowe komitety samoobrony, w których skład wchodzili członkowie CNT, FAI i Juventudes Libertarias. Bunt wojska został stłumiony. Jednak pracownicy nie ograniczyli się do samego zwycięstwa w walce z wojskiem. Natychmiast zaczęli organizować społeczną rewolucję i wcielać w życie ideały samorządności pracowniczej. Przejęto zakłady pracy, magazyny, środki transportu. W ciągu kilku dni życie w Barcelonie unormowało się: transport działał jak zawsze, sklepy były otwarte, działały fabryki i systemy łączności.

Stało się to, czego tak się obawiał Lluis Companys, prezydent autonomii Katalońskiej: zbrojna siła CNT stała się zagrożeniem dla burżuazyjnego projektu republiki. Państwo republikańskie zostało rozbite na części, utracony został monopol na przemoc, a część aparatu bezpieczeństwa stanęła po stronie ludu. Nazajutrz po triumfie nad siłami armii, Lluis Companys zaprosił delegatów z CNT i FAI do swojego gabinetu i oświadczył:

„Bez was, faszyści zwyciężyliby w Katalonii. To wy, anarchiści, uratowaliście Katalonię i bardzo wam za to dziękuję. Zdobyliście prawo, by kierować życiem publicznym. Jesteśmy gotowi się wycofać i pozostawić wam całą odpowiedzialność za sytuację.”

Juan Garcia Oliver, członek zbrojnej grupy Los Solidarios, która walczyła z terrorem pracodawców, odmówił. Oświadczył, że Companys musi pozostać na czele rządu i że należy za wszelką cenę utrzymać jedność antyfaszystowską. Całkowita rewolucja była wtedy w zasięgu ręki i państwo mogło zostać całkowicie obalone. Jednak pozostawiono nietknięty szkielet instytucji państwa. Anarchiści uznali, że nie będzie już stanowić zagrożenia. Doniosłe konsekwencje tego błędu objawiły się później.

W tym czasie, faktyczna kontrola nad sytuacją pozostawała w rękach CNT i FAI, a władza rządu nad krajem była całkiem symboliczna. Władza Lluisa Companysa nie rozciągała się dalej niż budynek, w którym mieścił się rząd. Centralne władze w Madrycie skompromitowały się nieumiejętnością powstrzymania buntu wojska i straciły wszelki autorytet. Barcelonę kontrolowały milicje pracownicze, zdominowane przez anarchosyndykalistów. Robotnicy nie potrzebowali urn wyborczych, bo przejąć kontrolę nad życiem społecznym.

Jednak liderzy CNT-FAI postanowili wejść na drogę „demokratycznej współpracy” z republikanami. Uzasadnieniem miała być „skuteczność w walce z faszystami”. Powstał Centralny Komitet Milicji Antyfaszystowskich (CCMA), który miał pilnować porządku w Katalonii i koordynować walkę zbrojną z faszystami na froncie w Saragossie. Był to swego rodzaju surogat rządu, który miał przygotować grunt do pełnego przywrócenia państwa. CNT i FAI zaakceptowały pozostawienie Companysa u władzy i zgodziły się na udział w Komitecie socjalistów z UGT i PSOE, mimo, że mieli wtedy bardzo małe poparcie wśród ludności, w odróżnieniu od cieszących się ogromnym autorytetem anarchistów. Ten manewr miał zapewnić lojalność autorytarnych partii i pozwolić uniknąć - jak to określano - "samobójczej konkurencji". Do komitetu wstąpili m.in. Garcia Oliver, Abad de Santillan i Buenaventura Durruti. CCMA zachowywało pozory ciała rewolucyjnego, ale jednocześnie pozwoliło przetrwać burżuazyjnym strukturom państwowym i przywrócić im siłę.

Czołowe postaci ruchu anarchistycznego zostały wciągnięte w logikę kolaboracji z innymi siłami politycznymi. Rezultatem był szereg kompromisów, który ułatwił wzrost sił kontr-rewolucji i ostatecznie przywrócenie starego państwa. Dzięki istnieniu CCMA, zwolennicy republikańskiej władzy mieli czas, by przejąć inicjatywę z rąk oddolnego ruchu i odzyskać kontrolę nad spontanicznie organizowanymi oddolnymi komitetami zaopatrzeniowymi. Od lipca do września, powstały scentralizowane ciała, które stopniowo przejęły funkcje, takie jak dostawy żywności, wymiar sprawiedliwości i obronność, które wcześniej były całkowicie w rękach lokalnych komitetów rewolucyjnych – tzw. "federacji barykad".

Logika kompromisów i tolerancji dla centralnych organów dowodzenia, doprowadziła w końcu anarchistów do akceptacji idei udziału w rządzie. Pod naciskiem partii ERC, anarchistyczni liderzy zgodzili się na zastąpienie CCMA zrekonstytuowanym rządem. W zamian anarchistom zaproponowano stanowiska rządowe. W dniu 4 listopada 1936 r., do rządu premiera Largo Caballero weszli Juan Garcia Oliver (jako Minister Sprawiedliwości), Juan López (Minister Handlu), Federica Montseny (Minister Zdrowia) i Juan Peiró (Minister Przemysłu). W jednym ze swoich przemówień, Federica Montseny tak uzasadniła udział anarchistów w rządzie:

„Anarchiści weszli do rządu, by nie dopuścić do wykolejenia rewolucji i by mogła toczyć się także po zakończeniu wojny, by sprzeciwiać się zagrożeniu dyktaturą".

W późniejszych latach, zupełnie inaczej patrzyła na ten epizod.

Kierownictwo CNT zapewniało członków organizacji, że ministrowie będą realizować program ich organizacji, "zbiorową wolę większości mas pracujących, wypracowaną na zgromadzeniach ludowych". W dniu, w którym CNT weszło do rządu, Buenaventura Durruti przemawiał w radio. Dokładny zapis przemówienia nie zachował się, wiadomo natomiast, że w niezwykle gwałtownych słowach wyraził przekonanie, że liderom CNT nie uda się zdusić rewolucji pod pretekstem bezzębnego antyfaszyzmu. Dwa tygodnie później, Durruti zginął w niejasnych okolicznościach w czasie oblężenia Madrytu.

Szybko okazało się, że ministrowie poczuwają się do większej lojalności wobec przedstawicieli partii burżuazyjnych wchodzących w skład rządu, niż do swoich macierzystych organizacji anarchistycznych. Na użytek wewnętrzny w CNT-FAI, nadal używali maksymalistycznej retoryki, nazywając nawet struktury rządu "ciałem rewolucyjnym" i twierdząc, że „państwo przestało być siłą, która dzieli społeczeństwo na klasy”. Jednak w tym samym czasie, aktywnie ograniczali zasięg rewolucji, by zachować jedność rządu i "paktu antyfaszystowskiego".

Jednym z pierwszych dekretów nowego rządu była likwidacja lokalnych komitetów rewolucyjnych zdominowanych przez anarchistów. Minister przemysłu, Juan Lopez, wydał dekret, który ograniczał zdobycze kolektywizacji przedsiębiorstw i potwierdzał prawa właścicieli fabryk. Anarcho-syndykalista Joan Porqueras i Fàbregas, który został ministrem gospodarki, apelował do robotników, by powstrzymali się od dalszych wywłaszczeń fabryk.

W pierwszej połowie 1937 r., doły CNT-FAI zaczęły reagować na rządowe ataki na osiągnięcia rewolucji. Opozycja wobec rządu skupiła się w milicjach robotniczych CNT i komitetach rewolucyjnych, które przetrwały pomimo ich oficjalnego rozwiązania. Anarchiści, wraz z członkami POUM, zorganizowali w lutym 1937 r. demonstrację, będącą wyrazem frustracji postawą liderów CNT-FAI, którzy swoimi działaniami doprowadzili do osłabienia siły milicji rewolucyjnych w Katalonii. Przyczyny protestu były też ekonomiczne: kompromisy zawarte przez rząd z obszarnikami ułatwiły spekulację żywnością i spowodowały ogromny wzrost cen, co uderzyło w najbiedniejszych. Wezwanie do „drugiej rewolucji” zostało potraktowane przez rząd jako prowokacja. Nasiliły się starcia milicji anarchistycznych z policją rządową. W kwietniu 1937 r., rząd wydał decyzję o rozbrojeniu milicji, oraz zabronił obchodów święta pierwszego maja. Wzrost napięcia doprowadził do tzw. "dni majowych" - konfrontacji zbrojnej na ulicach Barcelony, pomiędzy państwową policją z jednej strony, a anarchistyczną milicją, POUM i lokalnymi komitetami rewolucyjnymi z drugiej. Robotnicy wznieśli barykady i przejęli kontrolę nad dzielnicami. Policja i zbrojne jednostki należącej do Kominternu partii PSUC kontrolowały tylko budynki rządowe i ich bezpośrednie otoczenie. Ponownie, siły rewolucyjne okazały się silniejsze. Jednak liderzy CNT-FAI przyjęli ugodowe stanowisko i pozostali lojalni wobec rządu w którym uczestniczyli. W wyniku zawartych porozumień, barykady zostały usunięte, a wraz z nimi, siła rewolucyjna CNT-FAI.

Niedługo potem, anarchiści zostali usunięci z rządu. Rząd Katalonii doskonale zdawał sobie sprawę, że bez barykad i komitetów rewolucyjnych, anarchiści byli bezsilni. W ten sposób, liderzy CNT-FAI sami zlikwidowali własny potencjał rewolucyjny i skazali się na porażkę. Pozostałe komitety rewolucyjne zostały wkrótce rozbrojone, wiejskie komuny zostały zniszczone przez wojsko republikańskie pod dowództwem bolszewika Enrique Listera, a rewolucja stała się odległym marzeniem, choć była już w zasięgu ręki.

Federica Montseny przyznała później, że udział w rządzie był zupełną porażką, pomimo takich osiągnięć anarchistycznej minister, jak wprowadzenie bezpłatnej służby zdrowia i legalizacji aborcji. Juan Lopez przyznał, że był bezsilny, gdyż inne stanowiska w rządzie były w rękach socjalistów i komunistów. Reformy Garcia Olivera, m.in. wprowadzenie kary 20 lat więzienia za przechowywanie broni i materiałów wybuchowych, zostały wykorzystane przeciw anarchistom. Abad de Santillan powiedział po latach:

"Wiedzieliśmy, że nasza sprawa nie mogła zwyciężyć bez wygrania wojny. Ale poświęciliśmy rewolucję, nie rozumiejąc, że to poświęcenie oznaczało rezygnację z prawdziwych celów tej wojny."

Masy utraciły entuzjazm i nie miały już o co walczyć. Od początku 1939 r. rozpoczęły się dezercje na masową skalę z armii republikańskiej.

Na podstawie:

Chris Ealham, Anarchism and the City, Revolution and counter-revolution in Barcelona, 1898-1937, AK Press (2010)
Vadim Damier, Anarcho-syndicalism in the 20th Century, Black Cat Press (2009)
Gaston Leval, Espagne Libertaire – 36-39, Editions du Cercle (1971)
Jose Peirats, CNT in the Spanish Revolution, Meltzer Press (2001)

Tekst stanowi drugą część tekstu: Anarchiści w Drugiej Republice Hiszpanii – gorzkie lekcje polityki wyborczej

https://cia.media.pl/hiszpania36

Ukazał się nowy, szósty już numer Jasnej Polany. W tym numerze sporo o edukacji, szczególnie w nawiązaniu do Szkoły Nowoczesnej Ferrera. Spis treści: Słowem wstępu, Niewolnictwo naszych czasów - Lew Tołstoj, O Francisco Ferrerze - Murray Bookchin, Reforma szkolnictwa - Francisco Ferrer, Wartość społeczna Szkoły Nowoczesnej - Emma Goldman, Hiszpański ruch wolnościowy w zarysie - Murray Bookchin, Wymiana między światami - Peter Nabokov, Sprzedawcy snów - Marcin Kreczmer . Jasna Polana 6 - pobierz tutaj