Dodaj nową odpowiedź

W jaki sposób protestuje się "przeciwko drożyźnie"? W jaki sposób strona protestująca konstruuje obiekt swej krytyki i kontrofensywy? Jaki rodzaj taktyki przewidziany jest na "kampanię antydrożyźnianą"? Akcja bezpośrednia, petycje, powstanie zbrojne, bierny opór, strajk konsumencki, uruchomienie form miejskiej gospodarki naturalnej, bezpośredni networking ekonomiczny z producentami żywności na wsi? Pytam, bo nie wiem, a idea tej kampanii wydaje mi się w takiej postaci, jak się to tutaj prezentuje, dość mało czytelna w kategoriach ewentualnych konkretnych efektów społeczno-politycznych. Bo rozumiem, że gdy na przykład drożeją bilety na komunikację miejską (jak ostatnio we Wrocławiu) to "adresatem" gniewu politycznego są radni, którzy taką decyzję podjęli, zaś polem walki o zmianę jest samorząd lokalny (w wymiarze instytucjonalnym) i lokalna społeczność, której podwyżka dotyka (w wymiarze społecznym). Ale w jaki sposób stawiać czoła "powszechnej drożyźnie"?

Kampanię oczywiście popieram, ale ciężko mi sobie wyobrazić masowy zryw wokół tak abstrakcyjnie nakreślonego problemu (już nawet antyszczyty "antyglobalizacyjne" są bardziej konkretne, bo wymierzone w takie czy inne instytucje bądź układy handlowe).
We Wrocławiu można było pociągnąć mieszkańców do działania w kontekście owych nieszczęsnych biletów, ale organizatorzy protestu (ZSP) wybrali niekoalicyjny sposób działania. Szkoda, bo właśnie w kontekście lokalnym, w sprawach tak przyziemnych (i kluczowych!) jak transport, szerokie i nieraz "egzotyczne" koalicje mają dużo sensu. Ludzie w całkowicie oddolnych, zupełnie apolitycznych stowarzyszeniach (a nawet zwykli niezrzeszeni mieszkańcy) miewają doświadczenia, wiedzę i mądrość, której niejedna grupa aktywistów/ek mogłaby im w takich kampaniach pozazdrościć.

Inna sprawa to odcinanie się od organizacji politycznych. Rozumiem intencje, ale pozyskanie poparcia kilkorga radnych to nie jest coś czym warto gardzić.

Pozdrawiam