Dodaj nową odpowiedź

Twój wywód przypomina trochę kulturową analizę rzeczywistości z lat 60. XX wieku. Opierała się ona na zachodnio-centrycznym sposobie myślenia. Konsumpcja omotuje ludzkie umysły, a bogate i syte mieszczaństwo siedzi i nic nie robi. Wynikała ona z przyjęcia przez buntowników z roku 68. sposobu myslenia narzuconego im przez kapitalizm i przyjęcia że stan powojennego "państwa dobrobytu" którego doswiadczył niewielki procent ludzkości jest tym co będzie obowiązywało na całym swiecie - czyli "koniec historii" w wersji kapitalistycznej.

Nie dostrzegasz, ze konsumpcja która napędza żądania rewindykacyjne nie może trwać w nieskończoność. Dopóki dotyczy to pojedyńczych zakładów pracy, nie ma problemu. Jednak w pewnym momencie nastepuje sytuacja w której tych żądań nie da się spełnić w skali masowej. To właśnie w momentach kryzysu, pojawia się świadomość klasowa i to własnie wtedy mit "wielkiego żarcia", który do tej pory utrzymywał pokój społeczny staje się ostrzem wymierzonym w kapitalizm - rewolucje nie wybuchają wtedy, gdy ludziom jest kompletnie źle, tylko wtedy gdy oczekiwania są duże, a możliwości ich spełnienia maleją.

Nie można oceniać sytemu przez pryzmat postaw pojedyńczych osób.