Dodaj nową odpowiedź

oczywiście że jest bardziej elastyczny, ale to chroni go tylko do pewnego stopnia, ponieważ zwykle kryzys pojawia się nagle i nie ma czasu na przekwalifikowanie się, które trwa, no i często kryzys jest tak poważny że dotyka jednocześnie wiele branż, a więc możliwości zmiany pracy kurczą się gwałtownie.

Funkcją kapitalisty jest posiadanie i akumulacja kapitału, a niekoniecznie zarządzanie (do tego zwykle najmuje sobie ludzi). Kapitalista nie musi robić praktycznie nic dopóki firma przynosi zyski. Także innowacyjność nie jest wyłączną domeną kapitalistów - pokazały to znakomicie przykłady kiedy pracownicy sami przejmowali kontrolę nad produkcją i dystrybucją od rewolucyjnej Hiszpanii poprzez Solidarność 80-81 aż po Argentynę po 2001 r. Wszędzie mimo porzucenia przez kapitalistów zakładów pracy okazywało się, że pracownicy nie tylko sami potrafią zarządzać produkcją, ale że robią to racjonalniej niż nastawieni na szybki zysk kapitaliści. Wiele osób innowacyjnych nie może się spełnić, bo choć ma pomysły, nie ma dostępu do kapitału. W warunkach samorządności pracowniczej, takie jednostki miałby szersze pole do popisu, bo pomysł nie byłby uzalezniony od wielkości posiadanego kapitału - i to nie jest teoria, tylko fakty oparte na empirycznych doświadczeniach.

Co do ryzyka, to wbrew propagandzie najczęściej na kryzysie cierpią w pierwszej kolejności pracownicy i ponoszą większe ryzyko niż kapitaliści. Zwolnienie to nie jest "nic takiego", ale często oznacza biedę. Kapitalista często chroniony jest także przez prawo (spółki z ograniczoną odpowiedzialnością - to nie jest nazwa przypadkowa).

Dzielenie się dobrami wyprodukowanymi w rzeczy samej przypomina komunę, ale paryską. Ew. okres Solidarności 80-81. Natomiast w PRL nic takiego nie miało miejsca i nie ma nic wspólnego z przykładem który podałeś powyżej. Bardziej mi przypomina opis wspomnianego powyżej przeze mnie kapitalisty, który czy siedział, czy pływał swoim jachtem zarabiał dzięki prawu własności.