Dodaj nową odpowiedź

O ile są organizowane dla samej hecy z przemocy, to rzeczywiście nic nie dadzą, ale z drugiej strony "mocne struktury organizacyjne, (...) spółdzielnie, samorządy prawdziwie demokratyczne itp" same z siebie też nie powstaną. Innymi słowy, trzeba jakoś przyciągnąć ludzi. Tylko jak to osiągnąć, gdy w kraju nad Wisłą gros anarcholi de facto niczym się nie różni od grzecznych socjaldemokratów pod względem obranej taktyki? Pikiety, demonstracje, zakładanie spraw w sądzie. Pikiety, demonstracje, zakładanie spraw w sądzie - i tak do usranej śmierci.

Nie twierdzę gwoli ścisłości, że działanie w ramach funkcjonującego prawa jest w ogóle pozbawione sensu. Ale jak każda strategia, tak i ona ma swoje ograniczenia. I wydaje mi się, że w kraju dotkniętym kryzysem, z narastającym wkurwem ludzi na władzę itp trzeba będzie niedługo czegoś więcej, niż kolejnej kilkunastoosobowej pikiety, w oczach szarego człowieka różniącej się od setek pozostałych tylko kolorem flag i treścią (siłą rzeczy ogólnikowych) haseł. Może nie jestem stachanowcem aktywizmu, w zasadzie zaczynam stawiać pierwsze kroki jako społecznik (po latach tkwienia w intelektualnym bagnie libertarianizmu), ale spotykam czasem totalnie apolitycznych ludzi, których naprawdę niewiele dzieli od sięgnięcia po przysłowiowego Mołotowa i zajebania w jakiś materialny symbol władzy, tacy są wkurwieni na cały ten syf. Jeśli tego nie robią to dlatego, że czują się w swojej frustracji osamotnieni i boją się społecznej śmierci, łatki "oszołoma" nieprzystającego do konserwatywno-liberalnego "raju" (ehh, ta siła mediów). Trochę brakuje koncepcji u polskich anarchistów jak "zagospodarować" takie postawy, mam wrażenie...

Reasumując tę przydługą wypowiedź, cały ten odwieczny spór netowych insurekcjonistów z "ewolucjonistami" przypomina mi klasyczną kłótnię dwóch gości ślepych na inne oko, o to kto ma lepsze pole widzenia. A przecież obie strategie mają rację bytu i powinny się uzupełniać, w zależności od aktualnego kontekstu społecznego.