Dodaj nową odpowiedź

Praca w montowniach, to praca prosta nie wymagająca posiadania żadnych kwalifikacji, ani wiedzy przewyższającej umiejętność posługiwania się śrubokrętem, czy kluczem. Ot! przykręcanie śrubek.
Wartość dodana w takim skręconym produkcie jest mizerniutka, a więc i zysk jest taki sam.

Przy takim mizerniutkim wkładzie pracy ludzi z kraju, w którym jest montownia, zarobki tych ludzi są takie same, czyli mizerne. Siła nabywcza społeczeństwa jest także mizerniutka, więc co tu myśleć o znaczącym rozwoju rynku wewnętrznego, szczególnie gdy weźmiemy pod uwagę rozpiętość dochodów pomiędzy ludźmi pracy najemnej, a właścicielami środków produkcji.

W 30-stoleciu po II WŚ, gdy kapitaliści na tzw. Zachodzie żyli w strachu przed możliwością wprowadzenia przez robotników, przy pomocy AC, w ich krajach systemu radzieckiego, zgodzili się na podwyższenie standardu życia pracowników i na wiele rozwiązań prawnych poprawiających sytuację ludzi pracy najemnej w sporach z właścicielami środków produkcji.

Oczywiście te wszystkie działania zmniejszyły zyski jednostkowe kapitalistów, ale dzięki efektowi skali, znaczne zwiększenie siły nabywczej społeczeństwa, zmuszające do równie znacznego zwiększenia ilości produkowanych dóbr, zwiększyły ich zyski.
I o tym trzeba pamiętać.

Sztandarowym hasłem mającym w oczach neoliberałów ukazywać sukces wprowadzenia modelu gospodarki neoliberalnej w Polsce jest prawie 2-krotne zwiększenie PKB III/IV RP w stosunku do PKB PRL-u.
Jednak wkład dewizowy w gospodarce PRL-u wynosił ok. 20%, a w gospodarce III/IV co najmniej 80%.
Jeśli stosunek PKB w tych okresach wynosi 1:2 na korzyść III/IV RP, to stosunek PKN kształtuje się jak 0,8:0,4. Oczywiście na korzyść PRL-u.
Zatem mamy dwukrotne zmniejszenie PKN III/IV RP, w stosunku do PKN PRL-u.

Jak zapewne wiesz mamy prawdę, tyż prawdę, gówno prawdę i statystykę.