Dodaj nową odpowiedź

Niezrozumiałe jest to powoływanie się na prawa pracownicze w kontekście sytuacji, kiedy wszystkim sześciu osobom zostało jasno na początku zakomunikowane: "Nie jesteśmy jeszcze gotowi. Wchodzicie w pewien etap budowy tego miejsca. A przede wszystkim nie przyjmiemy was wszystkich. Chcemy wybrać z Was najlepszych." Może nie za fajna praktyka (trudno tu mówić zresztą o praktyce w naszym przypadku) - ale wszyscy się na nią zgodzili, wszyscy potraktowali to jako w pewnym sensie kolejny etap rekrutacji. Owszem, można czepiać się, że taka praktyka powszechna jest w przypadku wielu "brzydkich" firm, które wysługują się pracą stażystów, ludzi na podstawie kilkumiesięcznych umów o pracę czy korzystają z usług firm outsourcingowych, et cetera, et cetera - ale trzeba naprawdę wiele złej woli, aby z takim zaangażowaniem wypisywać tekst, że "takie rzeczy nie dzieją się nawet w Biedronce".
Powtarzam - był to układ. Układ na który wszyscy poszli, a jeśli zwolniona pracownica nic o tym nie wiedziała, to podczas decydujących rozmów musiała myśleć o czym innym i nie słyszeć co się do niej mówi.
Czy ten układ był w porządku - to już sprawa tylko tych którzy do niego przystąpili - w pewnym sensie sprawa prywatna.
Trudno też mieć jakikolwiek krytyczny stosunek do swego postępowania jako pracodawcy jeśli ze strony pracownicy nie pada ani jedno słowo żalu, pretensji, propozycji. Jeśli pracownik nie będzie kreatywny i nie będzie wywalczał sobie praw pozostanie bierną istotą za barem. A to żadnemu pracodawcy, czy to krwiopijcy czy to członkowi społecznie zaangażowanej fundacji nie daje zbyt wiele gruntu do refleksji.
Po co więc te wszystkie szczekacko-intelektualne wygibasy? Po to tylko żebyśmy się, pokrzywdzeni, okopali i utwierdzali we własnym? Bez sensu.
Mariusz Sibila