Dodaj nową odpowiedź

Jak widać Wrocławski Big Brother - ciąg dalszy. Zaraz się dowiemy kto się z kim całował, kto komu dał kosza i jaki to miało podtekst klasowy.

Tekst jest od czapy, bo w tamtej dyskusji cytat z Foucault też był od czapy. Choćby dlatego, że nawet samemu Foucault NIE CHODZIŁO o jakiekolwiek utożsamienie myślenia w kategorii klas i rasizmu. Byłoby to zresztą taką bzdurą, że nawet nie warto z nią polemizować.

Autor tekstu bierze więc najbardziej spudłowany element tamtej dyskusji, żeby znaleźć sobie łatwego przeciwnika. W ten wygodny sposób zamierza zatrzeć wrażenie moczarowskiego sposobu myślenia, które niestety stworzył i dalej stwarza, choć już nie tak agresywnie. Ale przede wszystkim pozwala mu to nie mówić o realnym problemie.

Jaki jest realny problem?

Zacznijmy od refleksji na temat "burżujów" – głównej figury, która pozwala uciec przed rzeczywistością. "Będąc pracodawcą ktoś jest burżujem i koniec, niezależnie od kategorii prawnych" - taka jest istota wypowiedzi autora. Słowo burżuj pochodzi tu albo ze słownika bolszewickiego albo ze slangu młodzieżowego. Jedno i drugie wskazuje na pewne cechy osobowe, a przede wszystkim jest oparte na stosunku emocjonalnym ("burżuj" to ktoś bogatszy od nas, od kogo należy się trzymać z daleka, napiętnować).

Przede wszystkim ma się to nijak do realnej kwestii klasowej. Przykład z samozatrudnieniem, wykluczającym tych ludzi z grona "burżujów", jest może i słuszny, ale tendencyjny.

Bo co zrobić dla odmiany z nadzianymi menadżerami, specjalistami i innymi wysokozarabiającymi którzy są PRACOWNIKAMI? Niewątpliwie są "burżujami", szastają kasą, identyfikują się z systemem jak nikt inny, ale pracodawcami nie są.

Z drugiej strony co zrobić z małymi właścicielami firm, którzy bywają zadłużeni po uszy i nawet pożyczają od swoich własnych pracowników (zatrudnianych najczęściej na czarno, a jakże!) na tę wódkę, żeby ją z nimi wypić. Często też z dnia nadzień przestają nimi być, bo plajtują. Czy oznacza to, że przestają być burżujami z dnia na dzień? Zmieniają barwy jak kameleony? Kły im się chowają i wysuwają, zależnie czy akurat mają firmę czy nie? Może należy patrzeć na nich z nieufnością i na wszelki wypadek nie upijać się za bardzo, gdy mają firmę, a gdy nie mają można pić z nimi d o woli?

Cały tekst służy podtrzymaniu fikcji, że mamy jeden jasno zdefiniowany podział klasowy i że wiadomo kto dobry, a kto zły. Dlatego jest niczym więcej, jak pewnym usprawiedliwieniem ucieczki przed rzeczywistością. Bo z praktycznego punktu widzenia cała sprawa zatrąca już absurdem. Tak jakby większość ludzkości była trędowata z tego powodu że relacji pracy nie postrzega przede wszystkim jako konfliktu, a oczywiście POWINNA tak postrzegać. Winni są zarówno pracodawcy bo są źli jako burżuje jak i pracownicy bo są źli jako kolaboranci burżujów. Tylko my jesteśmy dobrzy i ci którzy nam ufają. Jeżeli pracownicy nam nie ufają, nie chcą nas posłuchać zrywając swoje konszachty z burżujami, to sami są sobie winni. A to, jaka jest ich codzienna praktyka życiowa, jak działa potrzeba normalnego psychicznego funkcjonowania w systemie u ludzi, którzy chcą jakoś przetrwać, wszystko to NIE MA TU NIC DO RZECZY.

No to jeżeli społeczeństwo nie wykazuje takiego moralnego zapału jak wy, to może powinniście wybrać sobie nowe społeczeństwo?