Dodaj nową odpowiedź

W tym roku, pokojowa Nagroda Nobla została przyznana Mohammedowi Yunusowi z Bangladeszu za rozwinięcie koncepcji tzw. „mikrokredytu”. Mikrokredyt polega na pożyczaniu bardzo małych kwot pieniędzy biednym, aby mogli wyrwać się z ubóstwa.

Mam mieszane uczucia na temat koncepcji mikrokredytu. Z jednej strony, oczywiście nie powinno być tak, że tylko bogaci mają dostęp do zasobów finansowych i nie powinno być tak, że całe warstwy społeczne są skazane na wegetację na marginesie życia społecznego tylko dlatego, że nie przewidziano dla nich miejsca w globalnej ekonomii.

Z drugiej jednak strony, wciąganie coraz większej liczby ludzi w pułapkę kredytową nie jest chyba rozwiązaniem problemu. Kredyt owszem sprawia, że możemy wyrwać się z błędnego koła braku zasobów, ale sprawia też, że do końca życia stajemy się zależni od banków, które przywłaszczają sobie znaczną część naszych dochodów. Mówię „przywłaszczają”, gdyż często godzimy się na to pod wpływem konieczności, a nie z wyboru. W warunkach polskich dlatego, że potrzebujemy mieszkania, w przypadku mieszkańców Bangladeszu w celu zaspokojenia najbardziej podstawowych potrzeb.

To oczywiście dobrze, że pan chce utrzymywać swojego niewolnika przy życiu, zamiast po prostu go skazać na śmierć głodową. Trudno też się dziwić ludziom, którzy wolą się zadłużyć niż popełnić samobójstwo. Niemniej jednak trudno coś takiego nazwać ideałem i nie ma sensu za to wręczać pokojowej nagrody.

Inną negatywną stroną mikrokredytu w krajach rozwijających się jest to, że tradycyjne modele samopomocy, które pozwalały ludziom przeżyć w warunkach skrajnej nędzy mogą zostać zastąpione przez mikrokapitalizm i mikrowyzysk.