Dodaj nową odpowiedź

Moja firma jest doskonale przystosowana do maksymalizacji zysków przy użyciu takich środków, jakie są jej dostępne. To nie jest wina wolnego oprogramowania, tylko tego, że wolne oprogramowanie działa w otoczeniu takiego, a nie innego systemu ekonomicznego.

Tak jak pisałem, uważam, że praca i wymiana powinna generować wspólną nadwyżkę, z której będą korzystali ci, którzy wchodzili w relacje wymiany. Coś takiego istnieje właśnie w wolnym oprogramowaniu i wcale temu nie zaprzeczam: czyli że wszyscy, którzy włożyli jakąś pracę w wolne oprogramowanie, choćby tylko używając go i testując korzystają ze wspólnego dorobku.

Jest to sprzeczne z zasadą obowiązującą w firmach, gdzie zatrudnia się programistów, muzyków, czy innych twórców: na mocy kontraktu ich twórczość staje się własnością firmy, która ich zatrudnia. Taki pracownik oczywiście otrzymuje ekwiwalent swojej pracy, ale cała nadwyżka wartości jego pracy (to co nazwałem „wspólnym dorobkiem”) jest wchłaniana przez firmę i nie korzystają z niej inni pracownicy i użytkownicy. Ta zasada działania firm kapitalistycznych nie jest czymś nowym związanym szczególnie z własnością intelektualną, ale jest samą esencją kapitalizmu.

Firmy kapitalistyczne zrozumiały już, że zamiast walczyć z wolnym oprogramowaniem lepiej wykorzystać jej dynamikę i stworzyć ekosystemy społeczności programistów wokół ich produktów developerskich, tak aby zwiększyć sprzedaż tego, co jest konieczne do uruchamiania programów opartych na otwartym kodzie. Innym efektem ubocznym powstania silnych społeczności programistów jest to, że znacznie łatwiejsze stało się tworzenie rozwiązań, takich jak sklepy internetowe, systemy zarządzania treścią, itp. przez skopiowanie istniejących komponentów i tylko lekka ich modyfikację. Pracodawcy o tym wiedzą i nie są już skłonni płacić wysokich stawek za tego rodzaju pracę.

Jaki z tego wszystkiego wniosek? Taki, że nie wystarczy ograniczenie się do jednego pola działania i nie wystarczy tworzenie wolnościowej alternatywy w jednej dziedzinie w sytuacji, gdy cały rynek wokół tej niszy działa na innych zasadach. Ograniczenie się do jednego pola działania oznacza zgodę na to, by zostało ono wchłonięte przez dominujący system ekonomiczny.