Dodaj nową odpowiedź

Za zabawne uważam to, że autorka doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że stosuje autocenzurę. Prawdopodobnie socjalfaszysta spod znaku amerykańskiego liberalizmu politycznego jest w stanie pogodzić się z takim ograniczeniem w imię "dobra wyższego". Przypomina mi to nawoływania partyjniaka z czasów zeszłego reżymu do zachowania wewnętrznej dyscypliny (czyli na przykład niepisania o wewnętrznych problemach, by nie obniżać morale ludności, czego wymaga interes marksizmu). Abstrahując już nawet od faktu, iż na zachodzie obawa o posądzenie o rasizm osiąga już z obawy przed sprawą sądową rozmiary paranoi (słowo "negro" funkcjonuje jedynie w postaci "the n-word"), to autorka i tak przejawia jak dla mnie zbyt dużą ochoczość do ingerowania w cudze życie. Cenzura nigdy i w absolutnie żadnym wypadku nie jest akceptowalna, tym bardziej więc dołujące (z uwagi na jego rosnącą popularność) jest przesłanie Zeisler, które można by streścić jako "cenzuruj się, alboś faszysta".