Dodaj nową odpowiedź

Łatwo jest uważać się za internacjonalistę i atakować "tożsamość regionalną" Ślązaków żyjąc od urodzenia w narodowej monokulturze, jaką jest polskie państwo od czasów ostatniej wojny. Obawiam się, że większość z osób wypowiadających się w tej dyskusji nie tyle jest internacjonalistami, ile uważa fakt że jeden kraj zamieszkuje jedna narodowość za jakiś naturalny, powszechny stan rzeczy. Dlatego niekogo nie rażą określenia typu "polski ruch anarchistyczny" czy "grecki ruch anarchistyczny" ale już "śląski ruch anarchistyczny" jest jakimś problemem. Podobie naturalny wydaje się fakt, że prowadzimy tę dyskusję po polsku, mimo że w zasadzie wykluczamy z niej w ten sposób jakieś 99% użytkowników Sieci tylko dlatego, że nie posługują się tym mało popularnym językiem. Problem tożsamości etnicznej pojawia się wtedy, gdy zaczynamy działać w grupach wielonarodowych lub gdy w Polsce pojawia się grupa, negująca narodowe status quo, na które po cichu się zgadzamy. Tymczasem do czasów czystek etnicznych 2 wojny światowej na terenach obecnej Polski działały zarówno wieloetniczne organizacje anarchistyczne jak i grupy otwrcie jednonarodowe, niemieckie czy żydowskie, które mimo to nie były ani nacjonalistyczne ani narodowo - anarchistyczne.
Jako anarchiści powinniśmy zaakceptować, że posiadanie tożsamości etnicznej jest prawem każdego człowieka, podobnie jak prawo do orientacji seksualnej czy wyznawania dowolnej religii, problem zaczyna się dopiero wtedy gdy ktoś uzna, że przynależność do tej czy innej orientacji daje mu jakieś szczególne prawa. Osobiście żałuję, że ruch anarchistyczny w Polsce nie jest jak dawniej wieloetniczny, co pozwoliłoby jego uczestnikom w praktyce przekonać się, że etniczna torzsamość aktywistów nie jest przeszkodą w codziennym, wspólnym dzialaniu i walce ze wspólnymi wrogami: kapitałem, państwem i gererowanym przez nie nacjonalizmem.