Dodaj nową odpowiedź

"
Nie mam jeszcze komputera.To kolejny punkt na liście do zrealizowania.Muszę żyć według takiej listy.Inaczej nie dałbym rady.
Zaglądam jednak kiedy mogę na strony takie jak ta.Cieszę się.Ludzie nie dają się temu gównu wokół.Walczą.Chcą zmieniać świat na lepsze.
Jednak kiedy widzę informacje o pochodach w sprawie zalegalizowania narkotyków,szlag mnie trafia.
Był rok 1993.Jako dzieciak pojechałem na festiwal w Jarocinie.Zakochałem się w punkrocku.Zostałem członkiem załogi.Było super.Zaczęły się jabcoki i palenie lufek.Wydawało się mi że to właśnie jeden z przejawów buntu.Potem doszła amfetamina brana przed walkami ze skinheadami.Byliśmy nie do zajebania.Niedługo trwało.Szybko musiałem brać białe na dzień dobry by się nie rozsypać.Z głupi ale dumnego punkowy dzieciak skończył jako cień ze strzykawką w ruinach.
Dzięki pomocy JEJ trafiłem na terapię.Trwała rok.Nie wiem co było gorsze.Ćpanie i bycie narkomanem,czy rok spędzony na terapiach.Najgorszym wrogom tego nie życzę.Dziś każdego dnia muszę walczyć.Pracuję.Uczę się.Bardzo pomaga mi sport.Za pierwsze uzbierane pieniądze kupiłem rower górski.Trenuję też ciężko siłowo w domu wg metody Oliviera Lafaya.Nie dam się.Czasem nie wyrabiam.Upijam się,by czymś to zastąpić.Dużo palę.Budzę się mokry cały w nocy.Mam drgawki ot tak w środku dnia.
Dokładnie od tego się zaczęło.Od lufki z ziołem.Nie bierzcie tego.Większość ludzi w ośrodkach w których byłem tak zaczynała.I mówiła to samo,co ludzie z tych pochodów.Że to nie jest narkotyk.

Ps.Chciałbym podziękować TEJ dzięki której piszę te słowa.Piękna,mądra,idealistyczna punkówa.Podała mi rękę,i walczyła tak strasznie o mnie.Pokazała mi,co to znaczy prawdziwy punk i anarchizm.Nauczyła kochać i czerpać radości z życia.
M - nigdy Ci tego nie zapomnę.Dopóki żyję zrobię dla Ciebie wszystko.
"