Dodaj nową odpowiedź

Powiem tak: konkurencja może istnieć na innym poziomie niż obecnie. Konkurować nie trzeba wyłącznie o zysk, ale np. prestiż, uznanie, czy po prostu poczucie bycia lepszym w czymś itd.

Co do PRL to sprawa ma związek nie tyle z brakiem moim zdaniem konkurencyjności, co brakiem motywacji w ogóle. Jeśli pracownik nie czuł się w swoim zakładzie "u siebie", bo wszystkie decyzje podejmowała "góra" - dyrektor, kierownik, szef zakładowej partii, to po co miał się wysilać, skoro docenienie jego wysiłku zależało od układów we władzach? To jest problem wszystkich hierarchicznych struktur, to jest także problem korporacji w kapitalizmie. Przecież tam też ciągłe jest narzekanie, że szefostwo ucina innowacyjność pracowników, np. czytałem ostatnio tekst o tym jak w Microsofcie szefostwo opóźniało wprowadzanie innowacji i jak biurokracja korporacyjna niszczyła motywację itd.

Ale warto też przypomnieć, że PRL to nie była jakaś wyłącznie czarna dziura w której nikomu się robić nie chciało. Pracownicy, zwłaszcza zaraz po wojnie, gdy mieli więcej luzu, wręcz rzucili się do odbudowy kraju. Przecież Warszawa leżała cała w gruzach. Jeśli nikomu nie chciało się robić, jak to teraz jest przedstawiane, to kto ją odbudował? Krasnoludki? Tak samo z niektórymi innymi rzeczami, np. meble. Niektorzy do dziś używają mebli z lat 70 i one się nie sypią tak jak teraz meble wyprodukowane w "raju kapitalistycznym", które potrafią się sypać rok, czy dwa po zakupie. To samo np. ze sprzętem AGD. Rozmawiałem z kolesiem który od lat zajmuje się naprawą tego i mówi, że produkuje się coraz gorszy szmelc, który psuje sie zaraz po upłynięciu terminu gwarancji, a często jest tak skonstruowany, że nie da się go naprawić w ogóle, albo naprawa jest droższa niż nowy sprzęt. Czy to nie jest marnowanie cennych zasobów?

Jak widzisz sprawa jest bardziej skomplikowana niż się wydaje.