Dodaj nową odpowiedź

Czytając tekst tych insurekcjonalistów, trudno uznać go za szczególnie mądry.

Con el tiempo se está evidenciando una fractura entre estos dos tipos de lucha anarquista, pudiendo escuchar de algunos de los autodenominados insurreccionalistas a los no-insurreccionalistas que son reformistas, anarquistas de salón, fresas, burgueses, acomodados, populistas, que su lucha (actos públicos, publicaciones, charlas,…) realmente no son luchas. Mientras, los autodenominados anarquistas a secas tachan a los insurreccionalistas de violentos, inmaduros, cobardes, sin ideas elaboradas, justificando por ello la represión del Estado (siempre presente, tanto si hay acciones insurreccionales como si no) y subordinándolos a la auto-censura al no poder argumentar por conservar su anonimato.

W tym fragmencie wyzywają oni wszystkich anarchistów, którzy nie są insurekcjonalistami od "reformistów", "salonowych anarchistów", "burżujów", "populistów", a ich działania, wydawnictwa itp. jako bezwartościowe. Przypisują również przeciwnikom insurekcjonalizmu poparcie dla represji państwa wobec insurekcjonalistów i auto-cenzurę.

Aby łatwiej uzyskać akceptację dla takich idei, jest to złagodzone formą "niektórzy sądzą, iż..."

Taka argumentacja była wałkowana również tu: https://cia.media.pl/o_nieformalnej_fai_strategii_napiecia_i_greckiej_gue...
i widać, jak łatwo zbić podobne argumenty.