Dodaj nową odpowiedź

Moim skromny zdaniem ciągłe rozróżnianie płci, w długofalowej perspektywie prowadzi wcale nie do wolnościowej perspektywy. Ostatni umówiłem się z lekarzem, wchodzę do gabinetu lekarz jest czarnoskóry - umawiając się z "lekarzem" w tym określeniu nie był zawarty jego kolor skóry, z wolnościowej perspektywy to dobrze, umawiam się z osobą o określonych kompetencjach, a nie z kolorem skóry czy ... płcią. Ale już "wolnościowo" muszę umówić się z "lekarką" - po co mi wiedza o jej płci? Oczywiście, można powiedzieć, że 100 lat temu nie było kobiet-lekarzy, a więc lekarka, jest swego rodzaju nobiltacją, odzyskaniem języka dla kobiet. Ale 100 lat temu, nie było też lekarzy o czarnej skórze, a jednak innego określenia na zawód ze względu na kolor skóry nie ma - i dobrze. Formy żeńskie i męskie są tylko regułami gramatycznymi, które niosą za sobą treść, ale tylko w określonym kontekście. Tak naprawdę o wiele bardziej wolnościowa, była spontaniczna praktyka nie zmieniania rodzajników, nawet wówczas gdy np. dany zawód dawniej "męski" feminizował się. Choć na daną chwilę każdy miał świadomość, że stosuje się "męskiego" rodzajnika do kobiety wykonującej ten zawód, to z biegiem czasu, w kolejnych pokoleniach świadomość ta zanikała, znikała jej kontekst, a język stawał się "bezpłciowy" - co z tego że dużo tych rodzajników było kiedyś męskich, gdyby jeszcze postulatami np. feministycznymi ten spontaniczny proces przyspieszać (zamiast postulatu nadawania okreslników żeńskich, postulat nie nadawania) - to za kilkadziesiąt lat mielibyśmy język prostszy i bezpłciowy (panie były by "lekarzami", a panowie "przedszkolankami"), a tak podział na płcie tylko się pogłębia i pozostaje po wsze czasy.