Dodaj nową odpowiedź

Studia to fundowanie sobie w sumie nie wiem czego. I jest to przedłużenie bezrobocia, i pewien mus, trochę narzucony z zewnątrz, choć wielu w to jeszcze wierzy, że ma to konkretny cel w postaci awansu społecznego. W takim mieście jak Wrocław osoba do 26 roku życia jest często traktowana jako hipotetyczny student/osoba ucząca się, dlatego też ciężko znaleźć tu pracę bez tego statusu. Wiele osób kombinuje zapisując się na byle jakie darmowe szkółki niedzielne (jak je nazywam sama), by mieć ten status, a jeśli go nie masz, trudno ci będzie znaleźć pracę. Ponadto to, że traktują cię jak potencjalnego studenta (osobę nie do końca samodzielną) nawet mimo nie bycia w trakcie nauki, skutkuje tym, że młodzi ludzie są "potrzebni" na rynku pracy, ale do pracy oczywiście mało płatnej, na umowę śmieciową, często bez perspektyw stałego zatrudnienia.
Wypróbowałam obie opcje i nie wiem, co gorsze. Chyba jednak godzenie studiów z pracą, bo nie miałam ani jednego weekendu wolnego, miałam niewiele czasu na aktywizm i to, co naprawdę chcę robić w życiu (ale kokosów z tego nie będzie), co mnie strasznie frustrowało. Ze studiami czy bez jestem traktowana jako pasożyt pozbawiony jakichkolwiek praw. Jeśli przyznasz się do życia w związku partnerskim (będąc kobietą), zasugerują jeszcze, że jesteś entuzjastycznie nastawiona do zajścia w ciążę.
Wciąż słucham opowieści moich znajomych, większość jest ode mnie młodsza zresztą. Są one tak tragiczne, że tylko siąść i płakać. Mało kto zdołał wyprowadzić się do Wrocławia, bo niby niektórzy załapali pracę w swoich okolicach, ale nie stać ich na tak ryzykowny krok. Ten, który zdołał się wyprowadzić, dostał jakiegoś stanu nerwicowego - półtorej etatu i do tego studia, z którymi nie do końca sobie radził (mimo, że poziom nie jest zawyżony), zrobiły z wesołego dwudziestoletniego chłopaka sfrustrowanego smutasa. Wrócił do swojego miasteczka z poczuciem klęski.

Ta sytuacja jest nienormalna, ale jak słyszę, co im starają się jeszcze wmówić ich rodzice (lub koleżanki w wieku ich rodziców), nie mam jeszcze żadnej nadziei, bo to mistrzowie neoliberalnej propagandy.

When we can't dream any longer we die.
Emma Goldman