Dodaj nową odpowiedź

Oto artykuł z rosyjskiej centrowej "Niezawisimoj Gaziety" http://www.ng.ru/cis/2011-06-24/6_lukashenko.html klarownie naświetlający temat i oczekiwania tzw. opozycji demokratycznej, różnej zresztą maści.

No, cóż, Łukaszenka nigdy nie liczył na sympatię braci akademickiej i w dużym stopniu prozachodniej inteligencji białoruskiej. Tradycyjnie opierał się na elektoracie wiejskim i drobnomiasteczkowym, przeważającym w Białorusi. Mógł również liczyć do pewnego momentu na lojalność aparatu przymusu oraz biurokracji państwowej i gospodarczej. Wydaje się, że moment ten zbliża się nieuchronnie wraz z prywatyzacją kluczowego przemysłu. ŁUKASZENKA TO CZUJE.
Białoruscy robotnicy, jako klasa, dotąd zachowywali się raczej biernie, korzystając ze stabilności systemu. Politycznie byli nie aktywni. Na ich aktywności i upodmiotowieniu nikomu zresztą nie zależało.
Nadciągająca prywatyzacja kluczowego przemysłu osłabia nie tylko pozycję Łukaszenki, przede wszystkim godzi w żywotne interesy klas podporządkowanych.
Z oczywistych przyczyn Łukaszenka jak może opiera się prywatyzacji kluczowego przemysłu, to jego finansowe zaplecze. To ono daje mu pole manewru.
A może coraz mniej. Wydaje się bowiem, że prywatyzacja przemysłu jest w tej sytuacji przesądzona. Ultimatum w tej kwestii stawia Rosja, MFW, Bank Światowy, USA i Unia Europejska. Naciskają wszyscy sąsiedzi. Kolejne kredyty dla Białorusi uzależnione są właśnie od postępów prywatyzacji.
A jednak Łukaszenka nie ustępuje, kluczy i nie wywiązuje się z politycznych zobowiązań wobec instytucji finansowych, choćby MFW.
Czy w dobie kryzysu zdoła oszukać kapitalizm? Na razie przeciąga sprawę, dając czas na wykrystalizowanie się sprzecznych interesów.
W tym cała nadzieja.
O TO WARTO NAWET POWALCZYĆ.