Dodaj nową odpowiedź

Ze względu na obowiązujące w naszym społeczeństwie wzory kulturowe kobiety mają mniejszą szansę na zdobycie praktycznych umiejętności technicznych. Synowie pomagają ojcom w naprawach, córki matkom w gotowaniu. W ramach profilowanej wg płci edukacji szkolnej chłopcy majsterkują, podczas gdy dziewczynki uczą się haftować. Te stereotypy oddziałują także później, z zewnątrz (chodzi o te wszystkie „żarciki” że lepiej nie ruszaj bo zepsujesz, o zabieranie z rąk narzędzi, gdy same sobie coś naprawiamy), i od wewnątrz - uwewnętrznione stereotypy powodują, że kobiety same też myślą o sobie jako o osobach niezdolnych do wykonywania zadań technicznych. Dochodzi do sytuacji, w której kobieta, nawet jeśli potrafi naprawiać swój rower, w obecności mężczyzny stresuje się nawet napompowaniem dętki, nawet jeśli wie, że facet łapie w tym temacie znacznie mniej niż ona. To absurdalne, ale na tyle głęboko osadzone, że trudno się tego pozbyć racjonalnymi argumentami.
Dlatego właśnie warsztaty adresujemy tylko do kobiet - bo chcemy się uczyć w super komfortowej bezstresowej atmosferze, raczej po to, by uczestniczki poczuły się silne i samodzielne, niż po to, by faktycznie nikt nam nie wyjmował narzędzi z rąk.
Organizowanie warsztatów tylko dla mężczyzn pozbawione byłoby uzasadnienia. W tym przypadku to, co uniwersalne, jest męskie - czyli każdy "otwarty" warsztat adresowany jest poniekąd do mężczyzn.
Zosia, organizatorka