Dodaj nową odpowiedź

Ten tekst podoba mi się ze względu na to, że choć autor nie ukrywa swoich preferencji dla konkretnej strategii działania (oddolnego oporu opartego na zgromadzeniach pracowników), nie próbuje udawać, że inne nurty nie miały żadnego wpływu na wydarzenia i nie próbuje wyolbrzymiać wpływu nurtu, z którym się utożsamia.

Z tego wszystkiego wyłania się obraz dość zniuansowany, w którym prymu nie wiodą ani syndykaliści, ani insurekcjoniści, ani związki zawodowe, ani liberałowie spod znaku "prawdziwej demokracji", ani lewicowe partie, ani populiści i nacjonaliści, ani kibice i zadymiarze.

Właściwy podmiot tych wydarzeń to nie ugrupowania takiej lub innej orientacji - ale ludność obecna na zgromadzeniach - która dopiero wytwarza w sobie świadomość sytuacji w której się znajduje. A dzieje się to jednocześnie z walką, która właśnie się rozgrywa.