Dodaj nową odpowiedź

Państwo dobrobytu w Skandynawii doprowadziło do tego że w pewnym okresie nawet bezrobotni przestali być skonfliktowani z państwem bo otrzymywali zasiłki pozwalające im na godne życie. Ba nawet więźniowie otrzymali wspaniałe warunki wegetacji więc przestali być skłonni do buntów i rozruchów. Państwo socjaldemokratycznego dobrobytu praktycznie wyeliminowało klasowy potencjał rewolucyjny. Oczywiście nie chodzi o to że nie dochodziło tam do jakichś strajków ale były to konflikty o niskim, nierewolucyjnym natężeniu bo zasadniczo stopa dobrobytu odpowiadała wszystkim. A państwo ma się tam w najlepsze.

Odwrotnie państwa skrajnie liberalne bądź skorumpowane i tyrańskie. Tam z państwem i jego instytucjami skonfliktowany jest prawie każdy a potencjał rewolucyjny tkwi w olbrzymich masach społecznych. Przykładem są wszystkie rewolucje które w zdecydowanej większości wybuchały w krajach trzeciego świata o niskim poziomie życia (nie licząc okresu po IWŚ gdzie rewolucje wybuchły w zrujnowanej i wyczerpanej Europie)

Zatem poszerzanie praw socjalnych sprawia że coraz większa liczba pracowników przechodzi na pozycje lojalistyczne względem państwa.

Prawdziwy maksymalizm zawsze polegał na stawianiu maksymalnych pełnych żądań w myśl zasady wszystko albo nic.
Taktyka maksymalizacji żądań to co innego i jak widać się nie sprawdziła bo od kilkudziesięciu lat działające syndykalistyczne związki zawodowe nie były w stanie zrealizować tej taktyki do finalnego rewolucyjnego końca.
Przyczyny sa dwie. 1 jak już pisałem to przechodzenie pracowników na pozycje ugodowe po realizacji części postulatów przez kapitał. 2 to to że kapitał już dawno opanował metodę kija i marchewki czyli przemienne rządy socjaldemokratów i liberałów.