Dodaj nową odpowiedź

Co do odpowiedzi co robić? Nie wiadomo, co będzie skuteczne. Wielu z nas boryka się z tym problemem. Myślę, że dobre jest wyrażanie własnych poglądów ze swojej perspektywy, którą podziela wielu ludzi, ale dobrze by było, by znowu była jednak ta refleksja. Nie chodzi o zrażanie do siebie ludzi, przez mury wielu lat indoktrynacji trudno się przebić, jednak zawsze można odwrócić cholerną propatriotyczną socjotechnikę na rzecz internacjonalizmu, który szczególnie młodzi ludzie czują w sobie, ale są blokowanii przez media, rodziców, nauczycieli, itd., że Polska to ich kraj, że tu się urodzili i że mają cieszyć się z tego, że Polska to ich kraj, że...
Nasz wielogłos jest koniecznością. Niektórzy od lat mają przewagę - ten patriotyzm można porównać do wyrywania sobie flagi w "Dniu świra". Każdy od lat w mediach, w polityce, próbuje sobie przywłaszczyć patriotyzm. To dzieje się codziennie. Jednak nie myślimy codziennie o wyrwaniu im patriotyzmu z rąk.
Patriotyzm jest konsekwencją państwa, w którym większość nie ma zbyt dużego wpływu na wydarzenia. Jakoś trzeba ukoić ewentualnych buntowników. Państwo, w którym mamy wpływ na nasze życie, to nie państwo patriotyzmu, tylko odzyskanej władzy i solidarności.
Co do ich jednego głosu, jest to także dość problematyczne. Sami się ograniczają do jednego przekazu, by nie zakłócać mediom odbioru. Jednak widać, że jest więcej stanowisk - na przykład kibolskich (wczorajszy przykład z 30 kibicami), NOPu, a do tego wszyscy skutecznie blokują pogańskie zapędy grup pogańskich, itd. Ich 'jeden głos nie' pozwala im jednoczyć się w więcej, niż jednej sprawie - rocznic.
Myślę, że oni są siłą rzeczy bardziej homogeniczni. To tak jak homogeniczna wydaje się grupa protestująca przeciwko ewikcji rozbratu, a stanowiąca nie tylko aktywistów, ale i dużą większość zwykłych uczestników koncertów punkowych. Tak jak homogeniczne wydają się żółte związki zawodowe powyciągane gdzieś z piwnic na jeden wielki pochód ulicami Wrocławia.
Tak to widzę. Wolę zadawać więcej pytań, niż twierdzić, że znam odpowiedź. Będziemy próbować.

When we can't dream any longer we die.
Emma Goldman