Dodaj nową odpowiedź

Z mojego doświadczenia wynika nieco inaczej, a pracowałem wiele lat w wyzyskowej fabryce, uczestniczyłem w projektach indywidualnego zaangażowania, na budowie, w edukacji, współtworzyłem nawet kolektyw. Kolektyw zmienił się w podkulturę, a ludzie za każdym razem po wyjściu poza czyją się jak Alicja w Krainie Czarów, bo okazuje się, że mimo zaufania, więzi i wspólnoty interesów, stoi się w miejscu w rozwoju, a jak człowiek stoi w miejscu to się cofa. I nie mówię tu o konsumpcji, produkcji i nabywaniu (bo nie był to kolektyw produkcyjny) ale o umysłowym zastoju. W kolektywie jest pewne piękno,(jest także bezpieczeństwo i komfort konsumpcyjny bo dzieli się ten kto aktualnie ma), więź, nawet quasi rozdzinna, ale nie ma miejsca na pełny indywidualny rozwój. Występujące w kolektywie patologie są wchłaniane w świadomość zbiorową i powoli akceptowane, bo człowiek łatwiej leci w dół niż w górę. Natomiast przejawy rozwoju w górę są równane w dół wbrew pomysłowej i rozwojowej jednostce.
Kolektyw także działa kiedy podbudowany jest ideą walki. Kiedy osiągnie się cel, w kolektywie zaczyna się obumieranie mentalnie. Czy ktoś zadał sobie pytanie: Co kiedy walka klas się skończy?
Czy próbował sobie ktoś zwizualizować realistycznie to na skalę globalną?
Patrzę na kapitalizm negatywnie, ale to nie znaczy, że jestem miłośnikiem równania w dół.
Ale to kwestia doświadczeń. Nie mnie oceniać czyjeś doświadczenia. Może to ty masz rację, a ja mam tylko złe doświadczenia(bo w końcu nie był to kolektyw produkcyjny).
Wracam gdzieś myślą do nieprzerobionego na modłę libertarian i komunistów Proudhona i widzę czasem jakieś światełko w tunelu. Długa droga jednak to skonstruowania spójnego poglądu na alternatywy wobec tego co się obecnie dzieje z systemem i ludźmi.
Pozdrawiam.