Dodaj nową odpowiedź

Historia uczy, że państwo i kapitalizm to nie są osobne twory. I kiedy mówię "państwo", to mam na myśli coś ściśle związanego z kapitalizmem i coś, co jest zupełnie odrębne od struktury demokratycznej (choć libertarianie by taką strukturę już nazwali państwem).
Więc wydaje mi się, że jestem przykładem tego "anarchisty", bo jak najbardziej jestem za planową gospodarką i organizacją zdolną niekiedy WYMUSIĆ coś na kimś - ale moim zdaniem to nie jest esencja państwa. Esencją państwa jest własność.
Czyli, co jest wbrew libertariańskiemu rozumieniu, państwo jest tylko systemem chroniącym decyzję, komu co się należy. I tylko przeciw takiemu państwu jestem.
Jestem przeciwny centralnemu planowaniu, ale jestem jak najbardziej zwolennikiem np. podatku Tobina, choć to przecież państwowe narzędzie. Cóż, dorastanie wymaga rozwijania pragmatyzmu. W ogóle jakoś niektórzy ludzie nie mogą pojąć, że anarchizm jest nurtem bardzo pragmatycznym, nie idealistycznym - w sensie, że to nie wartości określają anarchistę, ale jego działania. Wspólnota pragnień, zamiast wspólnoty poglądów, o!

(bloga zacznę pisać, bo chyba nie na temat połowa tego posta)