Dodaj nową odpowiedź

Sądze, że koegzystowanie anachosyndykalizmu oraz insurekcjonizmu jest jak najbardziej do pogodzenia. Insurekcjonizm odnosi się bardziej do rewolucyjnej witalności niż zimnej kalkulacji (która jest moim zdaniem bliższa Marksowi i Leninowi niż anarchistom). Rozpala w ludziach powstańczy płomień i podtrzymuje buntownicze nastroje. Jeżeli szukasz potwierdzenia jego dokonań, musisz spojrzeć głębiej niż w anarchistyczne podręczniki. Zobaczyć ducha rewolucyjnego, który towarzyszył anarchistom od samego początku.

Co takiego tworzy dzisiaj anarchosyndykalizm ? Broni ludzi pracy przed wyzyskiem, buduje bliskie więzi pomiędzy buntownikami, sprzyja rewolucyjnej praktyce ? Z moich obserwacji wynika, że uczy reformizmu i kładzie podwaliny dla socjaldemokracji. Pamiętam ile razy sterczałem pod zakładami pracy z ulotkami, namawiałem współpracowników do rozwiązania wspólnego problemu, pikietowałem, kiedy sami zainteresowani śmiali się z kretynów "wskrzeszających miniony system, stojących z flagami i krzycząc przez megafon o klasie robotniczej". Takie doświadczenia wielu zniechęcają i uczą cynizmu.

Insurekcjonizm proponuje zaś budowanie małych grup opartych na wzajemnym zrozumieniu i zaufaniu. Grup tworzonych przez ludzi, z którymi dzielisz codzienne problemy, doświadczenia i nadzieje. Insurekcjonizm to tworzenie warunków i przestrzeni dla rozwoju rewolucyjnej pasji, zrzucenia kajdan kapitalistycznej alienacji, odzyskania kontroli nad własnym życiem. Co z tego, że wystąpisz w obronie pracowników tego, czy tamtego zakładu, jak masz świadomość, że jutro znów będziesz niewolnikiem w swoim miejscu pracy. Znów staniesz przed groźbą zwolnienia, bezrobocia, biedy (nie wspominając o wyższych wartościach). Co z tego, że jesteś w związku zawodowym, gdzie nie potrafi się ze sobą dogadać dwóch dobrych znajomych, a masa członków widnieje tylko na papierze.

Czy miałbym uczestniczyć w bezosobowym strajku, kolejnej pikiecie, nędznej demonstracji, gdzie każdy maszeruje jak szmaciana lalka, czy podjąć nawet najgłupszą akcje bezpośrednią z zaufanym towarzyszem ? W którym przypadku chociaż na chwilę poczujesz prawdziwe anarchistyczne braterstwo, poświęcenie sprawie, słowem namiastkę głoszonej przez siebie utopii. Odnajdziesz to w grupie, której spoiwem jest postulat podwyżki, zachowania miejsc pracy. W grupie, która zbiera się by przeciwko czemuś zaprotestować, a później rozpływa się w kapitalistycznym molochu ? Czy oni nie mają alternatyw - innych organizacji, innych związków - czy anarchizm rzeczywiście musi dzisiaj na siłę pchać się tam, gdzie spotyka się z marazmem, niechęcią, partykularnymi interesami ?

Podsumowując insurekcjonizm rozpala i podtrzymuje konflikt. Anarchosyndykalizm, związki zawodowe, rozmaite organizacje utraciły tą zdolność. Są tylko elementem zgrabnej układanki, w której ułożeniu palce maczali sami kapitaliści. Tutaj nie ma już pasji, ideałów, nieprzewidywalności i witalności, której tak obawia się władza. Jest za to "praca u podstaw". Czy to nie wygodne dla władzy, zapędzić wszystkich do pracy u miliona nieprzenikających się i nie korespondujących ze sobą podstaw ?

Mozna by się spierać, który prąd w obrębie anarchizmu ma większe sukcesy, który jest bardziej uprawniony do powoływania się na tradycję. Tylko po co. Czas przestać bezmyślnie patrzeć w przeszłość. Wiadomo, że współczesność wpędza nas w zagubienie, ale czy takie ciągłe odwoływanie się do tradycji nie przypomina ruchów prawicowych ? Może trzeba wyciągnąć naukę nie z minionych walk, a z naszych codziennych problemów. I nie łudźmy się - nie jest w stanie rozwiązać nich, ani dzisiaj, ani jutro żaden protest, żadna organizacja, żaden związek zawodowy, ani nawet żaden większy ruch społeczny. Plan się powiódł. Jesteśmy zdani na indywidualną zagładę.