Dodaj nową odpowiedź

"Brak rozróżnienia własności nad środkami produkcji, a własności nad mieniem osobistym bardzo często konfunduje i przeraża"
- I bardzo słusznie. Böhm-Bawerk już ponad sto lat temu udowodnił, że różnica pomiędzy dobrami inwestycyjnymi, czyli środkami produkcji, a dobrami konsumpcyjnymi, czyli mieniem osobistym, polega nie na ich naturze, a wyłącznie zastosowaniu. Te same dobra mogą często służyć równie dobrze do zaspokojenia potrzeb osobistych, do produkcji innych dóbr, jak i do jednego i drugiego naraz - jako przykład weźmy samochód, który jest dobrem kapitałowym, gdy używam go w pracy, a dobrem konsumpcyjnym, gdy kilka godzin później jadę nim do kina. Co więcej, jeśli zamienię ten samochód w taksówkę i będę nim w ciągu dnia woził ludzi, to zgodnie z konsekwentnie zastosowanymi zasadami "prawdziwego anarchizmu" stanę się wyzyskiwaczem, wykorzystującym posiadany kapitał do żerowania na swoim pasażerach.
Nie da się więc rozróżnić własności nad środkami produkcji od własności nad mieniem osobistym, a więc i zastosować odmiennych praw do tych dwóch rodzajów własności. Istnieją dwa rozwiązania tej sprzeczności, i oba wymagają zmiany doktryny. Aby być konsekwentnym, "prawdziwy anarchizm" musi albo odrzucić w ogóle pojęcie własności prywatnej również w zakresie bielizny i szczoteczek do zębów, albo też przyjąć zasadę nienaruszalności własności prywatnej również w dziedzinie środków produkcji - co jednak zamienia go de facto w libertarianizm.