Dodaj nową odpowiedź

Ktoś już to nieświadomie zrobił:

Niemniej, narracja „antyfaszystów” również nie prowadzi do realnych zmian, czy w ogóle do postawienia problemu w perspektywie, która umożliwiłaby jego rozwiązanie. Wzorem zachodnich obrońców „demokracji” pojawia się narracja „moralna”. Skrajna prawica jest po prostu zła, czasami głupia, zabobonna, ksenofobiczna – jej tożsamość nie jest po prostu do zaakceptowania dla oświeconych społeczeństw. Dominuje liberalna definicja faszyzmu jako „zaburzenia” czy „psychologicznej dewiacji”. Sam ruch zaś koncentruje się na kwestiach kulturowych i tożsamościowych, bez uwzględnienia systemowych możliwości i niemożliwości konstruowania tożsamości. Sama „normalna” tożsamość została skonstruowana jak bohaterowie większości polskich seriali – jako wyższa klasa średnia. Jak już pisałem wcześniej wraz z Piotrem Urbańskim: antyfaszyzm przełożył różnorodność, zapominając o sprzecznościach7 .

Taka krytyka jest jedynie odwróceniem narracji prawicowej, która również ustanawia opozycję na zasadzie wroga, a nie przeciwnika. Koncentruje się na jego „wadach” a nie poglądach. Tym samym „faszystów” można jedynie blokować, dążąc do usunięcia ich z przestrzeni publicznej.

Tak ujęty antyfaszyzm jest ślepy na rozpoznania natury faszyzmu, w konsekwencji stając się wobec niego bezradnym (chyba że powtórzy faszystowski gest w stosunku do faszystów). Nie zostają poruszone relacje między państwem, kapitalizmem a ruchem faszystowskim. W konsekwencji, jak zauważają niektórzy lewicowi krytycy, skazany na wspieranie państwa (zakaz demonstrowania itd.)8 . Słusznie zauważa Grażyna Kubarczyk, że polski antyfaszyzm jest apolityczny, „nie posiada społecznego kontekstu, ani nie analizuje na serio problemów rozwoju skrajnej prawicy we współczesnych społeczeństwach”9 . Włączenie się do „frontu antyfaszystowskiego” „Gazety Wyborczej” jedynie rozwodniło i tak cienkuszkowatą krytykę.

http://www.praktykateoretyczna.pl/index.php/oskar-szwabowski-postpolityc...