Dodaj nową odpowiedź

To co Xavier pisze o ludziach z RAF, którzy jak mu się wydaje nie mieli kontaktu z robotnikami, to są komentarze na poziomie Frondy i Bettiny Roehl. Tak jest jak ktoś wypowiada się na temat o którym nic nie wie.

Co do "epoki bomb" to jest sztuczne rozróżnienie, chętnie stosowane przez burżuazyjnych historyków, ponieważ anarchiści zawsze chętnie rzucali bomby (również anarchosyndykaliści) i robią to nadal. Warto dodać, że główni teoretycy anarchizmu tacy jak Bakunin, Kropotkin czy Malatesta popierali tego rodzaju działania (i to również w ich pismach zaczytywali się przyszli zamachowcy, którzy notabene w wielu przypadkach nie byli żadnymi zaangażowanymi działaczami lecz udręczonymi, osamotnionymi jednostkami mającymi dość życia w okrutnym społeczeństwie). Kropotkin mógł polemizować z indywidualistami, ale tyczyło się to raczej tego po co rzucać bomby, a nie czy w ogóle rzucać.

Tym między innymi anarchizm różni się od socjalizmu, że aprobuje spontaniczne akty buntu i przemocy wymierzonej w system oraz jego przedstawicieli. Daje jednostkom prawo indywidualnej inicjatywy nie dążąc do ich skrępowania restrykcjami ruchu oraz jego elity.
Krytyka indywidualizmu jaką przedstawia Xavier jest w gruncie rzeczy krytyką socjalistyczną. Bo tym w istocie jest nurt syndykalistyczny - anarchizmem, który połknął pigułkę Marksa. Bliżej tu do leninowskiej krytyki dziecięcej choroby lewicowości i ma to niewiele wspólnego z anarchizmem. Wolność się kurczy gdy mamy do czynienia z urbanistami "ruchu", obiecującymi przyszłe sukcesy za cenę dzisiejszego podporządkowania czyimś taktycznym wymogom.