Dodaj nową odpowiedź

Jeśli chodzi o ubogich ludzi rodzących dzieci ze świadomością, że trzeba będzie je wyżywić, ubrać i wyedukować, a do tego jeszcze je odpowiednio wychować, choć nie są w stanie tego zrobić, a poza tym z zasady nie stosują środków antykoncepcyjnych i nie dopuszczają aborcji - ciężko tu cokolwiek powiedzieć miłego, ale to ciekawe, że w państwie, w którym nakłania się do rodzenia z powodu niskiego przyrostu naturalnego, nie robi się nic, żeby nakłonić do rodzenia osoby świadome i kalkulujące, którym obca jest emocjonalna decyzja "dobra, niech się narodzi i będzie jak będzie". Te osoby miotają się trochę, bo tak naprawdę nierzadko chciałyby mieć dzieci, ale nie chcą zagrać o aż tak wysoką stawkę i prawdopodobnie - w przypadku kobiety szczególnie to widać - stracić praktycznie wszystko. Twoje myślenie wydaje się na pierwszy rzut oka uzasadnione, ale faktem jest, że ci ludzie, których dzieci rodzą się w biedzie, to zapewne kilka różnych grup - jedna z nich może jest faktycznie "ciemna", bo bezmyślnie skazująca swoje dzieci na ich los i brak porządnej edukacji itd., itd., a tu koło się zamyka, ale są jeszcze ludzie, którzy zubożeli z innych przyczyn, a do tej pory sobie - jak na polskie warunki - dość dobrze radzili, albo tacy, u których chęć posiadania dziecka emocjonalnie przewyższa znacznie chęć życia w dobrych warunkach materialnych (nie jestem socjologiem, ani psychologiem, ani niczym takim, więc nie mam pojęcia, czy dobrze to ujmuję, ale tak mi się wydaje z obserwacji). Na pewno ich mnożenia się nie da się załatwić mentorskim tonem "po cóż to robicie, biedni ludzie!" i na pewno samym stwierdzeniem, że ludzie, których na to stać, powinni płodzić dzieci, nie załatwi się niczego. Rozwiązanie powinno być systemowe.

When we can't dream any longer we die.
Emma Goldman