Dodaj nową odpowiedź

"Jeśli już określał bym Klasę Pracowniczą- Czyli wszystkich tych, którzy wykonują pracę na czyjąś korzyść niezależnie czy facet z wąsem uwalony smare, chłopak w okularach przy komputerze, pani sprzedająca ultradrogie buty w galerii handlowej czy pomoc kuchenna w "kebabie""

Nie miałem nikogo innego na myśli, używamy innych słów na opisanie tego samego. Nie chciałem też szczegółowo opisywać takiej klasy, chodziło o jakiś tam jej zarys i wyjaśnienie, czemu pewien wyobrażony sposób życia (taki, jakiego chcieli i chcą anarchoindywidualiści) może pasować do takiej klasy.

Dygresja: Są ludzie, którzy wykonują pracę, ale w ich świadomości to nie jest ważne. Czasem wpływają na to warunki obiektywne, nie spodziewam się po prezesie firmy świadomości klasowej takiej, której bym chciał w głowie ludzi dającej się zaliczyć do klasy robotniczej - i dlatego prezes nie może zostać kimś takim. Trudno myśleć o pracy swojej, gdy polega na kontroli innych. Myśli się o ich pracy i kontrolowaniu jej. To samo dotyczy urzędnika i polityka, na sposób właściwy tym zajęciom. Natomiast są ludzie, którzy nie mają przeciwko sobie czynników niezależnych od ich woli, a jednak widzą siebie jako ludzi pracy potrzebujących równości i wolności. I po to napisałem to, by sobie i może nawet innym wytłumaczy6c, czemu jednak jest szansa, że kiedyś zaczną potrzebować.

"Czyli większość dzisiejszych młodych ludzi..."

Dlatego piszę, że moim zdaniem jednego (klasy robotniczej) nie da się rozdzielić od drugiego w sposób precyzyjny. I zagrożenie spadnięcia w "lumpenproletariat" jest jednym z warunków, które kształtują sytuacje, w której znajdują się ludzie z klasy robotniczej.

Przepraszam was za potknięcia stylistyczne i inne, następnym razem postaram się bardziej, jak będzie następny raz. Ale teraz już nie będę poprawiał, bo tekst znowu zniknie, a ja chcę być SŁAWNY.

nie jesteśmy sobie nic dłużni - Max S.