Dodaj nową odpowiedź

Z tym czy pracownicy zupełnie nie potrzebują polityczno-organizacyjnego uświadomienia (czyli tych symbolicznych "anarchistów") to nie byłbym pewien. Jasne, także znam kreatywność pracowników, ich naturalny odruch antywładzowy i egalitarny, ale nie zapominajmy też o problemach, które były w trakcie (o czym wspomniałeś - brak solidarności innych zakładów) oraz tego co było po proteście (brak ciągu dalszego, próba wbijania się Samoobrony politycznie, czy czasem jedna z czołowych pielęgniarek nie zapisała się do Samoobrony po proteście? Nie jestem pewien, ale coś mi się kołacze takiego).

Gdyby polityczno-organizacyjna świadomość stała na wyższym poziomie, gdyby praca nad tym trwała od lat, to by solidarność była większa. Zabrakło po prostu wieloletniej "gimnastyki rewolucyjnej". Potem nie było dalszego ciągu, co też jest wynikiem tego, że nie było pomysłu "co dalej?" za bardzo jak mi się wydaje. Doprowadziło to też do wypalenia części anarchistów i rozpadu FA Wrocław, bo tyle energii włożonej w te protesty (oraz eksmisje) i żadnych w zasadzie długofalowych owoców. Teraz z tego wszystkiego trzeba wyciągnąć wnioski taktyczne: z plusów (kreatywności pracowników, solidarności lokalnej społeczności) i minusów (braku doświadczenia i pomysłu co dalej).

A więc na pewnym poziomie zgadzam się z tobą, anarchiści nie tyle mają "prowadzić" pracowników, co być z razem z nimi i własnym przykładem i ew. doświadczeniem pokazywać możliwości. Ale nie możemy być też "nieśmiali" w propagowaniu naszych idei i rozwiązań organizacyjnych, szczególnie jeśli widzimy, że protesty kierują się na manowce. To niestety jest dość często spotykane w polskim ruchu, że niektórzy wpadają w "robotnikomanię" i leżą plackiem przed pracownikami, przytakują we wszystkim i boją się odezwać, bo zgodnie z, notabene ideologicznym, założeniem "robotnik zawsze ma rację". Tego błędu, tak jak i awangardyzmu, nie wolno nam popełniać.