Dodaj nową odpowiedź

Μήνυμα απο ABC Poznan:
Αυτό το γράμμα εστάλη στην διεύθυνση του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού Πολωνίας. Δεν έχουμε καμία ιδέα για το πως αυτός ο κρατούμενος βρήκε τη διεύθυνση μας. Όμως, τρεις μήνες πριν από την αποστολή αυτού του γράμματος, έστειλε μια πρώτη επιστολή ζητώντας από εμάς να του στείλουμε έντυπο υλικό, εφημερίδες, zines κλπ Έτσι και κάναμε, αλλά απ' οτι φαίνεται, δεν παρέλαβε το πακέτο που του στείλαμε. Αυτό το γράμμα εστάλη χωρίς καμία λογοκρισία, πιθανότατα κάποιος τον βοήθησε να το βγάλει από την φυλακή παράνομα. Δεν γνωρίζουμε την περίπτωση του εν λόγω κρατούμενου, αλλά το γράμμα περιγράφει απόλυτα την πραγματικότητα των πολωνικών φυλακών. Ο Artur ζητά την ευρεία δημοσίευση του και επίσης μας έγραψε ότι και η δημοσίευση στον Τύπο είναι ευπρόσδεκτη. Δε νομίζουμε ότι μιλάει κάποια άλλη γλώσσα πλην της πολωνικής, άλλα είστε όλοι ευπρόσδεκτοι να του στείλετε μηνύματα αλληλεγγύης και να δημοσιεύσετε αυτό το γράμμα όπου μπορείτε.

Το γράμμα του Artur:
Είμαι 28 χρονών, είμαι ήδη στη φυλακή εδώ και 9,5 χρόνια και να πως είναι η ζωή εδώ. Όταν περάσεις τα τείχη, πριν να σε βάλουν σε κελί, φωνάζουν τον λεγόμενο «εκπαιδευτή» σου, ο οποίος σε διαβεβαιώνει ότι μόλις τώρα η «τίγρης μεταμορφώνεται σε γατάκι», οπότε θα ‘ταν πολύ καλύτερο να κάθεσαι φρόνιμος. Σου λέει, πότε μπορείς να δέχεσαι πακέτο με τρόφιμα, πότε μπορείς να έχεις επισκεπτήριο, τι δικαιώματα έχεις, τι μπορείς να κάνεις και τι όχι! Τελικά, μπαίνεις σε ένα κελί με 4 η περισσότερα άτομα. Εδώ τονίζεται ότι το μέγεθος κελιού 4 ατόμων είναι στην ουσία μέγεθος κελιού για 2 άτομα, αλλά λόγω του γεγονότος ότι οι φυλακές είναι υπερπλήρεις, μπαίνουν σε αυτό 4. 2 ή 4 άτομα, δεν τους καίγεται καρφί, αν ήθελαν, θα έβαζαν και 5ο μέσα, να κοιμάται σε στρώμα στο πάτωμα Οπότε θα πρέπει να είμαστε ευτυχείς, που είμαστε στο κελί μόνο 4, και όταν βάλουν και έναν πέμπτο μέσα, θα πρέπει να το κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε το γεγονός ότι υπάρχουν 5 άτομα σε ένα κελί για 2. Τα γράμματα λογοκρίνονται. Ακόμα και όταν έχεις ήδη καταδικαστεί και τα γράμματα δεν διαβάζονται από την εισαγγελία ή το δικαστήριο, απαγορεύεται να κολλήσεις εσύ το φάκελο, έτσι ώστε ο «εκπαιδευτής» και ο επιτηρητής μπορούν να διαβάσουν τις επιστολές της οικογένειάς σου. Έχεις ήδη καταδικαστεί, δε μπορείς πλέον να αποπροσανατολίσεις ενδεχομένως τις έρευνες. Επομένως ποιος ο λόγος αυτής της λογοκρισίας; Αν στασιάζεις, αν παραβαίνεις τους γεμάτους απαγορεύσεις και εντολές κανόνες τιμωρείσαι. Οι ποινές είναι οι εξής: δέσμευση του τηλεοπτικού ή ραδιοφωνικού σου δέκτη επίπληξη, απαγόρευση μετάβασης στον κοινόχρηστο χώρο, δέσμευση του φαγητού που σου στέλνουν απ’ έξω (μπορείς να λαμβάνεις τέτοια πακέτα μια φορά στους 3 μήνες) ή εγκλεισμός σε κελί απομόνωσης.

Η χρήση της βίας από τους δεσμοφύλακες είναι πράγμα συνηθισμένο. Έχουν ένα ειδικό δωμάτιο με ηχομόνωση, όπου και σε μεταφέρουν. Και γίνεται το εξής: μπαίνουν μέσα 10-15 άτομα, -εξαρτάται από το τι έχεις κάνει- με κράνη, προστατευτικά γιλέκα, ασπίδες και γκλοπς. Σε οδηγούν στο δωμάτιο κλωτσώντας σε και χτυπώντας με τα γκλοπς σε όλο σου το σώμα. Όταν πια είστε εκεί μέσα, κανείς δεν μπορεί να σε ακούσει, γιατί το δωμάτιο είναι διαμορφωμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε κανένας ήχος να μη βγαίνει έξω. Φορούν ένα προστατευτικό κράνος στο κεφάλι τους, για να μη τους το σπάσεις εσύ πάνω στον τοίχο (τόση περιποίηση από πού;) και σου βάζουν χειροπέδες, ούτως ώστε εσύ να μη μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Αυτοί οι φιλάνθρωποι, ανάλογα με τη διάθεση τους, ή με το πώς ήταν η χτεσινή νύχτα με τη γυναίκα τους, έρχονται πολλές φορές να σε "σώσουν σας απ’ τους δαίμονες σου". Όταν βγεις από κει μέσα, μετά από 24 ή 48 ή και παπαπάνω ώρες κάποιες φορές, πρέπει να τους υποσχεθείς πως θα σας ήσυχος. Πας σε ένα γιατρό ο οποίος εξετάζει το σώμα σου και σου λέει (και στην περίπτωσή μου έτσι ακριβώς τα είπε!) πως δε θα πεθάνεις κιόλας από αυτό ή πως θα είσαι εντάξει σύντομα. Τα ίδια πράγματα λένε και στους άλλους! Αμέσως μετά κλείνεσαι συνήθως σε άλλο κελί.

Εδώ, θα περιγράψω μόνο μια από τις εμπειρίες που είχα κατά τη διάρκεια αυτής της τιμωρίας. Όλα όσα γράφω είναι οι προσωπικές μου εμπειρίες, όμως διάλεξα ένα συγκεκριμένο περιστατικό, για το οποίο δεν «κάθισα ήσυχος».Ήταν μια συνηθισμένη μέρα, αλλά και κάπως διαφορετική για λόγους για τους οποίους θα ήθελα να γράψω και για τους οποίους θα θυμάμαι για πάντα εκείνη τη μέρα. Έχω ήδη περιγράψει πως είναι. Ένας από αυτούς με πήρε σε ένα κοινό κελί, ώστε να μπορέσουν να βγάλουν τους υπόλοιπους από το θάλαμο. Μιλάμε για θάλαμο με περισσότερους από 20 ανθρώπους. Ήθελαν να απομακρύνουν αυτόπτες μάρτυρες πριν αρχίσουν το «πάρτυ» εκεί. Όταν ήρθαν για μένα και βγήκα στο διάδρομο τρόμαξα με τον αριθμών των μπάτσων που αντίκρισα. Στο διάδρομο υπήρχαν πολλά σπασμένα σκεύη τα οποία τα είχαν πετάξει από το κελί. Αρχικά, με κολλάνε στον τοίχο με τα χέρια πάνω και τα πόδια ανοιγμένα. Άρχισαν να με βρίζουν με προσβλητικά λόγια και τότε χτύπησα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου κι έπεσα κάτω. Το «πάρτυ» άρχισε. Με κλώτσησαν και με χτύπησαν σε ολόκληρο το σώμα. Για την ακρίβεια δεν έβλεπαν που χτυπούσαν. Όταν σταμάτησαν τη «διασκέδαση» για λίγο με διέταξαν να σηκωθώ και να σταθώ στον τοίχο και πάλι. Έκανα ό,τι μου ζήτησαν. Εν τω μεταξύ, οι μισοί από αυτούς είχαν στηθεί σε μια γραμμή κατά μήκος του κελιού. Το κρεβάτι μου βρισκόταν στον τοίχο στο τέλος ενός θαλάμου 20 ατόμων. Τότε μου ζήτησαν να μπω και να πάρω τα πράγματά μου. Έπρεπε να περάσω όμως ένα «εμπόδιο» στη διαδρομή [που σημαίνει ότι όλοι οι μπάτσοι στο δρόμο του θα τον σάπιζαν στο ξύλο με τη σειρά – σχόλιο του μεταφραστή(από Πολωνία)]. Μου έδωσαν ένα λεπτό για να μαζέψω τα πράγματα, πράγμα αδύνατο να το κάνω, κι έτσι είχαν άλλον ένα λόγο να με ξυλοφορτώσουν. Αυτή ήταν η τρίτη φορά μέσα σε δέκα (?) λεπτά. Ενώ έσπαγαν πλάκα με τα προσωπικά μου αντικείμενα, τα γράμματα, τις φωτογραφίες κ.τ.λ. εγώ ήμουν κολλημένος στον τοίχο. Τριγύρω υπήρχαν σωροί με σπασμένα δοχεία που ήταν πλάι στην πόρτα του κελιού. Δεν είχα προσέξει πότε χτύπησα στο κεφάλι και ένιωσα κάτι να μου κόβει τα χέρια. Υπήρχε ένα βάζο μπροστά στα μάτια μου -εννοώ ότι είχε απομείνει από το βάζο- που στεκόταν με τον πάτο κάτω και ήταν σπασμένο στην άκρη. Αν δεν είχα προστατευτεί με τα χέρια μου, θα είχα πέσει πάνω στο γυαλί με το πρόσωπο μου. Στην καλύτερη δυνατή περίπτωση, θα μου ‘χε κόψει το πρόσωπό, στη χειρότερη θα με τρυπούσε στο μέτωπο. Έστριψα το κεφάλι, κοίταξα στα μάτια αυτόν που με χτυπούσε, ο οποίος προς στιγμήν κατάλαβε τι πήγε να συμβεί και σταμάτησε για λίγο. Κλώτσησε το ποτήρι και συνέχισε να με χτυπά. Μετά απ’ όλα αυτά, με έβαλαν σε ένα κελί απομόνωσης. Έβγαλα έξω τα προσωπικά μου αντικείμενα μετρώντας μελανιές στο κεφάλι μου. Είχα 16. Το σώμα μου ήταν τόσο μελανιασμένο και πληγιασμένο που είχα πραγματικά τρομοκρατηθεί. Αλλά η ηρεμία δεν κράτησε πολύ. Όσο με κλωτσούσαν άνοιξα τα μάτια και τους είδα σκυμμένους από πάνω μου. Ήξερα ότι έχασα τις αισθήσεις μου, αλλά έμαθα για επιληψία μετά από λίγες εβδομάδες. Τελικά, τα παράτησαν και με πήγαν στο κελί μου. Είπαν ότι ο γιατρός ήταν σε διακοπές και δε μπορούσα να τον δω. Είχα πολλά τραύματα και πόνους εσωτερικά, στα νεφρά, στο ήπαρ και αλλού. Είναι δύσκολο να το περιγράψει κανείς. Ένιωθα πόνο παντού. Μέχρι που τα σημάδια του εγκλήματος ξεθώριασαν...Είναι δύσκολο για μένα να το πω διαφορετικά…γιατί έχω μια μεγάλη ποινή για χρήση όπλου σε αυτο-άμυνα. Είμαι, λοιπόν, εγκληματίας βάσει νόμου. Επομένως, ποιοι είναι αυτοί σύμφωνα με το νόμο, το νόμο που λέει ότι είμαι εγκληματίας; Οκ, όταν όλα τα σημάδια ατόνησαν, ξαφνικά με πήγαν σε ένα νοσοκομείο, σε δημόσιο, για να δω νευρολόγο. Με ρώτησε για τα χτυπήματα στο κεφάλι, αν τα είχα από την παιδική μου ηλικία, αν είχα πέσει με το ποδήλατο κι άλλες τέτοιες μαλακίες. Δεν είχα ποτέ πριν πάθει κάποια κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Του είπα την αλήθεια, πότε χτύπησα και όλα τα σχετικά. Ήξερα ότι αυτός ήταν ο λόγος που ήμουν σε νευρολόγο, ότι δηλαδή είχα χάσει τις αισθήσεις μου, αλλά αυτός μου είπε για πρώτη φορά ότι ήμουν εκεί λόγω επιληψίας. Γαμώτο! Μετατραυματική επιληψία και διάσειση. Δεν ξέρω τι έγραψε στα αρχεία, αλλά έκτοτε παίρνω φάρμακα για να μειώσω τον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης επιληψίας.

Έτσι ανέλαβα δράση. Έγραψα στον εισαγγελέα, στον Ευρωπαίο Διαμεσολαβητή. Έχω το δικαίωμα να κολλάω τις επίσημες επιστολές και να λαμβάνουν βεβαίωση της παραλαβής αυτών των επιστολών. Το έκανα για να αποφευχθεί η πιθανή απώλεια των επιστολών. Η στάση των δεσμοφυλάκων άλλαξε απέναντι μου, αλλά μόνο στη διάρκεια αυτής μου της δράσης. Έτσι, η έρευνα για την υπόθεση άρχισε, αλλά πήρα απάντηση ότι δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποστηρίζουν τη δική μου εκδοχή, δεν υπάρχουν ίχνη. Δεν το κατήγγειλα στον «εκπαιδευτή» (ο οποίος γνώριζε τα πάντα), ούτε στον διευθυντή της φυλακής. Προσπάθησα να απευθυνθώ και σ’ αυτόν, αλλά απέτυχα. Όμως, κι αυτός γνώριζε τα πάντα. Δεν είχα ούτε ιατροδικαστική εξέταση από γιατρό γιατί έλειπε σε διακοπές. Και η επιληψία που έχω είναι λέει λόγω αλκοολισμού. Τι στο διάολο, πότε υποτίθεται ότι πίνω; Έχω μπει φυλακή από τα εφηβικά μου χρόνια. Στα 18 μου ξαναμπήκα για ένα 18μηνο, στη συνέχεια έμεινα έξω για 2 μήνες και 4 ημέρες, και τότε ξαναφυλακίστηκα για ακόμα 2 χρόνια. .Αυτός λοιπόν, ήταν ο δεύτερος χρόνος μου στη φυλακή. Επομένως, πότε υποτίθεται ότι πίνω;[αφού στη φυλακή απαγορεύεται] Όμως, ναι, λένε ότι είναι αλκοολισμός και αυτό είναι-τέλος! Έγραψα δεκάδες γράμματα, αλλά φυσικά όλα ήταν τελείως αβάσιμα, όλα στράφι, τίποτα δε συνέβη, δεν υπάρχουν στοιχεία (επομένως ψεύδομαι σίγουρα), όλοι κάλυπταν ο ένας τον άλλον! Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Κι ήταν όλα όπως τα περιέγραψα. Μια τοπική εφημερίδα έγραψε δυο-τρεις κωλογραμμές για το τι κάνουν στις φυλακές και όχι μόνο απολύθηκαν δεσμοφύλακες αλλά και πολλοί υψηλά ιστάμενοι. Όλα άρχισαν όταν επισκέφτηκαν τη φυλακή οι αντιπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.και μίλησαν σε όλους, στα κελιά. Οι αρχές δε μπορούσαν να πάρουν μέρος σε όλο αυτό. Δε τους το επέτρεπαν. Κανένας δε φοβόταν εκείνη τη στιγμή γιατί πίστευαν ότι είναι μια ευκαιρία για βελτίωση των συνθηκών στη φυλακή και δε θα τους καταστείλει κανείς γιατί οι φύλακες δεν ήταν εκεί κατά τη διάρκεια της επίσκεψης-ελέγχου της Επιτροπής. Υπήρξαν έλεγχοι της Επιτροπής και στα κεντρικά γραφεία των δεσμοφυλάκων, αλλά όλοι γνώριζαν ότι είναι όλοι τα ίδια σκατά. Πρώτα απ’ όλα ότι τα παράπονα δεν θα φέρουν αποτέλεσμα και δεύτερον, ότι κάθε αντίδραση θα αντιμετωπίσει την καταστολή. Και πάλι λοιπόν οι κρατούμενοι φοβούνταν.

Το επόμενο βήμα είναι η υγειονομική περίθαλψη. Δεν θα το πιστέψετε, αλλά οι νοσηλευτές εδώ είναι πραγματικά ακατάλληλοι για τη δουλειά αυτή. Μπορείς να πας να δεις αυτούς ή το γιατρό που είναι εδώ μια φορά στις δυο εβδομάδες. Θα σε εξετάσουν, θα σε χτυπήσουν στην πλάτη και θα σου δώσουν μια υπέροχη θεραπεία που θα σε κάνει καλά. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα από τα πολλά... Ένας τύπος είχε πυώδη ψώρα, πήγε να δει τους θεραπευτές και του λένε ότι δεν είναι τίποτα, μια αλλεργία μόνο. Η ψώρα εξαπλώθηκε και το σώμα του γέμισε πληγές με πύον. Πήγε και πάλι να δει τους γιατρούς, και πάλι του είπαν ότι είναι αλλεργία. Μετά από τρεις εβδομάδες περίπου, τελικά ανακάλυψαν ότι πρέπει να ναι ψώρα και τον έβαλαν σε κελί απομόνωσης, αλλά εν τω μεταξύ, είχαν ήδη μολυνθεί και διάφοροι άλλοι κρατούμενοι. Ο γιατρός βρίσκεται εδώ μια φορά ανά δύο εβδομάδες, κι έτσι αν αρρωστήσεις δύο μέρες μετά την ημέρα υπηρεσίας του, πρέπει να περιμένεις άλλες 12 μέρες για να σε δει. Γρίπη; Γάμα τη τη γρίπη, δε θα πεθάνεις από αυτό. Περιμένεις το γιατρό, εν τω μεταξύ, κολλάς τους υπόλοιπους κι έπειτα περιμένουμε όλοι μαζί το γιατρό. Φάρμακα, αντιβιοτικά... δεν μπορούν να σου δώσουν τίποτα από αυτά, χωρίς συμβουλή γιατρού. Έτσι, τριγυρνάς άρρωστος μέχρι αυτός να εμφανιστεί και πάλι. Συνήθως συνέρχεσαι χωρίς φαρμακευτική αγωγή. Βεβαίως, γιατί όχι!. Γιατί να δώσουν οποιαδήποτε αγωγή (δεν θα πεθάνεις κιόλας!). Στη συνέχεια θα ήθελα να γράψω για το θέμα των οδοντιάτρων. Αυτή τη στιγμή είμαι στη φυλακή του Rzeszow Zaleze. Ο οδοντίατρος είναι εδώ μια φορά την εβδομάδα ή εάν πραγματικά τρελαίνεσαι στον πόνο, τότε μπορεί και να γίνει επίσκεψη νωρίτερα. Είχαμε μια κοπέλα οδοντίατρο εδώ πέρυσι, που μόλυνε ένα σωρό κρατούμενους με ίκτερο. Υπήρχαν δεκάδες περιπτώσεις καταγγελιών εναντίον της που κατατέθηκαν στο γραφείο του εισαγγελέα για να ξεκινήσει η έρευνα. Άκουσα ο ίδιος κάποια στιγμή να λέει σε έναν κρατούμενο «να σαι χαρούμενος που δεν είναι HIV, μόνο ίκτερο». Απέλυσαν την οδοντίατρο και τώρα υπάρχει άντρας οδοντίατρος. Αυτός δε βγάζει τόσα πολλά δόντια σε σχέση με την προηγούμενη που τα ‘βγαζε σαν τρελή. Γιατί δεν κάνουν τίποτα; Να το σφραγίσει; Μπορείς απλά να απαλλαγείς μια και καλή από αυτό. Δεν έχει σημασία. Τι 5 τι 10 δόντια, πονάς δεν πονάς! Έχει χαλάσει λίγο κάνα δόντι; Ας το βγάλουμε!

Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν εδώ και οι επονομαζόμενοι κανονισμοί της φυλακής είναι γελοίοι. Η αποκατάσταση, γιατί τώρα θέλω να γράψω κάτι γι 'αυτο, είναι μια λέξη τελείως παράλογη. Δεν υπάρχει αποκατάσταση εδώ, είναι μια λέξη κατασκευασμένη από πολιτικούς και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα των πολωνικών φυλακών. Θέλω να ξεκινήσω με το γεγονός ότι βάζουν στο ίδιο κελί έναν που έχει διαπράξει φόνους, ένα γκάνγκστερ που μεγάλωσε στο δρόμο, κάποιον που καβάλησε μεθυσμένος ποδήλατο ή κάποιον που δεν πληρώνει διατροφή ή κάποιον που διέπραξε οποιαδήποτε άλλο μικροαδίκημα. Το άτομο που μπαίνει μέσα, ακούει τα πάντα, μαθαίνει, είναι ευάλωτο σε πολλά πράγματα, και αντι να ζει σύμφωνα με το νόμο, γίνεται ένας εν δυνάμει γκάνγκστερ, δολοφόνος, κλέφτης ή διαρρηκτής. Δεύτερον, αυτός ο άνθρωπος κάθεται για 23 ώρες χωρίς να κάνει τίποτα. Έχει πολύ χρόνο για σκέψη και σχεδιασμό. Υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν που να πάνε όταν βγουν από τη φυλακή. Δεν υπάρχει καμία δουλεία που να μπορείς να κερδίσεις κάποια χρήματα ενώ είσαι μέσα. Υπάρχουν κάποιες φυλακές όπου μπορείς να εργάζεσαι, αλλά αυτές είναι εξαιρέσεις, είναι πραγματικά ένα μικρο ποσοστό. Ο καθένας μπορεί να δώσει το λόγο της τιμής του ότι δε θα δραπετεύσει, αλλά δε γίνεται αυτό με όλους. Ακόμη κι αν είσαι έξω, δεν ήρθε το τέλος. Παίρνεις 100 zlotys (περίπου 15-30 ευρώ) ή κάτι παραπάνω όταν αφήνεις τη φυλακή κι αυτό είν’ ολο. Όπως ήδη έγραψα, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν που να πάνε μετά. Η μόνη διέξοδος είναι κανένα παλιό λημέρι κι έτσι καταλήγουν και πάλι στο έγκλημα. Αν κάποιος έχει ένα μέρος να πάει αφού αποφυλακιστεί, τότε πάλι είναι σε μειονεκτική θέση. Ψάχνει για δουλειά, αλλά ο εν δυνάμει εργοδότης δε θα προσλάβει έναν πρώην φυλακισμένο, δε θέλει να ρισκάρει. Έχει άλλους 10 που περιμένουν για τη θέση. Επομένως, γιατί να πάρει έναν άνθρωπο με λερωμένο ποινικό μητρώο; Ο φύλακας σε πιέζει, απειλώντας με ακύρωση της αναστολής της ποινής [της άδειας δηλαδή], που είχε προσωρινά ανασταλεί «λόγω τιμής». Υπάρχει λοιπόν, μια στιγμή που μπορεί να παραιτηθούμε και να επανέλθουμε στην ποινική ζωή. Ο παντογνώστης δικαστής σε κρίνει αργότερα και λέει "να εγκλειστεί και πάλι» και είσαι εκεί, πίσω ξανά. Θα σας δώσω μερικά παραδείγματα της υποτιθέμενης αποκατάστασης. Μπορεί να ζωγραφίζεις πίνακες, αλλά το να πάρεις τον καμβά και τα χρώματα θα ναι σχεδόν θαύμα, μπορεί να σχεδίαζες γραφικά με μελάνι, αλλά δεν θα σου το δώσουν γιατί αυτό χρησιμοποιείται και για τατουάζ. Μπορεί να σχεδιάζεις με μολύβι, αλλά δεν υπάρχουν μολύβια προς το παρόν (ίσως αγοράσουν μερικά σε λίγες μέρες). Υπάρχουν φυλακές που κάποιοι έχουν ό,τι θέλουν, αλλά πρόκειται για τα τσιράκια της διοίκησης. Πρόσφατα, υπήρξε αθλητικός διαγωνισμός που οργανώθηκε από την πολιτιστικό εκπαιδευτή με μπάσκετ, άλμα εις μήκος, ρίψεις σφαίρας. Υπήρχε επίσης ένα τουρνουά βόλεϊ μεταξύ των πτερύγων, αλλά έπαιζαν μόνο εκείνοι που επιλέγονταν (αποκατάσταση;). Τι είναι; Μπάσκετ, ρίψεις κτλ; Αυτο είναι μια ηλίθια απομόνωση από την κοινωνία, ένας διαχωρισμός των κρατουμένων, σαν σε κλουβιά, μια αναζωπύρωση της έχθρας. Γι αυτό ορισμένοι βγαίνουν από τις φυλακές και σκοτώνουν. Ξέρω παραδείγματα ανθρώπων που ήταν εδώ για ένα χρόνο, που φούντωσε το μίσος μέσα τους από την καταπίεση κι από τις ταραχές μέσα τους και μετά όλο αυτό «εξερράγη» από την άλλη πλευρά των τειχών.

Στη φυλακή που βρίσκομαι, υπάρχει μια βιβλιοθήκη, η μεγαλύτερη στις φυλακές, αλλά κανείς δε διαβάζει Tolstoy εδώ. Συνήθως, διαβάζουν κάτι ποινικές ιστορίες. «αποκαθίστανται» μαθαίνοντας την τέχνη εδώ για μήνες. Αυτό είναι εν συντομία η αποκατάσταση. Έρχεσαι ενώπιον της επιτροπής, κάθε έξι μήνες, για να αξιολογήσουν τη συμπεριφορά σου, τη διαδικασία αποκατάστασης. Μπορεί να είναι "καλοί άνθρωποι" και να σε στείλουν σε ημι-ανοιχτή φυλακή κι από κει είναι δυνατό να φύγεις νωρίτερα. Άνδρες μέσα σε κομψά κοστούμια, οι καλύτεροι, νομοταγείς, με μάσκες στο πρόσωπο να σου λένε, «είναι εντάξει η συμπεριφορά σου, είναι καλή, δεν έχουμε επιφυλάξεις, ελπίζουμε να δούμε περαιτέρω βελτιώσεις, η αποκατάσταση πηγαίνει καλά". Σε έξι μήνες, παρα το γεγονός ότι είσαι ακριβώς όπως ήσουν και πριν, χωρίς να έχεις κανένα έγγραφο που να βεβαιώνει κακή συμπεριφορά κλπ θα σου πουν «Ω, έχετε χειροτερέψει, θα πρέπει να αλλάξετε, να βελτιώσετε τη συμπεριφορά σας». Μήπως ξεχνούν τη θετική γνωμοδότηση που έκαναν έξι μήνες πριν και για το γεγονός ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε; Δεν ξέρω, μπορεί να είχαν μια γαμημένη μέρα και να άλλαξαν γνώμη (ίσως να ήθελαν να δώσουν ευκαιρία για βελτίωση). Αχ αυτοί οι γαμημένοι φιλάνθρωποι, είναι τόσο μεγαλόψυχοι! Θα μου έδιναν την ευκαιρία για βελτίωση! Είναι ένα γαμημένο «δώρο εξ ουρανού»!

Προσφάτως, τιμωρήθηκα με απομόνωση. Πάλευα για το δίκιο μου και με τιμώρησαν. Απομόνωση σημαίνει επίσης ότι δε μπορείς να λαμβάνεις κάποια πακέτα. Γι αυτούς είναι μια τιμωρία. Είναι εντελώς παράλογο, αλλά είναι τιμωρία. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στη φυλακή δημιουργούσα πολλά προβλήματα όπως λένε. Πέρασα από τρεις χειρουργικές επεμβάσεις. Αλλά, χτύπησα έναν δεσμοφύλακα, έσπασα κάτι παράθυρα, έκανα καυγάδες και αγωνιζόμουν για τα δικαιώματά μου, με θεωρούσαν λοιπόν έναν επικίνδυνο κρατούμενο. Με έκλεισαν σε μια ειδική πτέρυγα. Σε κελί 1,5 επί 3 μέτρα, είχα δυο φορές την ημέρα έρευνα στο κελί, που σημαίνει ότι ανακάτευαν τα πάντα εκεί μέσα. Είχα 4 επισκέψεις την ημέρα. Παρα το γεγονός ότι υπήρχε κάμερα στο κελί και ο «Μεγάλος Αδερφός» με παρακολουθούσε όλη την ώρα. Με έντυσαν με μια κόκκινη φόρμα και με έγδυναν εντελώς κάθε φορά που έπρεπε να αφήσω το κελί. Μου έδεναν χέρια και πόδια με αλυσίδες πράγμα που μου έκανε πληγές στα πόδια. Δεν είχα ούτε τηλεόραση, ούτε ραδιόφωνο στο κελί. Υπήρχε μόνο ένα μεγάφωνο απ’ οπου κάποιες φορές έπαιζαν ράδιο και συχνά χαλαρωτική μουσική, ήχους από κύματα, κελαηδίσματα πουλιών κ.α. Ήμουν απομονωμένος σε ένα κελί για 3 χρόνια, τα μόνα πρόσωπα που έβλεπα ήταν αυτά των δεσμοφυλάκων, πάντα σοβαρά και γεμάτα υπεροψία. Δεν είχα κανέναν να μιλήσω γι αυτά τα τρία χρόνια. Φυσικά, προσπάθησαν να με τσακίσουν ψυχολογικά και πολλές φορές με προκαλούσαν να συμπεριφέρομαι επιθετικά. Και μετά με τιμωρούσαν λόγω βίαιης συμπεριφοράς. Τώρα, είμαι σε κανονική πτέρυγα, σε κανονικό κελί, αλλά με απειλούν ότι θα με ξαναπάνε πίσω στην πτέρυγα των «επικίνδυνων» Είναι δύσκολο να μείνεις ήρεμος.

Αυτά λοιπόν για το πώς είναι το δίκαιο, ο νόμος που φτιάχτηκε από άψογους δικτάτορες. Πρέπει να παλέψω μ’ αυτή τη δικτατορία για τουλάχιστον τρία ακόμη χρόνια και πιστεύω πως αυτό το σύστημα δε θα καταφέρει να με τσακίσει. Artek

διέυθυνση:
Artur Konowalik
Zaklad Karny
Zaleska 76
35-322 Rzeszow
Poland

πηγές (κείμενο σε πολωνικά/αγγλικά) :
http://www.ack.most.org.pl/index.php?go=1
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=810517

kratoumenoi.ath.cx