Blog

Naszła mnie ostatnio refleksja nad aktualnym wydarzeniem sportowym jakim jest odbywający się w Niemczech mundial. Odnosi się on znakomicie do rzeczywistości, jej hierarchii społecznej, ekonomii oraz statusu majątkowego nielicznej grupy społecznej, którą możemy zobaczyć na prawie każdym kanale w swoich odbiornikach telewizyjnych w zaciszu domowej egzystencji. Burżujstwo lukrujące się w swojej klasie, ich szlachetne uniesienia nad masowym pospólstwem, [...]

To co się dzieje ostatnio wokół Inicjatywy Uczniowskiej to jakieś kuriozum. Wielki, potężny rząd IV PRL oraz jego propagandowa tuba pod wodzą, notabene dawnego anarchisty, Wildsteina przypuściły zmasowany atak na stosunkowo małą, choć bardziej aktywną niż wiele innych tzw. organizacji młodzieżowych (czytaj: biur turystycznych), organizację uczniowską. Napisano o tym wiele już z jednej i drugiej strony barykady. Ale to zastanawiające, jak ta nieliczna grupa ludzi potrafi wstrząsnąć potężnym ministerstwem do tego stopnia, że nasyła na nich policję kryminalną i szczekaczki telewizyjne.

IU to rysa na pięknym pomniku pokolenia JP2, które wylansowano w mediach parę miesięcy temu. Przeszkadza w tworzeniu wizji Wielkiej Młodzieżowej Konserwatywnej Rewolucji Kulturalnej. Jak widać, nie każdy młody człowiek dobrze czuje się w tym kostiumie. IU jest także groźna dlatego, że nie jest pod kontrolą żadnej instytucji. Ani kościoła, ani rządu, ani innych "znormalizowanych" organizacji. Pewnie by już woleli, aby za tym stał np. Owsiak, bo to diabeł znany, okiełznany i bezrogi. Ale nie. To zupełnie nieznana sytuacja dla polityków wychowanych w PRL, że powstała organizacja, za którą nie stoi żadna tajemna siła. To się im w głowach nie mieści, że ludzie po prostu tak sami z siebie potrafią czasem zacząć działać.

Jeśli czegoś nie znamy, to się tego zwykle boimy. Giertych już nawet się nie wystraszył. On wpadł w histerię, a razem z nim cały jego dwór. Ale to dobrze w sumie. Jeśli się IU boją, to oznacza, że jej powstanie poruszyło coś ważnego w tym kraju. Zabełtało w tej zatęchłej sadzawce.

A przepisy na wydmuszki z farbą, to i we wspomnieniach powstańców warszawskich można znaleźć, więc albo MEN przestanie histeryzować, albo będzie trzeba zdjąć, dajmy na to, "Kamienie na szaniec" z listy lektur.

P.S. Cytat miesiąca. Wiceminister Orzechowski

Wczoraj media poinformowały o tym, iż Inicjatywa Uczniowska nawołuje młodych ludzi do przemocy, poprzez stosowanie akcji bezpośrednich. Informacje te zostały zaczerpnięte z  biuletynu „Buntownik”, tworzonego przez ludzi o poglądach wolnościowych oraz związanych z Federacją Anarchistyczną. Cała sprawa bardzo szybko została rozdmuchana w mediach, bez jakiejkolwiek wcześniej konsultacji z Inicjatywą Uczniowską w tej sprawie. Spowodowało to, że grupę postawiono w bardzo niekorzystnym [...]

Pojęcie odonianizmu używam tutaj jako synonimu anarchizmu. Nie chodzi tu o rzucających bomby zza pazuchy i tego rodzaju rzeczy, bo to terroryzm, bez waględu na to jakich używa szczytnych ideałów do jego usprawiedliwienia; nie chodzi także mi o socjal-darwinistyczną, skrajnie prawicową ekonomię "libertarniańską" . Chodzi o anarchizm, którego pierwsze ślady możemy znaleźć już we wczesnym taoizmie. O tę myśl wyrażoną przez Shelley'a i Kropotkina, Emmę Goldman i Goodmana. Podstawowym przeciwnikiem anarchizmu jest autorytaryzm państwa (wszystko jedno czy socjalistycznego, czy kapitalistycznego), a jego zasadniczym motywem moralno-praktycznym jest współpraca (solidarność, pomoc wzajemna). Dla mnie osobiście, jest najbardziej interesującą ze wszystkich teorii politycznych.

Przedmowa do opowiadania 'The Day before the Revolution' dedykowanego Paulowi Goodmanowi 1911-1972

Ursula Le Guin była jedną z moich ulubionych pisarek nim jeszcze wiedziałem co to jest anarchizm, a właściwie dopiero niedawno dowiedziałem się o jej poglądach na ten temat. Nigdy nie epatowała w swoich historiach ideologią, ale czerpiąc ze swej niesamowitej i błyskotliwej mądrości oraz wiedzy, tworzyła nowe światy, aby uwydatnić dzięki temu zabiegowi nasze bardzo ziemskie problemy. Od przeczytania jej pierwszej książki, kiedy miałem 13-14 lat, uważam, że bije o głowę większość znanych mi pisarzy S-F czy fantasy, bo pokazywała znacznie więcej niż tylko wyświechtane, schematyczne historie. Po prostu mądre i piękne...

Ostatnio pochłania mnie lektura ciekawej książki Ted'a Nace'a "Gangi ameryki. Współczesne korporacje a demokracja"

"Zdaniem liberałów [w znaczeniu amerykańskim, czyli u nas socjaldemokratów - przyp. XaViER], na przykład ekonomisty J.K. Galbraitha, jak gdyby zawsze zwycięska polityka Nowego Ładu ostatecznie rozwiała obawy ery postępu przed dominacją korporacji. Gwałtowne pracownicze zrywy były w dużym stopniu sprawą przeszłości. Świat pracy stał się teraz częścią amerykańskiego establishmentu. Umowa społeczna, która gwarantowała robotnikom fabrycznym ubezpieczenie zdrowotne i inne korzyści klasy średniej, zdawała się zapewniona. Galbraith zaproponował nową, samoregulującą się społeczną fizykę - koncepcję, że korporacyjna siła automatycznie wytwarza równą jej społeczną reakcję opozycyjną. "Prywatna potęga gospodarcza - pisał Galbraith - znajduje się pod kontrolą rownoważącej potęgi tych, którzy są jej podporządkowani." Zgodnie z teorią rownowagi sił Galbraitha system mocy wzajemnie się kompensujących istnieje w amerykańskiej gospodarce i polega na tym, że siła korporacji jest ograniczana przez związki pracownicze, rządowe organa kontrolne i wiele instytucji obywatelskich. Nie wszyscy jednak podpisali się pod optymistyczną teorią Galbraitha. Na pozór wydawało się, że biznes z zadowoleniem oddał część władzy związkom zawodowym i federalnemu nadzorowi. Co by się jednak stało, gdyby biznes został odpowiednio sprowokowany - czy to naruszeniem zysków przez dochody klasy robotniczej, czy to ingerencją rządowych przepisów prawnych w korporacyjne przywileje? Czy gdyby wielki biznes wykonał skoordynowany wysiłek, by napiąć swe polityczne muskuły, to rownoważna siła rzeczywiście utrzymałaby to dażenie w ryzach? Rozwój
wydarzeń od roku 1971 aż do dnia dzisiejszego pokazuje jednoznacznie, że odpowiedź brzmi: Nie."

Wcześniej autro pisze dlaczego kapitalizm się zreformował chwilowo w latach 30. i wycofał się na z góry upatrzone pozycje:

Ostatnio przeczytałem o Georgesu Brassensie, najwybitniejszym francuskim autorze piosenek, śpiewającym poecie i balladziście. Swietnie poruszył istote miłości oraz śmierci, wiary i Boga. Przytocze jego wypowiedzi z którymi się zgadzam. MIŁOŚĆ„Musset powiedziałby, że miłość czerpie siły z braku pokarmu, umiera zaś z jego nadmiaru. Jeśli widuje się każdego dnia tego samego przyjaciela lub tą samą kobietę, może się zdarzyć, że przynajmniej jedna [...]

Dzisiaj rano odbyło sie nagranie do programu o wdzięcznej nazwie „Cała prawda”, który podjął się dość egzotycznego tematu. Chodziło mianowicie o konflikt między młodzieżowymi subkulturami punkowców oraz skinheadów. Kilka dni wcześniej realizator programu szukając osób do wystąpienia w nagraniu studyjnym, nie mógł znaleść osób, które mogłyby wziąć udział w programie. Mimo trudności w podjęciu decyzji, ostatecznie postanowiłem [...]