Blog

Ostatnio czytając książkę "Purpurowa aura protopartorga" Jewgienija Łukina, natrafiłem na ciekawy fragment, których chciałbym się podzielić z innymi czytelnikami CIA.

Przyjęto uważać, że w sporach zazwyczaj wygrywa ten, który rozumniejszy. Kompletna bzdura!... Po pierwsze, głupszy zawsze jest pewny swojej racji, tymczasem mądry zawsze o swojej powątpiewa. Po drugie, mądry rozumie argumenty przeciwnika, a głupi – nie, choćby miał pęknąć... A jeśli sobie jeszcze przypomnimy, że durniom w dodatku zawsze się szczęści, to którz, pytam się, z takich dwóch adwersarzy powinien zostać zwycięzcą?

Jedynie w jednym jedynym przypadku obarczony intelektem biedaczek może wygrać z głupszym kłótnię: jeśli na czas zrozumie, że trzeba odegrać rolę pełnego kretyna. Weźmy, dla przykładu polityków... Myślicie, że w normalnym życiu są tacy jak w parlamencie?... Oczywiście, że nie! W normalnym życiu to niegłupi ludzie. No, sami pomyślcie: czy rzeczywiście mógłby jakikolwiek przeciętny przygłup dosięgnąć tak wysokiego poziomu idiotyzmu, dzięki któremu zaufanie wyborców do swojego wybrańca stanie się zupełnie bezgraniczne?...

Jewgienij Łukin : Purpurowa aura protopartorga; Wyd. I; Warszawa: KiW, 2005; ISBN 83-05-13397-4; s.129

Po wpisaniu w wyszukiwarkę portalu magicznego słówka "Kedys" dowiaduję się... niczego. Wierzyć się nie chce.
Myślę, że sprawa jest jak najbardziej godna uwagi, tym bardziej, sami Litwini proszą o nagłaśnianie całej tej nienormalnej afery.

Kowno, październik ubiegłego roku. Wtedy to Litwa dowiaduje się o Kedysie, który staje się jedynym podejrzanym o zamordowanie dwóch osób zamieszanych w molestowanie seksualne jego czteroletniej córeczki. Sprawa najprawdopodobniej nie zyskałaby takiego rozgłosu, gdyby nie to, że oskarżeni pedofile to ludzie na wysokich stanowiskach...

Zanim Drasius Kedys wziął sprawy w swoje ręce, przez około rok robił dosłownie wszystko, aby zwrócić uwagę wymiaru sprawiedliwości na zaistniałą sytuację. Zgłoszenie na policję faktu molestowania córki zostało zignorowane, również wysłanie około 200 listów (zawierających nawet nagranie zeznań dziewczynki, notabene uznanych przez biegłych za wiarygodne) do posłów, eurodeputowanych i mediów nie przyniosło większego efektu. Jak to możliwe?

Miesiąc temu odnaleziono ciało Kedysa (poszukiwanego wcześniej listem gończym). Według prokuratury nie został on zabity, na co wskazywałby zdrowy rozsądek, ale udusił się swoimi wymiocinami. Co więcej, donosi się, że był wtedy pod wpływem alkoholu (no tak, jakże by inaczej?).

Wisienką na torcie w całej sprawie jest decyzja sądu o przydzieleniu opieki nad dziewczynką matce, pomimo wyraźnego życzenia dziecka, by zajmowała się nią siostra ojca. Według zeznań dziewczynki, matka dopuszczała do molestowania córki, co więcej, była na spotkaniach obecna.

Nie chodzi o debatę w stylu "Kedys zrobił dobrze/niedobrze, niepotrzebne skreślić", ale o zwrócenie uwagi na działanie machiny urzędniczej. Zachęcam do drążenia i nagłaśniania sprawy.

Nieznani sprawcy w nocy z 15 na 16 maja przekształcili jedną z ulic Aten w kompleks boisk do piłki nożnej i koszykówki. Jak widać, uliczne światła okazały się idealnym oświetleniem do prowadzenia gry w godzinach nocnych. Niestety, z rana na miejsce przybyli ci, którzy w szkole do gier zespołowych byli wybierani jako ostatni. Postanowili więc rozmontować nowopowstałe boiska, stało za nimi prawo i reszta aparatu represji.

Drodzy gliniarze, to, że nie potraficie grać w nogę nie oznacza, że inni też nie potrafią, może lepiej by było, gdybyście również zaczęli uprawiać jakiś sport zamiast psuć zabawę innym. Proponuję baseball, bo na pałowaniu się znacie, jak mało kto.

Za: athens.indymedia.org

"Śmierć garbatym nosom" - kilkunastometrowy transparent tej treści wisiał w sektorze kiboli Resovii podczas sobotnich derbów ze Stalą. Na drugim, jeszcze większym, który przykrywał chuliganów, pokazano przekreślonego Żyda w biało-niebieskiej jarmułce. Kolory te są barwami rzeszowskiej Stali. Nikt nie zareagował. Ani ochrona, ani policja, ani piłkarscy działacze.

Gwiazdą i bohaterem kolejnej retrospektywy tegorocznego Festiwalu Era Nowe Horyzonty będzie Jean-Luc Godard: francuski reżyser i scenarzysta filmowy, krytyk, eseista, teoretyk kina, etnolog i aktor.

Godard, ojciec filmowego postmodernizmu, radykalny, bezkompromisowy awangardzista, jest najbardziej nowohoryzontowym spośród wszystkich reżyserów. Jego pierwszy film fabularny „Do utraty tchu” (1959), uważany jest za najważniejszy - obok „Obywatela Kane'a” (1941) Orsona Wellesa - debiut w historii kina, a zarazem najważniejszy film dla rozwoju Nowej Fali, który na równi z pierwszym filmem Alaina Resnais „Hiroszima, moja miłość” (także 1959) czy obrazem „ Przygoda” (1960) Antonioniego zrewolucjonizował kino lat 60. Ale to nie radykalne treści, a ogromna potrzeba dekonstruowania starej estetyki i badania nowych możliwości kina zdecydowały o nowatorstwie tych filmów. I choć po premierze podkreślano słabości formalne i błahość tematyczną „Do utraty tchu”, to jednak właśnie ten film ten stał się manifestem inspirującym twórców filmowych do szukania nowych dróg.

W dziedzinie formy Godard burzy gramatykę, stylistykę i dotychczasowe konwencje języka filmowego. Wprowadza improwizację do dramaturgii, dialogu i montażu. Bohaterowie Godarda postępują bez wyraźnych logicznych motywów, kierują się wyłącznie instynktem. Jako skrajni indywidualiści buntujący się przeciwko panującemu porządkowi i przezeń niszczeni, dają wyraz nowej mitologii: absolutnej wolności opartej na autentyczności i spontaniczności zachowań. Reżyser prowokacyjnie odrzuca tradycyjne reguły narracji. Zrywa ze starą dramaturgią w dialogach - banalnych, nieistotnych, niesłużących rozwojowi akcji, ale jednocześnie dobitnie określających filmowe postaci. Proponuje nowy sposób filmowania ręczną, ruchliwą kamerą, w scenerii naturalnych wnętrz i przestrzeni, co daje - często świadomie - zdjęcia niedoskonałe, nieoświetlone, nieostre.

Na początku Godard improwizował, wiele efektów w jego filmach wynikało z intuicji, było wręcz przypadkowych. Kolejne utwory powstawały już bardziej świadomie, bliższe były poetyce eseju niż typowym dramatom ekranowym. Na autorską wypowiedź składała się nie tyle fabuła, co raczej seria improwizowanych scen, swobodne operowanie realiami i abstrakcjami, monologi bohaterów, cytaty słowne i obrazowe, kolaże (zwłaszcza slogany i ogłoszenia z gazet i czasopism, które w ujęciu reżysera urastają do symboli współczesnego świata).

Obsesja totalnej "wolności" twórczej sprawiła, że kino stało się dla Godarda instrumentem służącym nie tylko do badania i przedstawiania świata, lecz także do oddziaływania na świadomość ludzi. Radykalne tendencje estetyczne szły z parze z radykalizmem politycznym i w rezultacie "papież nowego kina" zaczął kręcić filmowe plakaty. Później ograniczył działalność do realizacji filmów telewizyjnych, uruchomił własne studio, eksperymentując w zakresie wykorzystania słowa i dźwięku w filmie, badał możliwości tkwiące w technice wideo. Na początku lat 80. powrócił do filmu kinowego, ale po kilku latach porzucił ostatecznie fabułę na rzecz eseju filmowego. Przy całej kontrowersyjności swoich poszukiwań Godard należy do twórców, którzy wywarli największy wpływ na rozwój współczesnego kina.

Godard, obchodzący w tym roku 80. urodziny, pokaże na rozpoczynającym się za kilka dni festiwalu w Cannes swój najnowszy esej „ Film Socialisme”, którego, mam nadzieję, polska premiera odbędzie się na wrocławskim festiwalu w obecności reżysera. Z okazji retrospektywy wydane zostaną także trzy publikacje: „ Pasja. Filmy Jean-Luca Godarda” Ewy Mazierskiej, prace teoretyczne Godarda, a także analiza jego wybranych filmów przeprowadzona przez Grzegorza Królikiewicza z łódzkiej szkoły filmowej.

źródło:
http://wroclaw.gazeta.pl/wroclaw/1,35751,7865665,Jean_Luc_Godard___papie...

W Atenach, stolicy Grecji, często odbywają się ostatnio protesty i zamieszki. Na zdjęciach można dostrzec psa, który konsekwentnie przez dwa lata "bierze" w nich udział. Czy towarzyszy swojemu właścicielowi, który aktywnie uczestniczy w każdym proteście, czy też bierze w nich udział z własnej woli - tego nie udało się ustalić. Podobno pies wabi się Loukanikos (Kiełbasa) i ma już wielką grupę fanów na Facebooku.

The Legendary Athens Greece Riot Dog from Anti Copyright on Vimeo.

Więcej zdjęć bojowego psa w akcji podczas zamieszek w Grecji:
http://www.joemonster.org/art/14078/Grecki_pies_zadymiarz

Relacja z Latynoamerykańskiego Herald Tribune: " Jak stwierdziła policja cztery osoby zostały ranne, a pięć innych aresztowanych podczas starcia pomiędzy policją a grupą protestujących, którzy rzucili kamienie i bomby zapalające na ambasadę Grecji w Buenos Aires. Protestujący sa członkami anarchistycznej grupy, która domaga się zwolnienia Giannisa Dimitrakisa, greckiego anarchisty skazanego na 35 lat więzienia za atak na bank w Atenach w 2006 r. Trzej policjanci i jeden z zatrzymanych demonstrantów zostali hositalizowani w celu opatrzenia ran odniesionych w trakcie niepokojów.
Starcie rozpoczęło się gdy demonstranci spróbowali podłożyć ogień pod drzwiami ambasady, znajdującej się w dzielnicy La Recoleta."

Wideokracja
reż. Erik Gandini
Szwecja, Dania, Wielka Brytania, Finlandia 2009, 80 min.

Erik Gandini znany jest między innymi z takich produkcji jak „GITMO – Nowe prawa wojny”, czy „Nadprodukcja. Terror konsumpcji”. Tym razem pod nóż wziął system medialny we Włoszech, a w zasadzie imperium medialne Silvio Berlusconiego. Jest to zręcznie wyreżyserowany obraz nas samych, społeczeństwa spektaklu.

Gandini w swoim filmie skupia się na kilku kluczowych postaciach:
- Fabrizio Corona – król paparazzich, który dla pieniędzy gotów jest zrobić wszystko m.in. rejestrowanie z ukrytej kamery swojego procesu rozwodowego, który następnie odsprzedaje telewizji Berlusconiego, czy też nakłonienie morderców do założenia na pogrzebach swoich ofiar koszulki z jego nazwiskiem. Określa siebie mianem Robin Hooda, który „zabiera bogatym i daje… tylko sobie”. Inkasuje 10 tyś. euro za godzinny występ w ekskluzywnym klubie. Każe również płacić gwiazdom za to, że nie opublikuje kompromitujących ich zdjęć.Zrobi wszystko, aby zaistnieć.
– Lele Mora – władca marionetek. To on pociąga za wszelkie sznurki i decyduje kto zostanie gwiazdą w świecie telewizji. Jest najbardziej wpływowym agentem. To dzięki niemu, nieznani osiągają błyskawiczny sukces. Gości u siebie takie gwiazdy polityki jak Tony Blair, Putin, czy Kaddafi. Ma również głęboką sympatię do Benito Mussoliniego. Co więcej, nie wstydzi się tego. Ochoczo prezentuje przed kamerą muzyczne nagrania z okresu faszystowskiej dyktatury. Mieszka na Costa Smeralda, włoskiego odpowiednika Hollywood.
- Silvio Berlusconi – właściciel imperium medialnego we Włoszech. Co nie dotknie, zamienia w złoto. Magazyn Forbes w 2008 oszacował jego majątek na 9.4 mld USD, co daje mu 3 miejsce we Włoszech.
- Ricky Canevali – prosty robotnik (spawacz), który chce się wyrwać z życiowej melancholii. Marzy o szybkiej karierze i sławie. Najprostszą metodą do tego jest telewizja. Ricky szczerze w to wierzy, ponieważ ma talent: śpiewa i tańczy jak Ricky Martin, a w sztukach walki jest równie sprawny jak Jean-Claude Van Damme. Zauważa jednak, że do telewizji łatwiej jest się dostać młodym dziewczynom, których zadaniem jest jedynie seksownie wyglądać i asystować prowadzącym prezenterom telewizyjnym.

Od ponad 30 lat włoskim społeczeństwem rządzi telewizja. Dla 80% ludzi Włochów to jedyne albo główne źródło informacji. Wideokracja mówi wprost: „Bez świata mediów nie osiągniesz niczego. Bez świata mediów jesteś niczym. Czego nie ma w naszym spektaklu, nie ma w rzeczywistości”. Żeby było zabawniej, całą tą władzą dusz rządzi jeden człowiek, Silvio Berlusconi. Człowiek, który stoi ponad prawem. Człowiek, który wywalczył dla siebie ustawę o immunitecie sądowym. To on stworzył potęgę telewizji konsumpcji, która zastąpiła prawdziwą demokrację. Każda dziedzina życia stała się towarem, rozrywką opartą na sensacji i najniższych instynktach. Berlusconi skupił w swoich rękach władzę prawie absolutną, kontrolując 90% mediów. Doliczmy do tego 120 milionów sprzedanych pism plotkarskich rocznie. Społeczeństwo spektaklu.

Na pierwszym dniu festiwalu „Weekend z Cyfrowym Planete Doc Review” było ponad 100 osób. Sporo, patrząc na poprzednią edycję, która miała swoją premierę we Wrocławiu rok temu. Oby tak dalej! Przed nami sobota i niedziela. Aby w te dni, było jeszcze więcej zainteresowanych ambitnym kinem dokumentalnym z najwyższej półki.

Oficjalna strona Festiwalu:
http://www.docreview.pl/2010/

Wpis: Planete Doc Review 2010: Wideokracja [Kino Warszawa] pochodzi ze strony: Tomasso.pl

Wszystkim zwolennikom zwiększenia uprawnień, podnoszenia pensji i wczesnych emerytur dla psiarni dedykuje tego newsa z tvn:

Dwa miesiące temu złodziej ukradł 75-letniej kobiecie torebkę. Policja po dwóch tygodniach umorzyła śledztwo.
Kiedy poszkodowana zauważyła rabusia wchodzącego do jednego z bloków, postanowiła działać. Nie chciała dzwonić na policję bo sama mówi, że miała już jej dosyć. Zadzwoniła po siostrę i obie złapały mężczyznę. Policja jest pod wrażeniem determinacji kobiet.

Więcej uprawnień dla policji bo w czasie pałowania gruby się męczy! Warto pamiętać, że być stróżem prawa to jest pomysł durny.

Profesor George Rekers, członek homofobicznej, quasi-naukowej organizacji Narodowe Zrzeszenie na rzecz Badań i Terapii Homoseksualizmu, prawdopodobnie sam jest orientacji homoseksualnej.

Amerykańskie media ujawniły, że Rekers za pośrednictwem strony rentboy.com "wynajął" 20-letniego mężczyznę, by ten spędził z nim 10 dniowy urlop w Europie. Działacz przyznał się do tego, twierdząc jednak, że zabrał ze sobą "chłopca na telefon", by ten nosił za nim walizki i nie miała tu miejsca żadna relacja na tle miłosnym - na ujawnionych zdjęciach pary widać jednak, że walizki nosił sam. Wybranek profesora opisuje się na swoim profilu jako "wrażliwy" i "dziki" młodzieniec "z piękną pupą".

Rekers napisał kilka prac, w których twierdzi, że homoseksualizm jest chorobą, wygłaszał potępiające go wykłady na całym świecie. Konserwatywna organizacja Family Research Council, której Rekers był współzałożycielem, wyparła się jakichkolwiek kontaktów z nim.

Znany, ale niedoceniany polski satyryk Janusz Korwin- (wśród fanów znany jako Kurwin) Mikke po raz kolejny uraczył internautów swoim występem, tym razem udzielając wywiadu dla portalu Onet.pl. Spośród standardowego wachlarza żartów z Żydami i niepełnosprawnymi, należałoby wyróżnić kilka nadzwyczaj udanych:

Zapraszamy do słuchania kolejnej audycji z cyklu "Czy masz świadomość?" w Studenckim Radiu Żak Politechniki Łódzkiej. Czekamy na Was w sobotę 8 maja, w godzinach 15.00 – 18.00.

Tematem najbliższego programu będzie kondycja transportu rowerowego w Łodzi i regionie.

Wraz z nastaniem wiosennej pogody na naszych drogach i chodnikach pojawia się coraz więcej rowerzystów. Wraz z nimi, jak co roku, pojawiają się te same pytania - jak i gdzie rowerzyści mają poruszać się po drogach? Czy warunki ścieżek rowerowych w Łodzi i okolicach są na poziomie standardów Unii Europejskiej? Czy rowerzyści są traktowani na takich samych zasadach, jak piesi lub kierowcy? Czy ich potrzeby rozumieją pozostali uczestnicy ruchu drogowego oraz decydenci i specjaliści, którzy zarządzają rozplanowaniem i budową dróg?

O przedstawionych zagadnieniach będziemy rozmawiać z naszymi gośćmi: przedstawicielami Zarządu Dróg i Transportu w Łodzi oraz z aktywistami działającymi na rzecz transportu rowerowego. Poruszymy ponadto temat turystyki rowerowej oraz dynamicznie rozwijającej się mody na jazdę tym środkiem transportu.

Zachęcamy Was do dyskusji. Dzwońcie: ((42) 63 13 888) lub piszcie na Gadu - Gadu: (12888). Dla najbardziej aktywnych słuchaczy czekają nagrody!

Audycję poprowadzą Jola Osmulska oraz Asia Gruszczyńska.
Do usłyszenia 8 maja o godzinie 15.00!

Strona audycji: Czy masz świadomośćwww.czymaszswiadomosc.pl
Facebook: Czy masz świadomośćwww.facebook.pl/czymaszswiadomosc
Audycja powstaje przy współpracy z kwartalnikiem Obywatel.

Radia Żak można słuchać w regionie łódzkim (88,8 MHz) oraz przez Interet: www.zak.lodz.pl

Fotki z anarchistycznych demonstracji pierwszomajowych. Cz.1.

Some photos from different May Day demos around the world. Random selection. More to follow.

8 maja na terenie Instytutu Sztuki "Wyspa" odbędą się dwa wydarzenia organizowane przez międzynarodowe stowarzyszenie "If I Can't Dance I Don't Want To Be A Part Of Your Revolution" i Holenderski Instytut Sztuki.

W ramach przedsięwzięcia "Affectionally yours" artyści z różnych krajów zaprezentują swoje spojrzenie na tematy emocji, uczuciowości i więzi.
Wernisażowi ich prac towarzyszyć będzie wydarzenie pod hasłem "Notes of protest - Draft Cards Burning Here". Będzie to koncert złożony z reinterpretacji pieśni z okolic protest-songu. Prze-TFU-rcami będą :
ANDRZEJ BRAMOWSKI I ARIERGARDA PIOSENKI CHODNIKOWEJ
ANTYBIOTYK
POPSYSZE
SPOIWO
WIELORYB

miejsce: ul. Doki 1 (teren Stoczni Gdańskiej, wejście od Placu Solidarności)
Start: 19:00
Wstęp wolny

Szczegóły na stronie ISW: http://www.wyspa.art.pl