Publicystyka

1. Ogólnie

Wraz z Esperantem, jako językiem porozumiewania się, Zamenhof propagował quasi religijną "miłość bliźniego". Ten rozproszony pomysł bazuje na liberalno- humanistycznym sposobie myślenia, np.: wyobrażenie, że cała ludzkość jest jedną rodziną, która musi odnaleźć drogę ku sobie, albo wyobrażenie że wszystkie religie świata mają wspólne korzenie i mogą być razem zharmonizowane (zespolone). Ten pomysł był podjęty przez wielu esperantystów jako interesujący, ale wielu z nich nie było w stanie zbyt wiele osiągnąć wraz z "miłością bliźniego".

W warszawskim wydawnictwie Aletheia ukazała się książka dr Jacka Uglika "Michała Bakunina filozofia negacji".

Informacje o książce:
Niniejsza rozprawa, Michała Bakunina filozofia negacji, stanowiąca zmodyfikowaną wersję doktoratu, nie jest wbrew pozorom poświęcona problemowi anarchizmu. Kwestia ta rzeczywiście zostaje omówiona na kartach książki, ale nie jest wyłącznym jej tematem. W publikacji podjąłem bowiem próbę całościowego omówienia filozoficznego dorobku Bakunina w celu przekonania Czytelnika, że myśl ta, zogniskowana wokół kategorii negacji, okazuje się w ostateczności wyrazem konsekwentnej afirmacji człowieka konkretnego, a zatem filozofia Bakunina daleka jest od formułowania teoretycznych postulatów zniszczenia zawsze aktualnej rzeczywistości w imię nieokreślonej przyszłej harmonii.
Jacek Uglik (rocznik 1976), doktor filozofii, adiunkt w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Zielonogórskiego. Specjalizuje się w filozofii rosyjskiej - zainspirowany głównie dziełem Dostojewskiego oraz dziewiętnastowiecznym anarchizmem. Od kilkunastu lat wydaje artzine'a "Blasfemia", jest autorem tomu poetyckiego, jeszcze nie całkiem umarły (Portret, 2005), a także szkiców z zakresu literatury, filmu i dramatu publikowanych na łamach ogólnopolskich periodyków kulturalnych. Wybrane teksty zamieszcza w sieci pod adresem www.blasfemia.blog.onet.pl

Pozycja do nabycia pod adresem http://www.unus.shop.pl/unus/skrypty/ks_wyd.pl?294

„To smutne, że z powodów politycznych nie można wprost mówić tego, co wszyscy wiedzą - że wojna w Iraku toczy się głównie o ropę” - pisał w swoich wspomnieniach były szef banku centralnego USA, Alan Greenspan.[1] Tymczasem prawdę o wydarzeniach 11 września, które były bezpośrednim powodem wojny, poznaje coraz większa liczba mieszkańców globalnego imperium.

Jednym z największych „autorytetów moralnych” współczesnej Polski jest światowej sławy filozof, profesor Oxfordu i doktor honoris causa wielu uniwersytetów, Leszek Kołakowski. Jego osoba była zgłaszana przez wielu intelektualistów jako idealna kandydatura na prezydenta RP. Wielu obcokrajowcom Polska kojarzy się właśnie między innymi z Kołakowskim. Tymczasem śmiem twierdzić, że lektura wielu dzieł owego myśliciela jest zwykłą stratą czasu. Takie przekonanie uzyskałem po zapoznaniu się z pierwszym tekstem z cyklu „Mini-wykłady o maksi sprawach”, zatytułowanym „O władzy”. Ów wykład jest w istocie kompilacją dzieł innych myślicieli, ze szczególnym uwzględnieniem Engelsa i Lenina, dostosowanych do teorii liberalnej i katolickiej. Jako taki prezentuje sobą trudne wręcz do rozsupłania pomieszanie pojęć i lawirowanie między różnymi punktami widzenia, zawsze jednak przeprowadzane w taki sposób, aby maksymalnie zadowolić możnych. Uderzającą w oczy rzeczą jest to, że autor nie potrafi odróżnić od siebie kilku różnych znaczeń tego samego słowa, w bardzo perfidny sposób zwodząc czytelnika na manowce. Sam tekst jest napisany prozą poetycką, tonem melancholijnego proroka zadumanego nad losami świata i z troską spoglądającego w jego przyszłość.

„Jeżeli Biosfera jest naroślą na powierzchni planety, bestia, niszcząca ją jest również naroślą. Niszczyciel Ziemi jest rdzą czy nimbem na powierzchni ludzkiej społeczności. Nie jest wydzielony przez każdą społeczność, przez rodzaj ludzki. Możliwe, że trupia bestia została wydzielona tylko przez jedną społeczność spośród miriad.”

- Fredy Perlman

Prymitywizm - radykalna alternatywa i krytyka cywilizacji

- Bartosz Bobkowski -

Nurt prymitywistyczny, zwany również anarcho-prymitywizmem, radykalnym prymitywizmem, ruchem anty-cywilizacyjnym czy technologicznym -niestety jest właściwiej opisany niż nazwany. Nie należy go również mylić z prymitywizmem w sztuce. Pod hasłem zachodniego prymitywizmu, powrotu do korzeni, źródeł - powierzchownie może się kryć również idea anarcho-prymitywizmu. Prawdopodobnie zawiodę niektórych z was - jednak rzecz ma się trochę inaczej. Niestety często jest tak, że radykałowie także pozostają na tej powierzchownej, wydawać by się mogło dość atrakcyjnej idei - powrotu do źródeł. Wyobrażenia prymitywu, które bierze się z takiego myślenia często było wykorzystywane do uprawomocnienia rasizmu i imperializmu w historii Zachodu. Teza, że Zachód czy inna polityczna-kulturowa część naszej cywilizacji może odkryć swoje źródła przez podróż do prymitywu, zawiera wiele sprzeczności.

Po pierwsze mylna jest teza, iż prymitywi zamieszkują świat - wieczny i nie zmieniający się. Historia, jak trafnie określa Perlman mianem „swojej opowieści”, jest opowieścią dominacji i kontroli, która jest swym narratorem. Prymitywy jednak wbrew powszechnym przekonaniom nie należą do struktur tejże opowieści, zatem nie zajmują tego typu miejsca w chronologii. Ponadto wyobrażenie to odmawia prymitywom możliwości rozwoju, co zostało historycznie wykorzystane do scharatkteryzowania ich jako - zacofanych, uzasadniając tym samym potrzebę zachodniej interwencji w imię postępu.

Despotyzm przeszedł z pałaców królów do rewolucyjnych komitetów./.../
W kraju nastąpiła tylko zmiana w ubiorze.
/Jean Varlet „Explosion” 1793/

Ludu Powstań! Socjaldemokratyczni krwiopijcy gnębią ciebie. Ci, którzy przedtem krzyczeli za wolnością, braterstwem i równości , teraz czynią straszną przemoc! Zabijaj więźniów bez procesów i śledztw, i nawet bez „rewolucyjnych” trybunałów …
Bolszewicy stali się monarchistami …
Nie ma wolności mowy, pracy, nie ma wolności pobytu w miejscu. Wszędzie widzimy tylko krew, jęki, łzy i przemoc …
Ludu, musisz powstać !/.../ Zniszczyć wszystkich wyzyskiwaczy! Stwórz sam sobie szczęście i wolność /.../ nie daj się gnębić nikomu /.../ Powstań! Stwórz Anarchię i Komunę.
/Apel Brańskiej Federacji Anarchistów, lipiec 1918/

Nigdy nie było tak wielkich podziałów między wyzyskiwaczami i wyzyskiwanymi.
/"Anarchiia” Nr 1, 29.IX.1919/

Ruch anarchistyczny w Izraelu jest starszy niż samo państwo. Zarówno w Europie jak i Palestynie istnieje bardzo silna tradycja historyczne żydowskiego anarchizmu. Na przykład, wczesny ruch wspólnotowy w Palestynie zainspirowany został przez żydowskich anarchistów Gustava Landlauera i Rudolpha Rockera, którzy pracowali razem z mówiącymi w języku jidysz robotnikami z East Endu w Londynie. Niektórzy komunardzi w Palestynie przeciwstawiali się utworzeniu odrębnego państwa żydowskiego i szukali poparcia u Arabów.

Od 1967 roku regularnie przez 30 lat starzy izraelscy anarchiści publikowali czasopismo w języku hebrajskim i jidysz. Była tez grupa anarchistyczna powstała w 1967 roku która nosiła nazwę BLACK FRONT (Czarny Front). Byli to młodzi ludzie podobni do amerykańskich hipisów. Wydawali oni swoje pisemko „Freaky”, które było w swoim czasie jednym z nielicznych protestów przeciwko trwającej wojnie.

Władimir Putin to dla większości Rosjan żelazny człowiek, który nie pije, nie pali i uprawia sport - może surowy, ale uczciwy. Ale co kryje się pod maską zimnego perfekcjonisty? Twórcy rzewnego romantycznego filmu "Pocałunek - nie dla prasy" przekonują, że gorące i wrażliwe serce. W romantycznych opowieściach o prywatnym życiu swoich fikcyjnych - lub nie - przywódców, brylowali do tej pory Amerykanie. Filmy z kategorii "miłość na szczytach władzy" omijały Rosję. W końcu jednak i Kreml padł. Chociaż główny bohater nie nazywa się Władimir, a jego nadobna wybranka Ludmiła, to i tak wszyscy wiedzą o kogo chodzi. Nawet jeśli twórcy filmu zaprzeczają, że ma on cokolwiek wspólnego z rzeczywistością, to i tak dużo w nim zbieżnych punktów z prawdziwym życiorysem

Putin - przykładny mąż i ojciec

Przykłady? Główny bohater to pracujący w wywiadzie, mówiący po niemiecku Rosjanin z Sankt Petersburga. Władimir Putin, z Leningradu (obecnie St. Petersburg) przez lata był rezydentem KGB w enerdowskim Dreźnie. Wybranką serca bohatera jest stewardessa, która w konsekwencji udanego związku rodzi dwie córki. Ludmiła, małżonka prezydenta, rzeczywiście latała na pokładzie radzieckich linii lotniczych, a państwo Putinowie faktycznie mają dwie urocze córki - Marię (1985) i urodzoną w NRD Katię (1986).

Na ekranie zobaczymy historię miłości Jego do Niej - zauroczenie, prozę życia i zmagania prawdziwego uczucia z wymogami politycznej kariery. Nie zawsze jest wesoło, ale koniec wieńczy dzieło - bohater zostaje prezydentem, przy czym nie przestaje być kochającym mężem i ojcem.

Film powstał aż pięć lat temu, ale twórcy uznali, a raczej "ktoś" uznał, że warto go pokazać Rosjanom dopiero teraz. Odchodzący w tym roku z Kremla Władimir Putin dostał więc ładną, okolicznościową laurkę. Na nową drogę życia.

Po zwycięstwie Platformy Obywatelskiej nad innymi partiami konserwatywno-neoliberalnymi w Szczecinie rozpoczęła się wielka likwidacja placówek publicznych. Pod młotek młodej ekipy poszedł w pierwszym rzędzie Szpital Miejski, który miał tego pecha, iż znajduje się w centrum miasta. Wyrok zapadł również na szkołę integracyjną. I potem kolejne wiadomości o planach likwidacji. Szpital dziecięcy został wybudowany w złym miejscu, podobnie Szkoła Podstawowa 54…

Podczas demonstracji przeciwko planom Prezydenta i spółki przedstawiciele likwidowanych szkół i szpitali zadawali pytanie: W czyim interesie są te działania? Kto na tym zarobi? Oczywiście odpowiedzi nie dostali, żadne nazwiska nie padły i nie padną. Można jednak odpowiedzieć na to pytanie. Bardziej ogólnie.

(Iberyjskiej Federacji Anarchistycznej) w latach 1927-37.
Hiszpański anarchizm na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych.

Nie można mówić o hiszpańskim anarchizmie bez wspomnienie Iberyjskiej Federacji Anarchistycznej. Obok CNT, była to najbardziej znana grupa anarchistyczna działająca przed i w czasie rewolucji. Z niej też później wyłonili się jeszcze bardziej radykalniejsi Przyjaciele Duruttiego. Przedstawiając historię i doktrynę FAI chcemy wprowadzić czytelnika w świat hiszpańskiego anarchizmu, w świat idei i czynu.

Poniższy wywiad pochodzi z anarchistycznego periodyku „Perspectives on Anarchist Theory” (spring 1997 vol.1 no.1), wydawanego przez Institut for Anarchist Studies.
Martha Ackelberg jest autorkę książki „Wolne Kobiety Hiszpanii; walka o emancypacje kobiet” która opowiada historie grupy Mujeres Libres – organizacji Wolnych Kobiet. Mujeres Libres powstały w czasie hiszpańskiej rewolucji a za swój cel stawiały sobie wyzwolenie kobiet od „potrójnego zniewolenia – od ignorancji, jako kobiety jak i pracownice”.

W więzieniu w Walencji, gdzie był przetrzymywany Durruti, więźniowie z CNT i FAI, pochodzący z Katalonii, Aragonii i Lewantu, stanowili większość. W związku z tym wewnętrzne sprawy organizacji były jednym z tematów ich rozmów. Od rozłamu z CNT, dwa lata wcześniej, związane z nim konflikty stały się mniej ważne. Działania powrotu anarchistów do CNT, prowadzone przez J.Pedro i J.Lopeza, zaczynały przynosić skutek. Wszystkie tego typu działania były żarliwie dyskutowane w więzieniach.

Durruti, który był zajęty innymi sprawami i trzymał się z dala od tych debat. Po tym liście można by powiedzieć, że był w konflikcie z komitetem CNT.

Dziewiętnastego lipca 1936 roku w Hiszpanii wybuchła rewolucja, która była odpowiedzią na próbę obalenia republiki w Hiszpanii i zastąpienia jej faszystowską dyktaturą generała Franco, poplecznika Hitlera i Mussoliniego.

W celu niedopuszczenia do władzy faszystów robotnicy chwycili za broń i wyszli na ulice. W wielu punktach kraju rozgromione zostały oddziały wojska i Gwardii Narodowej, popierające faszystów i monarchistów.

Robotnicy i chłopi związani z radykalnymi ruchami społecznymi, a zwłaszcza z anarchizmem, domagali się, aby ziemie, fabryki, domy były dla wszystkich ludzi, a nie tylko dla garstki bogaczy. Kosztowności nagromadzone przez Kościół Rzymskokatolicki (dalej KRK), żerujący przez wieki na krzywdzie ludu hiszpańskiego, a także na podbitych tubylcach zamieszkujących kolonie hiszpańskie, zostały przekazane komitetom obywatelskim lub rozdane biedakom. Budynki i samochody burżujów natychmiast zostały zajęte przez organizacje anarchistyczne – CNT i FAI. Sędziów, którzy gnębili działaczy robotniczych wyrzucono, przejęto fabryki, rozparcelowano pomiędzy chłopów nieposiadających ziemi wielkie latyfundia, uwolniono więźniów politycznych. Był to wielki wybuch energii, entuzjazmu z jedną naczelna ideą: zerwania z przeszłością. Powstawał świat ludzi pracy, świat bez kleru, wodzów, wojska i policji, świat ludzi wolnych.

W latach trzydziestych dwudziestego wieku Hiszpania była jednym z najbiedniejszych krajów Europy, była też krajem wyjątkowo jaskrawych różnic klasowych.

Sytuacja pracowników sprzątających wieluński szpital jest tragiczna. Kilkanaście salowych jest na urlopach chorobowych. Trzy z nich chcą popełnić samobójstwo. Powodem mają być perfidne metody upadlania ludzi stosowane przez firmę Impel, która obsługuje miejscowy ZOZ. Sprawa jeszcze w tym tygodniu trafi do prokuratury i wielu ważkich instytucji.

Świadomość niemal zawsze pozostaje w tyle za realnym ukształtowaniem sytuacji historycznej. Anarchiści rosyjscy - i pozostali bezstronni świadkowie rosyjskiego dramatu - już w roku 1920 pojęli lekcję, która stała się powszechnie znana i uznana dopiero znacznie później. Pierwsza rewolucja proletariacka, zwycięska na szóstej części globu, długo roztaczała blask, którym ruch robotniczy pozostawał zahipnotyzowany.