Publicystyka

Czy istnieje firma, która swoim nie zalegającym z żadnymi płatnościami klientom wystawia mandaty? Tak. Jest nią PKP.

W zeszłym roku funkcjonariusze Straży Ochrony Kolei (SOK) wystawili 18 tysięcy mandatów za przechodzenie lub przejeżdżanie torów kolejowych w miejscach niedozwolonych. Wysokość mandatu może wynieść od 20 do 500 zł. Dla porównania: w pierwszym półroczu zeszłego roku SOK zarejestrowała 482 przypadki kradzieży nawierzchni torowej, 900 przypadków kradzieży przesyłek z wagonów, 279 przypadków okradzenia podróżnych, 678 przypadków obrzucenia pociągów kamieniami, 90 pobić i 11 rozbojów. Widać więc, że liczba przypadków przechodzenia przez tory zakończonych wystawieniem mandatu jest wielokrotnie wyższa niż przypadków poważnych przestępstw.

Stany Zjednoczone zwróciły się do Światowej Organizacji Handlu (WTO) o zbadanie nieprzestrzegania przez Unię Europejską postanowień dotyczących importu bananów. - Obowiązujące w UE zasady w handlu bananami dyskryminują banany pochodzące z krajów Ameryki Łacińskiej oraz dystrybutorów tych bananów, w tym kilka firm z USA - twierdzą amerykanie.

Europejczycy wprowadzili system preferujący niektóre kraje Afryki, Karaibów oraz regionu Pacyfiku i zezwalający im na eksportowanie do UE pewnej ilości bananów bez płacenia ceł. Banany z krajów Ameryki Łacińskiej nie mają dostępu do tych kwot bezcłowych i muszą płacić cła w wysokości 176 dolarów za tonę.

Czytając "Przewodnik lewicy" można wyodrębnić kilka poważnych zarzutów pod jego adresem nie dotyczących szczegółów, czy też języka, ale generalnie linii ideowej, którą on przedstawia jako lewicową.

Wczorajsza warszawska masa krytyczna po raz kolejny okazała się żałosnym spektaklem przymilania się policji i urzędnikom.

Kiedy ok. godz. 18 na pl. Zamkowym zebrało się kilka tysięcy rowerzystów, trwały jeszcze negocjacje pomiędzy organizatorami a policją co do korekty trasy przejazdu. Część osób wiedząc o miasteczku pielęgniarek protestujących przed siedziba premiera od 10 dni liczyło, że uda się minimalnie zmodyfikować trasę i zamiast al. Szucha przejechać ul. Belwederską, aby choćby tylko pozdrowić walczące o godne płace panie pielęgniarki. Rozmowa z policją jednego z organizatorów ograniczyła się jednak tylko do korekty trasy w okolicach Stegien i Czerniakowa. Policjant odpowiedzialny za przejazd rowerzystów sam nie wytrzymał i w końcu zapytał: "A co z pielęgniarkami?". Na co, ku swemu zdziwieniu, usłyszał w odpowiedzi: "Nie, nie tu nic nie zmieniamy, jedziemy al. Szucha".

O polskim ruchu anarchistycznym, społeczeństwie obywatelskim oraz o sytuacji w Czeczenii opowiada dla Relaza Marek Kurzyniec, działacz Komitetu Wolny Kaukaz i Federacji Anarchistycznej.

Relaz: Gdzie, i czy jest dla anarchii miejsce w Polsce?

Dzisiejszy świat pracy opiera się w dużej mierze na hierarchii, pełen jest wyzysku i braku solidarności między pracownikami. W tym artykule postaram się znaleźć odpowiedź, dlaczego ludzie pracujący w różnych branżach i stojący na różnych szczeblach hierarchii służbowej i społecznej nie czują się solidarni ze sobą i brakuje im poczucia klasowej wspólnoty.

14 czerwca w Łodzi wystąpił z wykładem Peterem Singerem, australijskim bioetykiem.

Nasz stosunek do faktu, że na świecie są ludzie żyjący w ekstremalnej biedzie powinien być określony jako powinność/obowiązek [obligation]. Do tego wniosku Singer dochodzi poprzez następujący eksperyment myślowy: wyobraźcie sobie dość płytki staw, i małe dziecko w nim.

Nakładem oficyny wydawniczej RED RAT ukazała się broszura „Prawo do lenistwa” Paula Lafargue. „Prawo do lenistwa” jest znakomitą odtrutką dla wszystkich tych, których umysły zostały zaczadzone etyką pracy, których myśli krążą wokół pracy 24 h na dobę i którzy uznają prawo do pracy za podstawowe prawo człowieka. W dobie powszechnego pracoholizmu tekst ten staje się zaskakująco aktualny.

Paul Lafargue pisał ją w czasach, gdy nędza pracowników była z jednej strony warunkowana przez kościelną ideologię cierpienia, które miało uszlachetniać i która uzasadniała wszelki wyzysk w życiu doczesnym, a z drugiej strony przez złudzenia postępu społecznego osiąganego poprzez pracę, lansowane przez socjalistów.

Na tej stronie pojawił się kiedys link do wywiadu przeprowadzonego w radiu internetowym Against The Grain na temat akcji bezpośrednich. Oto tłumaczenie tego wywiadu. [red.]

X: na początku tego miesiąca [marca 2007 - przyp. red.] akcje siedzące, leżące i inne protesty "twarzą w twarz" były przyczyną aresztowań działaczy antywojennych i koncentrowały uwagę środków przekazu, podczas obchodów czwartej rocznicy inwazji Stanów Zjednoczonych na Irak. Tysiące osób wolały udzielać się w marszach i słuchać mówców na wiecach, ale wielu innych angażowało się w coś, co można dziś określić działaniem bezpośrednim. Czy bezpośrednie akcje są czymś odmiennym od działań w ramach nieposłuszeństwa obywatelskiego?... Czy akcje bezpośrednie są zawsze pozbawione przemocy czy zawsze z nią związane?... Jak się ma akcja bezpośrednia do sytuacji współczesnego ruchu antywojennego?... Mamy dziś kilka perspektyw, jeszcze w tej godzinie porozmawiamy z działaczami z Olimpii w stanie Waszyngton i z Pittsburga w stanie Pennsylwania, którzy brali udział w protestach, w których silną rolę odegrała akcja bezpośrednia. Teraz w studiu jest z nami działaczka z okolic zatoki San Francisco Kate Rafael, weteranka ruchu przeciwko apartheidowi, przeciwko broni nuklearnej, przeciwko wojnie, oraz innych ruchów, która od długiego czasu jest dobrze znaną aktywistką. Związana była z niesławną akcją zablokowania mostu Golden Gate w 1989 przez grupę o nazwie "Powstrzymajcie AIDS Teraz, Albo..." a obecnie działa w takich grupach jak "Powstanie Gejowskie" (Queer Insurection) czy "Przerwać Oblężenie" (Break the Siege), witamy, Kate.

Wszystkie profesje są spiskami przeciwko laikom.G. B. Shaw, The Doctor's Dilemma

I

Obraz nauki dwudziestego wieku wyznaczają w świadomości laików i uczonych zarówno cuda techniki, takie jak telewizja kolorowa, loty na księżyc, suszarka promiennikowa, jak też niejasna, lecz wciąż jeszcze skutecznie oddziałująca pogłoska, czy raczej bajka, dotycząca sposobu, w jaki cuda te są wytwarzane.

Wczoraj w lokalu Komuny Otwock na Pradze odbył się pokaz filmów z G8 oraz debata o alterglobalizmie. Nie wiem dokładnie, jak organizatorzy chcieli, by ta debata wyglądała, ale uważam, że była ciekawa i dała wiele do myślenia. Dużo było wątków, więc opiszę kilka z nich tylko powierzchownie – jeśli ktoś z uczestników chciałby coś dodać, proszę bardzo.

Mnie zaintrygował tytuł spotkania – czyli KomOt vs, anarchiści. Czy Komuna chciała dyskutować o krytycznym myśleniu? Ostatnio zrobili spektakl o tym, że rewolucja jest niemożliwa. Pytałam o to, ale kolega z Komuny mało w zasadzie powiedział: mówił, że po prostu wypalił się i czasami nie za bardzo widzi, jak nasza działalność wpływa na rzeczywistość. Więc jako punkt wyjścia do dyskusji, ludzie dyskutowali o tym, czy ruch alterglobalistyczny faktycznie coś robi na co dzień lokalnie, czy tylko aktywizuje się w czasie antyszczytów.

To już typowe dla polskich negocjatorów na szczytach unijnych, żeby przywdziewać szaty obrońców biednych i uciśnionych. Leszek Miller w 2002 w Kopenhadze przyjął niesprawiedliwe dla polskich rolników warunki, ale został okrzyknięty bohaterem. Kaczyńscy kreują się na bohaterów negocjacji w Brukseli, w których zapadła decyzja o systemie głosowania państw członkowskich Unii. Polscy politycy z lubością korzystają z takich momentów, gdy rzekoma „waleczność” na arenie międzynarodowej może odciągnąć uwagę od ich nieudolności w kraju. Na tą okazję nawet konkurujący z nimi politycy odkładają na chwilę wzajemne ataki, by chwalić postawę dzielnego rycerza powracającego z boju. Szczwani politykierzy dobrze wiedzą, że kreowanie całkowicie fikcyjnego wizerunku „wspólnego frontu walki” o wpływy Polski w Unii opłaca im się bardziej, niż doraźne ataki na partię konkurencyjną.

23 czerwca w Warszawie odbył się Kongres Porozumienia Lewicy organizowany m.in. przez Środowisko Polskiej Partii Pracy. Przy okazji akcji pielęgniarek, uczestnicy Kongresu zorganizowali także manifestację solidarnościową w Warszawie. Oto tekst ulotki Federacji Anarchistycznej Praga:

Protesty grup pracowników powszechnie szanowanych w społeczeństwie, takich jak pielęgniarki, czy nauczyciele cieszą się zazwyczaj dużą sympatią i zrozumieniem zwykłych obywateli. Wielu ludzi jest skłonnych popierać protest. Opór wobec żądań protestujących stawia rząd w bardzo złym świetle w oczach społeczeństwa. Dlatego takie protesty są niezwykle niebezpieczne dla władzy i dlatego stosuje ona wszelkie środki, które są dostępne, by rozbroić protest i zredukować spontaniczną solidarność społeczeństwa z protestującymi.

Oświadczenie Związku Syndykalistów Polski ws. protestu pielęgniarek

Związek Syndykalistów Polski wyraża swoje poparcie i solidarność z protestami pielęgniarek, które obecnie trwają w Warszawie pod Kancelarią Premiera. Zdajemy sobie sprawę z tragicznej sytuacji w służbie zdrowia, pracy niewolniczej, jaką są zmuszeni wykonywać pracownicy tego sektora. Z podziwem patrzymy na pełną determinacji walkę pielęgniarek i wyrażamy najwyższe uznanie dla ich heroicznej postawy w obliczu policyjnej pałki.