Świat

W Biszkeku w poniedziałek 10 tys. osób brało udział w demonstracji antyrządowej. Kilkuset przeciwników rządu spędza każdą noc w obozowisku zorganizowanym w czwartek w centrum stolicy.

Rano ludzie ruszyli z głównego placu stolicy pod siedzibę prezydenta i premiera, tzw. Biały Dom. Kordon policji rozstąpił się, dopuszczając tłum nieco bliżej, a część funkcjonariuszy przeszła na stronę demonstrujących.

W poniedziałek kirgiska opozycja zbojkotowała sesję parlamentu, na której miał zostać przedstawiony projekt zmian w konstytucji.

Reporterzy bez Granic opublikowali listę "wrogów internetu" - z okazji "24 godzin przeciw cenzurze w internecie", międzynarodowej akcji podjętej przez tę organizację. Wśród 13 "wrogów internetu" znalazły się: Arabia Saudyjska, Białoruś, Birma, Chiny, Egipt, Iran, Korea Północna, Kuba, Syria, Tunezja, Turkmenistan, Uzbekistan i Wietnam.

Reporterzy bez Granic apelują do internautów o udział od godz. 11.00 we wtorek do 11.00 w środę w cybermanifestacji na stronie www.rsf.org. Biura organizacji będą w tym czasie na całym świecie prowadzić akcję przeciwko "nieetyczności gigantów internetu".

Brazylijski senat rozważa przyjęcie ustawy, która uczyni przestępstwem pisanie blogów, wysyłanie maili, korzystanie z czatów czy ściąganie plików z internetu bez uprzedniej identyfikacji polegającej na podaniu danych personalnych.

Twórcą tej ustawy jest senator Eduardo Azeredo (Brazylijska Partia Socjalno-Demokratyczna) zamieszany swego czasu w skandal korupcyjny. Wspaniałomyślny polityk chce także zachęcić (prawnie) użytkowników internetu do zakupienia zaaprobowanego przez rząd certyfikatu i korzystania z niego przy połączeniu z siecią. Jeśli projekt zostanie przyjęty, każdemu łamiącemu prawo będzie groziła kara więzienia do 4 lat.

Pretekstem takiego ograniczenia wolności ma być walka z przestępczością internetową (pornografią dziecięcą, siewcami spamu i trojanów). Pomimo całej absurdalności projektu oraz rozlicznych głosów krytyki ustawa ta ma duże szanse zostać przyjętą.

W kwietniu 2004 r. powstał w Bagdadzie specjalny trybunał do osądzenia zbrodni reżimu Saddama Hussaina. Na jego czele stanął Ahmed Chalabi, protegowany Sekretarza Obrony Donalda Rumsfelda. Siostrzeniec Chalabiego, Salem został mianowany szefem trybunału z prawem wyboru siedmiu sędziów i prokuratorów, którzy mieli się zająć osądzeniem Hussaina i innych byłych dygnitarzy reżimu.

Po 16 miesiącach trwania procesu zapadły wyroki: kara śmierci przez powieszenie dla Saddama, dla byłego szefa służby bezpieczeństwa, Barzana Ibrahim at-Tikriti, oraz byłego szefa Sądu Rewolucyjnego Awad Hamid al-Bandar. Były wiceprezydent Iraku Taha Jasin Ramadan otrzymał karę dożywotniego więzienia.

Czy mamy do czynienia z procesem o randze Procesów z Norymbergi? Czy proces de-Baathyfikacji da się porównać do procesu de-nazyfikacji w powojennych Niemczech?

Pod kątem formalnym oba te procesy naruszały ustalone podstawy prawne, takie jak nie działanie prawa wstecz i nieuznawanie odpowiedzialności zbiorowej. Przyznam jednak, że ten aspekt akurat nie bardzo mnie interesuje. Analizę błędów prawniczych pozostawmy komuś innemu. Istotne nie jest to, czy były dyktator był sądzony zgodnie z regułami sztuki, czy narzucona przez okupanta konstytucja jest legalna, ale to, czy zbrodnie całego aparatu dyktatury wraz z dziesiątkami tysięcy biurokratów i katów reżimu zostaną przypisane tylko wąskiej grupie przywódców, a cała rzesza zbrodniarzy podejmie – jak gdyby nic – normalne życie.

Dwanaście procesów w Norymberdze, które toczyły się od 1945 do 1949 r. dotyczyły następujących zarzutów: „Zmowy w celu prowadzenia wojny agresji”, „prowadzenie wojny agresji”, „zbrodnie wojenne” – czyli zabijanie i niewłaściwe traktowanie jeńców wojennych i używanie zabronionej broni, oraz „zbrodnie przeciw ludzkości” – przeciwko grupom etnicznym, inwalidom, cywilom w okupowanych krajach. W pierwszym procesie, który trwał 315 dni, jedenastu nazistom wymierzono karę śmierci, a 7 innym dożywocie i długie wyroki więzienia.

Hiszpański sąd z Santander umorzył sprawę związaną z pobieraniem plików w ramach sieci p2p. „Przestępstwo” mężczyzny miało polegać na tym, że pobrał plik z sieci i na czacie informował swojego znajomego, że wypali mu ten plik na płycie CD.

Sąd uznał, że kara za takie działanie oznaczałaby penalizację społecznie uzasadnionego i akceptowalnego zachowania, które nie polegało na czerpaniu korzyści majątkowych, a na uzyskaniu kopii na użytek osobisty.

Niemcy uciekają od poprawczaków, bo większość wychowanków wraca do przestępstwa. Kiedy młody Niemiec zaczyna się staczać, trzeba go wysłać za granicę i izolować od patologicznego środowiska. Niemieckie dzieci żyją w Polsce i uczą się w szkołach na Kaszubach. Obecnie w polskich domach na Kaszubach - tam gdzie rodziny znają język niemiecki - przebywa 66 młodych Niemców. Nad ich prawidłowym rozwojem czuwa cały sztab: 13 nauczycieli, kilku pedagogów, psycholog, terapeuta i psychiatra.

O strajku nauczycieli i protestach studentów w Grecji już pisaliśmy na CIA. W piątek, doszło do gwałtownych zamieszek w Atenach przy okazji demonstracji studentów, uczniów i nauczycieli. Brało w niej udział ok. 10 tys. ludzi. Nauczyciele domagają się podwyżek płac. Równocześnie razem ze studentami protestują przeciw wprowadzanej przez rząd reformie systemu edukacji. Greccy anarchiści apelują do studentów i uczniów z innych krajów, by wspólnie tworzyli ruch protestu.

Wczoraj był Dzień Jedności Narodowej w Rosji. W 2005 roku 4 listopada obchodzono w Rosji po raz pierwszy - władza postanowiła stworzyć nacjonalistyczne święto jako alternatywę dla Dnia Rewolucji. W Moskwie przemaszerowały trzy tysiące faszystów, razem z członkami nacjonalistycznej Komunistycznej Partii Rosji. O zgodę na zorganizowanie marszu z okazji pierwszego Dnia Jedności Narodowej, ustanowionego na pamiątkę wydarzeń z 1612 r. i zakończenia Wielkiej Smuty, wystąpiły do władz miejskich dwie grupy nacjonalistyczne. Chodzi o Euroazjatycki Związek Młodzieży i Ruch przeciw Nielegalnej Imigracji - czyli tych, którzy chcą organizować pogromy w całej Rosji. Ich symbolem jest SS - "Sławianskij Sojuz", czyli Związek Słowiański ze stylizowaną swastyką.

O wczorajszych akcjach w Rosji anarchiści wiedzieli wcześniej. Natomiast, nikt nie mógł się spodziewać, że to święto będzie obchodzone także w Polsce.

Prezydent USA, George W. Bush, planuje odwiedzić stolicę Estonii Tallinn w dniach 27-28 listopada w drodze na szczyt NATO, który odbędzie się w Rydze na sąsiedniej Łotwie. W związku z tym uczestnicy lokalnej organizacji anarchistycznej PunaMust (http://www.punamust.org) oraz inni aktywiści przygotowują się do tej wizyty. Cały Tallinn oblepiony jest wlepkami z takimi hasłami jak: "Uwaga! Kłamstwa masowego rażenia!", czy "Nie witamy".

W czasie ostatniego weekendu aktywiści z PunaMust zawiesili transparent z napisem "Bush-terrorysta" na moście kolejowym, który znajduje się naprzeciwko dużego centrum handlowego. Rozdawali także ulotki informacyjne. Największa manifestacja anarchistyczna w historii Estonii planowana jest na 28 listopada, w której obok lokalnych aktywistów, wezmą udział także osoby z sąsiednich krajów.

SAC, szwedzki związek anarchosyndykalistyczny, wezwał pracowników do 24-godzinnego strajku politycznego przeciwko cięciom subsydiów rządowych dla bezrobotnych, które planuje nowo wybrany rząd. Ruch ten obudził uśpiony dotąd w Szwecji ruch pracowniczy.

Strajk ma być przeprowadzony 15 listopada, czyli na dzień przed tym, gdy propozycja rządowa będzie poddana głosowaniu w parlamencie. Pozostałe związki wzywają jedynie do 2 godzinnego strajku.

Bank Światowy skrytykował Chiny za politykę udzielania kredytów państwom afrykańskim, w których łamie się prawa człowieka i gdzie nie ma przejrzystości finansowej. M.in. wskazano na poparcie Chin dla działań rządu Sudanu w Darfurze, wsparcia reżimu Mugabe w Zimbabwe, oraz tolerowanie korupcji w Angoli.

Bank Światowy raczy żartować. Chyba, że liczy na to, że nikt nie pamięta zaangażowania Banku we wspieranie dyktatorskich rządów Pinocheta w Chile, junty w Brazylii, Somozy w Nikaragui, Mobutu w Kongo/Zairze, Ceaucescu w Rumunii, ludobójcy Putina w Rosji, Suharto w Indonezji, Idrissa Deby w Czadzie, no i wreszcie samych totalitarnych Chin.

Nie trzeba wspominać, że pożyczki dla tych krajów były udzielane pomimo, że nie spełniały one kryteriów wiarygodności finansowej przyjętych przez sam Bank Światowy. Jedynym faktycznym warunkiem było sprzyjanie interesom wielkich państw kapitalistycznych.

Teraz, gdy Chiny bawią się w tą samą grę, głosy protestu ze strony banku brzmią cokolwiek fałszywie.

Organizacja Reporterzy bez Granic opublikowała coroczny raport o wolności prasy. Polska plasuje się na 58. miejscu. Od czasów pierwszego raportu w 2002 roku Polska systematycznie spada na liście (z pozycji 30. i wskaźnika 7,50 do pozycji 58. ze wskaźnikiem 14,00). Na pierwszym miejscu (ze wskaźnikiem 0,50) lokują się Finlandia, Islandia, Irlandia i Holandia. W krajach tych nie ma gróźb wobec reporterów, dziennikarze nie są poddawani represjom ze strony władz.

Ubiegłoroczny lider, Dania , dziś uzyskał pozycję 19. Ma to związek z publikacją karykatur Mahometa, których autorzy byli szykanowani. Sprawa karykatur przyczyniła się także do represji wobec dziennikarzy w Jemenie, Indiach, Indonezji, Algierii i Jordanii. Rosja jest najdalszym na liście krajem europejskim (miejsce 147) – prezydent Putin nie ukrywa zresztą, że wolność słowa nigdy nie była mu na rękę.

W czwartek została zamknięta strona rządu amerykańskiego, na której zostały opublikowane plany techniczne instalacji nuklearnych i schematy rdzenia bomby atomowej i zapalników ładunków nuklearnych. Materiały zostały opublikowane w celu wmówienia opinii publicznej, że Irak stanowił zagrożenie nuklearne.

Terroryści świata mieli całe pół roku, aby zapoznać się ze szczegółową dokumentacją. Strona została zamknięta po interwencji New York Times’a po alarmujących uwagach ekspertów Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej.

W 17 miastach w Niemczech bankoty Euro zaczęły się rozpadać bezpośrednio po wyjęciu z bankomatów. Dotychczas zgłoszono na policji około 1000 takich przypadków. Banknoty o wartości od 5 do 100 euro rozłaziły się w rękach niedoszłych konsumentów.

Śledztwo wykazało, że banknoty zostały skażone silnym kwasem.

Chciałbym w niniejszym tekście ustosunkować się do problemu, który przewija się podczas licznych dyskusji trwających w ruchu anarchistycznym, a mianowicie relacji między ideą a praktyką. Na potrzeby tekstu można wydzielić dwa nurty w środowisku wolnościowym: praktyków oraz teoretyków[1]. Frakcje te, wzorem partyjnym, zwalczają się, toczą zacięte spory. Przy czym spór ten rozwiązany być nie może, jako że problem jest źle postawiony.

Praktycy relację między teorią a praktyką w teoretycznej, chałupniczej, koncepcji ujmują dychotomicznie. Idea wręcz przeszkadza w działaniu, staje się zbędnym balastem, czymś co odstrasza ludzi, hamuje inicjatywę, zawęża możliwości.

Zarzuty wobec teoretyków jakie wysuwają praktycy można streścić następująco:
- teoretycy to maksymaliści, którzy w konsekwencji nie robią nic: przekładając idee nad działanie, nie wspierają działań, które nie są zgodne z doktryną, jak też nie wspierają cząstkowych rozwiązań, nie interesuje ich zmiana części, jeśli jednocześnie nie zmienia się całości lub/i nie angażują się w protesty, które nie mają jednoznacznego charakteru anarchistycznego
- teoretycy to błękitne ptaki: zajmują się jedynie zagadnieniami ideologicznymi, które są raz oderwane od rzeczywistości, dwa nie posiadają mechanizmów ich wprowadzania w życie. Teoria to czysta scholastyka dla dobrze sytuowanych przedstawicieli klasy średniej, które nie mają pojęcia o realnej walce robotników.

Praktycy są zwolennikami braku manifestów, lub manifestów zdawkowych – a wszelkie rozważania muszą mieć odniesienie do bezpośredniości szarego człowieka. Wartościami jest: skuteczność, realna zmiana czegokolwiek. Złośliwie można dodać, że też jakkolwiek.

Praktycy nie dostrzegają, że również ich aktywizm opiera się na teorii, przy czym teoria ta jest nie-wyartykułowana, jest ‘niewidoczna’, czasem wręcz nieuświadomiona. Z tego też powodu teoria praktyków nie jest poddawana rzetelnej, racjonalnej krytyce. Odrzucając wszelkie dysputy teoretyczne jako jałowe skazują się albo na instynktowne reakcje na wydarzenia, albo na błądzenie na oślep za konkretnymi zmianami bez całościowego spojrzenia.