Historia

70 lat temu na gilotynie w Monachium zginęło troje przeciwników Hitlera z organizacji Biała Róża. Hans i Sophie Scholl oraz ich kolega Christoph Probst drukowali od 1942 r. ulotki, w których nawoływali do oporu i potępiali zbrodnie na Żydach i Polakach.

„Niech żyje wolność” - to ostatnie słowa, wypowiedziane przez 24-letniego studenta medycyny Hansa Scholla na chwilę przed śmiercią na gilotynie w monachijskim więzieniu Stadelheim. Jego młodsza siostra Sophie została ścięta chwilę wcześniej.

Zaledwie kilka godzin przedtem Trybunał Ludowy pod przewodnictwem osławionego Rolanda Freislera w rekordowym tempie skazał rodzeństwo Scholl oraz ich przyjaciela Christopha Probsta w pokazowym procesie na karę śmierci.

W latach dziewięćdziesiątych skrajna prawica unikała organizowania spotkań na Uniwersytecie Warszawskim, bo zainteresowanie nie było duże i zawsze spodziewać się należało wizyty osób o odmiennych poglądach. Najczęściej swoje spotkania organizowali w parafiach warszawskich kościołów, a jeżeli robili coś na UW to w sposób niemalże konspiracyjny.

W październiku 1995, nowo powstałe Studenckie Koło Politologów zwróciło się do dziekana Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych UW z prośbą o udostępnienie sali na spotkanie, którego tematem miał być „System polityczny Francji”. O całym spotkaniu wiedzieli tylko nieliczni, nie było żadnych plakatów, tak samo o tym iż gościem będzie Bruno Gollnisch, wiceprzewodniczący francuskiego Frontu Narodowego.

Leszek Żebrowski, badacz polskiego podziemia niepodległościowego, napisał swego czasu artykuł o lewicowej propagandzie skierowanej przeciwko uczestnikom Marszu Niepodległości. Zaczynał się zaś ten artykuł tak:

Już po egzekucji polskich oficerów, w 1943 r. ukazała się stalinowska dyrektywa, która zalecała: "Gdy obstrukcjoniści staną się zbyt irytujący, nazwijcie ich faszystami, nazistami albo antysemitami. Skojarzenie to, wystarczająco często powtarzane, stanie się faktem w opinii publicznej". Pytanie - skąd tak dobrze znają ją organizatorzy i uczestnicy zamieszek, wywołanych podczas Marszu Niepodległości, oraz usłużni publicyści i politycy, którzy murem stanęli za zadymiarzami, usiłując wytworzyć (na szczęście tym razem niezbyt skutecznie) propagandowy fakt w opinii publicznej? [1].

Problem w tym, że nikt dotąd nie potwierdził istnienia stalinowskiej dyrektywy, która zalecała: "Gdy obstrukcjoniści staną się zbyt irytujący, nazwijcie ich faszystami..." etc. etc., sam ten cytat ma więc status "propagandowego faktu", a mówiąc zwyczajniej - zmyślenia.

Podejrzenie powinien budzić już jego styl. Stalinowskie dyrektywy oscylowały na ogół między formalizmem biurokratycznych frazesów a jędrnością ludowej obelgi. Mogły być "międzynarodowe siły reakcji", mógł być "judasz Trocki", ale "obstrukcjoniści"? W dodatku "irytujący"?

Chociaż działania rewolucyjne w miastach nie zaszły tak daleko jak na wsi, to wiele przypadków jest wartych odnotowania. To w Katalonii, przemysłowym sercu kraju i bastionie CNT, osiągnięto najwięcej.

W Barcelonie skolektywizowano ponad 3000 przedsiębiorstw. Wszystkie usługi publiczne, nie tylko w Katalonii, ale na całym obszarze kontrolowanym przez republikanów, zostały przejęte przez robotników i były zarządzane przez ich komitety.

Żeby dać pewne pojęcie o stopniu kolektywizacji, oto lista sporządzona przez pewnego obserwatora Burnetta Bollotena, w "The Grand Camouflage". Autor na pewno nie jest anarchistą:

W grudniu 2012, międzynarodowy anarchosyndykalizm obchodził dwie rocznice: 90 rocznicę odbudowy MSP i 170 lat od narodzin najwybitniejszego teoretyka anarchokomunizmu, Piotra Kropotkina. Ten zbieg okoliczności może być uznany za symboliczny. Kropotkin nigdy nie był członkiem żadnej rewolucyjno-syndykalistycznej albo anarchosyndykalistycznej organizacji, lecz przyczynił się znacząco do stworzenia anarchosyndykalistycznej międzynarodówki, a jego pomysły miały znaczący wpływ na jej cele i zasady.

Kropotkin był jednym z pierwszych anarchistycznych myślicieli, który rozpoczął kampanię dotyczącą odrodzenia antyautorytarnego skrzydła Pierwszej Międzynarodówki, i kontynuował ją, nawet gdy większość aktywistów wolnościowych zabrała się za tak zwaną „propagandę czynu”. Kropotkin widział podstawy dla odnowy w związkach pracowników. Już w „Biuletynie Federacji Jury ”, kilkakrotnie pisał o ruchu pracowniczym i związkach pracowników i próbował utworzyć w tym okresie kontakty w kręgach związków zawodowych. W gazecie „Le Revolte” opublikował później 20 artykułów o potrzebie pracy w związkach zawodowych - w czasie gdy te pomysły nie były jeszcze wspierane przez takich anarchistycznych aktywistów i agitatorów jak Jean Grave, Errico Malatesta czy Johann Most.

Aktualizacja: Okazało się, że komunikat został usunięty i zamieszczony w innym miejscu na stronie IPN.

Ze strony internetowej IPN zniknęła informacja o ustaleniach końcowych śledztwa w sprawie zbrodni dokonanych przez Romualda Rajsa ps. "Bury" w powiecie bielskim.

Zginęło wówczas ponad 70 osób w tym kobiety i dzieci. Ludzie byli rozstrzeliwani oraz paleni żywcem. Zbrodnie miały podtekst religijny. Ginęli prawosławni Białorusini. IPN stwierdził, że w styczniu 1946 roku na Podlasiu doszło do ludobójstwa. Śledztwo jednak umorzył gdyż sprawcy otrzymali już wyroki. Informacja ws. śledztwa S 28/02/Zi znajdowała się pod tym linkiem. Mimo, iż IPN uznał "Burego" za ludobójcę organizowane były rajdy na jego cześć oraz kręcone były programy telewizyjne gloryfikujące jego postać.

Adolf Hitler w 1939 mianowany został na kandydata do Pokojowej Nagrody Nobla.

Obok Ghandiego (ten mianowany był w 1937, 1938, 1939 i później) Hitler został wciągnięty w 1939 roku na listę kandydatów, a nominował go przewodniczący szwedzkiego parlamentu Brandt (ironicznie?) w lutym 39. Pytanie powstaje: za co ? A podobno za zbudowanie fortecy obronnej w środkowej Europie. A przeciwko komu ? Przeciwko rosyjskiemu bolszewizmowi oczywiście. A może ze względu na Münchener Abkommen ?

Z powodu wybuchu wojny Nobla od 1939 do 1944 nikomu z oczywistych powodów nie przyznano, jednak sama myśl o wciągnięciu Hitlera na listę kandydatów do niej, wydaje mi sie nieprawdopodobna i wręcz sarkastyczna.

Dnia 12.12.2012 r. o godzinie 23.30, w 31. rocznicę wprowadzenia stanu wojennego, pod Pomnikiem Poznańskiego Czerwca ’56 miała miejsce pikieta upamiętniająca ofiary państwowej przemocy. Wydarzenie zgromadziło około 40 osób, związanych ze środowiskiem anarchistycznym.

W trakcie przemówienia podkreślono fakt, że niezależnie od panującego w Polsce systemu władza, w momentach gdy obywatele najgłośniej domagali się podstawowych praw, nigdy nie przejawiała skrupułów i bez wahania wydawała rozkaz użycia broni, oraz że ta sama władza nie waha się inwigilować i zastraszać społeczeństwo, oraz ograniczać prawa obywatelskie pod pozorem zapewnienia ładu i spokoju . Ze względu na charakter pikiety, po przemówieniach pod pomnikiem Poznańskiego Czerwca złożono znicze, a następnie znicze złożono po drugiej stronie ulicy, gdzie znajduje się tablica upamiętniająca kolejarzy zastrzelonych 26. kwietnia 1920 r. z rozkazu endeckich władz Poznania.

Okres „Czerwonego Dwulecia” („Biennio Rosso”) do momentu wybuchu Rewolucji w Hiszpanii w 1936 roku stanowił największy i najważniejszy zryw proletariatu w Zachodniej Europie. Wówczas to włoscy najmici, inspirowany głównie przez anarchosyndykalistów oraz lewicę socjalistyczną, rozpoczęli proces okupowania a następnie wywłaszczania fabryk, którymi zarządzali poprzez zdecentralizowany, spontanicznie rodzący się i skrajnie demokratyczny system rad robotniczych. Niewątpliwie walka ta była szczególna, bowiem cały miejski proletariat włączył się do bezpardonowej walki o przejęcie kontroli nad środkami produkcji. Tak też Północne i uprzemysłowione Włochy, a w szczególności Turyn, stały się miejscem, w którym najmici próbowali urzeczywistnić ład socjalistyczny oparty na Demokracji Robotniczej i Robotniczej Kontroli Środków Produkcji, w konsekwencji rozpoczynając jeden najważniejszych i najbardziej śmiałych eksperymentów społeczno-ekonomicznych w dziejach świata.

Durutti nie musiał mówić chłopom, żeby przejmowali ziemię. Próbowali to robić od momentu ustanowienia republiki. W rzeczywistości pierwszy rząd republikański przed 1936 rokiem wysyłał wojsko przeciwko chłopom, którzy przejmowali ziemię.

W pierwszych dwóch latach republiki zostało zabitych 109 chłopów. To właśnie na wsi rewolucja hiszpańska była najbardziej zaawansowana. Anarchistyczną filozofię uznawały za własną szerokie rzesze chłopów poniewieranych przez lata. W 1936r. zjazd CNT szczegółowo rozważał, jak będzie wyglądać anarchistyczne społeczeństwo.

Chłopi skorzystali z okazji, żeby zrealizować w praktyce te pomysły.

Krótka historia zajścia antyżydowskiego zorganizowanego przez przedwojennych ONR-owców w samym środku okupowanej przez Wermacht Warszawy. Ci sami ludzi (ci którzy przeżyli) według Tomasza Strzembosza tworzyli warszawskie struktury Narodowych Sił Zbrojnych.

Na początku okupacji Warszawy w 1939 roku na ulicach miasta dokonywały się akty terroru niemieckiego przeciwko ludności żydowskiej. Niemcy dokonywali bezprawnych konfiskat mienia, przypadki bicia Żydów spotykały się z entuzjazmem motłochu. Po pewnym czasie akty agresji niemieckiej i towarzyszącej jej agresji polskiej ludności cywilnej na przełomie 1939/40 roku nabrały charakteru fali pogromowej, jak określa Izrael Gutman w pracy "Żydzi warszawscy 1939 - 1943".

2 stycznia 1940 r. Ch. Kapłan pisał: "W ostatnich dniach nie ustają napaści na Żydów, w dziennym świetle, w publicznych miejscach. Okupant przymyka oczy".

W internecie od jakiegoś czasu możemy obserwować bloga sprzeciwiającego się oddawaniu czci powojennemu nacjonalistycznemu podziemiu antykomunistycznemu.

Na Facebooku widoczny jest również fanpage.

Organizatorzy akcji początkowo ograniczali się do gromadzenia różnych artykułów z Przeglądu, ale także z CIA. Dotyczyły one głównie Józefa Kurasia ps. "Ogień" znanego z mordowania Słowaków i ocalałych z Holocaustu Żydów, Romualda Rajsa ps. "Bury" znanego z mordowania Białorusinów oraz Franciszka Olszówki ps. "Otto" znanego przede wszystkim z tego, że przeszedł przez Wermacht i MO żeby później stać się sprawcą kilku masakr m.in. w Bolesławcu.

Wszyscy pewnie kojarzycie rzekomą dyrektywę Stalina dot. nazywania przeciwników faszystami.
Jak wiemy, żadna z przytaczających ją jak mantrę osób nigdy nie potrafiła udowodnić jej istnienia.
A jak powszechnie wiadomo "Kłamstwo powtarzane stokrotnie przestaje być kłamstwem".
Nasi dzielni, inteligentni młodzi narodowcy tak w to uwierzyli, że ślepo wierzą w jej istnienie.

Pewna osoba zapytała o to na historycy.org

Komentarze użytkowników były jednoznaczne - Nikt nie był w stanie potwierdzić istnienia takiego dokumentu, ponadto wyrażano zdecydowanie, iż użytkownicy nie wierzą, że taki dokument w ogóle istnieje.
Jak można manipulować historią będąc u władzy wiedzą Ci, którzy czytali Orwella.
Temat został usunięty.

Wszystkich, którzy pamiętają wypowiedzi użytkowników proszę o ich przytaczanie z możliwie jak największą dokładnością.

Skrajna prawica może świętować. Sejm podjął w piątek uchwałę w związku z 70. rocznicą powstania Narodowych Sił Zbrojnych. Posłowie uczcili w niej pamięć członków NSZ, "jednej z trzech największych polskich organizacji wojskowych walczących o wolną i niepodległą Polskę".

Za przyjęciem uchwały głosowali posłowie PO, PiS, PSL i Solidarnej Polski.

Więcej o zbrodniczej działalności NSZ: Polska nie będzie się wstydzić swojego Podziemia, O tym jak NSZ w Zakrzówku mordował

Wybory w Hiszpanii w 1933 roku postrzegane były jako zwycięstw prawicy reprezentowanej przez Hiszpańska Konfederacja Prawicy Autonomicznej (CEDA), będącej koalicją grup o profilu konserwatywno-katolickim i monarchistycznym.

Koalicją kierował Jose Maria Gil-Robles. CEDA szybko sprzemieżyła się z drugą w kolejności Radykalną Partią Republikańską Alexandra Lerrouxa.

Wpychając Lerrouxa na stanowisko premiera prawica uwikłała się w konflikty na linii konserwatyzm – liberalizm. Rząd upadł tylko po to aby zostać zastąpiony rządem Ricarda Sampera z tej samej partii.

Lewica postrzegała rządy prawicy jako proto-faszystowskie.