Lokatorzy

Sejm uchwalił projekt Ustawy o Rewitalizacji. Niektóre elementy Ustawy spotkały się z ostrym sprzeciwem organizacji lokatorskich (KSS, KOPL, WSL) i organizacji na rzecz taniego mieszkalnictwa Fundacji Habitat. Jeden z zapisów projektu ustawy zakładał automatyczne wypowiadanie umów najmu lokatorom w budynkach, które będą remontowane w ramach rewitalizacji i gdzie trzeba przesiedlić mieszkańców na czas remontu. Istniejące zapisy Ustawy o Ochronie Praw Lokatorów zakładają, że w takiej samej sytuacji lokatorzy otrzymują lokale zamienne na czas remontu i mogą powrócić do wcześniej zajmowanych lokali w ramach tej samej umowy. Tak więc przepisy Ustawy o rewitalizacji byłyby mniej korzystne, niż przepisy obowiązujące lokatorów w dzielnicach nie podlegających rewitalizacji. Inny jeszcze zapis zakładał, że Prezydent czy Burmistrz będą mieli prawo wysiedlić mieszkańców w trybie administracyjnym.

Choć pierwsza część Ustawy wiele miejsca poświęca „konsultacjom społecznym” i „partycypacji”, bardziej realny obraz tzw. „konsultacji” daje fakt, że resort wysłał projekt do konsultacji do 68 różnych organizacji, ale wśród nich nie było ani jednej organizacji lokatorskiej. Dowiedziawszy się o trwającym procesie legislacyjnym, KSS, WSL i Habitat negatywnie zaopiniowały niekorzystne dla lokatorów punkty, jednak rząd nie chciał ich wykreślić.

„Całe życie starałam się tak funkcjonować, aby nie prosić nikogo o pomoc i móc radzić sobie samej” - powiedziała nam jedna z kobiet czekających na wyrok eksmisyjny.

W Lublinie czas oczekiwania na mieszkanie socjalne wynosi trzy lata. Taką informację uzyskaliśmy w Wydziale Spraw Mieszkaniowych Urzędu Miasta.

W zasobie mieszkaniowym znajdują się 9 tysięcy 194 lokale, w tym 931 zasiedlonych lokali socjalnych i 16 remontowanych.

Na koniec 2014 roku zarejestrowanych było 988 wyroków eksmisyjnych.

W 2009 roku w Lublinie zapotrzebowanie na lokale socjalne było dziesięć razy większe niż zasoby lokalowe w tamtym okresie.

W trakcie oczekiwania na przydział mieszkania socjalnego osoby oczekujące z zasady muszą samodzielnie zadbać o dach nad głową. Oprócz pomieszkiwania u rodziny i znajomych osoby te często są zmuszone do nocowania na klatkach schodowych, dworcach czy w opuszczonych altanach na ogródkach działkowych. Wiele osób w akcie desperacji zajmuje pustostany, między innymi lokale należące do gminnego zasobu mieszkaniowego. W grupie tych osób można spotkać samotne matki, które nie mając innej alternatywy i chcąc zapewnić swoim dzieciom dach nad głową zostają zmuszone do zasiedlenia lokalu i tym samym złamania prawa. Jeżeli jednocześnie znajdują się na liście osób oczekujących na przydział mieszkania socjalnego, zostają z niej skreślone przez miasto. Akt desperacji kobiet zostaje ukarany i w konsekwencji odbiera się im możliwość uzyskania lokalu socjalnego. Wpadają w błędne koło ponieważ, aby starać się o taki lokal musiałyby opuścić obecnie zajmowane mieszkanie. Jednocześnie nie mogą tego zrobić ponieważ nie stać je na wynajmowanie innego mieszkania, nie wspominając nawet o kredycie, czy kupnie.

W takiej sytuacji znajduje się kilkadziesiąt rodzin. Według informacji z Zarządu Nieruchomości Komunalnych w Lublinie, rocznie zajmowanych jest „na dziko” czterdzieści lokali. W każdym z tych przypadków ZNK przekazuje sprawę do sądu, aby uzyskać wyrok eksmisyjny i „opróżnić” zajmowany lokal.

W dowolnym etapie życia, trudna sytuacja lokalowa może spotkać tak naprawdę każdego z nas.

Uważamy, że należy solidaryzować się z osobami pokrzywdzonymi przez prawo. Brak reakcji na krzywdę innych jest zagrożeniem dla nas samych i przyzwoleniem na eskalację tej krzywdy. Trudna sytuacja życiowa nie zawsze wynika z winy danej osoby, a często ma swoje źródło w dysfunkcyjnym systemie społecznym.

Naszym zdaniem żadna eksmisja nie powinna dojść do skutku, szczególnie w momencie gdy ludzie muszą czekać przez wiele lat na przyznanie mieszkania socjalnego nie mając w tym okresie realnego wsparcia ze strony miasta. To urząd miasta w pierwszej kolejności powinien rozwiązać problem braku mieszkań dla najbardziej potrzebujących. Tym bardziej mogąc przeznaczyć na ten cel środki którymi dysponuje, zamiast kierować je między innymi na rozrywkę służącą do zaspokajania krótkotrwałych potrzeb.

Rodziny oczekujące na mieszkanie socjalne, często zmuszone są do rozdzielenia się, ponieważ w Lublinie nie ma ośrodków dla rodzin oczekujących na przyznanie lokalu, gdzie mogą znajdować się razem.

Pojawiające się ostatnio artykuły w lokalnych mediach budują obraz osób z mieszkań socjalnych jako tych, które niszczą publiczne mienie. Należy pamiętać, że takie postawy są raczej marginalne. Naświetlanie tych przypadków służy raczej do usprawiedliwiania eksmisji na bruk, stworzenie stereotypu „dzikiego lokatora” i budowania podziału w społeczeństwie.

Niezależnie od naszej aktualnej sytuacji życiowej, nie powinniśmy przyzwalać na pozbawianie ludzi podstawowych praw, które przysługują im zgodnie z zapisami prawa w Rzeczypospolitej Polskiej.

Niezależnie od zapatrywań politycznych czy światopoglądu, prawo do posiadania bezpiecznego lokum jest jedną z podstawowych potrzeb człowieka. Brak zaspokojenia tej potrzeby wpływa na zaburzenie rozwoju osobistego jednostki i całych rodzin.

Magda i Bartek z Lublina

Z początkiem kwietnia kończy się okres ochronny na wysiedlenia. Poznański Zarząd Komunalnych Zasobów Lokalowych zapowiada 300 eksmisji „na bruk”. Eksmisje będą się odbywać także z zasobów prywatnych, spółdzielczych i zakładowych. To tragedia dla setek, a może nawet tysięcy osób, nie tylko lokatorów-najemców, ale w ogóle lokatorów niekoniecznie odpowiedzialnych za przyczyny eksmisji: dzieci, kobiet, seniorów.

Trwające od 20 lat masowe wysiedlania lokatorów (corocznie problem ten dotyka co najmniej 30 tys. rodzin w Polsce i kilkaset rodzin w Poznaniu) są przedstawiane przez władze jako naturalne zachowanie i obrona prawa własności. Tymczasem na fakt zadłużenia czynszowego, będącego głównym powodem eksmisji, składa się szereg przyczyn, niekoniecznie zależnych od lokatorów. Mają one charakter przede wszystkim systemowy. Wbrew często wyrażanej w tej kwestii opinii, od takich indywidualnych cech jak zaradność, pracowitość czy uczciwość zależy względnie niewiele. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że:

Kilka dni temu portale anarchistyczne obiegła informacja o aresztowaniu 15 osób w ramach operacji "Pandora" - akcji policji skierowanej przeciw osobom podejrzewanym o użycie materiałów wybuchowych w 2012 i 2013 roku.

W tym samym czasie wprowadzono przepisy uniemożliwiające pracę dziennikarską oraz działalność pracowniczą i lokatorską. Za fotografowanie lub nagrywanie policji podczas wykonywania czynności, pokojowe opieranie się władzy, okupowanie banków w ramach protestu, nie zarejestrowanie protestu oraz utrudnianie lub blokowanie eksmisji grozi kara grzywny od 600 do 30 000 euro.

Za przebywanie na okupowanej przestrzeni, nie tylko skłocie, ale też mieszkaniu z którego zostało się eksmitowanym - kara od 100 do 600 euro grzywny. Zalegalizowano również policyjne "czarne listy" aktywistów i niezależnych dziennikarzy. Policja może również wkraczać gdzie chce bez podawania przyczyny. Może również bez powodu legitymować ludzi na ulicy, a także kierować się w tym celu pochodzeniem etnicznym lub kolorem skóry w związku z tropieniem nielegalnych imigrantów.

Wczoraj w Brazylii miała miejsce demonstracja Ruchu Bezdomnych Pracowników MTST. Odbyła się ona w zachodniej części Sao Paolo, największego miasta Brazylii (18 milionów mieszkańców).

Protestujący domagają się przydzielenia im obszaru na południu miasta w pobliżu dzielnicy Morumbi i przeznaczenia ich pod budowę tanich mieszkań. Jest to terytorium okupowane od dwóch tygodni, które od 3 lat jest terenem firmy budowlanej Evan.

Blokowano również siedzibę firmy.

Bezdomni starają się wywrzeć presję na władzy i doprowadzić do poprawy sytuacji mieszkaniowej. Po akcji ustalono termin negocjacji z władzami i przedstawicielami Evana.

W dniu 22 maja udało się skutecznie zablokować eksmisję 80-letniego pana Ryszarda. Początek był bardzo nerwowy. Pracownik działu windykacji społdzielni mieszkaniowej RSM Praga nie chciał rozmawiać i szukać kompromisu. Tak więc zablokowanie eksmisji było koniecznością. Przyjechał pan od windykacji, jeden z kierowników osiedla, komornik i policja. Pracownik ds. windykacji reprezentował wierzyciela i nie chciał odstąpić od eksmisji, nawet wtedy gdy zdał sobie sprawę, że policja musiałaby spałować wszystkich obecnych, w tym ludzi w podeszłym wieku. Po długiej dyskusji z windykatorem i komornikiem, doszło do rozmowy z przesem społdzielni, który wyraził chęc dalszej dyskusji. Skutkiem tego, czynność eksmisyjna została na razie zawieszona.

Pan Ryszard jest emerytem i dostaje 900 złotych miesiecznie. Popadł w zadłużenie w wyniku kłopotów z ZUSem i problemów z otrzymywaniem emerytury. Później otrzymał wyrównanie i zaczął placić, ale zadłużenie było już zbyt wysokie. Pracownicy spółdzielni całkiem otwarcie oświadczyli, że chcą się go pozbyć i zupełnie nie obchodzi ich, co się z nim stanie. Jednak prawda jest taka, że pan Ryszard niestety jest chory i nie zawsze rozumie co się dzieje. I potrzebuje pomocy. Niestety nie zadziałał wcześniej, aby uniknąc tej sytuacji, bo nie miał pojęcia, co może zrobić. Jest bez rodziny i bez opieki społecznej. Dlatego dziś prawie wylądował na bruku. Teraz musimy się starać uregulować sytuację Pana Ryszarda. Aby mógł godnie spędzić swoje stare lata - bo każdy ma do tego prawo!

Debata /film/koncert w CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie:

„CZYSZCZENIE KAMIENIC. Reprywatyzacja w nowej Polsce” / w ramach wystawy Marthy Rosler "Poradnik dla zagubionych: jak odnieść sukces w nowej Polsce"

godz. 15.00 – blok filmowy / KINO.LAB
- „Eksmisja” w reż. Filipa Malinowskiego (76 min.)
- „Melting clocks’ hotel” Wojciecha Dudy i Rafała Jakubowicza (15’43 min.)
- „Warsaw City Grabbers - Reprywatyzacja” w reż. Piotra Madeja (40 min.)
- „Lokatorzy na sprzedaż” grupy Kontrplan (29’37 min.)
godz. 18.00 - dyskusja / Galeria 1
godz. 20.00 – koncert Kopyt/Kowalski / Galeria 1

więcej:
https://www.facebook.com/events/746133832105088/
https://www.facebook.com/events/236359499894935/

DYSKUSJA „CZYSZCZENIE KAMIENIC. Reprywatyzacja w nowej Polsce”

Uczestnicy: Katarzyna Czarnota, Piotr Ciszewski, Jakub Grzegorczyk, Anastazja Wieczorek-Molga, Antoni Wiesztort
Moderatorka: Dorota Grobelna

Reprywatyzacja substancji mieszkaniowej w polskich miastach, w warunkach braku ustawy reprywatyzacyjnej i polityki mieszkaniowej gmin ukierunkowanej na prawa i potrzeby lokatorów, doprowadziła do szeregu nadużyć, paraliżu rozwojowego miast i ludzkich tragedii. Najbardziej jaskrawym ich przykładem jest pojawienie się lukratywnego biznesu opartego na skupowaniu roszczeń reprywatyzacyjnych, połączonego z brutalnym procederem czyszczenia przejętych kamienic z dotychczasowych mieszkańców. Dramat nękanych lokatorów wspierany przez lata społeczną obojętnością, przekonaniem o prawie właścicieli do dowolnego dysponowania nieruchomością oraz dziejowej sprawiedliwości i konieczności klasowej wymiany mieszkańców centrów miast - uwidoczniony został przez działaczy lokatorskich. Jednak - choć nagłośniony – nadal ma miejsce. Władze samorządowe ciągle nie czują się stroną w sporze między nowymi właścicielami a lokatorami. Nadal też brak ustawy reprywatyzacyjnej, która zatrzymałaby proces umniejszania zasobów lokali komunalnych (dramatyczna w tym względzie jest tu szczególnie sytuacja Warszawy), czy regulacji pozwalających na skuteczne przeciwstawienie się praktyce nękania lokatorów.

Podczas dyskusji wskażemy na uwarunkowania, skalę i skutki „reprywatyzacji w nowej Polsce”. Przedstawimy jej analizę m.in. z perspektywy społecznych i publicznych kosztów odbudowy Warszawy. Przybliżymy też historie walk lokatorskich przełamujących społeczną obojętność oraz losy osób, które w wyniku działań czyścicieli kamienic zostały zmuszone do opuszczenia swoich domów. Część z nich jest dziś aktywistkami ruchu lokatorskiego.

Dyskusję poprzedzi blok filmowy złożony z długometrażowego filmu „Eksmisja” w reżyserii Filipa Malinowskiego, filmów dokumentujących walki ruchu lokatorskiego w Warszawie i Poznaniu – „Warsaw City Grabbers - Reprywatyzacja” w reż. Piotra Madeja i „Lokatorzy na sprzedaż” grupy Kontrplan oraz wideo artystów Wojciecha Dudy i Rafała Jakubowicza z ich projektu „Melting clocks’ hotel”.

Podczas dyskusji pokazane zostaną fotografie z wystawy „Powstanie z gruzów", zestawiające dokumentację powojennych zniszczeń ze stanem nieruchomości po ich odbudowie w PRL.
Po dyskusji zapraszamy na koncert poznańskiego duetu Kopyt/Kowalski (www.kopytkowalski.pl), na którego ostatniej płycie KIR znalazł się utwór „Kto zabił Jolantę Brzeską” - poświęcony ikonie ruchu lokatorskiego, aktywistce Warszawskiego Stowarzyszenia Lokatorów. Trzy lata temu jej spalone zwłoki znaleziono w Lesie Kabackim. Jej śmierć do dziś nie została wyjaśniona.

www.wsl-poznan.pl | wsl.lokatorzy.pl | www.lokatorzy.pl | www.syrenawarszawa.wordpress.com

Katarzyna Czarnota – socjolożka, działaczka społeczno-polityczna związana z poznańską Federacją Anarchistyczną; jest jedną ze współzałożycielek i koordynatorek Wielkopolskiego Stowarzyszenia Lokatorów; w latach 2009-2013 prowadziła badania osiedli kontenerowych w Polsce w kontekście segregacji społecznej

Piotr Ciszewski – politolog, działacz związkowy i lokatorski, prezes Warszawskiego Stowarzyszenia Lokatorów, działacz OZZ Inicjatywa Pracownicza; publikował m.in. w „Res Publica”, magazynie „Kontakt”, „Przeglądzie”, „Robotniku” i portalu lewica.pl; absolwent Wydziału dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu warszawskiego.

Dorota Grobelna – historyczka kultury, kuratorka i koordynatorka projektów sztuki publicznej, w tym wystawy i działań studentów Pracowni Wizytującej Joanny Rajkowskiej na UAP - „KontenerART”, będących odpowiedzią na budowę przez władze Poznania kontenerowego getta socjalnego; zaangażowana w problematyką lokatorską; prekariuszka

Jakub Grzegorczyk - działacz związkowy i lokatorski, od 2011 r.; sekretarz Komisji Krajowej OZZ Inicjatywa Pracownicza, aktywista Warszawskiego Stowarzyszenia Lokatorów; publikował m.in. w: Le Monde Diplomatique - edycja polska i Nowym Obywatelu; absolwent Instytutu
Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego

Anastazja Wieczorek-Molga – z wykształcenia matematyczka i informatyczka; z zawodu – księgowa; działaczka społeczna: w latach 70. i 80. - w ruchach młodzieżowych, od 1994 r. – w Stowarzyszeniu Abstynenckim "DOM TRZEŹWOŚCI" w Poznaniu (przez wiele lat w zarządzie Stowarzyszenia), od 2012 r. - w Wielkopolskim Stowarzyszeniu Lokatorskim

Antoni Wiesztort – dyplomowany bezrobotny, dziki lokator, uczestnik wielu badań terenowych i działań bezpośrednich kolektywu Syrena, współautor wystawy „Powstanie z gruzów” nt. kosztów odbudowy Warszawy i reprywatyzacji, publikował m.in. w polskim Le Monde Diplomatique i Przekroju Kurkiewicza

"Powstanie z gruzów" – opis wystawy
Czy zawodowi kamienicznicy przejmujący dziś za darmo tysiące domów mają prawo mówić o przywracaniu „historycznej sprawiedliwości”?
Jako światowy wyjątek, powojenna Warszawa dosłownie powstała z ruin wysiłkiem mieszkańców/-ek tego i innych miast, pracujących często za darmo w zamian za obietnicę życia i mieszkania w mieście bez gruzów. Odbudowa zrujnowanej wojną Warszawy pochłonęła 70 miliardów dzisiejszych złotych. Wiele stołecznych budynków wzniesiono na nowo dosłownie kosztem innych miast, z materiałów im odbieranych – w samym 1950 roku do stolicy powędrowały 163 miliony zabytkowych cegieł z Wrocławia, zebranych przez specjalne brygady wyburzeniowe.
Poszczególne wersje historii niejednokrotnie służyły uzasadnianiu dominacji i płynących z niej zysków. Oddajemy historię Warszawy w ręce jej prawdziwych właścicieli: mieszkańców i mieszkanek tego miasta, wyrzucanych dziś z domów, za które rodzice zapłacili własnym potem.

Opis filmów
„Eksmisja” w reż. Filipa Malinowskiego

film dokumentalny, Polska/Austria/Szwajcaria 2012
76 Min, polski/niemiecki, podtytuły
produkcja Soleil Film GmbH, Malina Film (PL), RebelMango (CH)
alt. tytuły RESETTLEMENT (ENG), MARIA MUSS PACKEN (DE)
producenci Filip Antoni Malinowski, Jürgen Karasek, Carlo Pisani
montaż Filip Antoni Malinowski, Julia Pontiller
operator Filip Antoni Malinowski
dzwięk & sound design Florian Kindlinger
muzyka THALIJA www.thalija.com

EKSMISJA - film o niebywałej polskiej parze seniorów, która po przeżyciu 66 lat w jednym mieszkaniu musi się wyprowadzić. Z jednej strony jest MARIA - osoba o nieskończenie młodym i optymistycznym duchu – z drugiej strony TADEUSZ, który jest cichym naukowcem i fatalistą. Nagle oboje muszą walczyć z osobistą katastrofą, która ujawnia dotyczące ich przeżycia z przeszłości ciążące nad ich decyzjami. Jest to film o sprawiedliwości i równości – o kryzysie moralności w przeszłym i teraźniejszym społeczeństwie – i o tym, jak się starzeć zostając młodym.
"Krótka historia o tym jak w naszym kraju człowiek bezwzględny może dokonać gwałtu na życiu i psychice starych ludzi łamiąc bezkarnie prawo." M. Malinowska
(za: http://www.resettlement.pl/index_pl.html)
"W żadnym kraju post-socjalistycznym tak brutalnie nie oddano ludzi na pastwę rynku w kwestii mieszkaniowej jak w Polsce. Choć T. Mazowiecki w expose w 1989 roku wypowiedział sakramentalne słowa o kontynuacji zobowiązań z PRL-u, to w rzeczywistości jest "dziki zachód". Rządy Czech, Węgier i Niemiec (landy wschodnie) wzięły na siebie roszczenia byłych właścicieli wiedząc i czując, że społeczeństwo musi mieć minimum bezpieczeństwa socjalnego i psychologicznego jakim jest mieszkanie." (za: Artur Liebhart, Planete DOC, Warszawa)

„Melting clocks hotel” Wojciecha Dudy i Rafała Jakubowicza
„Melting clocks’ hotel” to tytuł projektu Wojciecha Dudy i Rafała Jakubowicza zrealizowanego w ramach pokazów „Emergency Room” we Wrocławiu (kuratorzy: Thierry Geoffroy, Michał Bieniek), towarzyszących Europejskiemu Kongresowi Kultury. Jego elementem jest film dokumentujący życie mieszkańców hotelu socjalnego przy ulicy Mieleckiej we Wrocławiu.
Więcej: http://www.jakubowicz.art.pl/?p=1799
Rafał Jakubowicz (1974), artysta, pracuje w UAP i UAM w Poznaniu.
Wojciech Duda (1964), artysta, pracuje w UAP w Poznaniu.

„Warsaw City Grabbers - Reprywatyzacja”, 2013 – w reż. Piotra Madeja
Zbiorowa amnezja wokół kosztów odbudowy Warszawy z powojennych ruin, kwot odszkodowań wypłacanych za znacjonalizowany majątek oraz brak ustawy reprywatyzacyjnej, generuje potężne zadłużenie miasta i szereg patologii społecznych. W stolicy, dotkliwie pogrążonej w chaosie 'dzikiej reprywatyzacji', za darmo oddaje się tysiące kamienic, szkół, muzeów, teatrów, parków i skwerów. Równolegle, z budżetu miasta i z puli rządowej płynie opiewający na miliardy strumień pieniędzy zasilający konta 'wybrańców historii', skutecznie zacierających granice między wyrazami biznesmen i bandyta. Najbardziej tragicznymi bohaterami tej jakże polskiej historii są lokatorzy odbieranych domów, z dnia na dzień masowo zmuszani do wysiedleń. Film jest zapisem wypowiedzi lokatorów i działaczy społecznych, którzy walcząc o dach nad głową wspólnie próbują znaleźć wyjście z 'warszawskiego kotła'.

„Lokatorzy na sprzedaż” - grupy Kontrplan

Film przedstawia historię sprzeciwu grupy mieszkańców kamienicy mieszczącej się przy ulicy Stolarskiej w Poznaniu. Dzięki bezpośredniemu oporowi lokatorów po wielu latach udało się zdemaskować proceder nielegalnych, brutalnych wysiedleni, dokonywanych głównie na zlecenia banków i kamieniczników przez tzw. „czyścicieli kamienic".

Stolarska jest tylko jednym z przykładów globalnego problemu. Polityka mieszkaniowa, w której lokator jest utożsamiany z towarem i sprzedawany z kamienicą osiągnęła właśnie skrajny poziom dehumanizacji. Wymusza on coraz bardziej radykalne formy obrony -- lokatorzy z ul. Stolarskiej postanowili między innymi zamknąć drzwi kamienicy przed pracownikami spółki zawodowo zajmującej się nękaniem mieszkańców. Dzięki ich oporowi Stolarska stała się symbolem walki z tzw. „mafią mieszkaniową" silnie ugruntowaną w państwowych strukturach.

W zamyśle autorów filmu moralne oburzenie na krzywdę lokatorów z ul. Stolarskiej uwidacznia ten problem jednak głównym celem jest sprowokowanie szerszej dyskusji i próba zmiany myślenia na temat przyczyn a nie tylko skutków.
…

Kopyt/Kowalski - poznański duet: niedostrzeżony przez mainstream, obsypany cukrem pudrem przez kilka małych portali muzycznych. Na koncie ma dwie wydane pozycje: "buch" (2011) i "kir" (2013), których część muzyczna dostępna jest pod adresem na kopytkowalski.pl.

„KIR to album, który powinien trafić do każdego, kto ceni sobie tradycję Dylanowskich protestsongów oraz zwraca uwagę nie tylko na wątki czysto muzyczne. Kopyt/Kowalski nagrywając ten album znaleźli dotychczas pustą przestrzeń i wypełnili ją szczerym, pozbawionym patosu przekazem. Bardzo udana płyta”.
popupmusic.pl

„Już pierwsza płyta, czy raczej płytomik duetu buch przykuwała uwagę. KIR zaskakuje jeszcze mocniej, przede wszystkim wycieczką w niepenetrowane wcześniej ascetyczne bluesowe rejony. (…) Przemilczenie tej płyty przez liczne portale jest tym smutniejsze, że biadoląc nad tym, że „zespoły nie mają tekstów po polsku” przegapiają najlepsze teksty po polsku od dawna.”
fuckyouhipsters.blogspot.com

„Doskonały przykład połączenia miękkiej (bo rozrywkowej) funkcjonalności muzyki z ciężarem idei, jaką za jej pośrednictwem chce się przekazać.(...) Najnowsze kompozycje jawią się już nie tylko jako dźwiękowa forma przestrzeni do artykulacji wierszy zaangażowanych, ale przede wszystkim jako fundament spójnego i dojrzałego muzycznie albumu (co niestety odbiło się słabym echem w tzw. polskiej prasie muzycznej). (…) Lekkość i flow, z jakim wokalista wyśpiewuje teksty, nadają tej muzyce wręcz tanecznego sznytu, podczas gdy przekaz jasno daje do zrozumienia, że chodzi przecież o „zgodę na bagdad” i „ciszę o nangar khel”, gdy „prezydent uda się wkrótce na koniec półwyspu hel”. Mówiąc krótko, ale żarliwie – aliteracje, powtórzenia i uroki prozodiów jadą wierzchem na brzmieniu nawiązującym do korzennej muzyki uciemiężonych afroamerykanów. Wszystko w imię wspólnotowego sprzeciwu wobec dyktatu kapitału.”
screenagers.pl

Dziś w godzinach rannych Kampania Obrony Lokatorów zorganizowała blokadę eksmisji bezrobotnej Kingi. Kinga utracila prawo do lokalu komunalnego nie ze swojej winy - jej matka wymeldowała się w trakcie trwania umowy najmu, a Kinga nigdy nie była wpisana na listę najemców. Coś, co właściwie było zaniedbaniem urzędników, skłoniło urząd dzielnicy Wawer do wypowiedzenia umowy najmu.

Kinga pomagała opiekunom niepełnosprawnych w ich proteście pod Sejmem. Była tam obecna i wspierała innych. Dlatego tak wiele osób wsparło ją podczas blokady. Obecnych było kilkadziesiąt lokatorów i działaczy społecznych. Dziękujemy za wsparcie działaczom KSS.

Zablokowano schody i wejście na klatkę schodową, a część protestujących czekała na komornika pod budynkiem. Pomimo asysty policji, komornik i towarzyszący mu urzędnicy Gminy widząc blokadę nie chcieli przeprowadzać eksmisji. Ważną rolę odegrał również fakt, że Kinga złożyła wcześniej podanie o lokal socjalny, który jej przysługuje ze względu na jej status bezrobotnej, oraz na fakt, że procedura eksmisji nie była do końca zgodna z przepisami (nie wskazano lokalu tymczasowego do którego miała nastąpić eksmisja). Eksmisja została odroczona na 6 miesięcy, co daje Kindze nieco czasu na rozwiązanie sytuacji.

Dziś na dniach promujących deweloperów nieruchomości, tzw. “Warsaw Days”, odbył się protest lokatorski przeciw SP Invest. Protest jest związany z rozbiórką budynku w którym mieli prawo jeszcze mieszkać lokatorzy przez firmę będącą częścią grupy kapitałowej SP Invest. W styczniu firma wyburzyła kamienicę, w której mieli jeszcze prawo mieszkać lokatorzy, przez co rodzina z niepełnosprawnym dzieckiem została pozbawiona dachu nad głową. Pomimo wygranego wyroku sądowego o naruszenie posiadania, lokatorzy nie mogą wrócić do budynku, bo już go nie ma. Władze miasta nie rozpatrują wniosku o przyznanie lokalu komunalnego, gdyż “sprawy są w toku”. Rodzina pozostaje więc bezdomna.

Z tego powodu, działacze Kampanii Obrony Lokatorów postanowili pojawić się na wydarzeniu promocyjnym, gdzie wystawiały się różne firmy deweloperskie, również SP Invest, chwaląca się swoimi inwestycjami na ul. Czapelskiej, w sąsiedztwie zburzonej kamienicy. Działacze KOL i ZSP weszli niepostrzeżenie na teren, na którym odbywały się Warsaw Days, rozwinęli transparent “Dość chciwości miasta i deweloperów! Chcemy dostępnych mieszkań komunalnych!”, oraz zaczęli przemawiać przez megafon na temat naruszenia prawa przez spółkę SP Invest. Najpierw hostessy próbowały wyrwać megafon, a następnie ochroniarze wyprowadzili przemawiającego z terenu imprezy. W tym czasie pozostali działacze spokojnie rozdawali dalej ulotki o SP Invest.

Aktualizacja: Dwie osoby (jedna z Warszawy i jedna z Poznania) w wyniku prowokacji policyjnej (policja bez powodu zaczęła spisywać uczestników zgłoszonej demonstracji) zostały zatrzymane i przewiezione na komisariat na al. Marcinkowskiego. Około godziny 21 zatrzymani zostali zwolnieni po usłyszeniu zarzutów. Cytat Iwony Liszczyńskiej z Komendy Wojewódzkiej w Pozniu:
- O godz. 17:30 policjanci legitymowali osoby, które nie były uczestnikami protestu. W pewnym momencie podeszło do nich dwóch manifestantów i jeden z nich oblał policjanta substancją łatwopalną.

.............................

Dziś, 20 marca, odbyła się druga licytacja kamienicy okupowanej przez kolektyw Od:zysk. Kamienicę kupiła Paderewskiego Poznań Sp. z.o.o. Poznań za 8,5 mln czyli za cenę wywoławczą. Z jej KRS-u wynika, że 100 proc. kapitału w tej spółce posiada PW Capital spółka kapitałowa, której prezesem jest Przemysław Paweł Woźny. Ma powiązania z Pomorze Inwestycje Spółka Akcyjna, która posiada przynajmniej trzy centra handlowe min. w Gdyni. Kamienica przejdzie na własność spółki, jeśli wpłaci ona resztę sumy – do tej pory wpłaciła tylko wadium w wysokości 1 mln zł. Inwestor wiedział, że kupuję kamienicę z ludźmi. Zostało to określone w specyfikacji nieruchomości. Licytacja obyła się z majątku właściciela, czyli została przez nowego nabywcę kupiona bez długów wierzycieli.

Licytacja była pilnie strzeżona przez policję. Odbywała się w godzinach, kiedy sąd jest zamknięty. Wszyscy chętni, którzy chcieli wejść na salę, zostali dokładnie przeszukani i byli prowadzeni pojedynczo przez policjantów. Nabywca kamienicy nie chciał rozmawiać z mediami, został wyprowadzony osobnym wejściem.

Mieszkańcy Krymu pochodzenia tatarskiego zostaną zmuszeni do opuszczenia swoich ziem. Są one potrzebne dla realizacji "celów społecznych" - poinformował wicepremier republiki Rustam Termigaljew.

Od dłuższego czasu, mniejszość tatarska, będąca rdzenną ludnością Krymu jest prześladowana przez pro-rosyjskich neonazistów, którzy odgrywają dużą rolę w ruchu pro-putinowskim w całej Ukrainie. Pisaliśmy już o Pawle Gubariewie i jego powiązaniach z neonazistami.

Władze jednocześnie twierdzą, iż pobyt Tatarów na Krymie zostanie "zalegalizowany" (sic!) i udostępnione zostaną im inne obszary, a także miejsca w organach władz.

Nie dawno miało również miejsce morderstwo noszące znamiona tortur dokonane na żołnierzu armii ukraińskiej pochodzenia tatarskiego.

Od:zysk jest zagrożony!

20 marca odbędzie się licytacja kamienicy, w której mieszkamy i działamy.

20 marca odbędzie się też demonstracja, która ma pokazać nasz sprzeciw.
Niech wyrazem solidarności będzie Twoja obecność na demonstracji!!!

Przybywajcie tłumnie.

Czas pokojowych akcji się skończył!

OŚWIADCZENIE WS. DRUGIEJ LICYTACJI SKŁOTU OD:ZYSK

Odzyskujemy 30.000 pustostanów!

20 marca odbędzie się druga licytacja kamienicy, w której znajduje się Od:zysk i która stanowi dom dla kilkudziesięciu osób oraz oddolnych inicjatyw. Od poprzedniej licytacji cena wywoławcza nieruchomości znacznie spadła, co dla inwestora może być mylącym znakiem, że oferta ta jest bardziej atrakcyjna. Nic bardziej mylnego! Stanowczo informujemy, że kamienica, w której mieści się Od:zysk nie jest i nie będzie na sprzedaż.

Reprywatyzacja 'Paryża Północy'? Społeczny koszt stołecznego mitu

Czy odbudowa Warszawy po wojnie była zagładą mitycznego 'Paryża Północy', czy znaczącym osiągnięciem? Czy dekret o wywłaszczeniu był zbrodnią, czy koniecznością? Jakich środków wymagało wyniesienie miasta z ruin? W końcu - jakie ma to znaczenie w świetle reprywatyzacji, ujmowanej przez swoich sympatyków jako 'przywracanie prawa', zaś przez lokatorów tysięcy kamienic, uczniów stołecznych szkół i warszawskich działkowiczów – jako wielka krzywda?

Publiczna debata wokół XX-wiecznej Warszawy wciąż oscyluje wokół mitologii metropolii belle époque oraz historii kamienic skradzionych przez Bieruta. Obrazy doszczętnego zniszczenia miasta przez nazistów zdają się nie zaburzać 'żelaznej logiki', według której odbudowa Warszawy z ruin, choć doceniona przez UNESCO jako osiągnięcie unikalne na skalę światową, ogranicza się do spekulacji wokół 'zbrodni wywłaszczenia'.

Taki stan nie tylko wypacza historię, ale też krzywdzi ludzi, którzy doskonale ją pamiętają, bo tworzyli ją, nierzadko w "czynie społecznym" – dziś zaś oni sami i spadkobiercy ich pracy wyrzucani są z domów i miasta, które budowali.

Dyskusja 10. marca 2014 w auli głównej starego BUW, godz. 18:00, Uniwersytet Warszawski, ul Krakowskie Przedmieście 26/28

Udział wezmą:

dr Jarosław Trybuś, wice-dyrektor Muzeum Historycznego Warszawy
Ewa Andruszkiewicz, Warszawskie Stowarzyszenie Lokatorów
Antoni Wiesztort, współautor wystawy Powstanie z gruzów, Kolektyw Syrena

1 marca minęła trzecia rocznica morderstwa aktywistki lokatorskiej Jolanty Brzeskiej. Kilkadziesiąt osób zgromadziło się przed domem Brzeskiej na wiecu pamięci ku czci zamordowanej aktywistki.

Na południe od finansowanej ze środków publicznych Świątyni Opatrzności budowane są dwa bloki składające się wyłącznie z 18-metrowych kawalerek.

To szansa na samodzielność dla młodych ludzi - przekonuje deweloper. - Powstaną koszary dla białych kołnierzyków - komentują architekci.

Zmieści się w nich mikroskopijny aneks kuchenny i malutka łazienka z prysznicem. Wanny ani pralki już nie będzie jak wstawić.

Projekt wyraźnie podoba się redakcji Gazety Wyborczej. "Kurczeniu się mieszkań sprzyjają też zmiany społeczne. Kiedyś ślepa kuchnia uważana była za defekt mieszkania, dziś ludzie często sami domagają się aneksów kuchennych, bo w domu gotują mało, jedzą głównie na mieście lub w pracy." - czytamy.