Ruch anarchistyczny

On April 28-29 in Warsaw, a conference on Workers' Resistance in the New Milennium took place in Warsaw. The conference unfortunately did not draw many people from outside of the anarchist movement, which meant that the format changed from presentation to debate and more concrete discussion very quickly and soon turned rather into a strategy and networking meeting.

W dniach 28 i 29 kwietnia odbyła się konferencja "Opór pracowniczy w nowym stuleciu" organizowana przez Związek Syndykalistów Polski.

Wśród tematów poruszonych na konferencji były metody walki w zglobalizowanych organizacjach, sabotaż w produkcji umysłowej, jako narzędzie w walce o prawa pracownicze, omówiono także kampanię wsparcia dla zwolnionych pracowników papierni Ruzomberok. Po wykładzie odbyła się dyskusja na temat różnic pomiędzy działaniami pracowników wewnątrz firmy oraz działaniami aktywistów wspierających walkę z zewnątrz. Starły się dwie koncepcje - jedna skierowana na wspieranie walk pracowników połączonym z aktywnym propagowaniem idei anarchosyndykalistycznych, a druga na wspieranie działań pracowników bez nacisku na ich ukierunkowanie ideowe.

Ukazał się piąty numer Biuletynu Poznańskiej Biblioteki Anarchistycznej. Biuletyn ma 166 str. formatu A5.

Wydany został w nowej, zmienionej formule. Część zmian widoczna jest już na pierwszy rzut oka, nowa szata graficzna, kolorowa okładka, zapach świeżego druku... Jednak największe zmiany dotyczą przede wszystkim warstwy treściowej. Redaktorzy chcieliby, aby Biuletyn, zachowując swój charakter, stał się miejscem pogłębionej analizy i dyskusji w ruchu anarchistycznym.

Dziś w Warszawie sąd wydał nakaz aresztowania Adama Pazurynę. Adam został aresztowany i pobity przez policję po legalnej demonstracji przeciwników Rady Europy z dnia 16.05.2005. Adam nie chciał się stawić w sądzie bo uważa cały ten proces za niesprawiedliwy. Nadal trwa proces przeciw 9 uczestnikom demonstracji.

Podczas wczorajszego spotkania ministrów zagranicznych NATO doszło w Oslo do starć pomiędzy protestującymi anarchistami a policją. Początkowo protest był pokojowy, wzięło w nim udział ok. 1000 osób. Po jakimś czasie od demonstracji odłączyła się grupa, która natarła na miejsce spotkania – ratusz. Serwis TVN24 pisze, że było to około 100 osób, jednak jest to mało wiarygodna informacja, ponieważ norweskie indymedia informują o prawie 250 zatrzymanych.

Pod ratuszem doszło do zamieszek. Protestujący obalili w kilku miejscach metalowe ogrodzenie i próbowali się dostać do budynku, w którym miało miejsce spotkanie. Policja użyła gazu łzawiącego. Materiał filmowy z protestu dostępny TUTAJ

W czwartek 40-osobowa grupa zamaskowanych anarchistów przeprowadziła atak na główny komisariat w Atenach. Poleciały dziesiątki koktajli Mołotowa – spłonęło 12 policyjnych suk, 2 nie oznakowane samochody tajniaków i 1 motocykl. Nie odnotowano rannych, żaden ze sprawców nie został ujęty. Grupa wyszła, jak również rozproszyła się po akcji w uliczkach Exarchii, dzielnicy Aten którą oficjalne media nazywają „twierdzą anarchistów”.

Również w czwartek doszło do ataku za pomocą koktajli Mołotowa na komisariat w dzielnicy Zographou we wschodnich Atenach. W nocy ze środy na czwartek dokonano ataku na gmach Narodowego Banku Grecji. Nieznani sprawcy (policja podejrzewa anarchistów) zdetonowali w nim bombę wykonaną z butli gazowej. Tej samej obrzucono butelkami z benzyną limuzyny Urugwajskich dyplomatów. Dwie z nich doszczętnie spłonęły.

Policja podejrzewa, że ostatnie częste i śmiałe ataki są reakcją na wkroczenie policyjnych sił specjalnych do zbuntowanych więzień.

W poniedziałek rano rozpoczął się bunt więźniów z więzienia Malandrinos w Fokidzie. Iskrą, która wznieciła bunt było brutalne pobicie przez strażników anarchisty Yiannisa Dimitrakisa oraz ich okrutna, brutalna reakcja na protesty jego współwięźniów.

Skandaliczne warunki przetrzymywania, brak wody, regularne pobicia, elektroniczna inwigilacja oraz skrajnie krótkie wyjścia na spacerniak to ponura rzeczywistość więzienia Malandrinos. Już niejednokrotnie różne wystąpienia i bunty wstrząsały tą placówką penitencjarną.

Aktualna sytuacja w Malandrinos:
Więźniowie przejęli pełną kontrolę nad więzieniem.

W najbliższy piątek, 27. kwietnia 2007 roku, o godz. 12.00, w sali 361 Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia – V Wydział Karny przy ul. Marszałkowskiej 82 (wejście od ul. Żurawiej) odbędzie się główna rozprawa sądowa 10 osób zatrzymanych bezpośrednio po demonstracji, które 16. maja 2005 roku odbyła się w Warszawie w związku z mającym miejsce, III Szczytem Rady Europy. Oskarżonym o "naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza policji", "próbę odwiedzenia policjanta od wykonywania czynności służbowych" i “znieważenie funkcjonariusza słowami powszechnie używanych za obraźliwe”. Teraz grożą im za to 3 lata pozbawienia wolności.

Zeszłej niedzieli albański imigrant został odnaleziony martwy w celi posterunku ateńskiej policji. Został aresztowany na krótki okres czasu za drobne kradzieże. Rzecznik policji powiedział, że więzień popełnił samobójstwo – powiesił się w celi. Krewni więźnia zebrali się pod posterunkiem, by oskarżyć policjantów o zabójstwo.

W Grecji imigranci, a szczególnie Albańczycy są celem częstych rasistowskich ataków we wszystkich dziedzinach życia, a do tego są wyzyskiwani w pracy (pracują najczęściej na czarno). Historia zabitego przez policję Albańczyka jest kolejnym rasistowskim incydentem na przestrzeni ostatnich tygodni.

Ponad 300 anarchistów wzięło udział w piątkowym marszu odwetowym. Zdemolowano posterunek policji, doszło do walk ulicznych. Protestujący wykrzykiwali hasła, że nie będą akceptować policyjnego barbarzyństwa, które jest wymierzone w społeczeństwo i podstawowe prawa człowieka.

John Bowden, anarchista skazany na 25 lat więzienia przesiedział za kratkami odpowiednią ilość wyroku, by dostać prawo zawieszenia reszty kary i wyjść na wolność. Było by to możliwe, gdyby nie sprzeciw pracownika socjalnego o skrajnie prawicowych poglądach, który oskarżył Johna o współpracę z organizacją terrorystyczną, którą jego zdaniem jest… Anarchistyczny Czarny Krzyż.

„Bowden pisywał artykuły na anarchistyczną stronę Anarchist Black Cross Brighton, w których przyznał się do popierania większości anarchistycznych idei i działań. Przejrzenie owej strony nasuwa pytania o naturę tej grupy. Jej członkowie ukazują się jako eko-terroryści oraz bojówkarze paramilitarni zamieszani w, jak to mówią – walkę przeciwko systemom politycznym i prawom.” – pisze w raporcie Matt Stillman odpowiedzialny za resocjalizację, stwierdzając również, że ludzie odwiedzający Bowdena byli zamieszani w owe „działania terrorystyczne”

W Kopenhadze około godziny 20stej 200 osób zaskłotowało budynek szkoły na Stevnsgade. Jest to budynek, który młodzież od dłuższego czasu wskazywała jako nasŧępny Dom Młodzieży.

Policja pojawiła się na miejscu bardzo szybko, jednak na początku tylko się rozglądali. Około 21.35 gliniarze wkroczyli do akcji i zaczęli aresztować osoby, które stawiały bierny opór. Duńskie media mówią o 32 osobach aresztowanych do godz. 22.45. Najprawdopodobniej będą oni już dzisiaj wypuszczeni. Działacze Anarchistycznego Czarnego Krzyża odbierają zatrzymanych z komisariatów.

W sobotę 14 kwietnia podłożono ogień pod wejście do biura poselskiego ministra spraw zagranicznych, Theodorosa Kassimisa. Ogień został szybko ugaszony. Władze o atak oskarżają anarchistów.

Incydent miał miejsce w Exarchii – dzielnicy Aten, w której wielokrotnie dochodziło do starć anarchistów z policją. Policja podała, że drzwi zostały pokryte łatwopalną substancją i podpalone. W pobliżu rozrzucono ulotki zawierające treści anarchistyczne. Na razie nikt nie przyznał się do ataku.

www.czarny-sztandar.pl - pod tym adresem znaleźć można zupełnie odnowioną stronę łódzkich środowisk wolnościowych. Zapraszamy do odwiedzania wszystkich z regionu i nie tylko.

Co to jest kapitalizm? Żyjemy w przepięknym świecie. Jest na nim w bród wszystkiego wokoło, by każdy mógł żyć wygodnie.

Tymczasem gdy kilku żyje w luksusie, większość z nas spędza całe swoje życie harując tylko po to, by przetrwać.

My, klasa pracująca, posiadamy bardzo mały zakres własności, toteż by przetrwać możemy robić tylko jedną z trzech rzeczy: pracować dla szefa, domagać się zapomogi, albo kraść. Ostatnie dwie możliwości nie są dostępne dla wszystkich, a dla większości za bardzo odpychające.

Na tym właśnie bazuje kapitalizm: musimy sprzedawać naszą zdolność do pracy – i godziny naszego życia – za płacę. To nasza praca produkuje rzeczy i zapewnia usługi, ale nasza pensja jest niższa niż wartość produktów, które wyprodukowaliśmy, czy usług które zapewniliśmy. Różnica pomiędzy wartością tego co robimy i tym jaką pensje dostajemy jest zyskiem, który jest nam odbierany. Ktoś odbierający telefony może stworzyć zysk dla szefa 400 zł, ale dostanie z tego tylko 50 zł. Resztę zabiera szef i nazywa to „zyskiem” – do którego jest on upoważniony, ponieważ jego jest biuro, gdzie odbiera się telefony. By robić pieniądze musisz mieć najpierw wystarczająco pieniędzy, by mieć coś na własność. W tym systemie bogaci stają się jeszcze bogatsi i potężniejsi, podczas gdy my stajemy się biedniejsi i, oczywiście, słabsi.

Kapitalizm produkuje rzeczy dla zysku raczej niż dla zaspokojenia potrzeb. Na przykład, w opanowanej przez głód Afryce, wielkie korporacje sieją przynoszące zysk uprawy, jak bawełna, podczas gdy miliony wokół głodują. Jeśli nie możesz spłacić hipoteki, twój dom zostaje ci odebrany. Kuracje i lekarstwa na śmiertelne choroby, których produkcja kosztuje nas grosze, są sprzedawane za tysiące złotych, podczas gdy miliony giną. Globalne ocieplenie i zanieczyszczanie wywołane paliwami kopalnymi zagraża przetrwaniu ludzkości na planecie, ale odnawialne źródła energii zagrażają zyskom korporacji naftowych. To dzieje się na całym świecie. Nie w tym problem, że kapitalizm się zepsuł i można go naprawić, problem w tym, że tak właśnie działa kapitalizm. Nieustępliwy popęd do akumulacji, zysku i ekspansji napędza kapitał. Zyski zawsze mają większe znaczenie niż ludzie i planeta, ponieważ jeśli korporacja nie osiągnie wystarczających zysków zbankrutuje albo zostanie wykupiona. Wojna, bieda, zbrodnia, głód i zniszczenie środowiska – to właśnie świadectwa tego, że kapitalizm funkcjonuje idealnie. To są również świadectwa tego, że jest on nie do utrzymania i musi zostać zastąpiony.

Czym chcemy zastąpić kapitalizm?

Nie chcemy zastąpić jednych szefów i polityków innymi, jak to miało miejsce w ZSRR. Chcemy znieść rząd i kontrolę produkcji przez rynek. Chcemy, aby robotnicy i pracownicy usług demokratycznie kontrolowali miejsce swojej pracy oraz chcemy, aby zwykli ludzie na całym świecie żyli wspólnie bez pieniędzy i władzy. Oto, co nazywamy wolnościowym komunizmem.

Wszystko to wydaje się bardzo nieprawdopodobne, ale obecnie jest to bardziej możliwe niż sądzisz. Pomyśl, kto obecnie robi najpotrzebniejsze rzeczy w społeczeństwie – ludzie którzy produkują dobra i świadczą usługi. My robimy! To my wiemy jak dokładnie należy zorganizować nasze miejsce pracy, ponieważ to jest coś, co robimy codziennie.

Wszyscy szefowie i udziałowcy jedynie zbierają środki i zabierają ogromną część zysków. Wyobraź sobie, o ile mniej pracy musiałbyś/musiałabyś wykonać, jeśli wszyscy ludzie zamiast wykonywać bezproduktywne zajęcia wykonywaliby pożyteczną pracę? Wielu z nas spędza znaczną część swojego życia w pracy, produkując zbędne rzeczy albo wykonując niepotrzebne usługi, jak produkty z umyślnie ograniczoną żywotnością, albo ubezpieczenia. Mielibyśmy więcej czasu, by robić to, co naprawdę chcemy i urzeczywistniać - nasze pragnienia. Bylibyśmy bardziej szczęśliwi i bardziej skłonni pomagać innym, ponieważ nie musielibyśmy marnować naszego życia na dojazdy do nudnej pracy, bezproduktywne zajęcia, czy przygotowywać się w szkole czy na uniwersytecie do bycia „dobrym”, „produktywnym” pracownikiem.

Po prostu zapytaj sam siebie: Ile czasu w tym tygodniu spędziłeś z ludźmi, których kochasz? A teraz spytaj sam siebie: Ile czasu spędziłeś w pracy?

Wszystko co byśmy robili służyłoby zaspokojeniu naszych potrzeb, toteż bylibyśmy bardziej skorzy do wytężonej pracy. Doskonałym przykładem może być to, co udało się wprowadzić podczas hiszpańskiej wojny domowej w 1936-39, kiedy fabryki na samorządnych terytoriach robotniczych zostały przejęte przez pracowników. Jak się okazało, były one bardziej efektywne niż pod kontrolą kapitalistów. A dziś w Argentynie, pracownicy fabryki ceramiki Zanon wykopali szefów i prowadzą ją samemu, pracując w lepszych warunkach niż wcześniej.

Idea, że potrzeba jest jakaś grupa centralna albo jednostka do zarządzania, bo inaczej nic nie zostanie zrobione, jest śmieszna. Pomysł, że pracujemy wydajniej z kierownikiem zginającym nasze karki, zabierającym nam zysk i mówiącym nam co mamy robić, nie ma sensu gdy spojrzymy trochę głębiej na problem. Podczas korporacyjnej konferencji jeden z mówców zapytał dlaczego robotnicy pracując ciężko 8 godzin dziennie, wracają do domu i pracują ciężko w domu lub ogrodzie.

Odpowiedź jest prosta: ponieważ tak chcą. W pracy, wiemy że ciężka praca nie przyniesie nam pożytku i jak tylko szef zniknie za rogiem, my oczywiście zaczniemy się obijać. Dlaczego mielibyśmy pracować ciężej dla kogoś, kto nas wyzyskuje? W ogrodzie, czy domu robimy co chcemy i kiedy chcemy, dla naszych własnych potrzeb i możemy pracować ciężej dla samych siebie, niż dla wiecznie głodnej zysków korporacji, która używa nas jak maszyn, które można kupić i sprzedać.

Rzeczy takie jak te, z codziennego, teraźniejszego życia, są przykładami wolnościowego komunizmu w praktyce i, co ważniejsze, są one widoczne w praktyce zwykłych ludzi zmagających się z wyzwaniami codziennego życia. Fundamentem społeczeństwa socjalistycznego jest współpraca równych ludzi. Nasza wrodzona zdolność do współpracy, potrafi przejawić się nawet w kapitalistycznym świecie – od małych rzeczy, jak organizowanie przyjęć, gdzie różni ludzie przygotowują i przynoszą jedzenie i napoje, a potem sprzątają, do wielkich wolontariackich organizacji jak the Royal National Lifeboat Association. Rzeczy takie jak te pokazują, że świat wolny do szefów i rządu jest możliwy. Rzeczy takie jak te pokazują, że wolnościowy komunizm jest możliwy.

Jak chcemy osiągnąć wolnościowy komunizm?

Wszystko to brzmi pięknie i trudno uwierzyć, że ktokolwiek chciałby być przeciwny temu. Jednakże jest takich wielu. Rządzące instytucjonalne struktury są tak ukształtowane, że nie mogą oddać swojej władzy i przywilejów. Jeśli pojedyncza korporacja albo rząd zdecyduje, że obecny system jest niesprawiedliwy i będzie starać się to zmienić, to taka korporacja zbankrutuje albo zostanie wykupiona. Rząd realizujący postępową politykę – pozostający w izolacji i nie naciskany przez masowy ruch – upadnie z powodu ucieczki kapitału, oszczerstwa mediów, czy też interwencji zbrojnej. Musimy odebrać im władzę i realizować władzę nad swoim życiem samemu. Jednakże, jakkolwiek pracownicy przeważają liczebnie nad szefami w kraju i za granicą, szefowie mają policje na swoich usługach do bicia nas, areszty i więzienia do zamykania nas, wojsko do strzelania do nas, szkoły i korporacyjne media do oszukiwania nas i masę innych instytucji utrzymujących nas w uległości.

Dlatego właśnie istnieje potrzeba rewolucji. Przede wszystkim: ideowej. Musimy przestać wierzyć w kapitalizm. Musimy zacząć widzieć siebie nawzajem jako równych i solidarnych pracowników, jako klasę, która jest skutecznie dzielona przez rasizm, seksizm i wszystkie inne idiotyczne uprzedzenia. Jednakże, zmiana naszych idei to nie wszystko. Ponieważ klasa kapitalistów nie odda nam swojej władzy bez walki, musimy być przygotowani do obrony wszelkich zdobyczy wolności, które chcą nam zabrać. Gminy powinny zostać poddane bezpośredniej kontroli społeczeństwa. Miejsca pracy powinny zostać przejęte przez ludzi, którzy tam pracują i pracować dla potrzeb społeczeństwa, nie dla szefów. Zrobiliśmy to wcześniej i możemy to zrobić teraz. Musimy po prostu zdać sobie sprawę z naszej kolektywnej, klasowej siły.

Co powinienem teraz zrobić?

Organizuj się. Zbierz się razem z podobnie myślącymi ludźmi swojej społeczności i zacznijcie tworzyć grupę w celu budowania poczucia solidarności w waszej dzielnicy. Załóżcie wspólnotę grup i związki sąsiedzkie i uczcie się jak żyć razem bez policji, panów i innych reprezentantów rządu czy wielkiego biznesu.

Zjednocz się ze współpracownikami, by zażądać lepszej płacy i warunków pracy, a jeśli szef odmówi, rozpocznijcie wspólną akcję jak spowolnienie pracy, czy strajk, by spełnił wasze żądania. Organizujcie silne grupy i sieci w miejscu pracy i związkach zawodowych. Wraz z innymi pracownikami zwolnijcie swojego szefa! Łącz się z innymi ludźmi w swojej szkołach, czy uniwersytetach, i walcz o poprawę sytuacji. Jeśli starają się podnieść opłatę za nauczanie – zorganizuj masową odmowę płacenia.

Cokolwiek robisz, upewnij się czy twoja organizacja odnosi się do twojego normalnego, codziennego życia. Jedynie przez nasze bezpośrednie zaangażowanie w daną sprawę, możemy zbudować silny ruch i lepszy świat.

Kolektywne akcje pracujących ludzi i ich rodzin w Anglii zatrzymały wprowadzenie przez Margaret Thatcher podatku pogłównego w 1990 r. Doprowadziły też do znacznego podniesienia standardu życia w przeciągu 200 lat. Na całym świecie walka klasy pracującej doprowadzała do rewolucji, obalała dyktatury i wywalczyła krótszy czas pracy… lista jest bardzo długa. Gdy działamy razem możemy osiągnąć wszystko.

Bądźmy realistami – żądajmy niemożliwego!

libcom group, 2005
http://libcom.org/thought/libertarian-communism-capitalism-direct-action...

https://cia.media.pl/syndykalizm_rewolucyjny_anarchizm_komunistyczny
https://cia.media.pl/przemysl_bez_szefow

W dniach 31 marca - 1 kwietnia w Gliwicach odbył się zjazd założycielski Związku Syndykalistów Polski. Do ZSP przystąpiły osoby z całego kraju zainteresowane propagowaniem idei związanych ze społecznym anarchizmem, antyautorytaryzmem i socjalizmem wolnościowym w środowiskach pracowniczych. Uczestnikami i uczestniczkami ZSP są osoby z różnych związków zawodowych, a także "nieuzwiązkowione".

Dyskutowano wiele problemów związanych z sytuacją dzisiejszego świata pracy, proponowano różne rozwiązania. W chwili obecnej postanowiono skoncentrować się na propagowaniu i budowaniu niebiurokratycznych, oddolnie kontrolowanych, antykapitalistycznych związków i organizacji zawodowych, niezależnych od państwa, partii politycznych i kapitalistów, których celem ma być całościowa przemiana stosunków społeczno - ekonomicznych.