Ruch anarchistyczny

Sieciową wersję "Ulicy Wszystkich Świętych" otwierają rozważania "Barta" Świderka o stereotypie Śląska, lansowanym przez media oficjalne. Henryk Sporoń pisze o początkach swej emigracji do RFN, Agnieszka M. Wasieczko kończy tekst o niemieckim "filmie ulicznym" a klasyk Mail Artu - Ryosuke Cohen głosi pochwałę różnorodności. Poza tym znane już z bzzz... oświadczenie GSA w sprawie Świątyni Opatrzności, niesamowite malarstwo Ryszarda Tomczyka, cd. tekstu Jana Sidorowicza o Powstaniu Warszawskim i sprawa rasistowskiego portalu www.heretical.com. Do pobrania - tutaj.

Deputowany do Dumy z ramienia partii Narodnaya Volya o nazwisku Alksnis złożył do prokuratury w oficjalny wniosek o sądowe ściganie członków Antifa. Na swojej stronie zamieścił również dane o 10 najbardziej znanych antyfaszystach, włącznie z adresem domowym jednego z nich. Coraz bardziej śmiałe działania władz w stosunku do działaczy Antify – szczególnie w dwóch największych ośrodkach ich działalności – Moskwie i St. Petersburgu - świadczą o coraz większym znaczeniu ruchu antyfaszystowskiego w Rosji i poważnych obawach polityków.

W maju 2004 roku Vahtang Devitlidze, anarchista i uczestnik Federacji Anarchistów-Rewolucjonistów przebywał wraz z dwójką przyjaciół w centrum Krasnodaru. Anarchiści natknęli się na grupę lokalnych nazistów – wywiązało się starcie. Vahtang nie miał wyboru – w obronie własnej był zmuszony użyć noża. W rezultacie zranił jednego z napastników w nogę. Sam również, pobity, trafił do szpitala.

Uczestnicy bójki zostali aresztowani. Vahtang otrzymał wyrok 2,5 roku więzienia za „spowodowanie poważnych obrażeń ciała”. Nie pogodził się jednak z nadzorem reżimu i uciekł na Białoruś. Został jednak ujęty, gdy odwiedzał swoją rodzinę w Krasnodarze i umieszczony w więzieniu by odsiedzieć resztę wyroku. Ponownie uciekł lecz został szybko złapany. Podczas zatrzymania policjanci dopuścili się na nim ciężkiego pobicia. Od lata 2006 przebywa znów w normalnym więzieniu, bo odsiedzieć wyrok do końca.

Warsztaty edukacji politycznej: 10 lutego w Sebukeng, miasteczku położonym na południe od Johannesburga, ZACF (Zabalaza Anarchist Communist Federation) organizuje warsztaty dotyczące edukacji politycznej.

To trzeci tego typu zjazd organizowany przez tą organizację, tym razem w porozumieniu z Kryzysowym Komitetem Klasy Pracującej, powiązanym z Forum Anty-prywatyzacyjnym. Oznacza to, że idee anarchistyczne są naprawdę dobrze rozumiane i wpasowują się w interes społeczności walczących o swoje prawa w tym rejonie.

Zostanie poruszonych wiele tematów, m.in.:

• Anarchistyczna alternatywa dla wyborów
• Wystąpienia klas pracujących i biedoty
• Czy Chiny są nową imperialistyczną siłą w Afryce?

Warto odwiedzić OFICJALNĄ STRONĘ południowoafrykańskich anarchistów z ZABALAZA. Jest tam wiele artykułów i dokumentów na temat historii i działalności afrykańskich anarchistów oraz wielu grup powiązanych w federację.

Pośród wielu więźniów przetrzymywanych w meksykańskich więzieniach są aktywiści anarchistyczni Oscar Santa Maria i Sacramento Delfino Cano Hernandez. Zostali aresztowani 30 listopada 2006. Anarchiści i przedstawiciele ruchów antyautorytarnych odegrali ważną rolę w walce przeciwko rządowi Ulissesa Ruiz Ortiz w Oaxaca.

Działacze są oskarżeni o wiele najróżniejszych przestępstw. Policja twierdzi, że znalazła przy zatrzymanych koktajle mołotowa, torbę kamieni z bruku, noże i inne przedmioty służące do tworzenia prowizorycznej broni. Policjanci twierdzą również, że Sacramento prowadził ukradzionego pickupa – jest to oskarżenie absurdalne, ponieważ Sacramento nie potrafi w ogóle prowadzić.

Sprzeciwiamy się przeznaczaniu pieniędzy z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na budowę Świątyni Opatrzności Bożej. W sytuacji gdy ciągle się mówi o złej kondycji finansowej ZUS - braku funduszy na emerytury wypłacane obecnie jak i te wypłacanych w przyszłości, w czasach, gdy ciągle brakuje pieniędzy na służę zdrowia, nie ma na podstawowe potrzeby społeczne, władza lekką ręką daje 40 milionów złotych na budowę przybytku bożego.

Sprzeciwiamy się umacnianiu dominacji Kościoła katolickiego - jawnemu i tajnemu związkowi Państwa z Kościołem. Kościoła, który raczej do biednych nie należy - biednymi częściej są jego wyznawcy. Okradani i oszukiwani zarówno przez hierarchów, jak i przez elity rządowe.

Poczynania władzy są skandaliczne. Po pierwsze, przeznacza nasze pieniądze na budowę budynku kultu bez konsultacji społecznej, wbrew prawu, które sami ustanowili, a którego przestrzegać tylko my jesteśmy zobowiązani. Po drugie, konsekwentnie realizowana jest koncepcja państwa wyznaniowego, gdzie jedna wiara ma decydować o moralności, jak i o zasobności naszych kieszeni. Temu dyktatowi Państwa i Kościoła mówimy nie. Uważamy, że Świątynia Opatrzności powinna zwać się od dziś Świątynią Bezczelności.

Grupa Socjalnych Anarchistów

gsa36@tlen.pl

To, że wszyscy żyjemy zmitologizowanym świecie, nie podlega raczej dyskusji. Mamy prawdy „naturalnego i odwiecznego” kapitalizmu, mamy utożsamienie życia społecznego z instytucjami państwa. Dzięki systemowi indoktrynacji, masmediom, specjalistom nakręcanym przez kapitał obracamy się w określony sposób skonstruowanej rzeczywistości społecznej, która domaga się posłuszeństwa i dąży do likwidacji innych wymiarów, wszelkiej możliwości radykalnej przebudowy społecznej. Wszystkie opozycje są wewnątrz systemu, modyfikują go, robią operacje plastyczne, smarują kremami ujędrniającymi pośladki, zakładają maseczkę z ogórków i buraczków…

Czynnik subiektywny decydujący w ostatecznej instancji o powodzeniu lub nie rewolucji społecznej i ustanowienia bezpaństwowego komunizmu zostaje skolonizowany. Skoro nikt poważnie nie domaga się zniesienia własności prywatnej, pracy najemnej, pieniądza – to nic takiego nie nastanie. Należy utrzymywać wiarę w porządek kapitalistyczny: jeśli nie wersji hard, to w wersji soft. Ekstremalne sytuacje które ujawniają represyjną logikę kapitalizmu, jego niszczycielską silę, należy uznać za pewne zaburzenie struktury, które nie powinno mieć miejsca, jako coś marginalnego, przypadkowego.

Podobnie jest pracodawcą. Mamy jawnych skurwieli: co nie wypłacają pensji, chociaż mogą, co gnębią pracowników stosując mobbing. Krótko mówiąc wykorzystują swoją pozycję do poniżania podwładnych. Mamy też pracodawców nie wykorzystujących tak swojej przewagi, stosujący nawet i „partnerski” styl zarządzania firmą.

Pierwsi są napiętnowani przez system, nie uznaje się już jawnego poniżania pracownika za rzecz normalną. Budzi on oburzenie społeczne, a nawet może trafić do sadu pracy. Za normalne zaś stosunki w pracy uznaje się model „partnerski”, i to on jest standardem kapitalistycznym.

Nie ma co winić systemu, który uprzywilejowuje jednych kosztem drugich, ale ludzi – to indywidualne cechy pracodawcy sprawią, że jest skurwielem.

Nowy klip manufaktury anarchistycznej. Demonstracji w Szczecinie z roku 2001 z okazji rocznicy grudnia. Zorganizowana przez Federacje Anarchistyczną oraz Inicjatywę Pracowniczą w odpowiedzi na kryzys gospodarczy.

Można go obejrzeć tutaj.

Walki społeczne we Francji 1995-2006

1995 - protesty przeciwko reformie systemu emerytalnego
2001 - strajki w sieci McDonalds
2003-2004 - protesty pracowników czasowych
2005 - zamieszki w dzielnicach emigranckich
2006 - rewolta młodzieży przeciwko CPE ("Kontraktowi Pierwsza Praca")

Gościem spotkania będzie Jermie Berthuin - sekretarz ds. Międzynarodowych Krajowej Konfederacji Pracy (Confederation Nationale du Travail), anarchosyndykalistycznego związku zawodowego.

gdzie: Uniwersytet Warszawski, Instytut Kultury Polskiej (za budynkiem Wydziału Historii), sala nr. 3 (I piętro)

Spotkanie organizuje warszawska sekcja CK-LA

Stan zdrowotny anarchistów prowadzących strajk głodowy z dnia na dzień ulega pogorszeniu. O sprawie pisaliśmy już wielokrotnie, m.in. TU

Tarasios Zadorozni głoduje od 29 listopada, Gerasimos Kyriakopoulos od 15 grudnia.

Oboje cierpią na podciśnienie ortostatyczne - spadek ciśnienia tętniczego krwi w pozycji stojącej, co prowadzi najczęściej do omdlenia. Tarasios Zadorozni stracił na wadze 15 kg, cierpi na atrofię (zanik) mięśni i bradykardię. Gerasimos Kyriakopoulos (który zdecydował się na strajk głodowy, pomimo braku nerki i śledziony), stracił 5 kg, dostaje krwotoków z nosa i wykazuje oznaki dysfunkcji woreczka żółciowego.

Dalsza głodówka w niedługim czasie doprowadzi uwięzionych do śmierci, gdyż po prawie dwumiesięcznym braku przyjmowania pokarmów zmiany i dysfunkcje organizmu będą postępować coraz szybciej.

W jakim nurcie anarchizmu znajduje się demokracja uczestnicząca?

Jednym z najważniejszych postulatów anarchizmu jest to, że każdy człowiek ma prawo współdecydować o sprawach społecznych. Tylko co to są „sprawy społeczne” według anarchistów?

Jest kilka odmian anarchizmu, które mogą być uznane jako głownie nurty tego ruchu. Anarchistyczne teorie różniły się trochę między sobą i miały różne nazwy, od wolnościowego socjalizmu do wolnościowego komunizmu i kolektywizmu. W głównym nurcie anarchizmu jednak zawsze była mowa o wspólnych decyzjach wykonywanych przez społeczeństwo.

Ku końcowi XIX wieku teoria anarcho-komunizmu, która jednak występowała czasami pod różnymi nazwami, stała się głównym nurtem anarchizmu, choć nadal byli zwolennicy innych odmian. Według anarcho-komunistów, społeczeństwo ma składać się z samorządnych komun, które współpracują z innymi komunami na zasadach pomocy wzajemnej. Celem tych komun jednak był wolnościowy komunizm – środki produkcji miały się stać własnością wszystkich, miała zapanować materialna równość i obyczajowa wolność.

Anarchiści różnili się w detalach. Np., kolektywiści uważali, że ludzie powinni mieć pensje i dostawać materialną rekompensatę proporcjonalną do wysiłku wkładanego w pracę. Anarcho-komuniści jednak uważali, że lepiej nie mieć pieniądza i że każdy powinien robić co może według swoich możliwości i brać to, co mu jest potrzebne. Jednak wielu kolektywistów myślało, że społeczeństwo może zacząć od anarcho-kolektywizmu i może w końcu rozwinąć się w stronę anarcho-komunizmu. Wśród anarcho-syndykalistów, wielu uważało się za anarcho-komunistów – jednak byli wśród nich także kolektywiści. Niektórzy anarcho-syndykaliści jednak mieli trochę inne poglądy, np. czy środki produkcji są własnością pracowników danego zakładu, czy całego społeczeństwa. Także wśród anarchistów jest sporna kwestia o własności indywidualnej. Większość anarchistów jednak rozdziela „własność” rzeczy, z których ludzie faktycznie korzystają osobiście – ubranie, szczotki do zębów, nawet mieszkanie – od kapitału, od środków produkcji, transportu itd. Wielu uznaje „prawo do użytkowania” w takim znaczeniu, że np., jeśli ktoś ma pole i jest w stanie sam, albo kolektywnie je uprawiać, jeśli to pole nie jest narzędziem monopolistycznej kontroli nad środkami żywności, jeśli to pole nie odbiera możliwości innym by uprawiać własną ziemię, wtedy to jest OK. Nie może być jednak tak, że ktoś ma tak duże pole, że musi znaleźć pracowników najemnych by tam pracowali. Jeśli tam pracują ludzie, ci pracownicy, równie dobrze mogą się uważać za „współwłaścicieli” pola.

(jej ekonomiczne, polityczne, psychologiczne i przede wszystkim intelektualne aspekty wraz ze skromnym wskazaniem drogi kuracji)

Uczynić wstyd bardziej wstydliwym przez wystawienie go na forum publiczne
Bez narażania się na poważne kontrargumenty można powiedzieć, że student jest w Europie - obok policjanta i księdza - jedną z najbardziej wzgardzanych istot. Przyczyny owej pogardy są jednak często przeniknięte kłamstwem dominującej ideologii, podczas gdy przyczyny, ze względu na które student nie cieszy się wielkim szacunkiem krytycznego umysłu, są tłamszone i ukrywane. Zwolennicy fałszywej opozycji są oczywiście świadomi tych przyczyn - wad, które są również ich wadami - lecz w strachu obracają swą pogardę w opiekuńczy zachwyt. I tak wszystkie bezpłciowe organizacje społeczne (od "opozycyjnych" partii do niegdyś radykalnych ekologów) do spółki z tradycyjnie bezpłodną inteligencją (tą od "Polityki" i "Gazety Wyborczej") cenią sobie studenckie towarzystwo a zanikające i efemeryczne grupy alternatywne zazdrośnie współzawodniczą z nimi o "moralne i materialne" wsparcie dla studentów. W niniejszej broszurze postaramy się pokazać przyczyny owego stanu rzeczy oraz to, w jaki sposób student jest zakorzeniony w dominującej rzeczywistości późnego kapitalizmu. Zamierzamy użyć jej, by ujawnić przyczyny naszej pogardy: znoszenie alienacji z konieczności podąży tymi samymi ścieżkami, co alienacja.

Wszystkie analizy i studia nad studenckim życiem powstające od czasu do czasu ignorują podstawowe aspekty problemu. Żadne z nich nie wzniosły się ponad punkt widzenia akademickich specjalizacji (psychologu, socjologii, ekonomii). W ten sposób kompletnie rozmijają się z prawdą. Już Fourier w XIX wieku zwracał uwagę na "metodyczną krótkowzroczność" traktowania fundamentalnych problemów bez odnoszenia ich do współczesnego społeczeństwa jako całości. Ten fetyszyzm faktów maskuje podstawowe kategorie i nie pozwala ujrzeć totalności w każdym ze szczegółów. O naszym społeczeństwie wszystko zostało już powiedziane z wyjątkiem tego, czym ono w .swej istocie jest: społeczeństwem zdominowanym przez towar i spektakl. Bez uwzględnienia tego faktu wszelkie socjologiczne prace nad życiem studenta pozostają bezpłodne. Mimo szczerych chęci i częściowych prawd niekiedy w nich zaprezentowanych, grzęzną one na powrót w nieuchronnej etyce kantowskiej: prawdziwej demokratyzacji dzięki racjonalizacji systemu nauczania, to znaczy nauczania systemu.

20 stycznia odbył się zjazd regionalny grup anarchistycznych, poświęcony rozwijaniu aktywności lokalnej oraz wspólnej kampanii antyfaszystowskiej. Zjechało się sporo grup miedzy innymi z Gorzowa, Zielonej Góry, Piły, Torunia, Szczecina, Jarocina, Bydgoszczy…

Dyskutowano o zagrożeniu faszyzmem, który można coraz częściej zaobserwować wśród elit. Podkreślano, że faszyzm to nie tylko Włochy i Niemcy, ale też Chile, Hiszpania, Argentyna. Postanowiono rozpocząć budowę społecznego, oddolnego ruchu antyfaszystowskiego.

Wczoraj wokół okupowanej przez anarchistów Politechniki Ateńskiej znowu wybuchły walki z policją. Według źródeł policyjnych podczas dwugodzinnej bitwy rzucone w nich zostało około 100 butelek z benzyną. Podpalono też bank i budynek rządowy. Anarchisci ostatecznie zostali zmuszeni do wycofania się na teren okupowanej Politechniki. Nikt nie został aresztowany.

Poniżej zamieszczam tekst odezwy, jaką greccy anarchiści wystosowali do wszystkich solidaryzujących się z nimi ludźmi. O całej sprawie można przeczytać TU

Od jakiegoś czasu przebywamy w szpitalu Nikaja w warunkach izolacji, bez dostępu do telefonu i gazet, ciągle pod presją odwiedzających na prawników i krewnych. Zostaliśmy wszelako poinformowani o ciągle kontynuowanych i nasilających się akcja solidarnościowych, jak również o konfrontacji z machiną państwową uczestniczących w nich osób. Tracąc resztki „humanitarnej fasady”, okrucieństwo ich prawdziwej twarzy coraz częściej przejawia się w postaci szczególnej gorliwości, z jaką represjonują każdy przejaw naszej wspólnej walki. Dotkliwe pobicie przez policję V. Grivasa ostatniej soboty 13 styczna potwierdza to, o czym napisaliśmy powyżej. Jesteśmy bardzo szczęśliwi, kiedy dowiadujemy się o was – ciągły kontakt i potęga solidarności daje nam odwagę i siłę by kontynuować walkę.

Nasze sumienia pozostaną zbuntowane tak bardzo, jak bardzo oni próbują je ujarzmić.

Pragnienie wolności jest potężniejsze niż jakiekolwiek więzienne mury.

TARASIOS ZANTOROZNI
GERASIMOS KIRIAKOPOULOS
17.01.07