Strajk

Zaraz po masakrze zaczęły się pojawiać żądania by zgodnie z prawem „ukarać winnych” masakry 34 strajkujących górników w RPA. Znalazło się prawo:

“Krajowy Organ Ścigania [National Prosecuting Authority] oskarżył 259 aresztowanych górników z Marikany o zamordowanie swoich 34 kolegów, zastrzelonych przez policję.

Frank Lesenyego, regionalny rzecznik Krajowego Organu Ścigania , wczoraj potwierdził, że górnicy zostali oskarżeni o morderstwo, a nie przemoc publiczną jak stwierdzono wcześniej.

Poproszony o wyjaśnienie niejasności – po tym jak komisarz policji Riah Phiyega wcześniej potwierdził, że górnicy zmarli po tym jak policja strzelała do nich z ostrej amunicji – Lesenyego powiedział: “To jest sprawa techniczna ale w prawnych [warunkach], kiedy ludzie atakują albo konfrontują [policję] i padają strzały, które skutkują ofiarami śmiertelnymi… aresztowani podejrzani, niezależnie od tego czy strzelali do członków policji czy policja strzelała do nich, są oskarżeni o morderstwo” [1]

Górnicy z kopalni odkrywkowej w Bierzo, należącej do Unión Minera del Norte, rozpoczęli w czwartek strajk przeciw cięciom programu pomocowego dla kopalni węgla, które prawdopodobnie doprowadzą do zamknięcia zakładu. Nie mając poparcia większościowych związków CCOO i UGT, które zakończyły dwa miesiące temu udział w strajkach, górnicy przystąpili do strajku na własną rękę. W strajku bierze udział około 20% załogi.

W Asturias, ruch „Kobiet węgla”, utworzony przez żony górników, kontynuuje protesty przed punktem przeładunkowym, do którego wjeżdżają ciężarówki z zagranicznym węglem pochodzącym z Kolumbii, starając się blokować przejazd ciężarówek.

Piłkarze drugoligowej Unii Tarnów zaprzestali treningów w związku z fatalną sytuacją finansową klubu. Rozważają także nieprzystąpienie do sobotniego meczu z Garbarnią Kraków.

Pomimo awansu do wyższej klasy rozgrywkowej jak również godnego reprezentowania Klubu i Miasta na II-ligowych boiskach, sytuacja finansowa Klubu KS ZKS Unia Tarnów nie ulega poprawie. W związku z kilkunastu miesięcznymi zaległości stypendialnymi oraz braku funduszy zawodników na dojazdy na treningi, I drużyna Unii Tarnów z dniem 22 sierpnia zaprzestaje uczestniczenie w zajęciach treningowych. Zarazem informujemy ze w przypadku dalszego braku zainteresowania I zespołem Unii Tarnów zawodnicy rozważają nie przystąpienie do sobotniego meczu II ligi z drużyną Garbarni Kraków. Jednocześnie prosimy wszystkich ludzi dobrej woli o wyrozumiałość i wsparcie drużyny KS ZKS Unia Tarnów w dalszym jej funkcjonowaniu, które w chwili obecnej jest zagrożone. - czytamy w oświadczeniu wystosowanym przez piłkarzy Unii (pisownia oryginalna).

Article about the miners' strike in Asturia in 2012 by Jose Maria Martinez.

The 'Coal Plan 2006-2012' is an agreement signed by Rodríguez Zapatero's Socialist Party (PSOE ) [1], the trade unions UGT [2] and CCOO [3] and CARBUNIÓN [4] in 2005. The main objective of the agreement was the ending of the government subsidies, meaning the closure of the Spanish coal mines in 2018. The money sums set aside for the reconversion of the mining areas were also detailed in the agreement.

This 'coal plan' was just of the several agreements signed between the trade unions and the government in the 80's with the aim of dismantling the coal industry, which is, by the way, the last survivor of the Asturian traditional industries – the naval, textile and steel industries had already undergone their own reconversion.

In 2012, after winning the elections of November 2011, the government of Mariano Rajoy (PP ) [5], proposed in his bill containing the national general budget for 2012 a reduction of 64% of the subsidies agreed in 2005. This was a breach of the agreement and the trade unions called for demonstrations. The protests of SOMA and CC.OO. are against the end of the subsidies in 2012 instead of in 2018, not against the closure of the mines or the lack of working alternatives in the mining areas.

It’s now two days after the brutal, heartless and merciless cold blood bath of 45 Marikana mine workers by the South African Police Services. This was a massacre!

South Africa is the most unequal country in the world. The amount of poverty is excessive. In every township there are shacks with no sanitation and electricity. Unemployment is hovering around 40%. Economic inequality is matched with political inequality. Everywhere activists are facing serious repression from the police and from local party structures.

Mining has been central to the history of repression in South Africa. Mining made Sandton to be Sandton and the Bantustans of the Eastern Cape to be the desolate places that they still are. Mining in South Africa also made the elites in England rich by exploiting workers in South Africa. You cannot understand why the rural Eastern Cape is poor without understanding why Sandton and the City of London are rich.

Inne oświadczenie z pierwszej linii walki w RPA. Mocno krytyczne wobec ugodowej polityki lewicy i nawoływania do "jedności" co jest problemem nawet w ruchu anarchistycznym na terenie RPA co możemy zobaczyć tutaj.

Mijają dwa dni od brutalnej rzezi 45 pracowników kopalni Marikana dokonanej przez służby policyjne. To przykład masakry!

RPA jest jednym z najbardziej rozwarstwionych społecznie krajów świata. Poziom ubóstwa wciąż rośnie. W każdej gminie żyją ludzie mieszkający w szałasach bez kanalizacji. Bezrobocie sięga tutaj 40%. Nierówności ekonomiczne są równie wielkie co nierówności polityczne. Wszędzie działacze społeczni zmagają się z represjami ze strony policji i lokalnych struktur partyjnych.

Górnictwo znajduje się w samym centrum uwagi aparatu represyjnego RPA. Kopalnie w RPA oraz bogate elity w Anglii bogacą się z wyzyskiwania pracowników RPA. Nie da się stwierdzić dlaczego wiejskie tereny Eastern Cape cierpią nędzę bez zrozumienia skąd bierze się bogactwo Santon i Londynu.

Kwestia górnictwa w RPA pojawiła się w mediach dopiero niedawno. Malema, skorumpowany i autorytarny demagog domaga się nacjonalizacji. Postępowe siły nie będące w sojuszu z Malemą sprzeciwiają się mu gdyż reprezentuje on frakcję obecnej elity i dąży do sojuszu z właścicielami nierentownych kopalń. To za czym się opowiadamy to uspołecznienie pod kontrolą pracowników kopalni. Żądamy również rekompensaty za sto lat wyzysku.

Sytuacja zaczyna się zmieniać, ale nie na lepsze. Potentatami górnictwa są siostrzeniec obecnego prezydenta i wnuk Mandeli. Do rabowania naszych zasobów dołączyły się Chiny.

Frans Baleni, lider Narodowego Związku Górników zarabia 105 000 randów miesięcznie. Związek stał się częścią szczytu władz krajowych. Ma także udziały w spółkach będących właścicielami kopalń. Związek traci wiarygodność wśród pracowników. Jasnym jest fakt, że kolaboracja z systemem wiąże się z byciem jego częścią. Zdrada pracowników przez Badeniego uczyniła go bogatym człowiekiem, bogatym człowiekiem, który stara się tłumić walkę ludzi biednych. Nie jest niespodzianką to, że pracownicy kopalni odwracają się od związku i próbują budować własny lub działać na własną rękę bez nikogo kto będzie ich reprezentował. Pracownicy postępują dobrze eliminując liderów NZG (NUM) z działań strajkowych.

Kopalnia w Marikana to najbogatsza kopalnia patyny na świecie, a jej pracownicy nadal mieszkają w szałasach. Większość zabitych to robotnicy obsługujący wiertarki skalne, to najtrudniejsze i najniebezpieczniejsze stanowiska pracy. Wykonują najniebezpieczniejszą pracę żeby zarabiać 4000 randów miesięcznie. (…)

Pracownicy okupujące wzgórze pochodzą z różnych miejsc m.in. Suazi i Mozambiku. Ale także z wiejskich terenów Eastern Cape (…) gdzie żyją pod batem wodzów bez pracy, ziemi i nadzieji. (…)

Strajkujący postrzegają liderów NZG (NUM) jako zdrajców. Odwrócili się od nich gdyż zauważyli, że muszą odwrócić się od kapitalistów powiązanych z władzą. Była to bardzo odważna decyzja. Musimy tego dokonać w każdym sektorze jeśli chcemy budować prawdziwy ruch dążący do zmian.

Pracownicy związani trójstronnym sojuszem są odwracani od socjalizmu, a kierowani w stronę głosowania na partię rządzącą. Nic nie jest więc robione w kierunku poprawy ich świadomości społecznej podczas walki. Są kierowani w stronę uczestniczenia w polityce jasno mówiącej kto ma przewodzić, a kto nie. Samodzielnie organizujących się pracowników obstawia się w tym przypadku jako wrogów.

Łatwo jest podjąć decyzję, że o niczym się nie decyduje. Trudniej jest podjąć ryzykowną decyzję. Taką decyzją było dla górników odwrócenie się od Baleniego i jego polityki. Rozumieją, że odwaga jest ważnym elementem ich walki. Rozumieją, że rozwiązanie ich problemów nie przyjdzie łatwo.

Kiedy strajkujący domagali się sojuszu trójstronnego nie byli mordowani. Strajki COSATU często były pełne przemocy, ale ich członkowie nie byli wystrzeliwani jak zwierzęta. Kampanię wspierające Zumę i jego przemocy połączonej z korupcją były pełne gróźb i aktów przemocy, ale nie były ostrzeliwane.

Zanim górnicy zajęli wzgórze przyrzekli sobie, że nie powstrzymają ich pociski. Byli gotowi walczyć i umierać, aby uzyskać odpowiednią część bogactwa tej kopalni dla siebie i swoich rodzin. To dowodzi temu, że byli to ludzie świadomi ryzyka, że i tego jakie konsekwencje mogą przynieść ich decyzje.

(…)

Odwaga górników zgromadzonych na wzgórzu Nkaneng była ogormna. Byli przygotowani do stawienia czoła realnemu ryzyku. Nie widzimy tej odwagi na lewicy. W rzeczywistości większość lewicy porzuciła prawdziwą walkę dla spotkań i konferencji. Lewica stała się czymś na kształt organizacji pozarządowych. Koncentruje się tylko na ciąganiu biednych czarnych ludzi na spotkania o tym, że nie mają kontroli nad swoim życiem, są one zupełnie oderwane od codzienności. Kiedy mają miejsce prawdziwe zmagania w takich miejscach jak osiedla Zakheleni, eTwatwa lub Kennedy większości lewicy tam nie ma. Kiedy jednak ma miejsce jakaś duża konferencja wszyscy tam są.

Rząd ANC zabił pracowników żądających wynagrodzeń od bardzo bogatej spółki. Pracownicy zarabiają tam tylko 4000 randów miesięcznie wykonując najbardziej niebezpieczne prace. Prezes Afrykańskiego Kongresu Narodowego i ministrowie nie zarabiają ponad 2 miliony randów miesięcznie. W rządze, korupcja jest wszędzie. Nasi politycy są częścią globalnej elity. Najniższa pensja w partii to 20 000 randów netto.

Pracownicy kopalni mieszkali w szałasach z ich rodzinami. Prezes AKN niedawno wybudował rezydencję za pieniądze państwowe, która kosztowała 200 milionów randów.

To rząd wystrzeliwuje i zabija demonstrantów, gdy walczą o zatwierdzenie ich praw. Niedawno zginął Tatane Andries. Zabili co najmniej 25 innych protestów od 2000 roku. Jeśli jesteś biedny i czarny twoje życie nie znaczy nic dla AKN.

Jaką lekcje można wyciągnąć z masakry pracowników kopalni? Bezwzględność tego rządu nie zmniejsza się, wręcz przeciwnie wzrasta wraz z liczbą pracowników i bezrobotnych, którzy głodują. Nasze zmagania są kryminalizowane, a policja militaryzowana. Jest oczywiste, że każdy, kto organizuje się poza AKN, w społeczności lub w miejscu pracy, będzie musiał stawić czoło poważnym i brutalnym represjom ze strony policji.

Jasnym jest po czyjej stronie stoją związki zawodowe NUM i SACP. Wspierając masakrę i wzywając do dalszych represji wobec pracowników dali jasno do zrozumienia, że są one po stronie bezwzględnego sojuszu z kapitałem i politykami. Zadeklarowały, bardzo wyraźnie, że popierają wojnę z biednymi. Ich reakcja na masakrę była haniebna. Żadna wiarygodna formacja lewicowa w Afryce Południowej czy też gdziekolwiek na świecie nie może współpracować z NUM lub SACP ponownie. Decyzja z górników w Marikana do sprzeciw wobec skorumpowanych i bezwzględnych sojuszy politycznych.

Sytuacja nie będzie się poprawiać, ale pogarszać. Gdy potęga elit jest zagrożona będą one reagować z coraz większą przemocą. Wypowiedziano wojnę biednym. Musimy się zorganizować i nadal budować struktury poza AKN. Musimy zmierzyć się z realiami sytuacji, w której możemy stawić czoło wyraźnie i odważnie. Wiele więcej z nas będzie aresztowanych i zginie w nadchodzących czasie

To co zrobili nigdy nie może być zapomniane ani wybaczone.

Ayanda Kota

Oryginał po angielsku

Oświadczenie Tokologo Anarchist Collective, Zabalaza Anarchist Communist Front oraz Inkululeko Wits Anarchist Collective dotyczące masakry w kopalni. Są to grupy określające się jako anarchistyczne działające w RPA.

AKN ściągnął swoją maskę! Robotnicy zamordowani!
Winni są kapitaliści i politycy! Stop brutalności policji.

Nie ma sprawiedliwości, nie ma pokoju. Nie dla Zumy, nie dla Malemy, nie dla Lonminu!

Konstytucja gwarantuje nam prawa polityczne i równość. Oczywiste jest jednak to, że politycy i kapitaliści robią wyłącznie to co sami sobie zażyczą. Depczą ludziom po twarzach. Dowodzi temu zabicie strajkujących w kopalni Marikana.

Do kogo należą prawa?

Musimy skoncentrować się na faktach. Rząd Afrykańskiego Kongresu Narodowego i kapitału tworzy spektakl. System sprawia, że bogaci się bogacą, a ubodzy ubożeją.

Pracownicy i ludność uboga cierpią. Nie jest nam gwarantowana żadna ochrona. Pracujesz, ale i tak ciężko ci przetrwać. Rosną ceny żywności. ESKOM (koncern energetyczny należący do RPA przyp. red.) się rozbudowuje. Musimy przeboleć związane z tym koszty? W jaki sposób? Kiedy się sprzeciwiamy, jesteśmy rozstrzeliwani.

AKN = Państwo + Kapitaliści, Korporacje = Plemiona

Państwo stosuje brutalną przemoc przeciwko większości. Maszerujemy, wykrzykujemy nasze pretensje. Mamy do tego prawo. Musimy walczyć o przetrwanie. Więc walczymy ze wszystkimi elitami, które kontrolują rząd i kontrolują firmy takie jak Lonmin (właściciel kopalni).

Nasze głosy wycisza się jednak kulami.

Chociaż nie zgaszamy się ze wszystkimi działaniami pracowników Marikana, zawsze stajemy po stronie klasy pracującej i ubogich przeciwko państwu i kapitalistom.

ANCYL = AKN = Masakra w Marikanie

Afrykański Kongres Narodowy obiecał zmienić system. Zamiast tego stał się częścią systemu. Walcząc z opresją Partii Narodowej przejął władzę. Partia Narodowa mordowała pracowników. Ale teraz Afrykański Kongres Narodowy morduje pracowników.

ANCYL (młodzieżówka AKN) nie ma podstaw do potępiania zabójstw policyjnych. ANCYL jest częścią partii rządzącej.

Malema i inni byli liderzy ANCYL wydaleni z organizacji chcą wykorzystać te wydarzenia aby przejąć władzę w partii i tak samo bogacić się i nas okłamywać. A ręce AKN spływają krwią.

Zarówno byli jak i obecni liderzy ANCYL (podobnie jak liderzy AKN) chcą więcej pieniędzy, a nie więcej wolności dla ludu.

Kapitalizm nie dziękuję!

Kapitalizm to system brutalności, wyzysku i cierpienia. Czarni, kolorowi i indyjscy robotnicy cierpią w wyniku pokłosia reżimowego, apartheidowskiego ucisku oraz codziennej kapitalistycznej rzeczywistości i policyjnych represji. (Nawet biali robotnicy są wyzyskiwani i represjonowani).

Kolektywizacja zamiast nacjonalizacji

ANCYL wykorzystuje morderstwa dokonane przez AKN do postulowania po raz kolejny nacjonalizacji kopalń i innych strategicznych gałęzi przemysłu. Ale Marikana ukazuje prawdziwą naturę władzy i państwa, niezależnie od tego jaka partia rządzi tą naturą jest rola rządnej krwi maszyny służącej bogatej czarnej i białej klasie rządzącej.

Prawdziwa pracownicza kontrola nad ekonomią nie oznacza prywatnych korporacji i prywatyzacji ani państwowych korporacji i nacjonalizacji. Musi się ona wiązać z realną ludowo-demokratyczną kontrolą ekonomii przez pracownika i komitety społeczne zaspokajające potrzeby ludzi.

Policji nie da się zreformorwać

Rolą policji jest uciszanie klasy pracującej i ubogich. Ten problem nie może być rozwiązany przez komisje lub skargi jak sądzą niektórzy. Spytajcie krewnych Andriesa Tatane. Tego nie da się rozwiązać drogą wyborów. Pamiętajcie: Sharpeville 1960, Soweto 1976, Uitenhague 1985, Michael Makhabane w 2000 roku, pracownicy SAMWU w 2009, Andries Tatane w 2011... Marikana 2012. Od 2000 roku zabito conajmniej 25 protestujących lub strajkujących aż do Marikany.

Władza dla ludu, żadnych wyborów i partii

Spójrzcie na Marikanę. Wybory nie zmieniły systemu. Dołączając do rządu i zostając politykiem nie rozwiązuje się problemu. Zastąpienie Jacoba Zumy innym liderem AKN nie rozwiążemy problemu. Nowa partia polityczna, nawet lewicowa albo robotnicza nie jest rozwiązaniem. Żadna partia nie jest rozwiązaniem.

Związki: Przebudźcie się!

Związki zawodowe w Marikana, NUM i AMCU wpadły w pułapkę zastawioną przez polityków i kapitalistów. Walczyły przeciwko sobie zamiast przeciwko wrogowi. Jedność jest siłą, nie dzielcie się i nie dawajcie sobą rządzić. Pracownicy całego świata łączcie się! Klaso pracująca wszystkich krajów i ras łącz się! Koniec z sojuszami! COSATU (federacja związkowa RPA) nie powinna mieć żadnych powiązań z krwawym Afrykańskim Kongresem Narodowym.

Anarchizm - kontrakcja

Czas zastąpić kapitalizm i system państwowy kontrakcją ze strony ludu. To znaczy, że chcemy pracowniczej, społecznej i oddolnej kontroli nad ekonomią. Chcemy demokratycznego i bezpośredniego samozarządzania przemysłem przez pracowników w ich miejscach pracy; chcemy samorządnych wspólnot mieszkańców terytoriów. Chcemy kolektywnie decydować o tym jak żyjemy. Odmawiamy życia zgodnie z zasadami ustalonymi przez kapitalistów i polityków, którzy używają policji żeby strzelać do nas jak do psów kiedy jesteśmy nieposłuszni.

Jedno rozwiązanie: Demokracja klasy pracującej!

Potrzebujemy cię! Nie głosuj! Organizuj się!

Źródło: Zabalaza.net

Zabalaza jak sama o sobie pisze nie jest grupą chcącą budować ruch anarchistyczny ani rewolucyjny, a jest tylko grupą aktywistów chcącą wspierać istniejące ruchy i ich postulaty w celu wypromowania anarchistycznych idei w tych ruchach. Jest to grupa reprezentująca tendencję platformistyczną. Od początku była ona krytykowana przez Malatestę i Berkmana, którzy uznali ją za ruch "maszerujący krok za bolszewikami", który zasadami "jedności" i "kolektywnej odpowiedzialności" narusza autonomię jednostki.

W tekście widoczne są treści niemalże utożsamiające biurokratyczne twory jakimi są związki zawodowe (w tym jeden podobny do polskiego OPZZ) z pracownikami będącymi masą jednostek. Wymowne jest również hasło "ludowo-demokratyczna kontrola ekonomii".

[komentarz tłumacza]

https://cia.media.pl/maskra_gornikow_z_marikana_masowa_eskalacja_wojny_pr...

Po dwóch miesiącach masowych demonstracji, obywatelskiego nieposłuszeństwa, sitingów, rajdów, marszów i 70 aresztowań, dozorcy Houston wygrali z kapitałem.

Dozorcy z Houston byli najgorszej zarabiającymi dozorcami w kraju mimo. Ludzie pracujący na podobnych stanowiskach zarabiali dużo więcej. Od 31 maja nie mieli umów z pracodawcami, ale teraz udało im się zachować świadczenia socjalne, które chciało im odebrać lobby pracodawców oraz osiągnęli 12% podwyżek czyli dwukrotnie więcej niż proponowali pracodawcy.

Pytani o sposób na sukces dozorcy odpowiedzieli, że pracownicy są silni wtedy kiedy ze sobą współdziałają. Udało się wywalczyć lepszy byt dla ich rodzin.

Za dozorcami z Houston idą dozorcy z San Francisco. Już zapowiadają strajk.

60 kilometrów na północny zachód od Johannesburga policja otworzyła ogień do 3000 strajkujących górników. Policjanci użyli broni maszynowej. Według The Telegraph do obozu strajkujących przyniesiono ciała 18 protestujących.

Według związku zawodowego AMCU, który reprezentuje większość górników to co miało miejsce było masakrą. Nic Borain, politolog twierdzi, że coś takiego nie wydarzyło się od czasu obalenia apartheidu.

To wydarzenie świetnie pokazuje, że zmiana rządu nie zmieniła sytuacji społecznej ludności czarnej, a jedyną zmianą okazał się być kolor skóry niektórych polityków. Bieda w RPA postępuje, a protesty społeczne rozprzestrzeniają się na cały kraj.

W obliczu masowych zwolnień, które miały objąć 1840 osób, pracownicy fabryki General Motors w pobliżu Sao Paulo w Brazylii zastrajkowali i dokonali okupacji najbardziej uczęszczanej i newralgicznej z punktu widzenia ekonomicznego autostrady w kraju. Droga została zablokowana płonącymi oponami. W pewnym momencie, korki spowodowane blokadą sięgały ponad 7 kilometrów.

Po pięciu dniach protestu, pracodawcy ugięli się i wypłacili nawet wynagrodzenia za czas spędzony na strajku. Plany masowych zwolnień zostały zaniechane. Pracownicy potwierdzili w referendum zgodę na przyjęcie ugody proponowanej przez pracodawców.

Wydaje się jednak, że General Motors na dłuższą metę nie chce zrezygnować z planów redukcji zatrudnienia i zamierza, podobnie jak Ford kilka lat temu, przenieść produkcję do bardziej spacyfikowanych społecznie części kraju.

Pracodawcy z restauracji Vejlegaarden w miejscowości Vejle w Danii otrzymali wsparcie hackerów w walce przeciw pracownikom. Choć atak był sygnowany nazwą grupy, Anonymous odcięło się od tego ataku na pracowników.

Duński związek zawodowy 3F od końca ubiegłego roku prowadzi spór z właścicielami restauracji. Powodem sporu jest anulowanie porozumień zbiorowych z 3F. Pracodawcy odwołali się do tzw. „żółtego związku” (czyli związku zawodowego przyjaznego dla pracodawców), Chrześcijańskiego Związku Zawodowego „Krifa”, który nie popiera akcji strajkowych. Z tego powodu, pensje pracowników zrzeszonych w Krifa są niższe, niż pracowników zrzeszonych w 3F.

Związkowcy z 3F zorganizowali serię pikiet pod restauracją i uniemożliwili dostawy zapasów. Dzięki wsparciu innych związków, właściciele restauracji nie otrzymują też żadnych przesyłek pocztowych. Walka pracowników zyskała duży rozgłos w mediach. Niektórzy prawicowi politycy ostentacyjnie chodzili do restauracji, by pokazać swoje poparcie dla pracodawców.

Rozpoczął się 48-godzinny strajk sprzątaczy londyńskiego metra oraz sprzątaczy i ochroniarzy stacji kolejowej Docklands Light Railway. Protestujący domagają się bezpłatnego podróżowania na obszarze w którym pracują, 35 godzinnego tygodnia pracy, premii 500 funtów za pracę podczas Olimpiady, bezpośredniego zatrudnienia i pensji 10 funtów za godzinę na wejściu.

Wszystko dlatego, że nakład pracy wzrósł w związku ze zwiększającą się ilością pasażerów. Chcą aby ludzie, którzy przyjechali na Olimpiadę przez chwilę podróżowali w syfie jeżeli Olimpiada jest oderwana od idei równości społecznej. Pasażerowie widzą pikiety pracowników i mogą porozmawiać z protestującymi. Strajk ma trwać do niedzieli rano. Organizuje go związek zawodowy RTM.

Strajkująca huta Ellinika Halyvourgia wznowiła pracę. Kiedy strajkujący pracownicy huty usiłowali zagrodzić drogą łamistrajkom zostali zaatakowani przez policję prewencyjną. Hutnicy zostali potraktowani pałkami i gazem.

Przystąpili do blokady autostrady i nie zamierzają ustąpić dopóki ich żądania nie zostaną spełnione.

Entuzjaści wolnego rynku mówią obecnie o nierobach, którzy niszczą gospodarkę gdyż nie pozwalają ludziom pracować. Problem jest jednak taki, że hutnicy bronią 120 kolegów zwolnionych z pracy i domagają się ich powtórnego przyjęcia do pracy.

W tym przypadku to pracodawca i łamistrajki odmawiają pracy 120 osobom, które chcą pracować.

Duński związek zawodowy 3F zorganizował protest w imieniu 31 Polaków, którzy nie otrzymywali wynagrodzenia za pracę na budowach w mieście Aarhus i okolicach. I wygrał!

Strajk wybuchł na budowanym przez zakład ubezpieczeń emerytalnych PensionDanmark osiedlu mieszkaniowym w Aarhus. Dzennik "Ekstrabladet" zacytował sekretarza związku zawodowego 3F, Clausa Oerskou, pomstującego na nieuczciwego pracodawcę Polaków. - 13 ludziom nie zapłacono w sumie 498 tysięcy koron (około 280 tysięcy złotych) pensji, należności urlopowych oraz składek emerytalnych. To niesłychanie ironiczne, że właśnie taka firma zalega z zapłatą składek - mówił zdenerwowany przedstawiciel związków mediom.

Zainteresowanie mediów rozbudziły dodatkowo interesujące powiązania rodzinne na budowie w Aarhus. Dyrektorem administracyjnym w PensionDanmark jest Torben Moger Pedersen - ojciec obecnego ministra skarbu Danii, Thora Pedersena - deklarującego zaciętą walkę z dumpingiem socjalnym.

Rząd Norwegii użył swoich uprawnień, by zakazać kontynuacji strajku pracowników platform wiertniczych. Firmy naftowe Statoil, Total SA i ConocoPhillips zagroziły, że zareagują na strajk lokautem i całkowitym zamknięciem produkcji, co pozbawiłoby rząd poważnych dochodów z podatków.

Spór dotyczy około 4 tys. pracowników obsługujących infrastrukturę wydobycia ropy i gazu. Pracownicy domagają się prawa do emerytury w wieku 62 lat z pełną wysokością świadczenia. Jednak Norweskie Stowarzyszenie Naftowe (OLF) odmówiło nawet podjęcia negocjacji w tej sprawie.

Konflikt rozpoczęła firma Statoil, która wycofała się z istniejących porozumień emerytalnych, narzucając szeregowym pracownikom wyższy wiek emerytalny. Jednocześnie, zachowano istniejący wiek emerytalny dla członków zarządu. To spowodowało wściekłość pracowników, którzy pod koniec czerwca podjęli działania strajkowe w całej branży, co nie miało miejsca w Norwegii of 2004 r.

Posunięcie rządu oznacza, że strajkujący pracownicy otrzymają zakaz strajku na okres dwóch lat, a jednocześnie ich żądania mają stać się przedmiotem prac komisji mediacyjnej.