Legalny czy nielegalny strajk

Najlepiej znaną formą akcji bezpośredniej jest strajk, podczas którego pracownicy po prostu odchodzą od pracy i odmawiają produkcji zysków dla swoich szefów dopóki nie zostaną spełnione ich żądania. Jest to preferowana przez biurokratyczne związki zawodowe taktyka, będąca jednocześnie najmniej efektywną formą konfrontacji z szefem.

Szefowie ze swoimi sporymi rezerwami finansowymi są lepiej przygotowani do przetrzymania długotrwałego strajku niż pracownicy. W wielu przypadkach, zarządzeniem sądu zamraża się lub konfiskuje związkowy fundusz strajkowy. I najgorsze ze wszystkiego jest to, że przeciągający się strajk daje szefom szansę na zastąpienie strajkujących pracowników innymi albo użycie łamistrajków.

Pracownicy są bardziej efektywni, kiedy podejmują akcję bezpośrednią nie przerywając pracy. Poprzez redukowanie z premedytacją zysków szefa w czasie dalszego pobierania wspólnej płacy, możesz sparaliżować szefa bez dawania szansy łamistrajkom do przejęcia twojej pracy.

Nieoficjalne albo dzikie akcje – to jest, organizowane wraz z innymi pracownikami niezależnie od oficjalnych związków, omijające antyzwiązkowe prawa, czyli sytuacje, gdy nie ma żadnych funduszy, które można skonfiskować, ani nie jest się zobowiązanym do informowania szefa o akcji – czyli nie daje się mu szansy na zorganizowanie łamistrajków.

Akcja bezpośrednia, z definicji, oznacza taka taktykę, którą pracownicy mogą podjąć sami, bez pomocy rządowych agentów, związkowych biurokratów czy wysoko płatnych prawników. Uciekanie się do pomocy Industrial Tribunal (czy, poza USA, innej komisji arbitrażowej w twoim kraju) może być stosowne w pewnych przypadkach, ale nie jest to forma akcji bezpośredniej, i może to służyć interesom szefostwa, ponieważ kosztuje podejmujących takie działanie wiele czasu i pieniędzy.

Wymienione tutaj pewne najpopularniejsze formy akcji bezpośredniej, które były podejmowane przez pracowników, w celu otrzymania tego, czego chcą. Nawet teraz każda z tych taktyk, mówiąc technicznie, jest nielegalna. Każde wielkie zwycięstwo pracowników przez lata zostało osiągnięte poprzez bojową akcję bezpośrednią, w tamtych czasach, nielegalną i poddawaną policyjnym represjom. Ostatecznie, przez znaczą część historii prawo ochraniające związki zawodowe było proste – nie było żadnego. Strajkujący byli rutynowo bici i mordowani przez policję i żołnierzy oraz skazywani na ekstremalnie surowe wyroki.

Po latach nieugiętej walki, prawo do legalnego organizowania się robotników jest teraz oficjalne uznawane, wciąż jednak istnieją restrykcje sprawiające, że efektywna walka jest tak trudna jak wcześniej. Z tego powodu, każdy pracownik rozważający akcję bezpośrednią w pracy – omijającą legalny system i uderzającą szefów tam gdzie są słabi – powinien być w pełni świadomy prawa pracy, jak jest ono stosowane i jak może zostać użyte przeciwko aktywnym pracownikom. W tym samym czasie, pracownicy muszą zdawać sobie sprawę, że walka między szefami i pracownikami to nie jest mecz badmintona – to jest wojna. Pomimo tych okoliczności, pracownicy muszą podjąć to zadanie, niezależnie czy szefowie (i ich sądy) to lubią czy nie. Wymienione tu propozycje, są najużyteczniejszą formą akcji bezpośredniej.

Warto mieć na uwadze, że najlepszą bronią jest oczywiście organizacja. Jeśli jeden pracownik stanie i zaprotestuje, szefowie zgniotą go jak robaka. Zmiażdżony robak jest oczywiście mało użyteczny dla swojej rodziny, przyjaciół i ruchu społecznego w ogóle. Ale jeśli pracownicy staną razem, szefowie nie będą mieli innego wyboru jak potraktować cię poważnie. Oni mogą zwolnić każdego pojedynczego pracownika, który robi zamieszanie, podczas gdy zwolnienie całej siły roboczej stanowić może dla nich poważny problem.

Solidarność to siła!

Tłum. Oski za libcom.org